Η Καθημερινή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
λαθος πληροφορια
αναληθή στοιχεία κείμενα
Γραμμή 6:
|μορφή = Εφημερίδα μεγάλου σχήματος
|ίδρυση = {{Ημερομηνία εκκίνησης και ηλικία|1919|9|15}}
|ιδιοκτήτες = «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. [ π Group (1/2), Αλαφούζος (1/2)
|πολιτικήl = [[Κεντροδεξιά]]
|Έδρα = Εθνάρχου Μακαρίου και Δημητρίου Φαληρέως 2, 185 47, [[Νέο Φάληρο]], [[Ελλάδα]]
Γραμμή 18:
Το 1988, "Η Καθημερινή" αγοράστηκε από τον Αριστείδη Αλαφούζο και μετετράπη σε μια σύγχρονη ευρείας κυκλοφορίας ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική εφημερίδα με πληθώρα παράλληλων μόνιμων και έκτακτων εκδόσεων, περιοδικών, βιβλίων και ειδικών αφιερωμάτων. Ήδη από το 1989, εκδόθηκε η "Οικονομική Καθημερινή", άρτια και αυτοτελής, που κυκλοφορεί μεζί με το κύριο σώμα της εφημερίδας, αλλά σε διακριτικό σομόν χρώματος χαρτί.
Από το 1998 "Η Καθημερινή" εκδίδεται και στη αγγλική γλώσσα με τίτλο "Κathimerini" και κυκλοφορεί στην Ελλάδα, την Κύπρο και άλλες χώρες συσσωματωμένη με τους "International New York Times". Ενδεικτική του και πέρα από την Ελλάδα κύρους της είναι οι αποκλειστικές συνεντεύξεις των Αμερικανών προέδρων Τζορτζ Μπους πατρός (10-7-1991 και 3-10-1992) και Μπιλ Κλίντον (8-1-1995) καθώς και το ειδικά γραμμένο για την "Καθημερινή" άρθρο του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν (26-5-2016).
Διευθυντής της, από το 2007, είναι ο Αλέξης Παπαχελάς.
 
Λόγιοι συνεργάτες
Θεωρείται εφημερίδα της Κεντροδεξιάς με σημαντική επιρροή στους κύκλους του εκσυγχρονιστικού πολιτικού φάσματος. Πολλοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται για την πιο πολυσυλλεκτική ελληνική εφημερίδα. Αν και θεωρείται κατ' εξοχήν φιλελεύθερη - συνδεδεμένη παλαιότερα και με τα "αστικά" κομμάτια της κοινωνίας-, "Η Καθημερινή" στεγάζει παραδοσιακά και απόψεις κεντροαριστερών ή ακόμα και αριστερών δημοσιογράφων και συνεργατών της.
 
Σημαντική μορφή στην ιστορία της <nowiki>''</nowiki>Καθημερινής<nowiki>''</nowiki> υπήρξε ο Αιμίλιος Χουρμούζιος, ο οποίος ανέλαβε αρχισυντάκτης στις αρχές της δεκαετίας του '30 και ουσιαστικά διευθυντής από το 1951 έως το 1967. Από τους αποδημήσαντες, υπηρξαν λόγιοι συνεργάτες της ΄΄Καθημερινής<nowiki>''</nowiki>, μεταξύ άλλων, οι ακόλουθοι: Γρηγόριος Ξενόπουλος, Νίκος Καζαντζάκης (συνεντεύξεις με Μουσσολίνι και Φράνκο), Τάκης Κ. Παπατζώνης, Γιάννης Ρίτσος, Οδυσσέας Ελύτης, Σπύρος Μελάς, Φάνης Μιχαλόπουλος, Γεράσιμος Σπαταλάς, Νίκος Παπάς, Κλέων Παράσχος, Λίνος Πολίτης, Ανδρέας Καραντώνης, Κωνσταντίνος Τσάτσος, Αλκης Αγγέλογλου, Κ. Ι. Δεδόπουλος, Μίνως Δούνιας, Γιώργος Θέμελης, Αλέξανδρος Κοτζιάς, Βασίλης Σπανόπουλος, Πέτρος Σ. Σπανδωνίδης, Τάκης Μουζενίδης, Στάθης Δρομάζος, Τάσος Λιγνάδης, Γιάννης Βαρβέρης, Ανδρέας Μπελεζίνης, Κώστας Στεργιόπουλος.
 
