Παύλος Καρρέρ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σπούδασε μουσική στη γενέτειρά του με τους Ιταλούς διδασκάλους Giuseppe Cricca, Francesco Marangoni και πιθανώς στην Κέρκυρα με τον [[Νικόλαος Μάντζαρος|Νικόλαο Χαλικιόπουλο Μάντζαρο]]. Διαθέτοντας φυσικό μουσικό χάρισμα, αλλά και εναρμονισμένος με το πολιτιστικό κλίμα των Ιονίων Νήσων της εποχής, στο οποίο κυριαρχούσε η ιταλική όπερα και η ευρωπαϊκή κουλτούρα, συνέθεσε τα πρώτα του μικρά μουσικά έργα περί τα τέλη της δεκαετίας του 1840.<ref name=":0">{{Cite web|url=https://www.academia.edu/15628365/_Carrer_Carreris_Pavlos_Carrer_Paolo_Karrer_Paul_Grove_Music_Dictionary_ed._by_Deane_Root_New_York_Oxford_University_Press_2013|title=Pavlos [Carrer, Paolo; Karrer, Paul]”|last=Xepapadakou|first=Avra|date=2013|website=Grove Music Dictionary|publisher=New York: Oxford University Press|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>

Το 1850, στην καρδιά του Ιταλικού [[:it:Risorgimento|Risorgimento]], ο Παύλος Καρρέρ μετακόμισε στο υπό αυστριακή κατοχή Μιλάνο. Εκεί παρακολούθησε ιδιαίτερα μαθήματα μουσικής με τους Raimondo Boucheron, Pietro Tassistro και Giuseppe Winter. Εντός του έτους παρουσίασε σε συναυλία στο θέατρο «Caracano[[:it:Teatro_Carcano|Carcano]]» τα πρώτα ορχηστρικά του έργα και συνέθεσε την παρτιτούρα για το μπαλέτο του Tomaso Casati ''Bianca di Belmonte,'' που ανέβηκε στο «Teatro della Canobbiana».<ref name=":1">{{Cite book|title=Παύλος Καρρέρ|first=Αύρα|last=Ξεπαπαδάκου|isbn=9789606685521|year=2013|location=Αθήνα: Fagottobooks|page=30-37}}</ref> Υπό την προστασία του [http://www.treccani.it/enciclopedia/francesco-lucca_(Dizionario-Biografico)/ Francesco Lucca], του παντοδύναμου Ιταλού μουσικοεκδότη, ο Καρρέρ έκανε το ντεμπούτο του ως σύνθετης όπερας τον Αύγουστο του  1852 στο «Carcano», με το έργο ''Dante e Bice'' [Δάντης και Βεατρίκη], όπερα σε τρία μέρη βασισμένη σε λιμπρέτο του Serafino Torelli. Το έργο, το οποίο φαίνεται ότι προκάλεσε την αυστριακή αστυνομία με τις πολιτικές του αιχμές, αναφέρεται στον Ιταλό εθνικό ποιητή  Δάντη Αλιγκέρι, τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για τη Βεατρίκη Πορτινάρι, την πολιτική του δράση και τη συγγραφή της ''Θείας Κωμωδίας''. Την επόμενη χρονιά ο Carrer συνεργάστηκε με τον χορογράφο Andrea Palladino για το κωμικό μπαλέτο ''Cadet, il barbiere'' [Καντέτ ο μπαρμπέρης], το οποίο ανέβηκε στην «Canobbiana» χωρίς σημαντική απήχηση (Ιούνιος 1853).<ref name=":1" /> Ωστόσο, η χρονιά αυτή επεφύλαξε μία μεγάλη επιτυχία για τον νεαρό συνθέτη: η τρίπρακτη όπερα ''Isabella d’Aspeno'' παρουσιάστηκε στο θέατρο «San Giacomo» της Κέρκυρας (Φεβρουάριος 1854), για να ακολουθήσει μία θριαμβευτική δέσμη παραστάσεων στο μιλανέζικο «Carcano» (Απρίλιος 1854 και Μάρτιος 1856). Το έργο, πάνω σε λιμπρέτο αγνώστου ποιητή, υπογράφοντος με τα αρχικά R.G.S., κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ιταλική οπερατική δημιουργία του mezzo ottocento, καθώς φαίνεται ότι αποτελεί ένα από τα πρότυπα της πασίγνωστης όπερας του Verdi, ''Un ballo in maschera''.