Έντουαρντ Έλγκαρ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μέχρι τα δεκαπέντε του, ο Έντουαρντ είχε πάρει μια γενική εκπαίδευση στο Σχολείο Λίτλτον (Littleton, σήμερα Lyttleton), κοντά στο Γούστερ. Ωστόσο, η μόνη του επίσημη μουσική εκπαίδευση πέρα από τα μαθήματα πιάνου και βιολιού από τους τοπικούς καθηγητές ήσαν κάποιες πιο προχωρημένες σπουδές βιολιού με τον Ούγγρο Α. Πόλιτζερ (Adolf Pollitzer), κατά τη διάρκεια συντόμων επισκέψεεων στο [[Λονδίνο]] το 1877-1878. Ο ίδιος έλεγε: «την πρώτη μουσική μου είχα μάθει στον Καθεδρικό Ναό ... από βιβλία που δανείστηκα από τη μουσική βιβλιοθήκη, όταν ήμουν οκτώ, εννέα ή δέκα».<ref name="Kennedy"/> Εξασκήθηκε μέσα από εγχειρίδια διδασκαλίας στο παίξιμο οργάνων και διάβασε κάθε βιβλίο που θα μπορούσε να βρεί πάνω στη θεωρία της μουσικής,<ref name="The Musical Times">The Musical Times</ref> ενώ αργότερα είπε ότι είχε βοηθηθεί πολύ από άρθρα του Χούμπερτ Πάρρι (Hubert Parry) στο περίφημο λεξικό ''Grove''.<ref>Reed, p. 11</ref> Άρχισε να μαθαίνει γερμανικά, με την ελπίδα ότι θα πάει κάποτε στο Ωδείο της [[Λειψία]]ς για περαιτέρω μουσικές σπουδές, αλλά ο πατέρας του δεν άντεχε οικονομικά για να τον στείλει. Χρόνια αργότερα, ένα άρθρο στο περιοδικό «Μουσικά Χρονικά» (The Musical Times), υποστήριζε ότι, η αδυναμία του να πάει στη Λειψία ήταν ευτύχημα για τη μουσική του εξέλιξη: «Έτσι, ο εκκολαπτόμενος συνθέτης ξέφυγε από την δογματισμό των σχολείων».<ref name="The Musical Times"/> Παρά ταύτα, ήταν μια απογοήτευση για τον Έλγκαρ, όταν, αφού τελείωσε το σχολείο, το [[1872]], δεν πήγε στη Λειψία, αλλά... στο γραφείο ενός τοπικού δικηγόρου ως υπάλληλος. Δεν βρήκε, βέβαια, την καριέρα γραφείου καθόλου ελκυστική, και για αναπλήρωση στράφηκε όχι μόνο στη μουσική αλλά και στη λογοτεχνία, όπου εξελίχθηκε σε «αδηφάγο» αναγνώστη. Περίπου εκείνη την εποχή, έκανε την πρώτη του δημόσια εμφάνιση ως βιολονίστας και οργανίστας.<ref>Moore, pp. 57, 67</ref>

 

 

Στα πρώτα ταξίδια του στο εξωτερικό, ο Έλγκαρ επισκέφθηκε το Παρίσι το [[1880]] και τη Λειψία το [[1882]]. Άκουσε τον [[Καμίγ Σαιν-Σανς]] να παίζει στο εκκλησιαστικό όργανο της Madeleine και παρακολούθησε συναυλίες από πρωτοκλασάτες ορχήστρες. Το [[1882]] έγραφε: «Πήρα μια αρκετά καλά δόση από τον Σούμαν (ο ιδανικός μου!), τον Μπραμς, τον Ρουμπινστάιν και τον Βάγκνερ, οπότε δεν έχω λόγο να διαμαρτύρομαι». Στη Λειψία, επισκέφτηκε μία φίλη, την Ε. Γουήβερ (Helen Weaver), η οποία σπούδαζε στο Ωδείο. Αρραβωνιάστηκαν το καλοκαίρι του [[1883]], αλλά για άγνωστους λόγους, ο δεσμός τους διεκόπη το επόμενο έτος.<ref name="Kennedy"/> Ο Έλγκαρ στενοχωρήθηκε πολύ και, κάποιες από τις κατοπινές αινιγματικές αφιερώσεις του στη ρομαντική μουσική, μπορεί να αναφέρονται στην Ελένη και τα συναισθήματά του γι’αυτήν. Άλλωστε, σε όλη τη ζωή του, εμπνεύστηκε συχνά από τις στενές του φιλενάδες: την Helen Weaver διαδέχθηκαν οι Mary Lygon, Dora Penny, Julia Worthington, Alice Stuart Wortley και τελικά η Βέρα Χόκμαν (Vera Hockman), μέχρι τα βαθιά του γεράματα.<ref>Moore (1984), σελ. 96, 264, 348, 512, 574, και 811</ref> Το [[1883]], όντας τακτικό μέλος της ορχήστρας του Στόκλεϊ (WC Stockley) στο Μπίρμινγκαμ, έλαβε μέρος σε μια συναυλία όπου παρουσιάστηκε ένα από τα πρώτα έργα του για ορχήστρα, η ''Σερενάτα Μορέσκ'' (Serenade Mauresque). O Στόκλεϊ τον είχε καλέσει να διευθύνει το κομμάτι, αλλά, όπως ανέφερε αργότερα, «εκείνος αρνήθηκε και επέμεινε να παίξει στη θέση του στην ορχήστρα. Στο τέλος εμφανίστηκε με το βιολί στο χέρι, για να υποκλιθεί στο γνήσιο και πλούσιο χειροκρότημα του κοινού».<ref name="The Musical Times"/> Πήγαινε συχνά στο Λονδίνο, σε μια προσπάθεια να δημοσιεύσει τα έργα του, αλλά αυτή η περίοδος της ζωής του τον βρήκε απογοητευμένο και οικονομικά ασθενή. Έγραφε σε ένα φίλο, τον Απρίλιο του [[1884]]: «οι προοπτικές μου είναι τόσο απελπιστικές όσο ποτέ ... δεν έχω έλλειψη ενέργειας νομίζω, έτσι μερικές φορές καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν έχω την ικανότητα .... δεν έχω χρήματα - ούτε ένα σεντ ».<ref>Kennedy, 1987, σ. 15</ref> Επί σειρά ετών διετέλεσε βοηθός του πατέρα του, οργανίστα της καθολικής εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στο Γούστερ, και τον διαδέχθηκε για τέσσερα χρόνια από το [[1885]]. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγραψε τα πρώτα Λειτουργικά έργα του βασισμένα στη Ρωμαιοκαθολική παράδοση, ξεκινώντας με τα ''3 Μοτέτα'', έργο 2(1887) για 4-φωνη χορωδία (''Ave Verum Corpus, Ave Maria και Ave Maris Stella''), και αργότερα μια σύνθεση (''Ecce sacerdos magnus'') για την είσοδο του μητροπολίτη σε επίσημη επίσκεψη στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου το [[1888]], έργα που έχουν ενταχθεί στο χορωδιακό εκκλησιαστικό ρεπερτόριο.