== Δραστηριότητες ==
Η δραστηριότητα της ''Καθημερινής'' είναι η έκδοση ημερήσιων εφημερίδων πρωινών και απογευματινών, περιοδικών, ειδικών εφημερίδων και κάθε είδους εντύπου γενικού ή ειδικού περιεχομένου. Η εταιρία από το [[2000]] είναι εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αθηνών με τον κωδικό ΚΑΘΗ.
 
Θεωρείται εφημερίδα της Κεντροδεξιάς με σημαντική επιρροή στους κύκλους του εκσυγχρονιστικού πολιτικού φάσματος. Πολλοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται για την πιο πολυσυλλεκτική ελληνική εφημερίδα. Αν και θεωρείται κατ' εξοχήν φιλελεύθερη - συνδεδεμένη παλαιότερα και με τα "αστικά" κομμάτια της κοινωνίας-, "Η Καθημερινή" στεγάζει παραδοσιακά και απόψεις κεντροαριστερών ή ακόμα και αριστερών δημοσιογράφων και συνεργατών της. Έτσι, μέσα από τις στήλες της πολλές φορές εκφράζονται και εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις πάνω σε ένα ζήτημα.
Θεωρείται εφημερίδα της Κεντροδεξιάς με σημαντική επιρροή στους κύκλους της συντηρητικής παράταξης. Στην εφημερίδα αρθρογραφούν τακτικά οι [[Σταύρος Λυγερός]], [[Παντελής Μπουκάλας]], [[Πάσχος Μανδραβέλης]], [[Χρήστος Γιανναράς]], [[Ελένη Μπίστικα]], [[Πέτρος Παπακωνσταντίνου]] κ.α. Διευθυντής είναι ο [[Αλέξης Παπαχελάς]].
Διευθυντής της, από το 2007, είναι ο Αλέξης Παπαχελάς.
 
Πολλοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται για την πιο πολυσυλλεκτική ελληνική εφημερίδα. Aν και θεωρείται κατ' εξοχήν συντηρητική -συνδεδεμένη παλαιότερα και με τα "αστικά" κομμάτια της κοινωνίας-, η Καθημερινή στεγάζει παραδοσιακά και τις απόψεις κεντροαριστερών ή ακόμα και αριστερών δημοσιογράφων. Έτσι, μέσα από τις στήλες τις εφημερίδας πολλές φορές εκφράζονται και εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις πάνω σε ένα ζήτημα.
 
