Μανιάκι Μεσσηνίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το χωριό είναι πολύ κοντά στον ομώνυμο λόφο ''Μανιάκι'', όπου στις 20 Μαΐου 1825, έγινε η [[Μάχη στο Μανιάκι]], μεταξύ των αιγυπτιακών στρατευμάτων του [[Ιμπραήμ Πασάς|Ιμπραήμ πασά]] και των ανδρών του ''Παπαφλέσσα'', κατά τη διάρκεια της οποίας οι Έλληνες ηττήθηκαν, ενώ έπεσαν μαχόμενοι ο [[Παπαφλέσσας]] και οι ολίγοι συμπολεμιστές του. Ο Ιμπραήμ νωρίτερα είχε φροντίσει να εδραιώσει την υπεροχή του στα νότια της Μεσσηνίας, για να εξασφαλίσει την επικοινωνία Μεθώνης-Κορώνης και οχύρωσε τη στενή οδό μεταξύ Μεθώνης και Νεοκάστρου. Ο ίδιος είχε στρατοπεδεύσει στον μεσσηνιακό κάμπο. Στη δυτική Μεσσηνία, την άνοιξη του 1825, διαδραματίστηκαν αρκετές μάχες μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων, που αποδεικνύουν τις προσπάθειες των πρώτων να καθηλώσουν αρχικά τις δυνάμεις του εχθρού στην περιοχή και στη συνέχεια να τον αναγκάσουν να εγκαταλείψει την Πελοπόννησο.<ref name="NTompros">Νίκος Τόμπρος, «[http://www.academia.edu/4971226/%CE%97_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%83%CE%B5_%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%B9%CE%AC_1766-1828_ Η Μεσσηνία σε επαναστατική τροχιά (1766-1828)]», (σελ. 439-479), από το συλλογικό έργο «[http://www.biblionet.gr/book/179783/Συλλογικό_έργο/Μεσσηνία:_Συμβολές_στην_ιστορία_και_στον_πολιτισμό_της Μεσσηνία: Συμβολές στην ιστορία και τον πολιτισμό της]», έκδοση: [[Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου]], Εισηγητές: Αιμιλία Μπάνου, Βασίλειος Λ. Κωνσταντινόπουλος, Ελένη Ζυμή, Andrew Farrington, Δημήτριος Κ. Πανομήτρος, Μαρία Ξανθοπούλου, Ιωάννης Κακούρος, Γιώργος Στείρης, Νικόλαος Δ. Κοντογιάννης, Φωτεινή Β. Πέρρα, Νίκος Φ. Τόμπρος, Θανάσης Χρήστου, Ιωάννης Πλεμμένος, Αριστείδης Ν. Δουλαβέρας, Μαρία Βελιώτη - Γεωργοπούλου, Ιωάννα Κ. Σπηλιοπούλου, επιμέλεια: Α. Ν. Δουλαβέρας, Ι. Κ. Σπηλιοπούλου, Γεωργία Ξανθάκη - Καραμάνου, εκδόσεις "Παπαζήση", Αθήνα 2012, ISBN 978-960-02-2668-3, Ενότητα: ''Ο Ιμπραήμ (1825-1828)'', σελ. 462-463.</ref> Με εξαίρεση τη νικηφόρα [[Μάχη της Σχινόλακκας (1825)|Μάχη της Σχινόλακκας]], η ήττα και η διάλυση του στρατού του Σκούρτη, που έγινε κατά τη [[Μάχη του Κρεμμυδίου]], την 7η Απριλίου 1825, οδήγησε σε μια σειρά από ήττες τα ελληνικά στρατεύματα με κορύφωση την ήττα και τον θάνατο του Παπαφλέσσα, κατά τη διάρκεια της ''Μάχης στο Μανιάκι''. Ο αιγυπτιακός στρατός παρέταξε, στην περιοχή του χωριού, περί τους 3.000 ιππείς και πεζούς στρατιώτες, ενώ η ισχνή ελληνική δύναμη, αμυνόμενη στη θέση ''Ταμπούρια'', η οποία έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικός τόπος,<ref name="listedmonuments1">[http://listedmonuments.culture.gr/monument.php?code=14233 "Ταμπούρια" θέσις], [http://listedmonuments.culture.gr/fek.php?ID_FEKYA=16424&v17= ΥΑ Α/Φ31/12503/1158/25-5-1974 - ΦΕΚ 613/Β/19-6-1974], [...] "Χαρακτηρίζομεν ως ιστορικόν τόπον την θέσιν "Ταμπούρια" Μανιακίου Μεσσηνίας, ένθα έλαβε χώραν, η ιστορική μάχη κατά τον αγώνα των Ελλήνων υπέρ της απελευθερώσεως των εκ του ξενικού ζυγού ." [...], σύμφωνα με το [http://listedmonuments.culture.gr/ Διαρκή Κατάλογο των Κηρυγμένων Αρχαιολογικών χώρων και Μνημείων της Ελλάδος], της Διεύθυνσης Εθνικού Αρχείου Μνημείων του [[Υπουργείο Πολιτισμού|Υπουργείου Πολιτισμού]].</ref> με επικεφαλής τον Παπαφλέσσα, δεν αριθμούσε παραπάνω από 600 (κατά άλλους ερευνητές 300 ή 500) πολεμιστές.<ref>''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', Εκδοτική Αθηνών, τόμος ΙΒ΄, Αθήνα 1975, σελ. 385.</ref> Η παραμονή και αντίσταση του Παπαφλέσσα και των λιγοστών συντρόφων του στο Μανιάκι ήταν βέβαια ηρωϊκή πράξη, ταυτόχρονα όμως συνιστούσε στρατηγικό σφάλμα και ανώφελη θυσία. Αποδείχτηκε εκ νέου, από άποψη στρατιωτικής τακτικής και βάση του αποτελέσματος της μάχης, η ανωτερότητα της γενικότερα επικρατούσας τότε ευρωπαϊκής στρατιωτικής τακτικής, καθώς νωρίτερα ο οργανωμένος από Γάλλους αξιωματικούς (Livron, Boyer, κ.λπ.) στρατός του Ιμπραήμ παρέκαμψε τις όποιες αντιστάσεις και κατέλαβε, μέχρι το τέλος της άνοιξης του 1825, εύκολα το [[Πτώση του Νεοκάστρου (1825)|Νεόκαστρο]], το Παλαιόκαστρο, ενώ με τις μάχες που έγιναν στη συνέχεια, με την [[Πτώση της Σφακτηρίας (1825)|Πτώση της Σφακτηρίας]], στις 26 Απριλίου 1825 και τελικά τη Μάχη στο Μανιάκι, στις 20 Μαίου 1825, ο Ιμπραήμ συνέτριψε, σχεδόν καθοριστικά, τις ελληνικές δυνάμεις που επιχείρησαν να σταματήσουν την προέλασή του στη Mεσσηνία,<ref name="NTompros"/> εδραιώνοντας την παρουσία του, ως το 1827, όταν και ηττήθηκε τελικά κατά τη διάρκεια της [[Ναυμαχία του Ναυαρίνου|Ναυμαχίας του Ναυαρίνου]] (8 Οκτωβρίου 1827).