[[Αρχείο:Elgar-Beatrice-Harrison-HMV-November1920.jpg|thumb|300px|right |Ο Έλγκαρ και η τσελίστα Μπεατρίς Χάρισον, κατά την ηχογράφηση του Κοντσέρτο για βιολοντσέλο στα στούντιος της HMV]]

Με την ενθάρρυνση της συζύγου του, οι Έλγκαρs μετακόμισαν στο Λονδίνο για να είναι πιο κοντά στο κέντρο της βρετανικής μουσικής ζωής και ο Έντουαρντ άρχισε να αφιερώνει το χρόνο του στη σύνθεση. Το μοναδικό παιδί τους, η Κάρις (Carice Irene), γεννήθηκε στο σπίτι τους στο Δ. Κένσινγκτον (West Kensington) στις 14 Αυγούστου [[1890]]. Το όνομά της, όπως αποκάλυψε ο Έγκαρ στην αφιέρωση τού ''Salut d'Amour'', ήταν ένας συνδυασμός των ονομάτων της μητέρας της, Καρολάιν και Άλις.

===Αναγνώριση===

 

Και, όντως, το [[1899]], η πρόβλεψη ξαφνικά έγινε πραγματικότητα. Στην ηλικία 42 ετών, ο Έλγκαρ συνέθεσε τις ''Παραλλαγές Αίνιγμα'' (''Enigma Variations''), με πρεμιέρα στο Λονδίνο, υπό τη διεύθυνση του επιφανούς Γερμανού μαέστρου [[Χανς Ρίχτερ (διευθυντής ορχήστρας)|Χανς Ρίχτερ]]. Με δικά του λόγια ο Έλγκαρ περιγράφει με χιουμοριστική διάθεση: «Έχω σκιαγραφήσει ένα σύνολο παραλλαγών πάνω σε ένα πρωτότυπο θέμα. Οι παραλλαγές μού δημιουργούν ευφορία, γιατί τις έχω υποτιτλήσει με τα παρατσούκλια των ιδιαίτερων φίλων μου ... δηλαδή έχω γράψει τις παραλλαγές, ώστε η κάθε μία να αντικατοπτρίζει τη διάθεση του «μέρους» (του ατόμου) ... και έγραφα ό, τι νομίζω ότι εκείνοι θα είχαν γράψει -αν ήσαν τόσο βλάκες (sic) για να συνθέτουν».<ref name="Kennedy, 1987, σ. 50"/> Στο έργο υπάρχει η αφιέρωση «για τους φίλους μου που απεικονίζονται εκεί». Πιθανώς η πιο γνωστή παραλλαγή είναι η ''Nimrod'', που απεικονίζει τον Τζέγκερ. Καθαρά μουσικοί λόγοι οδήγησαν τον Έλγκαρ να παραλείψει παραλλαγές που απεικονίζουν τους Arthur Sullivan και Hubert Parry, των οποίων το στυλ προσπάθησε αλλά απέτυχε να ενσωματώσει.<ref>McVeagh (1987), p. 51, Hughes, p. 72</ref> Το μεγάλης κλίμακας έργο έγινε δεκτό με γενική αναγνώριση για την πρωτοτυπία, τη γοητεία και την δεξιοτεχνία του, και καθιέρωσε τν Έλγκαρ ως τον κατ'εξοχήν Βρετανό συνθέτη της γενιάς του.<ref name="McVeagh"/> Ο επίσημος τίτλος του έργου είναι: ''Παραλλαγές Σε Ένα Πρωτότυπο Θέμα''. Η λέξη ''Αίνιγμα'' (''Enigma'') εμφανίζεται κατά τη διάρκεια των πρώτων έξι μέτρων, που οδήγησε στη γνωστή εκδοχή του τίτλου. Το 'αίνιγμα' είναι ότι, αν και υπάρχουν δεκατέσσερις παραλλαγές πάνω στο «πρωτότυπο θέμα», υπάρχει και ένα άλλο κυρίαρχο θέμα, που δεν αποκαλύπτεται από το συνθέτη, το οποίο, όπως είπε, «τρέχει μέσα και πάνω από το σύνολο», αλλά δεν ακούγεται ποτέ. {{Ref_label|I|iv|none}} Κατοπινοί σχολιαστές έχουν παρατηρήσει ότι, αν και ο Έλγκαρ θεωρείται σήμερα ως χαρακτηριστικός Άγγλος συνθέτης, η ορχηστρική μουσική του και ειδικά αυτό το έργο, μοιράζονται μεγάλο ποσοστό από την κεντρική ευρωπαϊκή παράδοση, που τυποποιήθηκε από το έργο του [[Ρίχαρντ Στράους]].<ref name="Kennedy"/><ref name="McVeagh"/> Οι ''Παραλλαγές Αίνιγμα'' έτυχαν ευνοϊκής υποδοχής στη [[Γερμανία]] και την [[Ιταλία]],<ref>Atkins, Ivor, ''Elgar's 'Enigma' Variations'', The Musical Times, April 1934, pp. 328–30</ref> ενώ παραμένουν μέχρι σήμερα ένα βασικό έργο ρεπερτορίου στις ανά τον κόσμο συναυλίες.

