Ροδεσία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Ροδεσία''' (/ roʊdiːʒə /), κοινώς γνωστή από το 1970 και ως '''Δημοκρατία της Ροδεσίας''', ήταν ένα μη αναγνωρισμένο κράτος στη νότια Αφρική από το 1965 έως το 1979, ισοδύναμοστα εδαφικάεδάφη με τητης σύγχρονησύγχρονης [[ΖμπάμπουεΖιμπάμπουε]]. Με την πρωτεύουσα του στο [[Χαράρε|Salisbury]] η Ροδεσια θεωρήθηκε de facto διάδοχο κράτος της πρώην βρετανικής αποικίας της [[Νότια Ροδεσία|Νότιας Ροδεσίας]].

Η κυβέρνηση της Ροδεσίας, εξέδωσε τη δική της Μονομερή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας από το [[Ηνωμένο Βασίλειο]] στις 11 Νοεμβρίου 1965. Η κυβέρνηση της Ροδεσίας ζήτησεΖήτησε αρχικά αναγνώριση ως αυτόνομο κράτος από την [[Κοινοπολιτεία των Εθνών]]. Η Ροδεσία ανασυγκροτήθηκε ως δημοκρατία το 1970.

Μετά από έναν πόλεμο αντάρτικου πολέμουαντάρτικο, ο πρωθυπουργός της Ροδεσίας Ίαν Σμιθ, παραδέχτηκε τη δι-φυλετικήδιφυλετική δημοκρατία το 1978. Ωστόσο, μια προσωρινή κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Σμιθ και τον μετριοπαθή συνάδελφό του Αμπέλ Μουζορέβα, δεν κατάφερε να κατευνάσει του επικριτές στο εξωτερικό ή να σταματήσει την αιματοχυσία. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1979, ο Μουζορέβα αντικατέστησεείχε αντικαταστήσει τον Σμιθ ωςστην Πρωθυπουργόπρωθυπουργία και εξασφάλισε συμφωνία με τους μαχητικούς εθνικιστές, επιτρέποντας στη Ροδεσία να επιστρέψει σύντομα στην αποικιοκρατική κατάσταση εν αναμονή των εκλογών στο πλαίσιο ενόςμε παγκόσμιουκαθολική franchiseψηφοφορία. Επιτεύχθηκε τελικά διεθνώς αναγνωρισμένη ανεξαρτησία τον Απρίλιο του 1980. Η Ροδεσία μετονομάστηκε ταυτόχρονα σε [[ Ζιμπάμπουε|Δημοκρατία της Ζιμπάμπουε]].

Μια εξ ολοκλήρου μεσόγειημεσόγεια περιοχή, η Ροδεσία συνορεύει με τη [[Νότια Αφρική]] προς τα νότια, με την [[Μπεχουαλανδία]] (αργότερα με τη [[Μποτσουάνα]]) στα νοτιοδυτικά, με τη [[Ζάμπια]] προς τα βορειοδυτικά και με τη [[Μοζαμβίκη]] (πορτογαλική επαρχία μέχρι το 1975) ανατολικά. Το κράτος πήρε το όνομά του από τον Cecil Rhodes, του οποίου η Βρετανική Εταιρεία Νότιας Αφρικής απέκτησε τη γη στα τέλη του 19ου αιώνα.

Μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η βυθισμένηαποκλεισμένη από τη θάλασσα βρετανική κατοχή της Νότιας Ροδεσίας δεν αναπτύχθηκε ως γηγενή αφρικανική επικράτεια, αλλά μάλλον ως μια μοναδική πολιτεία που αντικατοπτρίζει τον πολυφυλετικό της χαρακτήρα. Αυτή η κατάσταση έκανε σίγουρα πολύ διαφορετική από άλλες χώρες που υπήρχαν υπό αποικιακή κυριαρχία, καθώς πολλοί Ευρωπαίοι έφταναν για να κάνουν μόνιμα σπίτια, κατοικούσαν τις πόλεις ως εμπόρουςέμποροι ή εγκαταστάθηκαν για να εκμεταλλευτούν τα πιο παραγωγικά εδάφη. Το 1922, ενώπιον της απόφασης να ενταχθεί στην Ένωση της Νότιας Αφρικής ως πέμπτη επαρχία ή να δεχθεί σχεδόν πλήρη εσωτερική αυτονομία, το εκλογικό σώμα ψήφισε κατά της ένταξης τηςστη ΝότιαςΝότια ΑφρικήςΑφρική.

