Παύλος Α΄ της Ελλάδας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Diu (συζήτηση | συνεισφορές) Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
Diu (συζήτηση | συνεισφορές) μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 48:
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του οι οικονομικές απαιτήσεις των ανακτόρων προκάλεσαν αρκετές φορές το δημόσιο αίσθημα δημιουργώντας παράλληλα ένταση στις σχέσεις του με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος με επιστολή του του προς τον βασιλιά είχε ζητήσει να μειώσει τις δαπάνες του.<ref name="Χρηστίδης">Χρηστίδης Χρήστος, ''Ο Ανένδοτος Αγώνας της Ένωσης Κέντρου, Από τις εκλογές του 1961 στην παραίτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή'', διδακτορική διατριβή, Αθήνα 2012, σελ. 189</ref> Τον Φεβρουάριο του 1962 προκλήθηκε νέα ένταση σχετικά με το ζήτημα της προίκας της κόρης του, Σοφίας, καθώς σύμφωνα με τον νόμο που έφερε η ΕΡΕ προς ψήφιση η προίκα της πριγκίπισσας Σοφίας ενόψει του γάμου της με τον Χουάν Κάρλος ανέρχονταν στις 300.000 δολλάρια. Το ύψος του χρηματικού ποσού προκάλεσε τις έντονες διαμαρτυρίες της αντιπολίτευσης ενώ χρησιμοποιήθηκε και ως σύνθημα στις διαδηλώσεις των φοιτητών. Αντίστοιχες διαμαρτυρίες προκλήθηκαν και τον Σεπτέμβριο του 1962 με την απόφαση της κυβέρνησης, ύστερα από έντονες πιέσεις των ανακτόρων, για αύξηση της βασιλικής χορηγίας απο τα 11.500.000 δραχμές στα 17.000.000 δραχμές<ref name="Χρηστίδης2">Χρηστίδης Χρήστος, ''Ο Ανένδοτος Αγώνας της Ένωσης Κέντρου, Από τις εκλογές του 1961 στην παραίτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή'', διδακτορική διατριβή, Αθήνα 2012, σελ. 178</ref> Επίσης κριτική δέχτηκε για τα έξοδα διαφόρων εκδηλώσεων όπως για τους εορτασμούς της εκατονταετηρίδας του βασιλικού θεσμού με την παράλληλη πρόσκληση της βασιλικής οικογένειας της Δανίας<ref name="Χρηστίδης3">Χρηστίδης Χρήστος, ''Ο Ανένδοτος Αγώνας της Ένωσης Κέντρου, Από τις εκλογές του 1961 στην παραίτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή'', διδακτορική διατριβή, Αθήνα 2012, σελ. 254</ref>
=== Διακυβέρνηση Παπάγου ===
Οι αποτυχημένες προσπάθειες για σύμπτυξη των βενιζελογενών δυνάμεων προς τη δημιουργία ενός ισχυρού κεντρώου συνασπισμού είχαν οδηγήσει στην δημιουργία έντονης παραφιλολογίας περί καθόδου του Παπάγου στην πολιτική. Η λύση αυτή αν και έχαιρε της υποστήριξης μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, όπως αυτό του [[Δημήτριος Λαμπράκη|Λαμπράκη]], καθώς και σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων, δεν ήταν αποδεκτή από τα Ανάκτορα. Ήδη από τις αρχές του 1950 οι σχέσεις του Παπάγου με τα Ανάκτορα είχαν ψυχρανθεί ενώ ο ίδιος εξέφραζε την έντονη δυσαρέσκεία του για συγκεκριμένα πρόσωπα του ανακτορικού περιβάλλοντος με χαρακτηριστικότερο αυτό του [[Αριστείδης Μεταξάς|Αριστείδη (Μπούλη) Μεταξά]], διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Βασιλιά Παύλου. Μέσα σε αυτό το κλίμα, στις [[28 Μαΐου]] [[1951]], ο Παπάγος υπέβαλε την παραίτησή του στον Πρωθυπουργό [[Σοφοκλής Βενιζέλος|Σοφοκλή Βενιζέλο]]. Ο τελευταίος αρνήθηκε να κάνει δεκτή την παραίτησή του. Την επομένη πραγματοποιήθηκε σε έντονο κλίμα συνάντηση μεταξύ του Παπάγου και του Βασιλιά Παύλου, κατά την οποία ο πρώτος απαίτησε την παραίτηση του Αριστείδη Μεταξά, τον οποίο κατηγόρησε ότι διέδιδε αρνητικές φήμες, πρόταση την οποία απέρριψε ο Βασιλιάς.<ref name=":Καραγεώργος"/> Στην ίδια συνάντηση ο Παπάγος φαίνεται να διαβεβαίωσε τον Βασιλιά ότι δεν επρόκειτο να πολιτευτεί.<ref name=":Καραγεώργος"/> Το ίδιο βράδυ ανακοινώθηκε από το κρατικό ραδιόφωνο η παραίτησή του.
Στις [[30 Ιουλίου]] 1951 ο Βασιλιάς προκήρυξε εκλογές. Την επομένη των εκλογών ο Παπάγος σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στην οικία του στην [[Εκάλη]] ανακοίνωσε την κάθοδό του στην πολιτική. Ο Βασιλιάς Παύλος θεωρώντας ότι ο Παπάγος τον εξαπάτησε διέταξε τον αρχηγό Γ.Ε.Σ. [[Θρασύβουλος Τσακαλώτος|Θρασύβουλο Τσακαλώτο]] να συλλάβει τον Παπάγο, εντολή που εν τέλει δεν εκτελέστηκε.<ref name=":Καραγεώργος">Καραγεώργος Δημήτρης, ''Η διαδρομή του Ελληνικού Συναγερμού από την ίδρυσή του ως την αδρανοποίησή του, 1951-1956'', διδακτορική διατριβή ΕΚΠΑ, Αθήνα 2015, σελ. 11 - 14</ref>
=== Διακυβέρνηση Καραμανλή ===
Σύμφωνα με το Σύνταγμα του [[1952]], ο Βασιλιάς μπορούσε να επιλέξει όποιον ήθελε για Πρωθυπουργό, αρκεί ο τελευταίος να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης μέσα σε δεκαπέντε μέρες από τη Βουλή. Έχοντας αυτή τη δυνατότητα, επέλεξε τον τότε Υπουργό Δημοσίων Έργων [[Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής|Κωνσταντίνο Καραμανλή]] ως εντολοδόχο Πρωθυπουργό, μετά τον θάνατο του Παπάγου, και όχι κάποιον από τους αντιπροέδρους της κυβέρνησης και υποψήφιους για την αρχηγία του κόμματός τους, [[Στέφανος Χ. Στεφανόπουλος|Στέφανο Στεφανόπουλο]] και [[Παναγιώτης Κανελλόπουλος|Παναγιώτη Κανελλόπουλο]]. Ο Καραμανλής δεν εκλέχτηκε αρχηγός του κόμματός του, πήρε όμως την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής και ίδρυσε νέο κόμμα.
| |||