Ο επίσης βιογράφος του Έλγκαρ Μπαζίλ Μέιν (Β. Maine) σχολίαζε: «Όταν ο Sir Arthur Sullivan πέθανε το [[1900]], κατέστη σαφές σε πολλούς ότι ο Έλγκαρ, αν και συνθέτης διαφορετικής υφής, ήταν αλήθεια ο διάδοχός του ως πρώτος μουσικός της χώρας».<ref name="Maine"/> Το επόμενο σημαντικό έργο του Έλγκαρ αναμενόταν με ανυπομονησία.<ref>Reed, p. 59</ref> Για το Τριήμερο Μουσικό Φεστιβάλ του Μπίρμινγκαμ, το [[1900]], μελοποίησε το ποίημα του Καρδινάλιου Τ. Χ. Νιούμαν (John Henry Newman) ''Το Όνειρο του Γεροντίου'' για σολίστ, χορωδία και ορχήστρα. Ο Ρίχτερ διηύθηνε την πρεμιέρα, η οποία αμαυρώθηκε από μία πλημμελώς προετοιμασμένη χορωδία, που τραγούδησε άσχημα.<ref name="Reed, p. 60">Reed, p. 60</ref> Ο Έλγκαρ στενοχωρήθηκε πολύ, αλλά οι κριτικοί αναγνώρισαν την κυριαρχία του κομματιού, παρά τις ατέλειες στην απόδοση.<ref name="Kennedy"/> Επανεκτελέστηκε στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας, το [[1901]] και ξανά το [[1902]], υπό τη διεύθυνση του Γιούλιους Μπουθς (Julius Buths), ο οποίος πραγματοποίησε επίσης την, εκτός Βρετανίας, ευρωπαϊκή πρεμιέρα του ''Παραλλαγές Αίνιγμα'' το [[1901]]. Ο γερμανικός Τύπος ήταν ενθουσιώδης. Η Cologne Gazette ανέφερε: «Και στα δύο μέρη συναντάμε ομορφιά άφθαρτης αξίας .... ο Έλγκαρ στέκεται στους ώμους των Μπερλιόζ, Βάγκνερ και Λιστ, από τις επιρροές των οποίων ο ίδιος έχει απελευθερωθεί και έχει γίνει μια σημαντική προσωπικότητα. Είναι ένας από τους ηγέτες της μουσικής τέχνης της σύγχρονης εποχής.» Η Düsseldorfer Volksblatt έγραψε: «μια αξέχαστη και κοσμοϊστορική πρώτη παράσταση! Από τον καιρό του Λιστ, τίποτε δεν έχει συντεθεί με τον τρόπο του [[ορατόριο|ορατορίου]] ... που να φτάνει το μεγαλείο και τη σημασία της ιερής αυτής [[καντάτα|ς».<ref>The German Press on Dr. Elgar's ''Dream of Gerontius'', The Musical Times, 1 February 1902, p. 100</ref> Ο [[Ρίχαρντ Στράους]] που, τότε θεωρείτο ευρέως ως ο κορυφαίος συνθέτης της εποχής του,<ref name="Reed, p. 60"/> εντυπωσιάστηκε τόσο που, σε μια πρόποση μίλησε για την επιτυχία του «πρώτου Άγγλου προοδευτικού μουσικού, του Meister Έλγκαρ».<ref>Reed, p. 61</ref> {{Ref_label|I|v|none}} Ακολούθησαν παραστάσεις στη Βιέννη , το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη και, το ''Το Όνειρο του Γεροντίου'' σύντομα έγινε εξίσου φημισμένο στη Βρετανία. Σύμφωνα με τον Kennedy: ''Είναι αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη βρετανική σύνθεση στη μορφή του ορατορίου ... [αυτό] άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην αγγλική χορωδιακή παράδοση και την απελευθέρωσε από τη 'χεντελιανή' (sic) υπόστασή της». Ο Έλγκαρ, ως Ρωμαιοκαθολικός, ήταν πολύ συναισθηματικά φορτισμένος από το ποίημα του Νιούμαν σχετικά με το θάνατο και την απολύτρωση ενός αμαρτωλού, αλλά ορισμένα σημαίνοντα μέλη του Αγγλικανικού κατεστημένου αντέδρασαν. Ο συνάδελφός του, Τ. Β. Στάνφορντ παραπονέθηκε ότι το έργο «βρωμάει λιβάνι» (sic).<ref>Grogan, Christopher, "Elgar, Newman and 'The Dream of Gerontius'", Music & Letters, Vol. 77, No. 4 (November 1996), pp. 629–32</ref> Ο κοσμήτορας του Γκλόστερ (Gloucester) απαγόρευσε την εκτέλεση του έργου στον καθεδρικό ναό του, το [[1901]], και στο Γούστερ το επόμενο έτος, και επέμεινε σε σημαντικές αλλαγές πριν επιτραπεί η παρουσίασή του.<ref>Lewis, Geraint, "A Cathedral in Sound", Gramophone, September 2008, p. 50. Accessed 1 June 2010</ref>

