Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Richard_II_arrest.jpg|thumb|right|250px|Η σύλληψη του Ριχάρδου Β΄ απο τον κόμη του ΝόρθουμπερλαντΝορθάμπερλαντ - Χρονικά του Ιωάννη ΦρουασσάρτΦρουασσάρ (1475)]]

Ο βασιλιάς δεν είχε πλέον καμιά άλλη επιλογή από το να συμβιβαστεί με τους επαναστάτες, ο Μπέμπρ και ο ΤρεζιλιάνΤρεζίλιαν εκτελέστηκαν και ο ντε ΠόλΠολ καταδικάστηκε ερήμην του σε θάνατο αφότου είχε δραπετεύσει,<ref>McKisack (1959), σελ. 458.</ref> ενώ ακολούθησαν πολλές άλλες εκτελέσεις και οι κύκλοι του βασιλιά ήρθανεπήλθαν σευπό διάλυση.

Ο Ριχάρδος σταδιακά προσπάθησε ναν΄ αποκαταστήσει τις βασιλικές εξουσίες του, εκμεταλλεύτηκε σε αυτόεκμεταλλεύομενος τις μεγάλες αστοχίες των πολεμοχαρών επαναστατών, οι οποίοι είχαν κηρύξει πόλεμο στηνστη Γαλλία, αλλά απέτυχαν όλες οι προσπάθειεςπροσπάθειές τους, όπως απέτυχε και η επιχείρηση που πραγματοποίησαν εναντίον της Σκωτίας.<ref>Saul (1997), σσ. 203–4.</ref> Ο Ριχάρδος είχε φτάσει ήδη στα 21 του έτουςχρόνια και ήταν αρκετά ώριμος για την εποχή του ναγια ν΄ αναλάβει προσωπικά τηντη διοίκηση του βασιλείου. Ζήτησε συγχώρηση από τους Άγγλους για τα προηγούμενα λάθη του ισχυριζόμενος ότι παρασύρθηκε από τους κακούς του συμβούλους,. οΟ θείος του από την άλλη, Ιωάννης της Γάνδης, επέστρεψε στην Αγγλία (1389) και έδειξε αρκετά συγκαταβατικός μαζί του.<ref>Harriss (2005), σελ. 469.</ref> Η πολιτική του ήταν αντίθετη με αυτή των επαναστατών επιθυμώντας ειρήνη με τηντη Γαλλία, καθώς με τοντο τρόπο αυτό θα μπορούσε ναν΄ απαλλάξει τους υπηκόους του από κάποιατην υπερβολικά ψηλήυψηλή φορολογία την οποία θα έφερνε αναγκαστικά ο πόλεμος.<ref>Saul (1997), σσ. 203–4.</ref>Τα γεγονότα στην συνέχεια απέδειξαν ότι, αν και φαινόταν ειρηνικός, δεν είχε ξεχάσει με κανένανκανένα τρόπο τηντη συμπεριφορά που είχαν δείξει τα προηγούμενα χρόνια οι επαναστάτες σε βάρος του, περισσότερο δε τον είχε ενοχλήσει η εκτέλεση του αγαπημένου του δασκάλου, ΣιμόνΣάιμον του ΜπάρλειΜπέρλι.<ref>Saul (1997), σελ. 367.</ref>

Με εξασφαλισμένη τηντη σταθερότητα και την ειρήνη με τηντη Γαλλία αποφάσισε ναν΄ ασχοληθεί με την [[Ακουιτανία]], με πρόθεση και πρόταση να την επεκτείνει (1393), αλλά ο Γάλλος βασιλιάς τουτού ζήτησε να του δίνει όρκο υποτέλειας για να το κάνει, κάτι που ο Ριχάρδος αρνήθηκε επειδή οι Άγγλοι όταν το άκουσαν ήταν έτοιμοι να εξεγερθούν.<ref>Saul (1997), σσ. 215–25.</ref> Το 1396 έκλεισε ειρήνη με τους Γάλλους για 28 χρόνια, σύμφωνα με την οποία συμφώνησε να παντρευτεί την κόρη του Γάλλου βασιλιά [[Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας|Καρόλου ΣΤ΄]], Ισαβέλλα, όταν ερχόταν σε ηλικία γάμου,. ηΗ πρόταση έφερε νέα αντίδραση από τους Άγγλους επειδή η Ισαβέλλα ήταν μονάχα 6 ετών και θαθ΄ αργούσε πολύ να γεννηθεί ο διάδοχος.<ref>(As it turned out, she never did produce an heir: just four years later, Richard was dead.) McKisack (1959), σελ. 476.</ref>

Ο Ριχάρδος Β΄ ενώ προσπάθησε με κάθε τρόπο να διατηρήσει την ειρήνη με τηντη Γαλλία και τηντη Σκωτία, ακολούθησε διαφορετική τακτική με την [[Ιρλανδία]],. οιΟι Άγγλοι άρχοντες απειλήθηκαν στο νησί από τους Ιρλανδούς οπλαρχηγούς, ζητώντας την επέμβαση του βασιλιά τους.<ref>Tuck (1985), σελ. 204.</ref> Το φθινόπωρο του 1394 ο Ριχάρδος αναχώρησε για την Ιρλανδία στην οποία έμεινε μέχρι τοντο Μάιο του 1395 με 80008.000 άνδρες, τηντη μεγαλύτερη πολεμική δύναμη που είχε φτάσει ποτέ στο νησί στονστο μεσαίωναΜεσαίωνα.<ref>Harriss (2005), σελ. 511.</ref> Η επιχείρηση είχε μεγάλη επιτυχία και όλοι οι Ιρλανδοί οπλαρχηγοί υποτάχθηκαν,.<ref>Saul (1997), σσ. 279–81.</ref> ήτανΉταν το μοναδικό μεγάλο κατόρθωμα του Ριχάρδου Β΄ κατά τηςτη διάρκεια της βασιλείας του, αλλά η Βρετανικήβρετανική κυριαρχία στην [[Ιρλανδία]] δεν θα κρατούσε πολύ.