|
== Η Ιστορία του Θεάτρου Ακροπόλ ==
Η ιστορία του Θεάτρου ξεκίνησε το 1934, όταν η παλιά καρβουναποθήκη της [[οδόςΟδός Ιπποκράτους|οδού Ιπποκράτους]] μετατράπηκε σε θεατρικό χώρο και φιλοξενούσε ιταλικά [[βαριετέ]] και περιπλανώμενους θιάσους. Το 1941 με την είσοδο των [[γερμανοί|Γερμανών]], μετατράπηκε σε θερινό θέατρο, στο οποίο μεταξύ άλλων ανέβηκαν η θρυλική κατοχική επιθεώρηση "Μπλε και άσπρο" και το πρώτο θεατρικό έργο του [[Νίκος Τσιφόρος|Νίκου Τσιφόρου]] "Η πινακοθήκη των ηλιθίων" (1944).
Μετά το πέρας του πολέμου και τη λήξη του [[ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949|εμφυλίου]], το Ακροπόλ έγινε συνώνυµο του οικογενειακού λαϊκού θεάµατος, ιδιαίτερα όταν στις αρχές της δεκαετίας του '501950 ανέλαβε τη διεύθυνση ο θεατρικός επιχειρηματίας, [[Βασίλης Μπουρνέλλης]]. Ο Μπουρνέλλης, με μια σειρά αρχιτεκτονικών παρεμβάσεων, έδωσε στο θέατρο τη σημερινή του μορφή, µε τις εξωτερικές εισόδους από δύο στοές, ενώ στο εσωτερικό προσέθεσε την ράμπα (γέφυρα πάνω από το χώρο της ορχήστρας), δημιούργησε θεωρεία και εξώστη, και ευρύχωρα παρασκήνια. Αλλά, εκτός από τις αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, ο Μπουρνέλλης, του προσέδωσε ένα ιδιαίτερο θεατρικό προφίλ, επιμένοντας στο ανέβασμα θεαματικών επιθεωρήσεων με εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, µεγάλες ορχήστρες, φαντασμαγορικά µπαλέτα και προπαντός στην επιλογή σπουδαίων και ταλαντούχων θεατρίνων και συγγραφέων.
== Έργα και συγγραφείς ==
Η καλλιτεχνική ιστορία του θεάτρου, ιδιαίτερα στην 40ετία '50-'90μεταξύ του 1950 και του 1990, είναι ταυτισμένη με την ιστορία της ελληνικής επιθεώρησης. Τα κείμενα ήταν γραμμένα από κορυφαίους συγγραφείς της εποχής, όπως ο [[Ασημάκης Γιαλαμάς]], ο [[Ναπολέων Ελευθερίου]], ο [[Πάνος Παπαδούκας]], ο [[Κώστας Πρετεντέρης]], ο [[Ηλίας Λυμπερόπουλος]], ο [[Γιώργος Οικονομίδης]], ο [[Αλέκος Σακελλάριος]], ο [[Χρήστος Γιαννακόπουλος|Χρήστος]] και ο [[Γιώργος Γιαννακόπουλος]], ο [[Βασίλης Σπυρόπουλος]], ο [[Γιώργος Ασημακόπουλος]] και πολλοί άλλοι. Σατίριζαν την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα με τόση αμεσότητα, ώστε η αναφορά και μόνο των τίτλων των έργων να αποτελεί βαρόμετρο των εκάστοτε λαϊκών πόθων και προσδοκιών.
H πρώτη μεγάλη ιστορική επιθεώρηση, "Η Βασίλισσα της νύχτας", ανέβηκε το 1952, με την Ρένα Βλαχοπούλου, την Μπελίντα και την Σπεράντζα Βρανά. Θα ακολουθήσουν μεγάλες επιτυχίες, όπως "Να τι θα πει Αθήνα" (1953), "Σιγά και με το μαλακό" (1956), "Αλήθειες και ψευτιές" (1957), κ.ά., ενώ την περίοδο 1956-1962 ανέλαβε ως καλλιτεχνικός διευθυντής ο Βασίλης Αυλωνίτης.
|