== Ιστορικό ==
Κατά την περίοδο των πολιτικών ανωμαλιών του ελληνικού 20ου αιώνα η πορεία της <nowiki>''</nowiki>Καθημερινής<nowiki>''</nowiki> δοκιμάστηκε από την αντίθεσή της προς τους ισχυρούς της ημέρας ή από την σύμπραξή της με αυτούς. Η έκδοσή της διεκόπη ή έπαυσε τουλάχιστον τέσσερις φορές: Από 23 Οκτωβρίου 1923 έως 2 Φεβρουαρίου 1924, λόγω του ότι υποστήριξε το αποτυχόν κίνημα των στρατηγών Γεώργιου Λεοναρδόπουλου και Παναγιώτη Γαργαλίδη. Από 29 Δεκεμβρίου 1925 έως 26 Ιανουαρίου 1926 γιατί ζήτησε την ανατροπή της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου της δικτατορικής περιόδου. Από 16 Σεπτεμβρίου 1944 έως 1 Φεβρουαρίου 1945, λόγω της διακοπής έκδοσης όλων των ημερήσιων αθηναϊκών εφημερίδων που έβγαιναν κατά την Κατοχή. Από 22 Απριλίου 1967 έως 15 Σεπτεμβρίου 1974 λόγω απόφασης της Ελένης Γ. Βλάχου να μήν συνταχθεί με την δικτατορία των Συνταγματαρχών και να διακόψει οικειοθελώς την έκδοσή της. Πάντως, <nowiki>''</nowiki>Η Καθημερινή<nowiki>''</nowiki>, του Γεωργίου Βλάχου διαδήλωσε την ανάγκη επιβολής δικτατορίας κατά την δεκαετία του 1930 και στήριξε την δικτατορία Γεωργίου Β' και Μεταξά, όπως άλλωστε έπραξαν όλες οι ημερήσιες αντιβενιζελικές και βενιζελικές εφημερίδες της Αθήνας.
Τα πρώτα χρόνια, ήταν εγκατεστημένη στην παλιά μονοκατοικία της οικογένειας Βλάχου στην οδό Σωκράτους 57. Κυκλοφορούσε καθημερινά με τέσσερις ή έξι σελίδες και κόστιζε μία δραχμή. Ο Γεώργιος Βλάχος ήταν ιδιοκτήτης και βασικός συντάκτης της εφημερίδας μέχρι και το 1951. Εκτός του πολύστηλου πολιτικού άρθρου του, που διαμόρφωνε την κατεύθυνση της εφημερίδας, συμμετείχε με χιουμοριστικά σχόλια και πολιτικές κριτικές στη στήλη «Καθημερινός Διάλογος».  Συνήθης ήταν η προσφορά σε αναγνώσματα διαφόρων τύπων, αλλά και ανέκδοτων  μυθιστορημάτων σε συνέχειες. «Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Μυριβύλη και η «Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ» του Τερζάκη, αποτελούν μόνο ένα πολύ μικρό δείγμα αυτών. Σημαντικές στήλες της εποχής ήταν  «Τα φαιδρά του Εικοσιτετραώρου» με χρώμα αστυνομικού ρεπορτάζ, και η στήλη «Εδώ και Εκεί» με αναφορά στα κοσμικά γεγονότα των Αθηνών. Μετά το θάνατό του [[Γεώργιος Βλάχος (δημοσιογράφος)|Γεώργιο Α. Βλάχο]], η διεύθυνση της εφημερίδας μεταβιβάστηκε στην κόρη του, Ελένη Βλάχου. Αμέσως μετά την κατοχή, η ίδια είχε αναλάβει τη στήλη «Επίκαιρα», με σημαντικές λογοτεχνικές πένες να λειτουργούν υποστηρικτικά δίπλα της. Τα χρονογραφήματα της Ε.Βλάχου αποτύπωσαν, με ιδιαίτερο ύφος, τον τρόπο ζωής του αθηναϊκού λαού και τα σημαίνοντα της εποχής.
 
Η "Καθημερινή" κράτησε σκληρή αντιβενιζελική στάση στα χρόνια του Εθνικού Διχασμού. Αξίζει ίσως να παραθέσουμε απόσπασμα του λήμματος για την εφημερίδα και το τι εξέφραζε τότε από τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Πυρσός (έκδοση 1932):
 
«Ανεξάρτητον όργανον αντιβενιζελικής αδιαλλαξίας και συντηρητικότητος εν παντί, έσχεν ευρείαν διάδοσιν και ήσκησε σημαντικόν επηρεασμόν. Διακρίνεται διά την σφοδράν μαχητικότητά της, την εντυπωσιακήν αρθρογραφίαν, το καλαίσθητον ύφος, την παικτικήν και σατιρικήν διάθεσιν, την αίσθησιν και έξαρσιν του ζητήματος της ημέρας. Τας πολιτικάς, κοινωνικάς και φιλολογικάς γνώμας της καθορίζει γενικώς στερρά εμμονή εις την παράδοσιν, χαρακτηριζομένη από την έλξιν προς εν εξιδανικευμένον παρελθόν τάξεως, ευπρεπείας και αισθήματος, ήτις επιτρέπει να παρεισάγωνται τόνοι λυρικοί εις την πλέον οξείαν πολεμικήν της».
 
Το πολιτικό πρόγραμμα της Καθημερινής, που διακήρυξε στις 13 Σεπτεμβρίου 1920,  συνοψίζεται στη φράση «Κάτω ο Βενιζέλος» (Κ. Μάγερ,1957)<ref name=":0">Μάγερ, Κ. (1959). ''Ιστορία του Ελληνικού Τύπου: Αθηναϊκαί Εφημερίδες 1901-1959'', (Τόμ. Β) Αθήνα: Αθήναι.</ref>. Με αυτόν τον τρόπο, μετατρέπεται σε ναυαρχίδα του αντιβενιζελισμού, προσκείμενη σε αυταρχικές μορφές εξουσίας με φιλοβασιλικά «αισθήματα» (Γιανουλόπουλος,2008)<ref>Γιανουλόπουλος, Γ. (2008). «Τα χρόνια του Μεσοπολέμου» :1923-1939. Στο: Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.) . ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου,'' 1784-1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 41-45.</ref> Εκείνες τις μέρες ο Γ.Βλάχος συνελήφθη και φυλακίστηκε με αποτέλεσμα η Καθημερινή να μη δημοσιευτεί για δώδεκα ημέρες. Εκτός από τις βιαιότητες εναντίον του Τύπου, κυριαρχεί ο έλεγχος και η πρακτική των λευκών στηλών. Οι τελευταίες ήταν απόρροια της λογοκρισίας και αντικαθιστούσαν, τα αφαιρεμένα από την κυβέρνηση,  τμήματα των εφημερίδων (Μάγερ,1957).
 