 

[[Αρχείο:Clara-butt-crop.jpg|thumb|250px|left|Η Κλάρα Μπατ που συνεργάστηκε στενά με τον Έλγκαρ]]

Το Μάρτιο του [[1904]] ένα τριήμερο φεστιβάλ με έργα του Έλγκαρ παρουσιάστηκε στο Κόβεντ Γκάρντεν, μια τιμή που, ποτέ πριν δεν είχε δοθεί σε οποιονδήποτε Άγγλο συνθέτη. Οι Times σχολίασαν: «Τέσσερα ή πέντε χρόνια πριν, αν κάποιος έλεγε ότι η Όπερα θα είναι γεμάτη από το δάπεδο μέχρι την οροφή από την εκτέλεση του ορατορίου ενός Άγγλου συνθέτη, πιθανότατα θα τον περνάγανε για τρελλό (sic)».<ref>Concerts", The Times, 15 March 1904, p. 8</ref> Ο βασιλιάς και η βασίλισσα παρακολούθησαν την πρώτη συναυλία, στην οποία ο Ρίχτερ διηύθυνε το έργο ''Το Όνειρο του Γεροντίου'',<ref name="The Times 1904, p. 12">"The Elgar Festival", The Times, 16 March 1904, p. 12</ref> για να επιστρέψουν το αμέσως επόμενο βράδυ, για την πρώτη εκτέλεση -στο Λονδίνο- του έργου ''Οι Απόστολοι'' (''The Apostles''), που είχε παρουσιαστεί το προηγούμενο έτος στο Μπίρμινγκαμ.<ref name="The Times 1904, p. 12"/> Η τελευταία ημέρα του αφιερώματος, ήταν κυρίως ορχηστρική, εκτός από ένα απόσπασμα από το ''Caractacus'' και όλο το έργο ''Θαλασσινές Εικόνες'' (''Sea Pictyres'') με την Κλάρα Μπάτ. Τα ορχηστρικά έργα ήσαν το ''Φρουασάρ'' (''Froissart''), οι ''Παραλλαγές Αίνιγμα'', το ''Κοκέιν'' (''Cockaigne'') τα πρώτα δύο -και μοναδικά τότε- ''Εμβατήρια Πομπής και Μεγαλοπρέπειας'' και η πρεμιέρα ενός νέου ορχηστρικού έργου, του ''Στο Νότο'' (''In The South'' (Alassio)), εμπνευσμένο από κάποιες διακοπές στην Ιταλία.<ref>"The Elgar Festival", The Times, 16 March 1904, p. 8</ref>

 

Η κυριότερη σύνθεση του Έλγκαρ για το [[1905]] ήταν η ''Εισαγωγή και Αλέγκρο για Έγχορδα'' (''Introduction and Allagro for Strings''), αφιερωμένο στον Αμερικανό Σάμιουελ Σάνφορντ (Samuel Sanford), καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Γιέιλ (Yale). Ο Έλγκαρ επισκέφθηκε την Αμερική εκείνο το χρόνο για να διευθύνει μουσική του, αλλά και να δεχθεί ένα διδακτορικό από το Γιέιλ.<ref name="McVeagh"/> {{Ref_label|I|vi|none}} To επόμενo μεγάλης κλίμακας έργο του ήταν η συνέχεια του έργου ''Οι Απόστολοι'', το [[ορατόριο]] ''Το Βασίλειο'' (''The Kingdom'') (1906), που έτυχε καλής υποδοχής, αλλά δεν είχε συνεπάρει το κοινό, όπως το έργο ''Το Όνειρο του Γεροντίου'', που μάλιστα συνέχιζε να το κάνει. Μεταξύ όμως των «ευστρόφων» ελγκαριανών, το έργο αυτό μερικές φορές είναι σε μεγαλύτερη υπόληψη από το προηγούμενο. Ο φίλος του Έλγκαρ, Φρανκ Σούστερ (Frank Schuster) έλεγε στο νεαρό τότε, Άντριαν Μπόουλτ (Adrian Boult): «Σε σύγκριση με το 'Βασίλειο', ο 'Γερόντιος' είναι ένα έργο καθαρού ερασιτέχνη (sic)».<ref>Kennedy (1987), σ. 29</ref> Όταν ο Έλγκαρ πλησίαζε τα πεντηκοστά του γενέθλια, άρχισε να δουλεύει την πρώτη του συμφωνία, ένα έργο που είχε στο μυαλό του σε διάφορες μορφές, για σχεδόν δέκα χρόνια.<ref>Reed, p. 96</ref> Τελικά, η ''Συμφωνία αρ. 1'' (1908) ήταν ένα εθνικός και διεθνής θρίαμβος. Μέσα σε λίγες εβδομάδες από την πρεμιέρα, παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη υπό τον Βάλτερ Ντάμρος (Walter Damrosch), στη Βιέννη υπό τον Φέρντιναντ Λέβε (Ferdinand Lowe), στην Αγία Πετρούπολη υπό τον Αλεξάντρ Ζιλότι (Alexander Siloti) και στη Λειψία υπό τον Αρτούρ Νίκις (Arthur Nikisch). Δόθηκαν, επίσης, παραστάσεις στη Ρώμη, το Σικάγο, τη Βοστώνη, το Τορόντο και δεκαπέντε βρετανικές πόλεις και κωμοπόλεις. Σε μόλις ένα χρόνο, είχε εκατοντάδες παραστάσεις στη Βρετανία, την Αμερική και την ηπειρωτική Ευρώπη.<ref>"Elgar's Symphony", The Musical Times, 1 February 1909, p. 102</ref>

