|
Από αυτές τις δύο πηγές προήλθε κατά τον [[12ος αιώνας|12ο]] και [[13ος αιώνας|13ο αιώνα]] ένας τεράστιος αριθμός ποιημάτων που κατατάσσονται από ειδικούς σε δύο ομάδες. Στη πρώτη περιλαμβάνονται οι ποιητικές συνθέσεις της Στρογγυλής Τραπέζης, όπου περιέχονται όλα εκείνα τα ποιήματα που ενέπνευσε κυρίως ο έρωτας των ιπποτών και ο ηρωισμός του πολέμου, καλούμενα έτσι ηρωικά, ενώ η δεύτερη περιλαμβάνει όλα εκείνα τα σχετικά που παρουσιάζουν τάση περισσότερο θρησκευτική και μυστικοπαθή. Αντικείμενο αυτής της δεύτερης ομάδας είναι η αναζήτηση του ιερού [[Γκράαλ]], η δε μυθιστορία του «Παρσιβάλ», έργο του Γάλλου τροβαδούρου [[Κρετιέν ντε Τρουά]], θεωρείται η παλαιότερη και τελειότερη σε έκφραση όλων των ποιητικών αυτών συνθέσεων.<br />
<small>(Γκράαλ είναι το ποτήριο από σμάραγδο που μεταχειρίστηκε ο Ιησούς Χριστός κατά τον Μυστικό Δείπνο το οποίο πρόκειται οι Άγγελοι να επαναφέρουν από τον ουρανό στη Γη μόλις βρεθεί οικογένεια πολύ ευσεβής και αγνή που θ΄ αναλάβει να το φυλάξει).</small>
Σύμφωνα με τον Τζέφρεϊ Ας (Geoffrey Ashe) και τον Τόμας Τσαρλς-Έντουαρντς (Thomasmas Charles-Edwards) ο αρθουριανός μύθος όσες ιδιοτροπίες και αν εμφανίζει για τον ερευνητή, είναι ριζωμένος σε κάποιο γεγονός και -στο σημερινό στάδιο των ερευνών των ιστορικών- θα μπορούσε κανείς να μιλήσει δικαιολογημένα για έναν ιστορικό Αρθούρο, ακόμη και αν αυτός ήταν ο Ρωμαίος έπαρχος Αρτόριος (Artorius). Αυτό που δεν μπορεί, ωστόσο, να γίνει είναι μια αποτίμηση του υποθετικού του έργου και η προσφορά του στην εθνική ολοκλήρωση των αγγλικών νησιών. Ο Τζον Ντέιβις (John Davies) στο έργο του ''Μια Ιστορία της Ουαλίας'' θεωρεί ότι ακόμα και αν ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν πως ο Αρθούρος δεν είναι ιστορική μορφή, είναι λογικό πλέον να θεωρεί κανείς αποδεδειγμένα ότι υπήρξε κάποιος Αρθούρος ηγέτης των Βρετόνων, ίσως ως ''Dux Britanniarum'', των προηγούμενων αιώνων. Είναι επίσης αποδεδειγμένο ιστορικά ότι κέρδισε μια σημαντική μάχη το [[496]] και ότι σκοτώθηκε ή εξαφανίστηκε το [[515]] μετά τη μάχη του Κάμλαν. ▼
Στον ίδιο αυτό κύκλο ανήκουν οι ωραίοι θρύλοι της νύμφης Νιμουε, της νύμφης Μοργκανας, της ωραίας και υπερήφανης Γκουένεβιρ, της ξανθιάς Ιούλδης, ερωμένης του Τριστάν και πολλών άλλων γυναικείων μορφών απ' όπου και άντλησε πολλά θέματά της η ποίηση του Μεσαίωνα.