<ref>{{Cite web|url=https://www.academia.edu/1770899/Isabella_d_Aspeno_or_Gustav_s_Disguises_An_Unknown_Prototype_of_Un_Ballo_in_Maschera_17th_Biennial_Conference_on_Nineteenth-Century_Music_Edinburgh_June_2012_|title=Isabella d’Aspeno or Gustav’s Disguises: An Unknown Prototype of Un Ballo in Maschera|last=Xepapadakou|first=Avra|date=2012|website=17th Biennial Conference on Nineteenth-Century Music (Edinburgh, June 2012)|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref> Η επιτυχία του Carrer στις μιλανέζικες σκηνές συμπληρώνεται με το ανέβασμα της grand opéra ''La Rediviva'' [Η Νεκραναστημένη], σε τρεις πράξεις και λιμπρέτο του Giuseppe Sapio. H όπερα έτυχε θερμότατης υποδοχής όταν ανέβηκε ως υπερπαραγωγή στο «Carcano» (Ιανουάριος 1856), επιτυχία η οποία συνεχίστηκε στο Teatro Comunale του Como (Ιανουάριος 1857), καθώς και στο κερκυραϊκό «[[Θέατρο Σαν Τζάκομο (Κέρκυρα)|San Giacomo]]» (Δεκέμβριος 1857). Καθ’ όλο το διάστημα της παραμονής του στην Ιταλία ο Καρρέρ επίσης συνέθεσε μουσική σαλονιού και ειδικότερα οπερατικές μεταγραφές για πιάνο και φλάουτο, χορούς και ασκήσεις ''solfège''.<ref name=":0" />

Εμφορούμενος από το όραμα να δημιουργήσει εθνική μουσική και να καταστεί ο πρώτος εθνικός συνθέτης της Ελλάδας, ο Καρρέρ επαναπατρίστηκε το 1857 και εγκαταστάθηκε στη Ζάκυνθο. Εκεί συνεργάστηκε ως αρχιμουσικός και ως ιμπρεσάριος με τα τοπικά θέατρα, δίδαξε μουσική και παντρεύτηκε την υψίφωνο και πρωταγωνίστρια των έργων του, [[Ισαβέλλα Ιατρά]]. Την ίδια εποχή συνέθεσε την πρώτη του εθνικού περιεχομένου όπερα, τον τετράπρακτο ''Μάρκο Βότζαρη'' (1858-1860), καθώς και πολυάριθμα άσματα σε ελληνικούς στίχους, ανάμεσα στα οποία το πασίγνωστο ''κλέφτικο'' «Ο Γερο-Δήμος», ένα δημοτικοφανές  τραγούδι που ενσωματώθηκε στην παραπάνω όπερα. Ο ''Μάρκος Βότζαρης'' μετά από πολλές περιπέτειες, λόγω του επαναστατικού του περιεχομένου, έκανε πρεμιέρα στην Πάτρα τον Απρίλιο του 1861 και θωρείται το πιο γνωστό έργο του Καρρέρ και η δημοφιλέστερη ελληνική όπερα του 19^ου και των αρχών του 20^ού αιώνα που γνώρισε πάνω από 45 σκηνικές διδασκαλίες.<ref>{{Cite journal|url=https://www.academia.edu/723546/_%CE%9F_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%92%CF%8C%CF%84%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%AD%CF%81._%CE%9C%CE%AF%CE%B1_%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82_5_2003_27-63_The_Marco_Bozzari_by_Pavlos_Carrer_a_national_Opera_Moussikos_Logos_5_2003_27-63|title=Ο Μάρκος Βότζαρης του Παύλου Καρρέρ. Μία εθνική όπερα|last=Ξεπαπαδάκου|first=Αύρα|date=2003|journal=Μουσικός Λόγος 5|accessdate=|doi=}}</ref> Το έργο, αρχικά συντεθειμένο σε ένα ιταλικό λιμπρέτο του Giovanni Caccialupi, σταδιακά μεταφράστηκε και καθιερώθηκε στα ελληνικά, προκαλώντας συχνά λαϊκό ενθουσιασμό στις πλατείες των θεάτρων όπου παρουσιάστηκε.

