|
Ένας αριθμός Μαρωνιτών ιστορικών βεβαιώνουν ότι οι άνθρωποί τους, μαζί με τους μη χριστιανούς συμπατριώτες τους, είναι οι απόγονοι των [[Αραμαίοι|Αραμαίων]], [[Ασσύριοι|Ασσυρίων]], [[Γασσανίδες|Γασσανιδών]], και των [[Μαρδαΐτες|Μαρδαϊτών]], κατοίκων τμημάτων της επαρχίας [[Μπιλάντ αλ-Σαμ]] του Χαλιφάτου των Αράβων, που διατήρησαν την ταυτότητά τους τόσο υπό τους [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινούς]] όσο και υπό τους [[Άραβες]].
ΟιΤον Μαρδαΐτες6ο ήταναιώνα, ορεσίβιοιοι περισσότεροι Μαρωνίτες στη Συρία εξολοθρεύτηκαν από ττηντους οροσειράΙακωβίτες Χριστιανούς. Μετά τη μουσουλμανική κατάκτηση του [[ΤαύροςΛεβάντε]], (οροσειρά)|Ταύρουο πατριάρχης των Μαρωνιτών κατέφυγε στη [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]], πουενώ οιο Βυζαντινοίαντικαταστάτης είχαντου στρατολογήσειεκλέχθηκε γιααπό νατους διεισδύουνπιστούς καιπου διενεργούνπαρέμειναν επιδρομέςστον στοτόπο Λίβανοτους. Υπό την πίεση των Βυζαντινών, και μαζίμετέπειτα μετων τουςΑράβων, οι Μαρωνίτες ναμετανάστευσαν παρενοχλούνστα τουςτέλη Άραβεςτου που9ου κατείχαναιώνα πλέοναπό την κοιλάδα του ποταμού [[Ορόντης ποταμός|Ορόντη]] στη βόρεια Συρία στην περιοχή. Τοτης κίνημαοροσειράς αντίστασηςτου έγινε[[Οροσειρά γνωστότου ωςΛιβάνου|Λιβάνου]], Μαράνταόπου διαβιούσαν υπό πολιτικό καθεστώς "ημιαυτονομίας" και μιλούσαν Αραβικά στην καθημερινή ζωή, ενώ στη λειτουργία τους χρησιμοποιούσαν τα Συριακά, μια διάλεκτο των Μεσαιωνικών (Μέσων) Αραμαϊκών, σενάριο που σημαίνειείχε προηγηθεί μεταξύ των χριστιανών Αράβων την προϊσλαμική ''αντάρτες''εποχή. Το 936 μ.Χ., το μοναστήρι του Μπετ Μορούν και άλλα μαρωνιτικά μοναστήρια στη Συρία καταστράφηκαν ολοκληρωτικά και οι τελευταίοι εκεί Μαρωνίτες έγιναν πρόσφυγες και κατέφυγαν στους Μαρωνίτες της περιοχής της [[Φοινίκη]]ς και τους Μαρδαΐτες στην οροσειρά του [[Οροσειρά του Λιβάνου|Λιβάνου]].
Οι Μαρδαΐτες ήταν ορεσίβιοι από την οροσειρά του [[Ταύρος (οροσειρά)|Ταύρου]] που οι Βυζαντινοί είχαν στρατολογήσει για να διεισδύουν και διενεργούν επιδρομές στο Λίβανο, και μαζί με τους Μαρωνίτες να παρενοχλούν τους Άραβες που κατείχαν πλέον την περιοχή. Το κίνημα αντίστασης έγινε γνωστό ως Μαράντα, που σημαίνει ''αντάρτες''.
Τον 6ο αιώνα, οι περισσότεροι Μαρωνίτες εξολοθρεύτηκαν από τους Ιακωβίτες Χριστιανούς. Μετά τη μουσουλμανική κατάκτηση του [[Λεβάντε]], ο πατριάρχης των Μαρωνιτών κατέφυγε στη [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]], ενώ ο αντικαταστάτης του εκλέχθηκε από τους πιστούς που παρέμειναν στον τόπο τους. Υπό την πίεση των Βυζαντινών, και μετέπειτα των Αράβων, οι Μαρωνίτες μετανάστευσαν στα τέλη του 9ου αιώνα από την κοιλάδα του ποταμού [[Ορόντης ποταμός|Ορόντη]] στη βόρεια Συρία στην περιοχή της οροσειράς του [[Οροσειρά του Λιβάνου|Λιβάνου]], όπου διαβιούσαν υπό πολιτικό καθεστώς "ημιαυτονομίας" και μιλούσαν Αραβικά στην καθημερινή ζωή, ενώ στη λειτουργία τους χρησιμοποιούσαν τα Συριακά, μια διάλεκτο των Μεσαιωνικών (Μέσων) Αραμαϊκών, σενάριο που είχε προηγηθεί μεταξύ των χριστιανών Αράβων την προϊσλαμική εποχή.
Οι Μαρωνίτες πιστεύεται ότι εγκαταστάθηκαν στα όρη του Λιβάνου καθότι η περιοχή παρείχε ασφαλές καταφύγιο, δεδομένου ότι θεωρούνταν ως "αποστάτες" από τη βυζαντινή [[Ορθόδοξη Εκκλησία]]. Σε παρεμφερή μοίρα βρίσκονταν και οι [[Σιίτες]], [[Δρούζοι]] και [[Αλαουίτες]], που με τη σειρά τους αναζητούσαν καταφύγιο από την πίεση των [[Σουνίτες|Σουνιτών]], οι οποίοι κυριαρχούσαν στην παράκτια περιοχή. Μετά τη βυζαντινή κατάκτηση (ανάκτηση στην ουσία) της κοιλάδας του ποταμού [[Ορόντης ποταμός|Ορόντη]], σταμέχρι τα τέλη του 11ου αιώνα, οι Μαρωνίτες εκδιώχθηκανείχαν εκδιωχθεί από την περιοχή της κοιλάδας και περιορίστηκανπεριοριστεί στα όρη του Λιβάνου και σε μια μικρή κοινότητα στο υπό μουσουλμανικό έλεγχο [[Χαλέπι]].
== Δείτε επίσης ==
|