Παρά την απομάκρυνση του Βενιζέλου και την άνοδο της  «Ηνωμένης Αντιπολίτευσης» την ίδια χρονιά, η Καθημερινή συνέχιζε να διατηρεί κριτική στάση απέναντι στην Κυβέρνηση και τις ενέργειές της, κυρίως όσον αφορά την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Μ. Ασία. Στο ιστορικό άρθρο «Οίκαδε» (14 Αυγούστου, 1922) στηλιτεύει, τρόπον τινά, την κυβέρνηση  και ζητά την επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων οίκαδε, δηλαδή πίσω στην πατρίδα. Για το άρθρο τούτο αλλά και για το άρθρο «Πομερανοί», ο Γ.Βλάχος επικρίθηκε από αντίπαλους και φίλους, καθώς θεωρήθηκε ότι συνετέλεσε στην ηθική κατάρρευση του μαχόμενου στρατού. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να ισχύει, εφόσον τα σώματα του ελληνικού στρατού είχαν ήδη δεχτεί το πρώτο πλήγμα από τον τουρκικό στρατό στο Αφιόν Καραχισάρ (Μάγερ, 1957)<ref name=":0" />. Αντιθέτως, η επίθεση από τις τουρκικές δυνάμεις καταγράφεται ιστορικά στην Άγκυρα  στις 16/8/1922. Αφότου εδέχθη επίθεση, ο ελληνικός στρατός «κινήθηκε προς την περιοχή του Αφιόν Καραχισάρ, απ’ όπου αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει, πρώτα προς τη Σμύρνη και, στη συνέχεια, προς τα παράλια της Μ. Ασίας».  (Λεοντή, 1998, σελ. 156)<ref>Λεοντή, Α. (1998). ''Τοπογραφίες του Ελληνισμού: Χαρτογραφώντας την πατρίδα''. Αθήνα: Scripta.</ref>.  Εντούτοις, σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να αποδοθεί η ήττα των Ελλήνων στις παρεμβάσεις του Τύπου. Το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα  είχε αναπτυχθεί πολύ νωρίτερα και είχε φτάσει στο απόγειό του ήδη από το 1919. Συνεπώς η υποχώρηση του ελληνικού Στρατού και η καταστροφή της Σμύρνης ήταν σε μεγάλο βαθμό προδιαγεγραμμένα (Βερέμης, 2013)<ref name=":1">Βερέμης, Θ. (2013). ''Νεότερη Ελλάδα: Μια Ιστορία από το 1821''. Αθήνα: Πατάκη. </ref>. 
 
Άμεσο επακόλουθο της ήττας, ήταν η ανταλλαγή πληθυσμών που επιβλήθηκε με την επισφράγιση της συνθήκης της Λωζάνης (μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας) το 1923. (Βερέμης, 2013)<ref name=":1" />. Η πολεμική στάση των γηγενών κατοίκων στη νέα «ανθρωπογεωγραφία» είναι φανερή και στον Τύπο της εποχής. Το ίδιο συνέβη και με την "Καθημερινή η οποία κράτησε έντονα αντιπροσφυγική στάση, προτείνοντας να μη δοθούν πολιτικά δικαιώματα στους διωγμένους Έλληνες της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]] και του [[Πόντος|Πόντου]]<ref>[http://www.patrides.com/may09/agtzidis.htm "Προσεγγίζοντας τον αντιπροσφυγικό αναθεωρητισμό"]</ref><ref>[http://www.antibaro.gr/node/1328 Αναφορά στην "Καθημερινή" της εποχής (παραπομπή 31)]</ref>.Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνει άρθρο της Καθημερινής στις 19/7/28, με σαφή επιχειρηματολογία εναντίον της συμμετοχής των προσφύγων, ως υποψηφίων στην εκλογική διαδικασία: ''Με έκπληξιν μας είδομεν εις τα χθεσινά φύλλα ότι το λαϊκόν κόμμα θα περιλάβη τρεις πρόσφυγας πολιτευομένους εις τον συνδυασμόν Αθηνών. Διατί να τους περιλάβη; Επί τη βάσει ποίας ηθικής και επί τη βάσει ποίας σκοπιμότητος''; Και λίγο παρακάτω: ''Ας είνε και αδελφοί και εξάδελφοι. Όταν αποκτήσουν συνείδησιν πολιτικήν και θέλησιν πολιτών ελευθέρων-πράγμα το οποίον δε θα συμβή ποτέ-τότε θα δικαιούνται να θεωρούνται μεταξύ ημών, όχι μόνο ως εκλογείς αλλά και ως εκλέξιμοι'' (Στήλη: Καθημερινά).
 