[[Αρχείο:Fritz Kreisler 2.jpg|thumb|250px|left|Ο περίφημος βιολονίστας Φριτς Κράισλερ]]

Πάντως, το ''Κοντσέρτο για Βιολί'' ήταν ο τελευταίος θρίαμβος του Έλγκαρ. Την επόμενη χρονιά παρουσίασε τη ''Συμφωνία αρ 2'' στο Λονδίνο, αλλά απογοητεύτηκε με την υποδοχή της. Σε αντίθεση με τη ''Συμφωνία αρ. 1'', δεν τελειώνει με μία έκρηξη μεγαλείου από την ορχήστρα, αλλά ήσυχα και στοχαστικά. Ο Ρήντ, ο οποίος συμμετείχε στην πρεμιέρα, αργότερα έγραψε ότι ο Έλγκαρ κλήθηκε στη σκηνή αρκετές φορές για να υποδεχθεί το χειροκρότημα, «αλλά δεν υπήρχε εκείνο το κάτι, που γίνεται αντιληπτό από ένα ακροατήριο -ακόμη και το αγγλικό- που το ξεσηκώνει, όπως συνέβη μετά το ''Κοντσέρτο για Βιολί'' ή τη ''Συμφωνία αρ. 1''».<ref name="Reed, p. 103"/> Ο Έλγκαρ ρωτούσε το Ρηντ: «Τι συμβαίνει μ’αυτούς, Μπίλι; κάθονται εκεί σαν μερίδες γεμιστών χοίρων ! (sic)».<ref>Reed, p. 105</ref> Tο έργο, βέβαια, ήταν με τα συνηθισμένα στάνταρντς μια επιτυχία, με 27 παραστάσεις εντός τριών ετών από την πρεμιέρα του, αλλά ποτέ δεν έφθασε το διεθνή σάλο της 'Πρώτης Συμφωνίας'.<ref name="Mason, Daniel Gregory 1917, pp. 288">Mason, Daniel Gregory, "A Study of Elgar", The Musical Quarterly, April 1917, pp. 288–303</ref>

===Τα τελευταία μεγάλα έργα===

Όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Έλγκαρ τρομοκρατήθηκε στην προοπτική της σφαγής, αλλά τα πατριωτικά του αισθήματα, παρόλ’ αυτά, ξύπνησαν.<ref>Reed, p. 115</ref> Συνέθεσε το ''Ένα Τραγούδι για Στρατιώτες'' (''A Song For Soldiers''), το οποίο αργότερα απέσυρε. Κατετάγη ως ειδικός αστυφύλακας στην τοπική αστυνομία και αργότερα προσχώρησε στις στρατιωτικές Εθελοντικές Εφεδρείες του Χάμπστεντ (the Hampstead Volunteer Reserve).<ref>Reed, p. 115, 118</ref> Έγραψε πατριωτικά έργα, το ''Καριγιόν'' (''Carillon''), για αφηγητή και ορχήστρα προς τιμήν του [[Βέλγιο|Βελγίου]],<ref>Reed, p. 115-6</ref> και το ''Πολωνία'' (''Polonia''), ορχηστρικό κομμάτι προς τιμήν της [[Πολωνία]]ς.<ref>Reed, p. 117-8</ref>

Άλλες συνθέσεις του Έλγκαρ, κατά τη διάρκεια του πολέμου, περιλαμβάνουν σκηνική μουσική για το παιδικό θεατρικό έργο, ''Το Αστρόφωτο Εξπρές'' (''The Starlight Express'') (1915), το [[μπαλέτο]] ''Η Αιματόχρωμη Βεντάλια'' (''The Sanguine Fan'') (1917) και το ''Πνεύμα της Αγγλίας'' (''The Spirit of England'') (1915-1917), τρία χορωδιακά πάνω σε αντίστοιχα ποιήματα του Λόρενς Μπίνιον (Laurence Binyon), συνθέσεις με πολύ διαφορετικό χαρακτήρα από το ρομαντικό πατριωτισμό των προηγουμένων ετών.<ref name="McVeagh"/> Η τελευταία μεγάλης κλίμακας σύνθεσή του από τα χρόνια του πολέμου ήταν το έργο ''Οι Φρουροί του Στόλου'' {{Ref_label|I|vii|none}} (''Fringes of the Fleet''), πάνω σε ομώνυμα ποιήματα του [[Ράντγιαρντ Κίπλινγκ]], που παρουσιάστηκαν με μεγάλη επιτυχία σε όλη τη χώρα, μέχρι που ο Κίπλινγκ, για άγνωστους λόγους, εξέφρασε αντιρρήσεις ως προς τις παραστάσεις.<ref>Reed, p. 121</ref> Ο Ελγκαρ, πάντως, ηχογράφησε το έργο για την Εταιρεία Gramophone.