== Η αρχαιολογική μαρτυρία ==
Το [[1998]] στις [[14 Ιουλίου]] ανακαλύφθηκε μια πινακίδα του [[6ος αιώνας|6ου αι.]] με λατινική επιγραφή που μας φέρνει πιο κοντά στη σύνδεση του θρυλικού βασιλιά με το κάστρο του [[Τίνταγκελ]]. Οι αρχαιολόγοι έφεραν στην επιφάνεια μια λίθινη επιγραφή που φέρει το όνομα ''Άρθνου'' σε ένα ανεμοδαρμένο κάστρο της νοτιοδυτικής Αγγλίας.<br />
Ο Τζέφρεϊ Γουέινραϊτ (Geoffrey Wainwright), διευθύνων αρχαιολόγος στην ''Αγγλική Πολιτιστική Κληρονομιά'', μια κυβερνητική εταιρεία για την υποστήριξη και συντήρηση αρχαιοτήτων, αποκάλεσε το τέχνημα «εύρημα ζωής». Αν και δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία που να συνδέουν το λίθο άμεσα με τον βασιλιά Αρθούρο, η επιγραφή είναι απόδειξη ότι το όνομα Αρθούρος υπήρξε και μάλιστα μνημονεύθηκε ακριβώς στην εποχή που έζησε σύμφωνα με τον θρύλο. Ο Γουέινραϊτ ισχυρίζεται πως «αποδεικνύεται για πρώτη φορά ότι το όνομα υπήρξε εκείνη την περίοδο και ότι ο λίθος ανήκε σε ένα άτομο υψηλής κοινωνικής θέσης». Πρόσθεσε ότι η ανακάλυψη «ενισχύει τον ισχυρό μύθο του Αρθούρου». Ευσεβείς πόθοι ενός αγγλοσάξονα αρχαιολόγου; Οι ανασκαφές που συνεχίζονται πιθανώς θα δείξουν.
Η πινακίδα, 20 x 30 εκ. περίπου φέρει την επιγραφή «ARTOGNOV», τη λατινική εκφορά δηλαδή του βρετανικού ονόματος Άρθνου. Όμως, η πρώτη διασύνδεση του Αρθούρου και του Κάστρου του [[Τίνταγκελ]] έγινε από έναν Ουαλό συγγραφέα κατά τον 12ο αιώνα. Σύμφωνα με μια εκδοχή του μύθου –αυτή που ήδη αναφέραμε- ο [[Μέρλιν ο Μάγος]], μεταμόρφωσε τον πατέρα του Αρθούρου για να μπει στο κάστρο του [[Τίνταγκελ]] και να αποπλανήσει τη νεαρή γυναίκα του δούκα, τη μητέρα του Αρθούρου. Σε μια άλλη εκδοχή ο Αρθούρος βρέθηκε σε μια σπηλιά δίπλα στην ακτή, κάτω από το κάστρο.
▲Σύμφωνα με τον Τζέφρεϊ Ας (Geoffrey Ashe) και τον Τόμας Τσαρλς-Έντουαρντς (Thomas Charles-Edwards) ο αρθουριανός μύθος όσες ιδιοτροπίες και αν εμφανίζει για τον ερευνητή, είναι ριζωμένος σε κάποιο γεγονός και -στο σημερινό στάδιο των ερευνών των ιστορικών- θα μπορούσε κανείς να μιλήσει δικαιολογημένα για έναν ιστορικό Αρθούρο, ακόμη και αν αυτός ήταν ο Ρωμαίος έπαρχος Αρτόριος (Artorius). Αυτό που δεν μπορεί, ωστόσο, να γίνει είναι μια αποτίμηση του υποθετικού του έργου και η προσφορά του στην εθνική ολοκλήρωση των αγγλικών νησιών. Ο Τζον Ντέιβις (John Davies) στο έργο του ''Μια Ιστορία της Ουαλίας'' θεωρεί ότι ακόμα και αν ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν πως ο Αρθούρος δεν είναι ιστορική μορφή, είναι λογικό πλέον να θεωρεί κανείς αποδεδειγμένα ότι υπήρξε κάποιος Αρθούρος ηγέτης των Βρετόνων, ίσως ως ''Dux Britanniarum'', των προηγούμενων αιώνων. Είναι επίσης αποδεδειγμένο ιστορικά ότι κέρδισε μια σημαντική μάχη το [[496]] και ότι σκοτώθηκε ή εξαφανίστηκε το [[515]] μετά τη μάχη του Κάμλαν.
