Γκοφραίντ ουα Αιμάρ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Σιθρίκ Κες πέθανε (927) και ο Γκοφραίντ έφυγε για την Νορθουμβρία αφήνοντας το Δουβλίνο στους γιους του, αυτό ανησύχησε έντονα τους γιους του Σιθρίκ που συμμάχησαν με τον ''"γιο του Ελγκί"'' και κατέλαβε την πόλη, αυτό έφερε μια περίοδο συγκρούσεων ανάμεσα στους Βίκινγκ του Δουβλίνου και του Λίμερικ που δεν τελείωσε πριν το 937. Οι προσπάθειες του Γκοφραίντ να καταλάβει την Νορθουμβρία ήταν ανεπιτυχείς και διώχθηκε από τον [[Έθελσταν της Αγγλίας]] σε έξι μήνες, επέστρεψε στο Δουβλίνο προκειμένου να ανακτήσει το βασίλειο από τους γιους του Σιθρίκ. Το 931 πραγματοποίησε μια νέα επιδρομή εναντίον των Βίκινγκ του Λίμερικ που απειλούσαν την εξουσία του, πέθανε (934) και τον διαδέχθηκε ο γιος του Αμλάιμπ μακ ΓκοφράιντΓκοφραίντ.

Ο ΓκοφράιντΓκοφραίντ όπως πιστεύεται εγκατέλειψε το Δουβλίνο όταν εκδιώχθηκε μαζί με την υπόλοιπη ηγετική ομάδα των Βίκινγκ (902).<ref>Hart</ref> Η παλιότερη αναφορά για τον Σιθρίκ στα Ιρλανδικά Χρονικά υπάρχει το 917 όταν ο ίδιος και ο Ραγκνάλ άλλος ένας εγγονός του Άιμαρ περιγράφονται σαν αρχηγοί του στόλου των Βίκινγκ στην Ιρλανδία.<ref>Downham, pp. 31, 273–274</ref> Ο Σιθρίκ οδήγησε τον στόλο του στο Λένστερ και ο Ραγκνάλ στο Γουότερφορντ, ο Νάιαλ Γκλαντάμπ βασιλιάς του Ουί Νέιγ τους είδε σαν απειλή και ετοιμάστηκε να τους αποκρούσει, οι Βίκινγκ διεκδίκησαν την νίκη.<ref>Annals of Ulster, s.a. 917; Annals of the Four Masters, s.a. 917</ref>

Άλλη μια επιδρομή πραγματοποιήθηκε στα νότια της Ιρλανδίας παίρνοντας μαζί του πολλούς αιχμαλώτους (924), στη συνέχεια σύμφωνα με τα Χρονικά του Ούλστερ εξέπλευσε για το Λίμερικ όπου έχασε έναν μεγάλο αριθμό από τους οπαδούς του στην μάχη εναντίον του Τομράιρ μακ Αιλχί.<ref>Annals of Ulster, s.a. 924; Annals of Inisfallen, s.a. 924</ref> Σε δυο χρόνια ο γιος του Αλμπάν οδήγησε έναν στρατό στα βόρεια στρατοπεδεύοντας στις 4 Σεπτεμβρίου στο Λίνν Ντουτσαίγ, δέχτηκαν επίθεση στις 28 Δεκεμβρίου από τον στρατό του Μουιρτσερτάχ μακ Νέιγ βασιλιά του Ουί Νέιγ και γνώρισαν την συντριβή. Ο Αλμπάν σκοτώθηκε μαζί με το μεγαλύτερο τμήμα του στρατού του, όσοι διασώθηκαν πολιορκήθηκαν για μια βδομάδα από τον στρατό του Ουί Νέιγ και στην συνέχεια ελευθερώθηκαν από μια στρατιωτική δύναμη που έστειλε ο ΓκοφράιντΓκοφραίντ.<ref>Annals of Ulster, s.a. 926; Annals of the Four Masters, s.a. 926; Downham, pp. 254–255</ref>