Παρόλο που η μουσική του Έλγκαρ δεν ήταν πλέον στη μόδα το [[1920]],<ref name="Kennedy"/> οι συνάδελφοι θαυμαστές του, συνέχιζαν να παρουσιάζουν τα έργα του, κατά το δυνατόν. Ο Ρήντ ξεχωρίζει μια εκτέλεση της 'Δεύτερης Συμφωνίας' το Μάρτιο του [[1920]], από «ένα νεαρό, σχεδόν άγνωστο στο ευρύ κοινό», τον Άντριαν Μπόουλτ (Adrian Boult), που ανέδειξε «το μεγαλείο και την αρχοντιά του έργου» σε ένα ευρύτερο κοινό. Επίσης το [[1920]], ο Λάντον Ρόναλντ (Landon Ronald) παρουσίασε μία συναυλία, αποκλειστικά με έργα του Έλγκαρ, στο Μέγαρο της Βασίλισσας (Queen’s Hall).<ref>Reed, p. 130</ref> H Άλις Έλγκαρ έγραψε με ενθουσιασμό για την υποδοχή της, αλλά αυτή ήταν μία από τις τελευταίες φορές που άκουγε τη μουσική του συζύγου της, δημόσια.<ref>Reed, p. 13</ref> Μετά από σύντομη ασθένεια, πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα στις 7 Απριλίου [[1920]], σε ηλικία εβδομήντα δύο ετών.<ref>Moore (1984), p. 750-1</ref> Ο Έλγκαρ συνετρίβη από την απώλεια της συζύγου του.<ref name="Reed, p. 131"/> Χωρίς δημόσια ζήτηση για νέα έργα και, χάνοντας τη συνεχή υποστήριξη και την έμπνευση της Αλίκης, απομακρύνθηκε από τη σύνθεση. Για ένα μεγάλο μέρος του υπολοίπου της ζωής του, ο Έλγκαρ αποφάσισε να επιδοθεί σε διάφορα χόμπι του.<ref name="Kennedy"/> Κατά τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε, άλλωστε, ένας ερασιτέχνης χημικός, μερικές φορές χρησιμοποιώντας ένα εργαστήριο στον πίσω κήπο του.<ref>Plas Gwyn, Hereford", Classic FM. Accessed 25 October 2010</ref> Tου άρεσε το ποδόσφαιρο, υποστήριζε την Γούλβς (Wolverhampton Wanderers FC), για την οποία συνέθεσε έναν ύμνο και, στα τελευταία του χρόνια, παρακολουθούσε συχνά ιπποδρομίες. Επίσης έκανε ποδήλατο και, ως ηλικιωμένος χήρος, του άρεσε να κινείται στην ύπαιθρο με το σοφέρ του. Το [[1923]] πήγε ένα ταξίδι στη Νότια Αμερική, φθάνοντας μέχρι τον Αμαζόνιο. Σχεδόν τίποτα δεν έχει καταγραφεί για τα γεγονότα που ο Έλγκαρ αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ωστόσο έδωσε στον ιστορικό μυθιστοριογράφο Τζέιμς Χάμιλτον (James Hamilton-Paterson) αρκετό «στίγμα» για τη συγγραφή του έργου «Γερόντιος» («Gerontius»), ένα μυθοπλαστικό απολογισμό του ταξιδιού.<ref name="Service, Tom 2010">Service, Tom, "Beyond the Malverns: Elgar in the Amazon", guardian.co.uk, 25 March 2010. Accessed 5 May 2010</ref>

 

 

Από το [[1926]] και μετά, ο Έλγκαρ έκανε μια σειρά από ηχογραφήσεις των έργων του, μάλιστα, ο μουσικοκριτικός Ρόμπερτ Φίλιπ (Robert Philip), θεωρεί τον Έλγκαρ ως τον «πρώτο συνθέτη που πήρε το γραμμόφωνο στα σοβαρά»,<ref>Philip, Robert, "The recordings of Edward Elgar (1857–1934): Authenticity and Performance Practice", Early Music, November 1984, pp. 481–89</ref> έχοντας ήδη ηχογραφήσει αρκετά έργα του για την «His Master's Voice (HMV)», από το [[1914]]. Και βέβαια, με την εφεύρεση και εισαγωγή των ηλεκτρικών μικροφώνων στη διαδικασία, το [[1925]], οι ηχογραφήσεις μετατράπηκαν από ένα «νεωτεριστικό καπρίτσιο», σε μία σοβαρή διαδικασία αποθήκευσης του ήχου, πρωτόγνωρη σε ποιότητα για την εποχή εκείνη. Ο Έλγκαρ ήταν ο πρώτος συνθέτης που εκμεταλλεύτηκε πλήρως αυτή την τεχνολογική πρόοδο. Ο Φρεντ Γκέισμπεργκ (Fred Gaisberg) της HMV, παραγωγός στις ηχογραφήσεις του Έλγκαρ, οργάνωσε μια σειρά από ηχογραφήσεις για να αποτυπώσει σε δίσκο, ερμηνείες του συνθέτη των μεγάλων ορχηστρικών έργων του, συμπεριλαμβανομένων των 'Παραλλαγές Αίνιγμα', 'Falstaff', 'Πρώτη και Δεύτερη συμφωνία', και τα 'Κονσέρτα για βιολοντσέλο και για βιολί'. Στα περισσότερα από αυτά, η ορχήστρα ήταν η Συμφωνική του Λονδίνου (LSO), αλλά οι 'Παραλλαγές' παίχτηκαν από τη Βασιλική Ορχήστρα του Albert Hall. Αργότερα στη σειρά των ηχογραφήσεων, ο Έλγκαρ διηύθυνε επίσης δύο νεοσύστατες ορχήστρες, τη Συμφωνική Ορχήστρα του BBC και τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου.