Στην ίδια περίπου γραμμή, αλλά πιο προχωρημένες συνθετικά είναι και οι άλλες δύο εθνικές του όπερες, η ατμοσφαιρική οριεντάλ ''Κυρά Φροσύνη'' (λιμπρέτο από τον Ελισαβέτιο Μαρτινέγκο, βασισμένο στο ομότιτλο εκτενές ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη), που παρουσιάστηκε στον ζακυνθινό «Απόλλονα» τον Νοέμβριο 1868 και η ηρωικού ύφους ''Δέσπω'' (λιμπρέτο από τον συλλέκτη δημοτικών τραγουδιών και πολυσχιδή λόγιο Αντώνιο Μανούσο), που ανέβηκε στον «[[Θέατρο Απόλλων Πάτρας|Απόλλονα]]» των Πατρών, τον Δεκέμβριο 1882. Τόσο η πρώτη, ένα ώριμο έργο με έντονο το couleur locale και τα στοιχεία του αισθησιασμού και της ψυχογραφίας, όσο και η δεύτερη, ένα έργο με αισθητή εθνική σφραγίδα, πυκνό σε δημοτικά μελίσματα και μελωδικά μοτίβα, έχουν αποτυπωθεί σε δίσκους ακτίνας και είναι προσιτές στο κοινό.<ref>{{Cite journal|url=https://www.academia.edu/723535/_%CE%A4%CE%BF_%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1._%CE%97_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%80%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%AD%CF%81_%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%BD%CE%B7_16_169-199_The_national_element_in_the_Ionian_Opera._The_case_of_Paolo_Pavlos_Carrer_Ariadne_16_169-199|title=Το εθνικό στοιχείο στην επτανησιακή όπερα. Η περίπτωση του Παύλου Καρρέρ|last=Ξεπαπαδάκου|first=Αύρα|date=2010|journal=Αριάδνη 16, σ. 169-199|accessdate=|doi=}}</ref> Παράλληλα με τα εθνικά του μελοδράματα, ο Carrer συνέχισε να συνθέτει ιταλικού ύφους όπερες, όπως η μυθιστορηματικής πλοκής ''Fior di Maria'' [Μαριάνθη] (σε λιμπρέτο Giovanni Caccialupi, πρεμιέρα στο «[[Θέατρο Σαν Τζάκομο (Κέρκυρα)|San Giacomo]]» της Κέρκυρας, Ιανουάριος 1868), στην οποία ανιχνεύονται ρεαλιστικά και προβεριστικά στοιχεία. Αποφασιστικότερα βήματα προς τον σκηνικό και τον μουσικό ρεαλισμό πραγματοποίησε με τη σύνθεση της ''Maria Antonietta'' (λιμπρέτο του Γεωργίου Ρώμα, πρεμιέρα στο θέατρο «Φώσκολος» της Ζακύνθου, Ιανουάριος 1884).<ref>{{Cite journal|url=https://www.academia.edu/723530/_Maria_Antonietta_Pavlos_Carrer_s_last_Italian_opera_and_second_European_attempt_Moussikos_Logos_2013_Issue_0_-_ISSN_1108-6963|title=Maria Antonietta: Pavlos Carrer’s last Italian opera and second European attempt|last=Xepapadakou|first=Avra|date=2013|journal=Moussikos Logos (2013), Issue 0 - ISSN: 1108-6963|accessdate=|doi=}}</ref>