Το 1920 ο [[Βλαντιμίρ Λένιν|Λένιν]] ανησύχησε για τις αποκλίνουσες απόψεις μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Για παράδειγμα, οι του [[Ομάδα Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού|Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού]] είχαν συσταθεί τον Μάρτιο τους 1919 και μέχρι το 1921 ο [[Αλεξάντερ Σλιάπνικοφ]] είχε συστήσει την "Εργατική Αντιπολίτευσηaντιπολίτευση". Ο Λένιν τους θεώρησε διαστρεβλώσεις μέσα στο κόμμα όταν ήταν αναγκαία η ενότητα για να εξουδετερώσει τις μεγάλες κρίσεις του 1921, όπως την πείνα, και την [[Εξέγερση της Κροστάνδης]]. Όπως δήλωσε ο Λένιν:
{{απόσπασμα|
Γραμμή 5:
}}
Οι φράξιες, επίσης, άρχισαν να κάνουν κριτική στην ηγεσία Λένιν. Ως επακόλουθο, το 10ο Συνέδριο του Κόμματοςkόμματος θέσπισε την “'''απαγόρευση των φραξιών'''” για την εξάλειψη του φραξιονισμού μέσα στο κόμμα το 1921.<ref>The Russian Revolution, Sheila Fitzpatrick, Page 102</ref>
Τα μέλη του κόμματος θεωρούνταν διάσπασηδιασπαστές αν δεν συμμορφώνονταν με την γραμμή του κόμματος, αφού η πολιτική του κόμματος είχε αποφασιστεί από την Κεντρικήκεντρική Επιτροπήεπιτροπή και εάν εκδήλωναν διαφωνία σε αυτή την πολιτική. Εάν κατηγορούνταν για φραξιονισμό, τα μέλη ακολούθως θα διαγράφονταν από το Κόμμακόμμα, όπως ηέγινε με τη "Εργατική Αλήθειααλήθεια" τον Δεκέμβριο του 1923. Ο [[Λέον Τρότσκι]] και ο [[Γκριγκόρι Ζινόβιεφ]] διαγράφηκαν αργότερα, στις 12 Νοεμβρίου 1927.
Οι οπαδοί του Τρότσκι ισχυρίζονται μερικές φορές ότι η απαγόρευση προοριζόταν να είναι προσωρινή. Αλλά δεν υπάρχει κάτι στην συζήτηση του 10ου Συνεδρίου του Κόμματοςκόμματος που να δείχνει ότι να είναι προσωρινή (Protokoly 523-548). Η αίσθηση ελλείμματος δημοκρατίας ήταν παρούσα στις εκκλήσεις του Τρότσκι και στην ηχώ της Διακήρυξης των 46 του 1923, αλλά περισσότερο δηλωτικά στις εκκαθαρίσεις του φθινοπώρου του 1921. Όλοι οι Κομμουνιστές κλήθηκαν ενώπιον μιας επιτροπής κάθαρσης και αναγκάστηκαν να αποδείξουν ότι τα διαπιστευτήριά τους ήταν επαναστατικά, ή να βρεθούν να χαρακτηριστούν “καριερίστες” ή “ταξικοί εχθροί”, (δηλαδή εκείνοι που εντάχθηκαν στο Κόμμα των Μπολσεβίκωνμπολσεβίκων, μόνο επειδή ήταν το “επικρατούν” κόμμα). Ο Λένιν υποστήριξε ότι αυτό ήταν αναγκαίο για να μην προκαλέσει την απόκλιση της επανάστασης από τους αρχικούς της σκοπούς. Όπως έγραψε ο Τ.Χ. Ρίγκμπι θα ήταν σχεδόν αδιανόητο να πιστέψει κανείς ότι η αντιπολίτευση ήταν ανύπαρκτη μέσα στο 25% του κόμματος που κρίθηκαν “ανάξιοι”.<ref>Rigby, Communist Party Membership</ref>