Λόγω του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, το έδαφος προσαρτήθηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο στις 12 Σεπτεμβρίου 1923. Λίγο μετά την προσθήκη, την 1η Οκτωβρίου 1923, τέθηκε σε ισχύ το πρώτο σύνταγμα για τη νέα αποικία της Νότιας Ροδεσίας. Σύμφωνα με αυτό το Σύνταγμα, η Νότια Ροδεσία είχε το δικαίωμα να εκλέγει το δικό της τριμελήτριμελές νομοθετικό σώμα, πρωθυπουργό και υπουργικό συμβούλιο - αν και οτο βρετανικόςβρετανικό κορώναςΣτέμμα διατηρούσε ένα επίσημοδικαίωμα βέτο για τα μέτρα που επηρέασανεπηρέαζαν τους ιθαγενείςγηγενείς και κυριαρχούσε στην εξωτερική πολιτική.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών δεκαετιών, η νότια Ροδεσία γνώρισε έναν βαθμό οικονομικής επέκτασης και εκβιομηχάνισης σχεδόν απαράμιλλης στην υποσαχάρια Αφρική. Η φυσική αφθονία του ορυκτού πλούτου -, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων κοιτασμάτων [[Χρώμιο|χρωμίου]] και [[Μαγγάνιο|μαγγανίου -]], συνέβαλε στο υψηλό ποσοστό συμβατικής οικονομικής ανάπτυξης. Ωστόσο, οι περισσότερες αποικίες στην Αφρική, ακόμη και εκείνες που είναι πλούσιες σε φυσικούς πόρους, αντιμετώπισαν δυσκολίες στην επίτευξη παρόμοιων ρυθμών ανάπτυξης εξαιτίας της έλλειψης τεχνικών και διαχειριστικών δεξιοτήτων. ΜικράΤα μικρά περιστρεφόμεναεναλλασσόμενα στελέχη αποικιακών υπαλλήλων που δεν είχαν τα κίνητρα να επενδύσουν τις ικανότητές τους στην τοπική οικονομία ήταν ανεπαρκή για να αντισταθμίσουν αυτό το μειονέκτημα. Η Νότια Ροδεσία είχε αρνηθεί το ζήτημα εισάγοντας εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό απευθείας από το εξωτερικό με τη μορφή του δυσανάλογα μεγάλου ευρωπαϊκού μεταναστευτικού και ομογενή πληθυσμού. Για παράδειγμα, το 1951 πάνω από το 90% των λευκών νότιων Ροδίων ανήκε σε αυτό που η βρετανική κυβέρνηση ταξινόμησε ως "εξειδικευμένα επαγγέλματα". Αυτό οδήγησε στη δημιουργία μιας διαφοροποιημένης οικονομίας με ισχυρό μεταποιητικό τομέα και βιομηχανίες σιδήρου και χάλυβα. Καθώς ο άσπροςλευκός πληθυσμός αυξήθηκε, το ίδιο συνέβη και με τις εισαγωγές κεφαλαίων, ιδίως μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι σημαντικές επενδύσεις που πραγματοποίησαν οι ευρωπαίοι κάτοικοι στην οικονομία χρηματοδότησαν την ανάπτυξη των εξαγωγικών βιομηχανιών της Νότιας Ροδεσίας καθώς και την αναγκαία υποδομή για την περαιτέρω ενσωμάτωσή της στις διεθνείς αγορές.

Το 1953, η Νότια Ροδεσία συγχωνεύθηκε με τα δύο άλλα βρετανικά κράτη της Κεντρικής Αφρικής για να σχηματίσει την Ομοσπονδία της Ροδεσίας και της [[Νυασαλανδία]]ς - μια ένωση που έθεσε την άμυνα και την οικονομική κατεύθυνση κάτω από μια κεντρική κυβέρνηση, αλλά άφησε πολλές εγχώριες υποθέσεις υπό τον έλεγχο των συνιστώντων εδαφών της Καθώς άρχισε να φαίνεται ότι η αποχρωματισμοποίησηαποαποικιοποίηση ήταν αναπόφευκτη και οι αυτόχθονες μαύροι πληθυσμοί πιέζονταν έντονα για αλλαγή, η ομοσπονδία διαλύθηκε το 1963.