Μη εγχειρήσιμος καρκίνος του παχέος εντέρου ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια επέμβασης στις 8 Οκτωβρίου [[1933]].<ref>Moore (1984), p. 818</ref> Ο Έλγκαρ πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου [[1934]] σε ηλικία 77 ετών και τάφηκε δίπλα στην αγαπημένη του σύζυγο, στην εκκλησία του Αγίου Βουλστανίου (Saint Wulstan) στο Λιτλ Μάλβερν (Little Malvern).

==Μουσική==

Ο Έλγκαρ περιφρονούσε τη λαϊκή μουσική <ref name="Kennedy 1970, σ. 10">Kennedy (1970), σ. 10</ref> και έδειχνε λίγο ενδιαφέρον και σεβασμό για τα πρώτους άγγλους συνθέτες, αποκαλώντας τον [[Ουίλιαμ Μπερντ]] (William Byrd) και τους συγχρόνους του «μουσειακά κομμάτια». Από τους κατοπινούς, θεωρούσε τον [[Χένρι Πέρσελ]] (Henry Purcell) ως τον σπουδαιότερο και, είπε ότι είχε μάθει πολλά από την τεχνική του.<ref>Kennedy (1970), σ. 8</ref> Από τους μεταγενέστερους, επηρεάστηκε αρκετά από τους Χέντελ, Ντβόρζακ και, σε κάποιο βαθμό, από τον Μπραμς. Τη χρωματική τεχνκή του, οφείλει κατά μεγάλο μέρος στον Βάγκνερ, αλλά το επιμέρους ύφος του στην ενορχήστρωση, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην καθαρότητα των Γάλλων συνθετών του 19ου αιώνα, Μπερλιόζ, Μασνέ, Σεν Σανς και, ιδιαίτερα στον Ντελίμπ, του οποίου τη μουσική θαύμαζε και διηύθυνε στο Γούστερ.<ref name="Kennedy 1970, σ. 10"/><ref name="Cox, p. 15-6">Cox, p. 15-6</ref>

===Κορύφωση===

{{listen|filename=Pomp and circumstances No. 1.ogg |title=Trio of Pomp and Circumstance March No. 1|description=Conducted by Elgar in 1931 at the opening of [[EMI]]'s studios|format=[[ogg]]}}

 

Τα μεγάλα έργα για φωνή και ορχήστρα της μέσης περιόδου του Έλγκαρ είναι τρία κορυφαία έργα για σολίστ, χορωδία και ορχήστρα: ''Το Όνειρο του Γεροντίου'' (1900), και τα ορατόρια ''Οι Απόστολοι'' (1903) και ''Το Βασίλειο'' (1906), καθώς και δύο μικρότερες ωδές, η ''Ωδή της Στέψης'' (1902) και ''Οι Μουσουργοί'' (1912). Τα χορωδιακά έργα ήσαν όλα επιτυχημένα, αν και το αριστουργηματικό ''Το Όνειρο του Γεροντίου'', ήταν και παραμένει το πιο αγαπημένο και πολυ-εκτελεσμένο έργο του Έλγκαρ (μαζί με το "Land of Hope and Glory").<ref>Reed, p. 58</ref> Ο ίδιος ο συνθέτης έγραφε: «Αυτό είναι το καλύτερο για μένα... για τα άλλα απλώς έτρωγα, έπινα, κοιμόμουν, αγαπούσα και μισούσα...η ζωή μου ήταν όπως ο ατμός, και δεν είναι... αλλά αυτό το έβλεπα και το ήξερα...αυτό, αν μη κάτι άλλο από μένα, αξίζει τη μνήμη σας».<ref name="McVeagh"/> Και τα τρία αυτά έργα ακολουθούν το παραδοσιακό μοντέλο δόμησης, με ενότητες για σολίστ, χορωδία ή και των δύο μαζί. Η ξεχωριστή ενορχήστρωση του Έλγκαρ, καθώς και η μελωδική έμπνευσή του, τα ανεβάζει σε υψηλότερο επίπεδο από ό, τι τα αντίστοιχα έργα των περισσοτέρων Βρετανών προκατόχων τους.<ref>Reed, p. 150</ref>

[[Αρχείο:Starlight Express 1916 cover.jpg|thumb|300px|left |Αφίσα του 1916 για το ''Αστρόφωτο Εξπρές'']]

