Κόνραντ Αντενάουερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτες: μεγάλη αφαίρεση Οπτική επεξεργασία |
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον Olympiakos777 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό [[Χρή... Ετικέτα: Επαναφορά |
||
Γραμμή 66:
|ιστοσελίδα =
}}
Ο '''Κόνραντ Αντενάουερ''' (''Konrad Hermann Joseph Adenauer'', [[5 Ιανουαρίου]] [[1876]] - [[19 Απριλίου]] [[1967]]) ήταν [[Γερμανοί|Γερμανός]] πολιτικός που διετέλεσε ως ο πρώτος μεταπολεμικός [[καγκελάριος της Γερμανίας]] ([[Δυτική Γερμανία|Δυτικής Γερμανίας]]) από το [[1949]] έως το [[1963]]. Υπήρξε επίσης δήμαρχος της [[Κολωνία|Κολωνίας]].
==Τα πρώτα χρόνια==
Γεννήθηκε το [[1876]] στην Κολωνία της Ρηνανίας και ήταν γιος του δικαστικού υπαλλήλου Γιόχαν Αντενάουερ. Σπούδασε νομικά και πολιτική οικονομία στο πανεπιστήμιο του [[Φράιμπουργκ|Φράιμπουργκ ιμ Μπράισγκαου]], του [[Μόναχο|Μονάχου]] και της [[Βόννη|Βόννης]]. Επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και ιδιώτευσε ως δικηγόρος για μικρό διάστημα.
==Τα πρώτα του πολιτικά βήματα στην Κολωνία==
Το [[1906]] έγινε μέλος του [[Κόμμα του Κέντρου (Γερμανία)|Κόμματος του Κέντρου]] και την ίδια χρονιά εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος στην Κολωνία. Το [[1909]] επανεξελέγη πρώτος. Από τότε μέχρι το [[1917]] ανέλαβε διάφορα δημοτικά αξιώματα όπως αυτό του υπευθύνου των οικονομικών του δήμου ή αυτό της ευθύνης του επισιτισμού της Κολωνίας κατά τον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ παγκόσμιο πόλεμο]]. Το [[1917]] το δημοτικό συμβούλιο τον εξέλεξε δήμαρχο, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το [[1933]]. Ως δήμαρχος της Κολωνίας οι σύμμαχοι, αμέσως μετά την λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, πρότειναν στον Αντενάουερ την προεδρία μιας επιτροπής, της οποίας το έργο θα ήταν να μελετήσει την δημιουργία μιας αυτόνομης Ρηνανίας, αφού η [[Συνθήκη των Βερσαλλιών]] προέβλεπε την παραχώρηση περιοχών της Ρηνανίας στους συμμάχους για περίοδο περίπου 10 χρόνων. Οι απόψεις που τότε εξέφρασε, δηλαδή περί σύστασης της δημοκρατίας της Ρηνανίας, συνάντησαν αντιδράσεις από τους συμπατριώτες του με αποτέλεσμα να αποστασιοποιηθεί από την κεντρική πολιτική σκηνή, παραμένοντας, βέβαια, στην θέση του δημάρχου. Σημαντικά έργα επί θητείας του στο δημαρχιακό θώκο ήταν η δημιουργία πανεπιστημίου στην Κολωνία αλλά και η εξέλιξη της ευρύτερης περιοχής σε σύγχρονο βιομηχανικό κέντρο. Επίσης, κατασκεύασε τον πρώτο αυτοκινητόδρομο που συνέδεε την Κολωνία με τη [[Βόννη]].
==Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία==
Η άνοδος του [[Χίτλερ]] στην εξουσία είχε ως αποτέλεσμα την καθαίρεσή του από την θέση του δημάρχου στις [[12 Μαρτίου]] του [[1933]], από τον [[Χέρμαν Γκαίριγκ]]. Αιτία ήταν οι απόψεις που είχε εκφράσει κατά καιρούς εναντίον του Χίτλερ. Καθοριστικό, βέβαια, γεγονός σε αυτήν την απόφαση έπαιξε και η κίνηση του Αντενάουερ να απουσιάσει από την επίσημη υποδοχή του Χίτλερ στην Κολωνία, αλλά και η εντολή του στις αστυνομικές δυνάμεις να αφαιρεθούν όλα τα εμβλήματα με τον αγκυλωτό σταυρό που είχαν αναρτηθεί στην πόλη προς τιμήν του νέου καγκελάριου. Τον επόμενο χρόνο φυλακίστηκε με την κατηγορία της υπεξαίρεσης μετά τη [[Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών]] και την εκκαθάριση του [[Ερνστ Ρεμ]]. Στις [[21 Ιουλίου]] του [[1944]] συνελήφθη από την [[Γκεστάπο]] με την κατηγορία της συμμετοχής του στο κίνημα των στρατηγών. Αν και κατάφερε να δραπετεύσει προσωρινά, συνελήφθη εκ νέου.
