Εντουάρντο Ντε Φιλίππο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Έγραψε κείμενα ποικίλου περιεχόμενου. Το παλιότερο είναι το ''Farmacia di turno '' το οποίο εκδόθηκε το [[1920]] και ανήκει στην συλλογή ''Cantata dei giorni pari 1''. Άλλο σημαντικό του έργο είναι ''Natale in casa Cupiello 2'', το οποίο έγραψε το [[1931]] για τον θίασο '''Molinari'''. Ο Ντε Φιλίππο το [[1932]], δημιούργησε τον θίασο «I De Filippo» ο οποίος διαλύθηκε το [[1944]], όταν ο αδερφός του, [[Πεπίνο Ντε Φιλίππο]], ακολούθησε καριέρα στον κινηματογράφο.

Ύστερα από μια περίοδο πνευματικής κρίσης εξαιτίας του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου]] και λόγω της απόφασης του Πεπίνο να ακολουθήσει διαφορετική επαγγελματική πορεία, επιστρέφει δυναμικά το [[1948]] αγοράζοντας το μισοκατεστραμμένο θέατρο ''San Ferdinando 3 '', επενδύοντας όλα του τα χρήματα στην ανακατασκεύη του. Το θέατρο εγκαινιάστηκε τον Γενάρη του [[1954]] με το έργο ''Palummela zompa e vola ''. Σιγά σιγά παίχτηκαν τα έργα του στην σκηνή του θεάτρου του, όπως επίσης και πολλών άλλων ναπολιτάνων συγγραφέων.

Πολλά από τα χαρακτηριστικά του θεάτρου του Ντε Φιλίππο ανάγονται στο πολιτιστικό και λογοτεχνικό κλίμα αυτών της μεταπολεμικής εποχής. Υπάρχει εμφανέστατα ένας ρητός νοτιοκρατισμός . Έχει ελάχιστη σχέση με τον σύγχρονό του [[Νεορεαλισμός|νεορεαλισμό]]. Ωριμάζοντας μέσα από μακρόχρονη και σκληρή εξάσκηση ως ηθοποιός, στην διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών, έκανε θησαυρό εμπειρίας το ναπολετάνικο θέατρο των [[Εντουάρντο Σκαρπέτα]] και [[Ραφαέλε Βιβιάνι]]. Η πιο σημαντική γραμμή των τάσεων του, κινείται σε μια κατεύθυνση παραμορφώνοντας οπτικά την ίδια την ζωή. Σε αυτό το σημείο το κωμικό και το τραγικό στοιχείο διαπλέκονται αδιάρρηκτα και η ενδεχόμενη ρεαλιστική λεπτομέρεια, με μια ικανότητα σχεδόν αλάνθαστη, επαναφέρεται στο υπαρξιακό καλούπι που την προσδiόρισε.

Η γλώσσα του θεάτρου του Εντουάρντο ήταν η ναπολιτάνικη διάλεκτος, γιατί όπως έλεγε ο ίδιος δεν μπορούσε να γράψει σε άλλη γλώσσα. Στα ιταλικά θα ήταν σαν να έγραφε σε μια ξένη γλώσσα. Και οιΟι ηθοποιοί που διάλεγε ήταν όλοι Ναπολιτάνοι και συνήθως άνθρωποι που είχε δουλέψει πολύ καιρό μαζί τους, είχε δεσμό μαζί τους. Ενώ άφηνε στους ηθοποιούς αρκετή ελευθερία λόγω του ότι ήταν μπασμένοι σε αυτό το είδος –ας πούμε- της ''Commedia Dell’ Arte'', (χωρίς ωστόσο να έχουν φοιτήσει σε καμία θεατρική σχολή), επέμενε σε ορισμένα πράγματα., Για παράδειγμα,όπως να μην παρατραβούν ορισμένα αστεία.

Ο επιτυχημένος συγγραφέας κέρδισε το [[1963]] το βραβείο «Feltrinelli» 2 για το έργο του ''Il sindaco del rione Sanità'' (το οποίο μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση με πρωταγωνιστή των [[Άντονυ Κουιν]]) και το [[1973]] με το έργο ''Gli esami non finiscono mai'' κέρδισε και το κοινό της [[Ρώμη|Ρώμης]], και το οποίο το [[1974]] του απέφερε άλλο ένα βραβείο. Το βραβείο «Pirandello». Επίσης έλαβε 2 πτυχία τιμής ένεκεν από το πανεπιστήμιο του [[Μπίρμινγκαμ]] ([[1977]]) και το πανεπιστήμιο της Ρώμης([[1980]]). Το [[1981]] ανακυρήχθηκε ισόβιος γερουσιαστής της Ιταλικής Δημοκρατίας.