Για μεγάλο διάστημα η Καθημερινή διάκειτο θετικά απέναντι σε δικτατορικές μορφές εξουσίας, προτείνοντας ένα είδος «κοινοβουλευτικής δικτατορικής» κυβέρνησης (Ιανουάριος, 1934) (Παπαδημητρίου-α, 2008)<ref>Παπαδημητρίου-α, Δ. (2008). «Η Καθημερινή». Στο: Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.). ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου'', 1784- 1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 476- 477.</ref>. Μάλιστα, το [[1936]] η Καθημερινή στήριξε τόσο την υπηρεσιακή κυβέρνηση του [[Ιωάννης Μεταξάς|Ιωάννη Μεταξά]], όσο και τη [[Δικτατορία της 4ης Αυγούστου]]<ref>[http://istorikathemata.blogspot.com/2009/10/blog-post_31.html Γεώργιος Βλάχος και Ιωάννης Μεταξάς]</ref><ref>[http://www2.rizospastis.gr/page.do?id=7440&publDate=11%2F8%2F1996&direction=&pageNo=28 Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου και ο Γεώργιος Βλάχος]</ref>. «Κράτησε φιλική στάση απέναντι στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Μεταξά, ζητώντας μάλιστα τη στήριξή της από τα αστικά πολιτικά κόμματα (και βασικά το Λαϊκό), ενώ στήριξε και το δικτατορικό καθεστώς» (Χάσου, 2015, σελ 25)<ref>Χάσου, Χ. (2015). ''Πολιτική ρητορική και κοινωνικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής στη σχολιογραφία της «Καθημερινής»'' ''(Μελέτη Περίπτωσης)''. (Ανέκδοτη διπλωματική εργασία). Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ.  </ref>. 
 
Σταθμό για την εφημερίδα και τον ελληνικό Τύπο γενικότερα αποτέλεσε το περίφημο άρθρο - ανοιχτή επιστολή προς τον Αδόλφο Χίτλερ, του Γεωργίου Βλάχου την 8 Μαρτίου 1941. Όταν η γερμανική εισβολή βρισκόταν προ των πυλών, ο Γ.Βλάχος συνέταξε το «ιστορικό» άρθρο «Ανοιχτή επιστολή προς την Α.Ε. και τον Α.Χίτλερ, Αρχικαγκελλάριον του Γερμανικού Κράτους» (Μάγερ, 1957)<ref name=":0" />. Το άρθρο τούτο έγινε ευαγγέλιο ηρωικό μα και συνάμα πολεμικό, αναδημοσιεύθηκε στον ξένο τύπο και κέρδισε μία σημαντική θέση στην ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας (Βλάχου, 2008)<ref>Βλάχου, Ε. (2008). ''Δημοσιογραφικά χρόνια- Πενήντα και κάτι'' (Τόμ. Α, Τομ. Β & Τομ. Γ).  Αθήνα: Ελευθερουδάκης</ref>.
 