==Μετά τον πόλεμο==
Με την λήξη του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ παγκοσμίου πολέμου]] διορίστηκε από τους [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Αμερικανούς]] δήμαρχος της Κολωνίας, αλλά οι [[Μεγάλη Βρετανία|Βρετανοί]], που στο μεταξύ είχαν αναλάβει την διοίκηση της πόλης, τον καθαίρεσαν μερικούς μήνες αργότερα. Υπήρξε από τους ιδρυτές της [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (Γερμανία)|Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης]], της οποίας εξελέγη πρόεδρος. Το [[1946]] εκλέχτηκε βουλευτής στο κοινοβούλιο του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και το [[1948]]-[[1949]] εξελέγη πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής και των τριών δυτικών ζωνών, που σκοπό είχε την δημιουργία συντάγματος. Τότε κατάρτισε τον νέο καταστατικό χάρτη δημιουργώντας το νέο [[ομοσπονδιακό κράτος]] της Δυτικής Γερμανίας.
==Θητεία ως καγκελάριος==
Στις εκλογές του [[1949]] τέθηκε επικεφαλής του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατικών και κατάφερε να νικήσει τον αντίπαλό του, Κουρτ Σουμάχερ, αρχηγό των Σοσιαλδημοκρατών συγκεντρώνοντας 31%, δηλαδή 139 έδρες, έναντι 29,2%, δηλαδή 131 εδρών του δεύτερου. Στις [[15 Σεπτεμβρίου]] σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού, χωρίς όμως την συμμετοχή των Σοσιαλδημοκρατών, στην οποία και εκλέχτηκε καγκελάριος σχεδόν κατά τύχη, με μία και μόνη ψήφο διαφορά, για να αναδειχθεί ο μακροβιότερος μετά τον [[Όττο φον Μπίσμαρκ]] Γερμανός ηγέτης. Το [[1951]] ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του. Η αναθεώρηση του καθεστώτος κατοχής το 1951, άνοιξε το δρόμο για την εξομάλυνση των σχέσεων με άλλες χώρες, εκτός των τεσσάρων δυνάμεων κατοχής -Μεγάλη Βρετανία, Η.Π.Α., [[Γαλλία]], [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|Ε.Σ.Σ.Δ.]]- και την ίδια χρονιά ο Αντενάουερ υπέγραψε στο [[Παρίσι]] τη συνθήκη για την ίδρυση της [[Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα|Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα]], από την οποία γεννήθηκε λίγα χρόνια αργότερα η [[Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα|Ε.Ο.Κ.]]. Στις εκλογές, στις [[6 Σεπτεμβρίου]] του [[1953]] το κόμμα του αύξησε το ποσοστό του στο 45,3%, σχηματίζοντας στις [[23 Οκτωβρίου]] του ίδιου χρόνου κυβέρνηση. Τον Μάρτιο του [[1954]] ο Αντενάουερ επισκέφθηκε την Ελλάδα, όπου και τον υποδέχθηκε ο τότε [[Παύλος Α' της Ελλάδας|βασιλιάς Παύλος]], για εκτενείς συνομιλίες με την ελληνική κυβέρνηση σε οικονομικά θέματα.
Το [[1955]], η Δυτική Γερμανία έγινε μέλος του [[ΝΑΤΟ]], τον Μάιο του ίδιου χρόνου, δέκα χρόνια μετά την ταπεινωτική ήττα της [[Ναζιστική Γερμανία|ναζιστικής Γερμανίας]], η Ομοσπονδιακή Γερμανία ανέκτησε πλήρως τα κυριαρχικά της δικαιώματα και το φθινόπωρο, μετά την επίσκεψη Αντενάουερ στη [[Μόσχα]], αποκατέστησε τις διπλωματικές σχέσεις με την Ε.Σ.Σ.Δ. του [[Νικίτα Χρουστσόφ]].
Το [[1957]], ο Αντενάουερ επανεξελέγη με ποσοστό 50,2% συγκεντρώνοντας 270 έδρες και το [[1961]] κέρδισε για τελευταία φορά τις εκλογές, συγκεντρώνοντας το 242 έδρες. Οι εσωκομματικές, όμως, διαμάχες με κύριο υποκινητή τον [[Λούντβιχ Έρχαρντ]], τον οποίο χαρακτήριζε αχάριστο, εμπόδισαν τον Αντενάουερ να ολοκληρώσει την θητεία του. Παραιτήθηκε από την θέση του καγκελαρίου στις [[15 Οκτωβρίου]] του [[1963]] και αποσύρθηκε από την πολιτική σε ηλικία 87 ετών.
