Ως εξεζητημένη ρητορική και λογοτεχνική μορφή της [[Ελληνιστική Κοινή|ελληνιστικής κοινής]] που προσπαθούσε να μιμηθεί τον ειρημένο λόγο των παλαιοτέρων χρόνων, ο όρος ''ασιανισμός'' αποτελεί [[νεολογισμός|νεολογισμό]], κατά την αρχαιότητα το φαινόμενο αναφέρονταν περιγραφικά ως ''Ἀσιανός ζήλοςζῆλος'' και ''Ἀσιατικόν γένος λόγου'', και στα [[λατινικά]] ως ''genus orationis Asiaticum''.<ref>Hildebrecht Hommel, "Asianismus," in ''Lexikon der Antike'', Zurich: Artemis Verlag, 1965</ref><ref name="Winterbottom">Winterbottom, M. 2012 ‘Asianism and Atticism’ in Hornblower, A., Spwaforth, A. and Eidinow, E. (eds.) Oxford Classical Dictionary (4th ed.) 184</ref> Από τον ασιανισμό έλλειπε η περιοδική δομή του [[Αττική διάλεκτος|αττικού λόγου]], και προσέδιδε υπέρμετρη έμφαση στην εντύπωση και το συναίσθημα παρά την λιτότητα και την επικέντρωση στο νόημα. Διακρίνονταν από τον ρυθμό του ιδιαίτερα στα τέλη των προτάσεων, την μη συνοχή των περιόδων και τα άφωνα [[Ποιητικό μέτρο|ποιητικά μέτρα]], ενώ συχνά είχε καταλήξεις που επαναλαμβάνονταν.<ref>{{Cite book|title=Αττικισμός, Ιστορία της ελληνικής γλώσσας|last=Χρηστίδης|first=Α.Φ.|publisher=Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών, Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη|year=2014|isbn=978-960-231-162-2|location=|page=959}}</ref><ref name="De Oratore">Cic. Orat. LXIX/230-1</ref>