Ο συγγενής του Σιθρίκ Κες βασιλιάς της Νορθουμβρίας πέθανε (927) και ο ΓκοφράιντΓκοφραίντ με έναν μεγάλο στρατό μετέβη στην Νορθουμβρία για να διεκδικήσει τον θρόνο, την περίοδο της απουσίας του άφησε τον θρόνο του Δουβλίνου στους γιους του. Οι γιοι του Σιθρίκ συμμάχησαν με έναν ευγενή με το όνομα ''"γιος του Ελγκί"'' και κατέλαβαν το Δουβλίνο αλλά η επιτυχία τους ήταν πολύ σύντομη αφού ο ΓκοφραιντΓκοφραίντ επέστρεψε σε έξι μήνες και τους έδιωξε.<ref>Downham, pp. 34–41</ref> Οι προσπάθειες του ΓκοφράιντΓκοφραίντ να διεκδικήσει τον θρόνο της Νορθουμβρίας ήταν ανεπιτυχείς, ο [[Έθελσταν της Αγγλίας]] τον έδιωξε και έφερε την ειρήνη στην περιοχή γι'αυτό το [[Αγγλοσαξωνικό χρονικό]] δεν κάνει καμιά αναφορά για τον ΓκοφράιντΓκοφραίντ. Ο Γουλιέλμος του Μαμέσμπουρι περιγράφει μια διαφορετική ιστορία, σε έναν στίχο του ο Γκοφράιντ πάει στην [[Σκωτία]] για να συναντηθεί με τον Κωνσταντίνο Β΄ της Σκωτίας και τον Όουεν Α΄ του Στραθκλάιντ, ο ίδιος και ένας Βίκινγκ σύμμαχος του ξεκίνησαν την πολιορκία της Γιορκ. Η πόλη χάθηκε από τους Αγγλο-Σάξονες στον ίδιο τον ΓκοφράιντΓκοφραίντ επετράπη να επιστρέψει στην Ιρλανδία αλλά με όρκο, η ιστορία του Γουλιέλμου δεν είναι επιβεβαιωμένη.<ref>Woolf, p. 151</ref>

Οι επόμενες αναφορές για τον ΓκοφράιντΓκοφραίντ μετά την επιστροφή του στο Δουβλίνο βασίστηκαν στις επιδρομές που ηγήθηκε, κυρίευσε το Κιλντάρ και το Νταμνόρ Καβ σκοτώνοντας 1000 ανθρώπους κατά την διάρκεια της πολιορκίας.<ref>Downham, pp. 254–255</ref> Οι γνώμες διίστανται αλλά πολλοί πιστεύουν ότι το Νταμνόρ Καβ ήταν τόπος ταφής για τους γηγενείς Ιρλανδούς. Το 931 ο ΓκοφράιντΓκοφραίντ έφυγε από το Δουβλίνο για το Κιλκένι στο οποίο είχαν στρατοπεδεύσει οι αντίπαλοι Βίκινγκ του Λίμερικ αφού πρώτα είχαν πραγματοποιήσει μια επίθεση στο [[Κόνοτ]] την προηγούμενη χρονιά. Τα χρονικά αναφέρουν ότι ο στόχος του ΓκοφράιντΓκοφραίντ ήταν να διώξει έναν εγγονό ή δισέγγονο του Αιμάρ πιθανότατα γιο του Σιθρίκ ο οποίος είχε κυριεύσει το Δουβλίνο το 927 και είχε συμμαχήσει με τους Βίκινγκ του Λίμερικ. Ο Ντάουνχαμ αναφέρει ότι η εγκατάσταση των Βίκινγκ του Λίμερικ στο συγκεκριμένο στρατόπεδο έγινε σε μια προσπάθεια τους να περιορίσουν την εξάπλωση της εξουσίας του ΓκοφράιντΓκοφραίντ και της οικογένειας του στην Ιρλανδία.<ref>Downham, pp. 34–41</ref> Τα χρονικά σημειώνουν ότι η διαμάχη ανάμεσα στους Βίκινγκ του Δουβλίνου και του Λίμερικ συνεχίστηκε μέχρι το 937, εκείνη την χρονιά ο Αμλάιμπ γιος του ΓκοφράιντΓκοφραίντ αιχμαλώτισε τον βασιλιά του Λίμερικ και κατέστρεψε τα πλοία του. Ο ΓκοφράιντΓκοφραίντ δεν είχε ζήσει μέχρι τότε αφού πέθανε το 934 και ο Αμλάιμπ τον διαδέχθηκε στον θρόνο του Δουβλίνου.<ref>Downham, pp. 34–41</ref> Τα ''Χρονικά του Ούλστερ'' τον περιγράφουν σαν ''"εξαιρετικά βίαιο βασιλιά"'' και αναφέρουν ότι πέθανε από ασθένεια.<ref>Annals of Ulster, s.a. 934</ref>

