Βασιλεύς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

<span>Ο όρος '''Βασιλεύς'''</span> είναι ελληνικός τίτλος που έχει χρησιμοποιηθεί για την περιγραφή διαφόρων τύπων [[Μονάρχης|μονάρχων]] στην ιστορία. Ο τίτλος χρησιμοποιήθηκε από τους [[Κατάλογος Ρωμαίων Αυτοκρατόρων|Βυζαντινούς αυτοκράτορες]], αλλά έχει και μεγάλη ιστορία χρήσης από [[Κυριαρχία|ηγεμόνες]] και άλλα πρόσωπα εξουσίας στην [[αρχαία Ελλάδα]], καθώς και από τους [[Κατάλογος βασιλέων της Ελλάδας|βασιλιάδες της σύγχρονης Ελλάδας]].{{lang-el|βασιλεύς}}

Η ετυμολογία της λέξης ''βασιλεύς'' είναι ασαφής. Η [[Μυκηναϊκή ελληνική|Μυκηναϊκή]] μορφή *''gʷasileus'' ([[Γραμμική Β]]: {{Lang|gmy|{{script|Linb|𐀣𐀯𐀩𐀄}}}}, ''qa-si-re-u''), που υποδηλώνει κάποιον δικαστή ή τοπικό οπλαρχηγό, αλλά όχι έναν πραγματικό βασιλιά. Η υποθετική αρχαιότερη [[Πρωτοελληνική γλώσσα|πρωτο-ελληνική]] μορφή θα ήταν *''gʷatileus''.<ref>[//en.wikipedia.org/wiki/Andrew_Sihler Andrew Sihler] (2008), ''New Comparative Grammar of Greek and Latin'', pσελ. 330.</ref> Οι περισσότεροι γλωσσολόγοι υποθέτουν ότι είναι μια μη-ελληνική λέξη που δανείστηκε η ελληνική [[Εποχή του Ορείχαλκου|Εποχή του Χαλκού]] από ένα προϋπάρχον γλωσσικό [[Pre-Greek substrate|προ-ελληνικό υπόστρωμα]] της Ανατολικής [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσογείου]].<ref>[//en.wikipedia.org/wiki/Robert_S._P._Beekes R. S. P. Beekes], ''Etymological Dictionary of Greek'', Brill, 2009, pσελ. 203.</ref> Ο Σίντλερ (1976) υποστηρίζει πως προέρχεται από μια εσωτερική ελληνική καινοτομία της κατάληξης ''-ευς'' από [[Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες|ινδο-ευρωπαϊκό]] υλικό και όχι από ένα Μεσογειακό δάνειο.