Μαρωνίτες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η πολιτιστική και γλωσσολογική κληρονομιά των Λιβανέζων είναι ένα μείγμα από ιθαγενή [[Αραμαίοι|αραμαϊκά]] στοιχεία και τις ξένες κουλτούρες που επικράτησαν μετά την κατάκτηση του τόπου και των ανθρώπων του κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών. Σε μια συνέντευξη το έτος 2013, ο Πιερ Ζαλουά, ένας Λιβανέζος βιολόγος που έλαβε μέρος στο Γενογραφικό Πρότζεκτ της Εθνικής Γεωγραφικής Εταιρείας, σημείωσε ότι η γενετική ποικιλία προηγείτο της θρησκευτικής διαφοροποίησης και διαιρέσεων: ''Ο Λίβανος ήδη είχε διακριτές διαφοροποιημένες κοινότητες με τις δικές τους γενετικές ιδιαιτερότητες, άνευ όμως σημαντικών διαφορών, και οι θρησκείες ήρθαν ως ένα είδος επιχρωμάτισης σε αυτές. Δεν υπάρχει κάποιο ξεχωριστό χαρακτηριστικό που να δείχνει ότι μία κοινότητα έχει πιο φοινικικά στοιχεία από κάποια άλλη''.

 

 

Τον 6ο αιώνα, οι περισσότεροι Μαρωνίτες στη Συρία εξολοθρεύτηκαν από τους Ιακωβίτες Χριστιανούς. Μετά τη μουσουλμανική κατάκτηση του [[Λεβάντε]], ο πατριάρχης των Μαρωνιτών κατέφυγε στη [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]], ενώ ο αντικαταστάτης του εκλέχθηκε από τους πιστούς που παρέμειναν στον τόπο τους. Υπό την πίεση των Βυζαντινών, και μετέπειτα των Αράβων, οι Μαρωνίτες μετανάστευσαν στα τέλη του 9ου αιώνα από την κοιλάδα του ποταμού [[Ορόντης ποταμός|Ορόντη]] στη βόρεια Συρία στην περιοχή της οροσειράς του [[Οροσειρά του Λιβάνου|Λιβάνου]], όπου διαβιούσαν υπό πολιτικό καθεστώς "ημιαυτονομίας" και μιλούσαν Αραβικά στην καθημερινή ζωή, ενώ στη λειτουργία τους χρησιμοποιούσαν τα Συριακά, μια διάλεκτο των Μεσαιωνικών (Μέσων) Αραμαϊκών, σενάριο που είχε προηγηθεί μεταξύ των χριστιανών Αράβων την προϊσλαμική εποχή. Το 936 μ.Χ., το μοναστήρι του Μπετ Μορούν (Οίκος του Μάρωνα) και άλλα μαρωνιτικά μοναστήρια στη Συρία καταστράφηκαν ολοκληρωτικά και οι τελευταίοι εκεί Μαρωνίτες έγιναν πρόσφυγες και κατέφυγαν στους Μαρωνίτες της περιοχής της [[Φοινίκη]]ς και τους Μαρδαΐτες στην οροσειρά του [[Οροσειρά του Λιβάνου|Λιβάνου]].