Επί θητείας του η Δυτική Γερμανία διατήρησε τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της στα εδάφη της, με την σύμφωνη γνώμη των συμμάχων. Στην εξωτερική πολιτική ο Αντενάουερ προέβαλε την Δυτική Γερμανία ως το μόνο ελεύθερο γερμανικό κράτος αφού η Ανατολική σύμφωνα με αυτόν βρισκόταν υπό κατοχή. Κορυφαία προσωπικότητα της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας, ο Κόνραντ Αντενάουερ ήταν ο ηγέτης που καθοδήγησε την ανασυγκρότηση της χώρας του από τα συντρίμμια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κατανόησε γρήγορα τη σημασία που είχε για τις Ηνωμένες Πολιτείες η ύπαρξη μιας ισχυρής Δυτικής Γερμανίας ως αναχώματος της σοβιετικής επιρροής κι έτσι κατέστησε την πειθήνια συμμόρφωση της Βόννης στους σχεδιασμούς της [[Ουάσινγκτον]] ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής του. Μιας πολιτικής απόλυτα επιτυχημένης, αφού έτσι κατόρθωσε να ξεπεράσει τους περιορισμούς στον στρατιωτικό επανεξοπλισμό της ηττημένης [[Αδόλφος Χίτλερ|χιτλερικής]] Γερμανίας. Γνήσιο τέκνο του [[Ψυχρός πόλεμος|ψυχρού πολέμου]], ο Αντενάουερ αντιστάθηκε στις Η.Π.Α. σε ένα και μόνο θέμα: την προσέγγιση με το ανατολικό γερμανικό κράτος, την υπό σοβιετική επιρροή [[Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας]]. Πίστευε ότι κάποτε η Δυτική Γερμανία θα κατόρθωνε να απορροφήσει πάλι την Ανατολική κι έτσι απειλούσε με διακοπή διπλωματικών σχέσεων οποιαδήποτε χώρα εκδήλωνε πρόθεση αποκατάστασης διπλωματικών σχέσεων με την Ανατολική Γερμανία -πλην της Ε.Σ.Σ.Δ. Κατανόησε επίσης ότι η αποκατάσταση σχέσεων με τη Γαλλία ήταν απαραίτητη για την ανεμπόδιστη ανάπτυξη της Δυτικής Γερμανίας, δεδομένου ότι το Παρίσι ήταν αυτό που είχε τους μεγαλύτερους φόβους από ενδεχόμενη αναβίωση του γερμανικού μιλιταρισμού. Μεθοδικά κατόρθωσε να διασκεδάσει τις γαλλικές ανησυχίες και να αποκαταστήσει με τον [[Σαρλ ντε Γκωλ]] σχέσεις τόσο στενές, ώστε ο γαλλογερμανικός άξονας να αποτελέσει τη βάση οικοδόμησης της Ε.Ο.Κ. Η σχέση αυτή μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας βασίστηκε στη συμφωνία πολιτικού προβαδίσματος και οικονομικής ενίσχυσης της Γαλλίας, με αντάλλαγμα την άρση των γαλλικών αντιρρήσεων για επανεξοπλισμό της Γερμανίας και σταδιακή άρση του καθεστώτος κατοχής της από τους συμμάχους. Η φιλία του Κόνραντ Αντενάουερ με τον Σαρλ ντε Γκωλ, η οποία θεμελίωσε το γαλλογερμανικό άξονα και την ενωμένη [[Ευρώπη]], επισφραγίστηκε με την υπογραφή της γαλλογερμανικής συνθήκης στο Παρίσι στις [[22 Ιανουαρίου]] του [[1963]].
==Η προσωπική ζωή και το τέλος==
{{Βικιφθέγματα}}
{{commonscat}}
Ήταν νυμφευμένος με την Έμμα Βάγιερ, κόρη πλούσιας οικογένειας και ανιψιά του πρώην δημάρχου της Κολωνίας Μαξ Βάλραφ, με την οποία είχε αποκτήσει τρία παιδιά και η οποία απεβίωσε κατά τη διάρκεια του [[Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ παγκοσμίου πολέμου]]. Παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο το [[1919]] την Αυγούστα Τσίνσερ, με την οποία απέκτησε άλλα τέσσερα παιδιά.<br />
Ο Κόνραντ Αντενάουερ άφησε ειρηνικά την τελευταία του πνοή στο σπίτι του, σε βαθύτατο γήρας καθώς ήταν 91 ετών, στις [[19 Απριλίου]] του [[1967]]. Στις [[22 Απριλίου]], η σορός του τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στον [[Καθεδρικός Ναός της Κολωνίας|καθεδρικό ναό της Κολωνίας]], με τιμητική φρουρά έξι ανδρών της [[Bundeswehr]]. Στη νεκρώσιμη ακολουθία της [[25 Απριλίου|25ης Απριλίου]] συμμετείχαν ανώτατοι εκπρόσωποι 54 χωρών και 14 διεθνών οργανισμών -μεταξύ τους ο πρόεδρος των Η.Π.Α. [[Λίντον Τζόνσον]], ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ, ο Βρετανός πρωθυπουργός [[Χάρολντ Ουίλσον]] κ.α.<ref>''Οριστικό τέλος της εποχής Αντενάουερ'', Ιστορικό Λεύκωμα 1967, σελ. 122-125, Καθημερινή (1997)</ref>.
Το [[2003]] ψηφίστηκε ως ο σπουδαιότερος Γερμανός όλων των εποχών.
==Παραπομπές==
<references />
{{ΓερμανοίΚαγκελάριοι}}
{{Βραβείο Καρλομάγνος}}
{{Authority control}}
{{DEFAULTSORT:Αντεναουερ Κονραντ}}
| |||