Η γερμανική επιβολή, εκτός των άλλων, ανάγκασε πολλές εφημερίδες να διακόψουν την κυκλοφορία τους (Παπαδημητρίου-β, 2008)<ref name=":2">Παπαδημητρίου-β , Δ. (2008). «Αντικρουόμενες βεβαιότητες και νέοι τρόποι στον πολιτισμό του εντύπου:1940-1974». Στο: Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.). ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου'', 1784- 1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 46-53. </ref>. Όσες συνέχισαν να κυκλοφορούν, βρίσκονταν υπό τον πλήρη έλεγχο των Γερμανών και δημοσίευαν ειδήσεις που διοχέτευαν οι κατοχικές δυνάμεις, με σκοπό τον εξωραϊσμό των πολεμικών επιχειρήσεων του άξονα. Μάλιστα, κάποιες από αυτές, ελλείψει χρημάτων, δέχονταν επιδοτήσεις από κόμματα και άλλες ελίτ της εποχής, που συνεισέφεραν στο ταμείο για να μη συκοφαντηθούν (Ψυχογιος, 2004)<ref name=":3">Ψυχογιός, Δ. (2004). ''Τα'' ''Έντυπα Μέσα Επικοινωνίας: Από τον Πηλό στο Δίκτυο''. Αθήνα: Καστανιώτη. </ref>. Ο Γ.Βλάχος, αντιθέτως, αν και είχε την ευκαιρία να προσπορισθεί  5.000 λίρες για την εξαγορά των τίτλων, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο, αρνήθηκε να λειτουργήσει την Καθημερινή. Παρόλα αυτά, εξακολούθησε να εκδίδεται υπό γερμανική εποπτεία, με το θετικά διακείμενο στις κατοχικές δυνάμεις Τραυλό, στη διεύθυνση της εφημερίδας (Βλάχου, 2008).
 
Μετά την απελευθέρωση, το κλίμα δυσπιστίας απέναντί στις  λειτουργούσες εφημερίδες την περίοδο της κατοχής, οδήγησε σε προσωρινή διακοπή της έκδοσή τους. Για τον ίδιο λόγο κάποιες , με εξαίρεση την Καθημερινή, κυκλοφόρησαν με νέους τίτλους (Μπασαντής, 2002)<ref>Μπασαντής, Δ. (2002). ''Ο Ημερήσιος Τύπος, από τον 18ο στον 21ο αιώνα''. Αθήνα: Οδυσσέας. </ref>. 
 
Στα μαύρα χρόνια του εμφυλίου, το πνεύμα του αντικομμουνισμού αντικατέστησε γρήγορα την προγενέστερη εθνική ομόνοια και οι αριστερές εφημερίδες τέθηκαν εν διωγμό (Παπαδημητρίου-β,2008)<ref name=":2" />. Αν και η Ε.Βλάχου ισχυρίζεται ότι η Καθημερινή δεν είχε ποτέ κανέναν αντικομμουνιστικό φανατισμό (Ψαράκης, 1993)<ref name=":4">Ψαράκης, Γ. (1993). ''Εφημερίδες και Δημοσιογράφοι: Η μικρή Ιστορία των Εφημερίδων της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Λευκωσίας.'' Αθήνα: Νέα Σύνορα – Λιβάνη. </ref>, τα δημοσιεύματα της εποχής τη διαψεύδουν σε  μεγάλο βαθμό. Επί παραδείγματι, ο τίτλος «Υπέστη Πανωλεθρίαν η Νεοσυσταθείσα εις Γράμμον Συμμορία» είναι χαρακτηριστικός (Καθημερινή, 2/7/1947). Ασφαλώς, με τον όρο συμμορία αναφέρεται στους κομμουνιστές αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος. Ακόμη, στο άρθρο «Η μάχη του Γράμμου» της 3ης Ιουλίου 1947  επιβραβεύει την επιτυχή προσπάθεια του στρατού να αναχαιτίσει την είσοδο της πολυμελούς «συμμορίας» από το Γράμμο στα Χάσια.
 
Την δεκαετία του '50, εμφανίζεται ο Λαϊκός Τύπος και παρατηρείται μία τάση ελάφρυνσης της πολιτικής ειδησεογραφίας. Τα σκληρά θέματα της επικαιρότητας παραχωρούν τη θέση τους στην ψυχαγωγία, το έγκλημα και γενικότερα στα λεγόμενα ανθρώπινα θέματα (Παπαδημητρίου-β, 2008). Η Καθημερινή μέσα σε αυτό το πλαίσιο παραμένει μία πολιτική εφημερίδα και παρεκκλίνει από τα πολιτικά ζητήματα της επικαιρότητας, μόνο για να ασχοληθεί με φιλολογικά περιεχόμενα υψηλής ποιότητας. 
 