Οι απόψεις για το μουσικό «ανάστημα» του Έλγκαρ, ποικίλλουν στις δεκαετίες από τότε που η μουσική του ήλθε στο προσκήνιο στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο [[Ρίχαρντ Στράους]], όπως προαναφέρθηκε, χαιρέτισε τον Έλγκαρ ως ένα προοδευτικό συνθέτη. Ακόμη και η εχθρική κριτική του «Observer», ανεντυπωσίαστη από το θεματικό υλικό της 'Πρώτης Συμφωνίας' το [[1908]], είδε την ενορχήστρωση ως «υπέροχα μοντέρνα».<ref>"Music – The Elgar Symphony", The Observer, 13 December 1908, p. 9</ref> Ο Χανς Ρίχτερ (Hans Richter) απεκάλεσε τον Έλγκαρ ως «το μεγαλύτερο σύγχρονο συνθέτη» σε οποιαδήποτε χώρα και, ο συνάδελφος του Ρίχτερ, Αρτούρ Νίκις (Arthur Nikisch) θεωρούσε τη ''Συμφωνία αρ. 1'' ένα αριστούργημα πρώτης τάξης, που έπρεπε «δίκαια να κατατάσσεται μαζί με τις μεγάλες συμφωνίες-πρότυπα του Μπετόβεν και του Μπραμς».<ref name="Sibelius, Jean 1934, p. 322">Sibelius, Jean, Igor Stravinsky, Richard Strauss and Arthur Nikisch, "Tribute and Commentary", The Musical Times, April 1934, p. 322</ref> Αντίθετα, ο κριτικός Τέρνερ (W.J. Turner), στα μέσα του 20ού αιώνα, μίλησε για «συμφωνίες του Στρατού της Σωτηρίας (sic)»,<ref name="Cox, p. 15-6"/> ενώ ο [[Χέρμπερτ φον Κάραγιαν]] απεκάλεσε τις ''Παραλλαγές Αίνιγμα'' ως «Μπραμς από δεύτερο χέρι».<ref>Kennedy, Michael, "Holst", Gramophone, December 1990, p. 82</ref> Η τεράστια δημοτικότητα του Έλγκαρ δεν είχε διάρκεια. Μετά την επιτυχία της 'Πρώτης Συμφωνίας' και του 'Κοντσέρτου για Βιολί', η ''Συμφωνία αρ. 2'' και το ''Κοντσέρτο για Βιολοντσέλο'' είχαν καλή υποδοχή, αλλά χωρίς τον προηγούμενο μεγάλο ενθουσιασμό. Η μουσική του θεωρήθηκε συνυφασμένη στην κοινή γνώμη, με την [[Εδουάρδος Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου|Εδουαρδιανή]] (Edwardian) εποχή αλλά, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν φαινόταν πλέον ως ένας προοδευτικός ή σύγχρονος συνθέτης. Στις αρχές του [[1920]], ακόμη και η 'Πρώτη Συμφωνία' είχε μόνο μία εκτέλεση στο Λονδίνο, σε περισσότερα από τρία χρόνια.<ref name="Kennedy"/> Οι Γουντ, Μπόουλτ, Σάρτζεντ και Μπαρμπιρόλι, ήσαν μαέστροι που προώθησαν τη μουσική του Έλγκαρ, αλλά αργότερα, στους καταλόγους καταγραφής και τα προγράμματα συναυλιών των μέσα του αιώνα, τα έργα του δεν παρουσιάζονταν αρκετά.<ref name="McVeagh"/><ref>Sackville-West, Edward; Desmond Shawe-Taylor (1955). The Record Guide. London: Collins. OCLC 474839729.</ref>

Το [[1924]], ο μουσικός μελετητής Έντουαρντ Ντεντ (Edward J. Dent) έγραψε ένα άρθρο για ένα γερμανικό περιοδικό μουσικής, στο οποίο εντόπιζε τέσσερα χαρακτηριστικά του ύφους του Έλγκαρ, που «έδιναν πάτημα» για αρνητική άποψη σε ένα τμήμα της αγγλικής γνώμης (κυρίως ο Ντεντ αναφέρθηκε, στον ακαδημαϊσμό και τη σνόμπ ενότητα): «πολύ συναισθηματικό», «όχι εντελώς ελεύθερο από χυδαιότητα (sic)», «πομπώδες» και «πολύ επιτηδευμένα ευγενές στην έκφραση».<ref name="Howes, σ. 165-7">Howes, σ. 165-7</ref> Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύτηκε το [[1930]] και προκάλεσε έντονη διαμάχη. {{Ref_label|I|viii|none}} Κατά τα τελευταία έτη του αιώνα υπήρχε, στη Βρετανία τουλάχιστον, μια αναβίωση του ενδιαφέροντος για τη μουσική του Έλγκαρ. Τα χαρακτηριστικά της μουσικής του που, είχαν προσβάλει τα αυστηρά ήθη της γενιάς του μεσοπολέμου, ήσαν ειδωμένα πλέον από μια διαφορετική σκοπιά. Το [[1955]], το βιβλίο οδηγός αναφοράς «Record Guide», έγραφε για το ''Εδουαρδιανό φόντο'' (background), κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της καριέρας του Έλγκαρ:

Μέχρι τη δεκαετία του [[1960]], τα πράγματα της Εδουαρδιανής εποχής, είχαν ειδωθεί με μία λιγότερο σοβαρή ματιά. Το [[1966]] ο κριτικός Φρανκ Χάουις (Frank Howes) έγραψε ότι ο Έλγκαρ αντανακλούσε την τελευταία φλόγα της χλιδάτης, ακριβής και γεμάτης αίμα, ζωής, πριν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος τα σαρώσει τόσο πολύ μακριά. Κατά την άποψη του Χάουις, υπήρξε μια αίσθηση χυδαιότητας, τόσο στην εποχή που έζησε ο Έλγκαρ, όσο και στην ίδια τη μουσική του, αλλά «ένας συνθέτης έχει το δικαίωμα να κριθεί εκ των υστέρων για τα καλύτερα έργα του....ο Έλγκαρ είναι ιστορικά σημαντικός, διότι έδωσε στην αγγλική μουσική την αίσθηση της ορχήστρας (sic), την έκφραση του τι είναι να αισθάνεται κάποιος ζωντανός στην Εδουαρδιανή εποχή και, για την προσφορά στον κόσμο, τεσσάρων τουλάχιστον ανυπέρβλητων αριστουργημάτων, αποκαθιστώντας, έτσι, την Αγγλία στην ελίτ των μουσικών εθνών».<ref name="Howes, σ. 165-7"/>

 

[[Αρχείο:Elgar-cello-concerto-manuscript.jpg|thumb|300px|left|Απόσπασμα από το χειρόγραφο του Κοντσέρτου για Τσέλο (εισαγωγή δεύτερου μέρους)]]