Στα Χρονικά ο ΓκοφραιντΓκοφραίντ έμεινε γνωστός σαν ''"ουα Αιμάρ"'' δηλαδή σαν εγγονός του Αιμάρ χωρίς να αναφέρεται ποτέ το πατρώνυμο του με αυτόν τον τρόπο δεν γνωρίζουμε ποιόςποιος από τους τρεις επιζώντες γιους του Αιμάρ δηλαδή ο Μπαρίντ, ο Σιχφρίντ και ο Σιτριούκ ήταν ο πατέρας του. Η πρώτη εξήγηση είναι ότι ο πατέρας του Γκοφράιντ δεν είχε βασιλεύσει ποτέ στην Ιρλανδία ή είχε περάσει το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του μακριά από το νησί, η δεύτερη εξήγηση είναι ότι ήταν γιος μιας κόρης του Αιμάρ, σε οποιαδήποτε περίπτωση τα κληρονομικά του δικαιώματα εξαρτήθηκαν μονάχα από τον παππού του.<ref>Downham, p. 34</ref> ΟιΤα ευγενείςξαδέλφια του Σιθρίκ Κες, Ραγκνάρ[[Ραγκνάλ ουα Αιμάρ]], Αμλαίμπ ήταν όλοι εγγονοί του Αιμάρ και αναγνωρίστηκαν με το επώνυμο ''"ουα Αιμάρ"'', όλοι εκτός από τον Αμλαίμπ βασίλευσαν στο Δουβλίνο ή στην Νορθουμβρία σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.<ref>Downham, p. 29</ref>

Τέσσερις προσωπικότητες έχουν αναγνωριστεί επίσημα σαν γιοι του Γκοφράιντ, ο Αμλάιμπ ήταν ο πρώτος που διαδέχθηκε τον πατέρα του σαν βασιλιάς του Δουβλίνου και διεκδίκησε τον θρόνο της Νορθουμβρίας. Ο Αλμπάν σκοτώθηκε στην μάχη του Μουίρτσεταχ μακ Νέιγ (926), ο Μπλακέρ μακ ΓκοφράιντΓκοφραίντ έγινε βασιλιάς του Δουβλίνου την περίοδο 940 - 945 και ο Ραγκνάλ μακ ΓκοφράιντΓκοφραίντ που ήταν συμβασιλέας στην Νορθουμβρία μαζί με τον ξάδελφο του [[Αμλάιμπ Κουαράν]] μέχρι την εποχή που εκδιώχθηκε από τον [[Εδμόνδος Α΄ της Αγγλίας|Εδμόνδο Α΄ της Αγγλίας]].<ref>Downham, p. 111–112, 238, 248, 253</ref> Οι μετέπειτα απόγονοι του ήταν ο Καμμάν μακ Αμλάιμπ γιος του γιου του Αμλάιμπ που ηττήθηκε σε μάχη (960) καταγράφεται σαν ''"Σιτριούκ Καμ"'' (962) και πέθανε το 963.<ref>Downham, p. 249, 253</ref>