Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[File:Jean Froissart, Chroniques, 154v, 12148 btv1b8438605hf336, crop.jpg|thumb|right|250px|Ο βασιλιάς της Αγγλίας Ριχάρδος Β΄ συναντάει τους επαναστάτες]]

[[Αρχείο:Richard_II_arrest.jpg|thumb|right|250px|Η σύλληψη του Ριχάρδου Β΄ απο τον κόμη του Νορθάμπερλαντ - Χρονικά του Ιωάννη Φρουασσάρ (1475)]]

Ο Ριχάρδος σταδιακά προσπάθησε ν΄ αποκαταστήσει τις βασιλικές εξουσίες του, εκμεταλλευόμενος τις μεγάλες αστοχίες των πολεμοχαρών επαναστατών, οι οποίοι είχαν κηρύξει πόλεμο στη Γαλλία, αλλά απέτυχαν όλες οι προσπάθειές τους, όπως απέτυχε και η επιχείρηση που πραγματοποίησαν εναντίον της Σκωτίας.<ref>Saul (1997), σσ. 203–4.</ref> Ο Ριχάρδος είχε φτάσει ήδη στα 21 του χρόνια και ήταν αρκετά ώριμος για την εποχή του για ν΄ αναλάβει προσωπικά τη διοίκηση του βασιλείου. Ζήτησε συγχώρηση από τους Άγγλους για τα προηγούμενα λάθη του ισχυριζόμενος ότι παρασύρθηκε από τους κακούς του συμβούλους. Ο θείος του από την άλλη, Ιωάννης της Γάνδης, επέστρεψε στην Αγγλία (1389) και έδειξε αρκετά συγκαταβατικός μαζί του.<ref>Harriss (2005), σελ. 469.</ref> Η πολιτική του ήταν αντίθετη με αυτή των επαναστατών επιθυμώντας ειρήνη με τη Γαλλία, καθώς με το τρόπο αυτό θα μπορούσε ν΄ απαλλάξει τους υπηκόους του από την υπερβολικά υψηλή φορολογία την οποία θα έφερνε αναγκαστικά ο πόλεμος.<ref>Saul (1997), σσ. 203–4.</ref>Τα γεγονότα στη συνέχεια απέδειξαν ότι, αν και φαινόταν ειρηνικός, δεν είχε ξεχάσει με κανέναν τρόπο τη συμπεριφορά που είχαν δείξει τα προηγούμενα χρόνια οι επαναστάτες σε βάρος του, περισσότερο δε τον είχε ενοχλήσει η εκτέλεση του αγαπημένου του δασκάλου, Σάιμον του Μπέρλι.<ref>Saul (1997), σελ. 367.</ref>