 Σε ένα περιβάλλον πολιτικής έντασης με συνεχείς αλλαγές στο κυβερνητικό σκηνικό τη δεκαετία του ’60, οι εφημερίδες εμπλέκονται πλήρως σ’ ένα πολιτικό παιχνίδι συμφερόντων (Ψυχογιος, 2004)<ref name=":3" />.  Σύμφωνα με τους Zacharopoulos και Paraschos (όπως αναφέρεται στο Ψυχογιος, 2004), ακόμα και για την Ε.Βλάχου, εικάζεται ότι ενεπλάκη στην ανατροπή της Κυβέρνησης Στεφανόπουλου, μαζί με τους Π.Κανελλόπουλο, Μπίτσιο (εκπρόσωπος του βασιλέως Κωνσταντίνου) και Χ.Λαμπράκη. Η Ε.Βλάχου πιθανώς να είχε συμφέρον απ’ αυτό, εφόσον υποστήριζε πολιτικά την ΕΡΕ του Κ.Καραμανλή.
 
 Το Ιουλιανό πραξικόπημα του ’67 και η περίοδος της δικτατορίας που ακολούθησαν την πτώση της κυβέρνησης Στεφανόπουλου, αποτέλεσαν τομή για την εξέλιξη της Καθημερινής. Η απόφαση της ιδιοκτήτριας  Ε.Βλάχου να κλείσει την εφημερίδα την περίοδο της επταετίας, θεωρήθηκε αναντίστοιχη με την έως τότε πολιτική της στάση (Ψαράκης, 1993)<ref name=":4" />. Πως γίνεται μία εφημερίδα της άκρας δεξιάς να μην υποστηρίζει τη δικτατορία, ενώ στο παρελθόν δήλωνε υπέρμαχος του Ιωάννη Μεταξά; Μάλιστα, η ίδια κατέφυγε στο εξωτερικό και διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στον αντιδικτατορικό αγώνα (Σωμερίτης, 2008)<ref name=":5">Σωμερίτης, Ρ. (2008). «Επίμετρο: 1974 έως σήμερα». Στο: Γ. Δρούλια & Γ. Κουτσοπανάγου (επιμ.). ''Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου'', 1784- 1974. Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, σελ. 61-65. </ref>. Όπως αναφέρουν οι Τάιμς της Ν. Υόρκης: ''Όταν η ελευθερία γραφής, λόγου και πολιτικής δράσεως χάνονται, ύστατη διαμαρτυρία γίνεται η σιγή. Εις την τραγωδία που εκυριάρχησε στην Ελλάδα, η Κα Ελένη Βλάχου επροτίμησε με γενναιότητα την διακοπήν εκδόσεως δύο εφημερίδων και ενός περιοδικού επικαιρότητος από την παραδοχήν στρατιωτικής λογοκρισίας'' (4 Μαΐου, 1967). Κατ’ αντιστοιχία  με την περίοδο του εμφυλίου, κυριάρχησαν η λογοκρισία, οι διώξεις, οι εκβιασμοί και οι συλλήψεις των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων, από το καθεστώς της δικτατορίας (Ψυχογιος, 2004)<ref name=":3" />. 
 
<nowiki>''</nowiki>Η Καθημερινή<nowiki>''</nowiki> του Γεωργίου  Α. Βλάχου κράτησε σκληρή αντιβενιζελική  στάση στα χρόνια του Εθνικού Διχασμού, αλλά και έντονα αντιπροσφυγική μετά το 1922. Αξίζει ίσως να παρατεθεί απόσπασμα του λήμματος για την εφημερίδα και το τι εξέφραζε τότε από τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία του <nowiki>''</nowiki>Πυρσού<nowiki>''</nowiki> (έκδοση 1932): «Ανεξάρτητον όργανον αντιβενιζελικής αδιαλλαξίας και συντηρητικότητος εν παντί, έσχεν ευρείαν διάδοσιν και ήσκησε σημαντικόν επηρεασμόν. Διακρίνεται διά την σφοδράν μαχητικότητά της, την εντυπωσιακήν αρθρογραφίαν, το καλαίσθητον ύφος, την παικτικήν και σατιρικήν διάθεσιν, την αίσθησιν και έξαρσιν του ζητήματος της ημέρας. Τας πολιτικάς, κοινωνικάς και φιλολογικάς γνώμας της καθορίζει γενικώς στερρά εμμονή εις την παράδοσιν, χαρακτηριζομένη από την έλξιν προς εν εξιδανικευμένον παρελθόν τάξεως, ευπρεπείας και αισθήματος, ήτις επιτρέπει να παρεισάγωνται τόνοι λυρικοί εις την πλέον οξείαν πολεμικήν της».
Προς το τέλος της δεκαετίας του '80 οι μικρές βιοτεχνίες του Τύπου υπό το βάρος των οικονομικών πιέσεων (τεράστια κεφάλαια για την επιβίωσή τους, αφαίρεση σημαντικού ποσοστού διαφήμισης), αφομοιώθηκαν από τα συγκροτήματα Τύπου (Σωμερίτης, 2008)<ref name=":5" />.
 
