Λιοντάρι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

* ''P. l. europaea'', γνωστό και ως [[Ευρωπαϊκό λιοντάρι]], πιθανότατα ήταν το ίδιο ακριβώς με το ''Panthera leo persica''. Η υπόστασή του ως ξεχωριστό υποείδος δεν έχει επιβεβαιωθεί και λογικά αποτελούσε μέρος της πληθυσμιακής ενότητας που περιλάμβανε, τα λιοντάρια της βόρειας Αφρικής, της νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ασίας υπό το υποείδος ''P. l. leo''.<ref>Kitchener, A.C.; Breitenmoser-Würsten, C.; Eizirik, E.; Gentry, A.; Werdelin, L.; Wilting, A. & Yamaguchi, N. (2017). "A revised taxonomy of the Felidae: The final report of the Cat Classification Task Force of the IUCN Cat Specialist Group" (PDF). Cat News. Special Issue 11: 76–77.</ref> Εξαφανίστηκε περί τον 1ο ή τον 4ο μ.Χ. αιώνα, εξαιτίας του κυνηγιού, της υποβάθμισης του ενδιαιτήματός του και της χρήσης του στις ρωμαϊκές αρένες. Ο Θεμίστιος τον 4ο μ.Χ. αιώνα, μετανιώνει που κατά τη διάρκεια της ζωής του, η [[Θεσσαλία]] δεν μπορεί να παρέχει πια λιοντάρια για τις αρένες.<ref> Alden, M. (2005). "Lions in paradise: Lion similes in the Iliad and the Lion Cubs of IL. 18.318-22". The Classical Quarterly (55): 335–342.</ref><ref>Uhm, D.P. van (2016). The Illegal Wildlife Trade: Inside the World of Poachers, Smugglers and Traders. Switzerland: Springer International Publishing.</ref> Κατανέμονταν από τα [[Βαλκάνια]] μέχρι την Παννονική Πεδιάδα.<ref>Sommer, R.S. & N. Benecke 2005: Late Pleistocene and Holocene development of the felid fauna (Felidae) of Europe: a review. Journal of Zoology 269: 7-19.</ref><ref>Bartosiewicz, L. 2009: A Lion’s Share of Attention: Archaeozoology and Historical Record.</ref> Το καθεστός της παρουσίας του στην [[Ιταλία|Ιταλική Χερσόνησο]], τη νότια [[Γαλλία]] και την [[Ιβηρική Χερσόνησος|Ιβηρική Χερσόνησο]] δεν είναι σαφές και ίσως αφορά υπολειμματικούς πληθυσμούς λιονταριού των σπηλαίων ''P.(leo) selaea'', ενώ στα Βαλκάνια είχε εισέρθει από το Βόσπορο το σύγχονο λιοντάρι ''P.leo''.<ref>Masseti, M. and Mazza, P.P.A. (2013). Western European Quaternary lions: new working hypotheses. Biological Journal of Linnean Society 109: 66-77.</ref> Ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές αντικείμενο κυνηγιού ανάμεσα στους [[Ρωμαίοι|Ρωμαίους]], τους [[Αρχαίοι Έλληνες|Έλληνες]] και τους [[Μακεδονικό βασίλειο|Μακεδόνες]]. Φαινοτυπικά έμοιαζε πολύ με τα λιοντάρια που ζουν σήμερα στην Ινδία, καθώς δεν είχε ιδιαίτερα αναπτυγμένη χαίτη και αυτή περιορίζονταν στο λαιμό του ζώου χωρίς να καλύπτει την κοιλιά του και την περιοχή πίσω από την ωμοπλάτη.<ref>Heptner, V. G.; Sludskiy, A. A. (1992) [1972]. "Lion". Mlekopitajuščie Sovetskogo Soiuza. Moskva: Vysšaia Škola [Mammals of the Soviet Union, Volume II, Part 2]. Washington DC: Smithsonian Institution and the National Science Foundation. pp. 83–95. ISBN 90-04-08876-8.</ref> Οστεολογικά ευρήματα από την [[Ελλάδα]] χρονολογούνται από το 4500 π.Χ. μέχρι τον 6ο π.Χ. αιώνα και έχουν βρεθεί στην Αιγείρα (Αχαΐα), στο Ντικιλί Τας (Φίλιπποι), στους Δελφούς (Φωκίδα), στο Καλαπόδι (Φθιώτιδα), στον Καστανά (Θεσσαλονίκη - Αξιός), στην Τούμπα (Θεσσαλονίκη), στις Μυκήνες (Αργολίδα), στην Τίρηνθα (Αργολίδα), στην Τεγέα (Αρκαδία), στην Περατή (Αττική), στην Πύλο (Μεσσηνία), ενώ τα οστά από την Αίγινα, την Κέα και τη Σάμο αφορούν σχεδόν σίγουρα ανθωπογενή μεταφορά.<ref name=Thomas2014>Thomas, N.R. 2014: A lion’s eye view of the Greek Bronze Age. Annales liégeoises et PASPiennes d’archéologie égéenne. 11-14 décembre 2012. 375-392.</ref><ref>Bartosiewicz, L. 2009: A Lion’s Share of Attention: Archaeozoology and Historical Record.</ref> Οστεολογικά ευρήματα έχουν βρεθεί επίσης στην [[Αλβανία]] (Sovjan), τη [[Βουλγαρία]] (Devetaška Cave, Merdžumekja, Durankulak, Goljamo Delčevo, Karanovo, Slatino, Sozopol), την [[Ουγγαρία]] (Balatonőszöd, Baradla Cave, Gyöngyöshalász-Encspuszta, Tiszaföldvár-Téglagyár,Tiszalúc-Sarkad, Tolna-Mözs, Zengővárkony), Τη [[Ρουμανία]] (Hârşova-tell), την [[Ευρωπαϊκή Τουρκία]] (Kirklareli) και την [[Ουκρανία]] (Bolgrad, Mayaki, Molukhov Bugor, Berezan, Chernomorka II, Chernovaty, Ol’biya, Tira).<ref name=Thomas2014>Thomas, N.R. 2014: A lion’s eye view of the Greek Bronze Age. Annales liégeoises et PASPiennes d’archéologie égéenne. 11-14 décembre 2012. 375-392.</ref>