Σωκράτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στα 17 του χρόνια γνώρισε το φιλόσοφο [[Αρχέλαος ο Αθηναίος|Αρχέλαο]], που του μετέδωσε το πάθος για τη φιλοσοφία και τον έπεισε να αφιερωθεί σ' αυτήν. Μία πιο βαθιά ψυχολογική πλευρά του φανερώνει ο Πλάτωνας, που στην ''[[Απολογία Σωκράτους (Πλάτων)|Απολογία]]'' του παρουσιάζει τον Σωκράτη να θεωρεί τη φιλοσοφική ενασχόληση ως θεία εντολή. Εδώ ο Σωκράτης μπορεί να χαρακτηριστεί ως [[Θεόπνευστος]], καθώς αναφέρει το ισχυρό του ένστικτο, ως μία εσωτερική παρόρμηση, να του υπαγορεύει ποιες πράξεις και ενασχολήσεις πρέπει να ακολουθήσει. Μάλιστα δήλωνε ότι άκουγε μέσα του μία φωνή που τον εμπόδιζε να πράττει ό,τι δεν ήταν σωστό, την οποία φωνή ονόμαζε «δαιμόνιον». Αυτό φυσικά το θέμα απησχόλησε πολλούς ανθρώπους, ο δε [[Πλούταρχος]] στο έργο του "''[[Περί του Σωκράτους δαιμονίου|Περὶ τοῦ Σωκράτους δαιμονίου]]''" αναπτύσσει πολλές απόψεις συζητών με διαφόρους ανθρώπους. Οι απλοί και αγράμματοι έβλεπαν το δαιμόνιον ως μια τάση προς φτέρνισμα <ref>Περὶ τοῦ Σωκράτους δαιμονίου 581a</ref> ή μία εσωτερική φωνή, η οποία όμως ποτέ δεν προέτρεπε προς κάποια πράξη αλλά πάντα απέτρεπε από κάτι κακό.<ref>Ἀπολογία Πλάτωνος 40a</ref>. Καταλήγει εμμέσως στον διάλογο ο ίδιος ο Πλούταρχος (πίσω από άλλα πρόσωπα όπως συνήθισε) να διατυπώσει την θεωρία ότι αυτό το δαιμόνιο δεν είναι άλλο παρά μια ανωτέρα δύναμη την οποία προσφέρουν τα ανώτερα όντα σε ανθρώπους αξίους, όπως και οι άνθρωποι προσφέρουν περισσότερα σε κάποιο άλογο ή σκύλο λόγω του ότι είναι πιο πιστά ή έξυπνα από τα υπόλοιπα. <ref>Περὶ τοῦ Σωκράτους δαιμονίου 593b</ref>

 

 

Απέφευγε την εμπλοκή στην πολιτική και προτιμούσε να κάνει τη δική του ανεξάρτητη πορεία. Μόνη εξαίρεση, όταν η πατρίδα τον καλούσε. Έτσι έλαβε μέρος σε τρεις εκστρατείες στη διάρκεια του [[Πελοποννησιακός πόλεμος|Πελοποννησιακού πολέμου]], στην πολιορκία της [[Ποτίδαια|Ποτίδαιας]], στο Δήλιο της [[Βοιωτία|Βοιωτίας]] το 424π.Χ. («ήμουν μαζί του στην υποχώρηση», λέει ο Λάχης στον ομώνυμο πλατωνικό διάλογο,«και αν όλοι ήταν σαν τον Σωκράτη, η πόλη μας ποτέ δε θα πάθαινε εκείνη τη συμφορά.»)<ref name=lah. >Λάχης, Πλάτωνος Λάχης 181a </ref> Το 422 π. Χ. στη μάχη της [[Αμφίπολη|Αμφίπολης]] έσωσε τη ζωή του [[Αλκιβιάδης|Αλκιβιάδη]] και έδειξε απίστευτη αντοχή στις κακουχίες, όπως περιγράφει ο ίδιος ο Αλκιβιάδης στο πλατωνικό [[Συμπόσιο (Πλατωνικός διάλογος)|Συμπόσιο]].<ref name=sump. > Πλάτωνος Συμπόσιο 220 d-e </ref> Το 406 π.Χ., στη [[Ναυμαχία των Αργινουσών#Η δίκη των στρατηγών|δίκη των 10 Αθηναίων στρατηγών]] όταν συνέπεσε η [[φυλές|«φυλή»]] στην οποία ανήκε να έχει την [[Πρυτανείο|πρυτανεία]], αρνήθηκε να υποκύψει στην απαίτηση να φέρει σε ψηφοφορία στην [[Εκκλησία του Δήμου]] μία παράνομη πρόταση - να δικαστούν ομαδικά και όχι ο καθένας ξεχωριστά, όπως όριζε ο νόμος οι στρατηγοί που είχαν κατηγορηθεί ότι δεν περισυνέλεξαν τους ναυαγούς κατά τη [[Ναυμαχία των Αργινουσών|ναυμαχία στις Αργινούσες]], κάτι απαράδεκτο νομικά στην αθηναϊκή δημοκρατία. <ref name="apol.32ac">Πλάτωνος Απολογία 32a-c </ref> Το 404 π.Χ. με την ίδια τόλμη εναντιώθηκε στους [[Τριάκοντα τύραννοι|Τριάκοντα τυράννους]], όταν αρνήθηκε να συλλάβει έναν δημοκρατικό πολίτη, τον Λέοντα τον Σαλαμίνιο.<ref name="apol.32c">Πλάτωνος Απολογία 32c </ref>