== Η ιστορική διαμάχη ==
Άλλοι ιστορικοίορικοί, όπως ο Πήτερ Μπέρεφορντ Έλις (Peter Beresford Ellis) και ο Ντέιβιντ Ντάμβιλ (David Dumville) στο ''Ιστορίες και Ψευδοϊστορίες'' (Histories and Pseudo-histories), επιμένουν ότι δεν υπάρχει ιστορική μαρτυρία για τον Αρθούρο -ο πρώτος- και ότι πρέπει να διαγραφεί από τη βρετανική ιστορία ο δεύτερος, ακόμη και από τα βιβλία. Παρόλο που μια τέτοια άποψη είναι τουλάχιστον ακραία, η αλήθεια είναι ότι πολύ λίγα γνωρίζουμε είτε για τον Αμβρόσιο Αουρελιανό είτε για τον Αρθούρο, στον οποίο πέρασε η βασιλεία. Ο μεν Αμβρόσιος εμφανίζεται στις σελίδες του ''Περί της Παρακμής της Βρετανίας'', (De Excidio Britanniae) (περ. [[540]] μ.Χ ) του Γκίλντας, αλλά ο Αρθούρος όχι. Επιπλέον, η προσωπικότητα και οι δραστηριότητες του Αρθούρου επικαλύπτονται από τις φανταστικές εικόνες των μεσαιωνικών ειδυλλίων. Στον βαθμό, όμως, που ο μεσαιωνικός μύθος μπορεί να λειτουργήσει ως πρωτοϊστορία, ο νικητής του όρους Μπάντον δεν μπορεί να είναι παρά ιστορική προσωπικότητα και πιθανώς διαδέχθηκε τον Αμβρόσιο στην αρχηγία των στρατευμάτων. Στην ιστορία των Βρετόνων αναφέρεται ως ''dux bellorum'' στο ''Ιστορία των Βρετόνων'' (Historia Brittonum), γεγονός που υπονοεί άμεση σχέση με τους ρωμαϊκούς στρατιωτικούς τίτλους, και ίσως υποδεικνύει κάποιο είδος ενοποιημένης στρατιωτικής συμπεριφοράς ανάμεσα σε αρκετά ελάσσονα βασίλεια. ▼
▲Άλλοι ιστορικοί, όπως ο Πήτερ Μπέρεφορντ Έλις (Peter Beresford Ellis) και ο Ντέιβιντ Ντάμβιλ (David Dumville) στο ''Ιστορίες και Ψευδοϊστορίες'' (Histories and Pseudo-histories), επιμένουν ότι δεν υπάρχει ιστορική μαρτυρία για τον Αρθούρο -ο πρώτος- και ότι πρέπει να διαγραφεί από τη βρετανική ιστορία ο δεύτερος, ακόμη και από τα βιβλία. Παρόλο που μια τέτοια άποψη είναι τουλάχιστον ακραία, η αλήθεια είναι ότι πολύ λίγα γνωρίζουμε είτε για τον Αμβρόσιο Αουρελιανό είτε για τον Αρθούρο, στον οποίο πέρασε η βασιλεία. Ο μεν Αμβρόσιος εμφανίζεται στις σελίδες του ''Περί της Παρακμής της Βρετανίας'', (De Excidio Britanniae) (περ. [[540]] μ.Χ ) του Γκίλντας, αλλά ο Αρθούρος όχι. Επιπλέον, η προσωπικότητα και οι δραστηριότητες του Αρθούρου επικαλύπτονται από τις φανταστικές εικόνες των μεσαιωνικών ειδυλλίων. Στον βαθμό, όμως, που ο μεσαιωνικός μύθος μπορεί να λειτουργήσει ως πρωτοϊστορία, ο νικητής του όρους Μπάντον δεν μπορεί να είναι παρά ιστορική προσωπικότητα και πιθανώς διαδέχθηκε τον Αμβρόσιο στην αρχηγία των στρατευμάτων. Στην ιστορία των Βρετόνων αναφέρεται ως ''dux bellorum'' στο ''Ιστορία των Βρετόνων'' (Historia Brittonum), γεγονός που υπονοεί άμεση σχέση με τους ρωμαϊκούς στρατιωτικούς τίτλους, και ίσως υποδεικνύει κάποιο είδος ενοποιημένης στρατιωτικής συμπεριφοράς ανάμεσα σε αρκετά ελάσσονα βασίλεια.
== Η δυναμική του μύθου ==
|
