Πολιορκία της Λιβαδειάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την εξέγερση στο [[Πολιορκία του Λιδωρικίου|Λιδορίκι]] και [[Μάχη του Μαλανδρίνου|Μαλανδρίνο]], ύψωσε την σημαία της επαναστάσεως η [[Λιβαδειά]] με οπλαρχηγό τον Αθανάσιο Διάκο. Αυτός έχοντας 100 συντρόφους του στρατολόγησε και πολλούς άλλους από την Αράχωβα και από άλλα χωριά της επαρχίας και κατέλαβε νύχτα τις θέσεις του Ζαγαρά και του Προφήτη Ηλία επάνω από την πόλη της Λιβαδειάς. Από εκεί έστειλε και απόκλεισε τις διόδους των Τούρκων, και αφού συνεννοήθηκε με τους προεστούς της πόλης και τους συμφιλίωσε, μπήκε στην πόλη με την σημαία της ελευθερίας στις 30 Μαρτίου. Οι Τούρκοι βλέποντας την ένοπλη εισβολή των Ελλήνων κλείστηκαν στα ισχυρότερα σπίτια. Στις 31 Μαρτίου έγινε μάχη που διάρκεσε πέντε ημέρες. Ο Ρούκης και άλλοι ανέβηκαν νύχτα στο φρούριο για να το κυριεύσουν, αποκρούστηκαν όμως από τους Τούρκους που τους αντιλήφθηκαν. Τελικά οι πολιορκημένοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν από έλλειψη τροφίμων και νερού, και κατέθεσαν τα όπλα.