Σταθμό για την εφημερίδα και τον ελληνικό Τύπο γενικότερα αποτέλεσε το περίφημο άρθρο - ανοικτή επιστολή προς τον Αδόλφο Χίτλερ, του Γεωργίου Α. Βλάχου την 8 Μαρτίου 1941, ενώ οι Γερμανοί ετοιμάζονταν να επιτεθούν στην Ελλάδα. Ωστόσο, αν αυτό του χάρισε διεθνή δόξα,  το <nowiki>''</nowiki>Οίκαδε...<nowiki>''</nowiki> της 14ης Αυγούστου 1922 τον <nowiki>''</nowiki>ακολουθούσε<nowiki>''</nowiki> σε όλη του τη ζωή.
Από τη νέα μονοπωλιακή τάση στον Τύπο δεν έμεινε αλώβητη και η Καθημερινή. Έτσι, το 1987 εκχωρήθηκε στον Γ.Κοσκωτά όταν ήταν ήδη υπερχρεωμένη (Ψυχογιος, 2004)<ref name=":3" />. Εκτός των άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του ο Γ. Κοσκωτάς είχε δημιουργήσει την εκδοτική επιχείρηση «Γραμμή Α.Ε.». Κατείχε επίσης το 82% των μετοχών της Τράπεζας Κρήτης και μετέπειτα αποτέλεσε ιδιοκτήτη και πρόεδρο του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ολυμπιακού. Η επέκταση του Κοσκωτά στον Τύπο με τη συγκέντρωση μεγάλου αριθμού εντύπων στον όμιλο Γραμμή Α.Ε., οδήγησε πολλούς εκδότες να αμφισβητήσουν το αδιάβλητο των οικονομικών του συναλλαγών. Τα ευρήματα των εισαγγελικών ερευνών (20/10/1988) κατέδειξαν υπεξαίρεση χρημάτων ύψους 33,5 δις από την Τράπεζα Κρήτης, με σημείο έναρξης την εποχή που ο Κοσκωτάς ήταν ακόμα υπάλληλος στην Κρήτης (Κουστένης, 2014)<ref name=":6">Κουστένης, Π. (2010). «Σκάνδαλο Κοσκωτά». Στο: Β.Βαμβακάς & Π.Παναγιωτόπουλος (επιμ.). ''Η Ελλάδα στη δεκαετία του ’80: Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό λεξικό.'' Αθήνα: Πέρασμα, σελ. 549-552. </ref>. Στο σκάνδαλο ενεπλάκησαν και  βουλευτές  του ΠΑΣΟΚ (Μ.Κουτσόγιωργας,  Δ.Τσοβόλας κ.λπ.), τους οποίους κατήγγειλε ο Γ.Κοσκωτάς ως «ηθικούς αυτουργούς της απάτης» και «έκανε λόγο για τα ποσά που κατά καιρούς είχε αναγκαστεί να τους καταβάλλει προκειμένου να τον στηρίξουν» (Κουστένης, 2014,551)<ref name=":6" />. Από τα δημοσιεύματα της Καθημερινής εκείνη την περίοδο παρατηρείται μία σχετική ουδετερότητα απέναντι στα πολιτικά πεπραγμένα, σε συνδυασμό με μία κεκαλυμμένη υποστήριξη προς το κυβερνόν κόμμα (ΠΑΣΟΚ). Μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου, την εφημερίδα αγόρασε ο Α.Αλαφούζος.
 
Οι κατά χρονολογική σειρά που ανέλαβαν διευθυντές της <nowiki>''</nowiki>Καθημερινής<nowiki>''</nowiki>, από το 1919, είναι οι ακόλουθοι:
=== Διευθυντές ===
Οι κατά χρονολογική σειρά που ανέλαβαν διευθυντές της ''Καθημερινής'', από το 1919, είναι οι ακόλουθοι:
 
1919 Γεώργιος Α. Βλάχος
Γραμμή 85 ⟶ 58 :
1989 Βαγγέλης Μπίστικας
 
1990 Δημήτρης Παπαναγιώτου (γενικός  διευθυντής)
 
1990 Τάκης Δρακάτος