Citroën DS: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η εξέλιξη του διαδόχου του [[Citroën Traction Avant|Traction Avant]] είχε ξεκινήσει ήδη από το [[1937]], ως το '''«πρότζεκτ VGD»''' (Voiture à Grande Diffusion: Αυτοκίνητο Μεγάλης Εξάπλωσης),<ref>[http://books.google.fr/books?id=b6-5AAAAIAAJ&q=%22v%C3%A9hicule+de+grande+diffusion%22&dq=%22v%C3%A9hicule+de+grande+diffusion%22&pgis=1 Patrick Bollon, «Esprit d'époque», 2002, p. 114.]</ref> αλλά καθυστέρησε σημαντικά, λόγω της έκρηξης του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β’ Παγκοσμίου Πολέμου]]. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής της [[Γαλλία|Γαλλίας]]ς στον Β’ Π.Π. οι ερευνητές της Citroën συνέχισαν μυστικά το έργο τους και δημιούργησαν τα πρωτότυπα που μετέπειτα εξελίχθηκαν στα [[Citroën 2CV]] και DS.

Ο Αντρέ Λεφέμπρ μαζί με τον Ιταλό Φλαμίνιο Μπερτόνι, οι οποίοι είχαν προηγουμένως σχεδιάσει το καινοτόμο Traction Avant του [[1934]], ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι, ως μηχανικός και σχεδιαστής αντίστοιχα, για το σχετικό πρότζεκτ που οδήγησε στο DS, καθώς και για το πολυτάλαντο 2CV που έκανε ντεμπούτο το [[1948]]. Μάλιστα ο André Lefèbvre, ως μηχανικός εκπαιδευμένος στη σχολή του Gabriel Voisin, διάσημου κατασκευαστή αεροπλάνων και αυτοκινήτων, αποφάσισε να εφαρμόσει στην πράξη τις θεωρίες του δασκάλου του. Κατά συνέπεια, έθεσε προσωπικό στόχο να προσφέρει στο VGD, σε συνεργασία με τον Flaminio Bertoni, μια [[Αεροπλάνο|αεροπορικής]] φιλοσοφίας [[αεροδυναμική]] φόρμα που θα πλησίαζε την τελειότητα, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα τόλμη και στον μηχανολογικό τομέα. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, χρησιμοποίησε και [[αεροδυναμική σήραγγα]], και μάλιστα το DS ήταν ένα από τα πρώτα στην ιστορία αυτοκίνητα που εξελίχθηκαν με την χρήση τέτοιας σήραγγας[[σήραγγα]]ς.

Οι πρώτες δοκιμές του DS ξεκίνησαν το [[1951]], υπό άκρα μυστικότητα, στους έρημους δρόμους της νότιας [[Γαλλία]]ς. Το φθινόπωρο του [[1954]] το εξωτερικό ντιζάιν του αυτοκινήτου είχε πλέον εγκριθεί επίσημα από τη διοίκηση της εταιρείας. Ωστόσο, η ταυτόχρονη εμφάνισηπαρουσίαση και κυκλοφορία νέων μοντέλων από άλλες εταιρείες και ιδίως η τότε έντονη επίδραση της αισθητικής των Αμερικανικών αυτοκινήτων στην [[Ευρώπη]], ώθησε τον Φλαμίνιο Μπερτόνι σε αρκετές ακόμα βελτιωτικές αλλαγές,. μεΩς τηναποτέλεσμα, η τελική αισθητική να διαμορφώνεταιδιαμορφώθηκε τον Ιανουάριο του [[1955]], εκτός μόνο από το σχήμα στο πίσω μέρος της οροφής. Ο λόγος ήταν ότι ο Μπερτόνι δεν είχε ακόμα ικανοποιηθεί από αυτό, καθώς αναζητούσε μια σχεδιαστική απάντηση στην νέα τότε Αμερικανική μόδα, που είχε καθιερώσει τα πίσω πτερύγια, με σχεδιαστικές εμπνεύσεις από τους διαστημικούς [[Πύραυλος|πυραύλους]] της τότε «διαστημικής εποχής». Προκειμένου να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού με μια αντίστοιχη πατέντα, χωρίς όμως να αλλάξει το ομαλό, καμπυλωτό προφίλ του αμαξώματος, εμπνεύστηκε τα χαρακτηριστικά πίσω φλας του Citroën DS στις άνω γωνίες του πίσω [[παρμπρίζ]], με την τοποθέτησή τους στην προέκταση της καθεμίας υδροροής. Μόλις τον Αύγουστο του [[1955]], λίγες εβδομάδες πριν το ντεμπούτο, είχε επιλύσει και αυτή την εκκρεμότητα, δίνοντας έτσι στο μοντέλο την οριστική του αισθητική εμφάνιση. Ο ίδιος, επίσης, ήταν ο εμπνευστής και της καινοτόμου τότε ιδέας του τιμονιού με την μία ακτίνα, το οποίο στις μεταγενέστερεςμετέπειτα δεκαετίες έγινε το σήμα κατατεθέν της Citroen και σε όλα τα μοντέλα της.