Πολυτονική γραφή της ελληνικής γλώσσας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Έως την [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντινή περίοδο]], είχε πλήρως καθιερωθεί ο σύγχρονος κανόνας που δηλώνει πως η οξεία μετατρέπεται στην τελευταία συλλαβή σε βαρεία ''(''εκτός αν έπεται σημείο στίξης ή εγκλιτική λέξη'')''. Ορισμένοι συγγραφείς έχουν υποστηρίξει πως αρχικά η βαρεία δημιουργήθηκε για να υποδηλώσει την απουσία τόνου και πως ο σύγχρονος κανόνας είναι, κατά την άποψή τους, μια καθ' όλα ορθογραφική σύμβαση. Αρχικά, διάφορες προκλιτικές λέξεις έχαναν τον τόνο τους πριν από μια άλλη λέξη και λάμβαναν τη βαρεία, αργότερα δε αυτό γενικεύτηκε σε όλες τις λέξεις με την ίδια ορθογραφία. Άλλοι πάλι, θεωρούν πως η βαρεία ήταν γλωσσολογικά γνήσια ηχητική αναπαράσταση και δήλωνε τροποποίηση του οξέωςοξέος τονισμού στο τέλος της λέξης.<ref>{{en}} {{Cite book |last=Probert |first=Philomen |year=2006 |title=Ancient Greek accentuation |location=New York |publisher=Oxford University Press |isbn= 9780199279609 |page=59 }}</ref><ref>{{en}} {{Cite book |last=Devine |first=Andrew M. |first2=Laurence D. |last2=Stephens |year=1994 |title=The prosody of Greek speech |location=New York |publisher=Oxford University Press |isbn=0-19-508546-9 |page=180 }}</ref><ref>{{en}} {{Cite book |last = Allen|first = William S.|year = 1987|title = Vox graeca|location = London|publisher = Cambridge University Press|pages = 124–130|url = https://books.google.co.uk/books?id=yws4Zey-ZnYC&printsec=frontcover#v=onepage&q&f=false}}</ref>