Μάχη του Μαντζικέρτ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:11 13th century Asia Minor Turkish Invasions.Ellinika.png|380px|μικρογραφία|Λεηλασίες και καταστροφές οικισμών και επαρχιών, ως αποτέλεσμα του πρώτου κύματος εισβολής τουρκικών φύλων στη Μικρά Ασία (1050-1204).]]

Την ήττα του Μαντζικέρτ ακολούθησε σειρά γεγονότων που υπονόμευσαν τη δύναμη της ήδη εξασθενημένης κατά τον [[11ος αιώνας|11ο αι.]] αυτοκρατορίας. Στον Ρωμανό Δ' επιβλήθηκε οικτρή τιμωρία, χάνοντας και το θρόνο του και τη ζωή του, ενώ παράλληλα δημιουργήθηκε ένα γεωγραφικό κενό στον βυζαντινό χάρτη, το οποίο γέμισαν σταδιακά οι Σελτζούκοι, εγκαθιδρύοντας την [[πρωτεύουσα|πρωτεύουσά]] τους στη Νίκαια (İznik) το [[1077]]. Μετά τη μάχη, η αυτοκρατορία περιήλθε, για ακόμα μια φορά στη δίνη του εμφυλίου πολέμου, που έληξε όταν ο [[Αλέξιος Α' Κομνηνός]] ανέβηκε στο θρόνο. Οι Βυζαντινοί με την ήττα στο [[Ματζικέρτ]] έχασαν και τις οδούς που οδηγούσαν στις ανατολικές τους επαρχίες και ειδικά στην [[Αρμενία]], με αποτέλεσμα να χάσουν και τον έλεγχο των κατοίκων τις περιοχής. Αυτοί οι ορεσίβιοι κάτοικοι επάνδρωναν σε μεγάλο βαθμό το στρατό του [[βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντίου]] και τον έκαναν πιο αξιόμαχο. Ακόμα, ο δρόμος για τον εκτουρκισμό των πληθυσμών της περιοχής είχε ανοίξει, δυσχεραίνοντας ακόμα πιο πολύ την ανακατάληψη αυτών των περιοχών από τους μετέπειτα αυτοκράτορες. Χάθηκαν πολλές γαίες, τις οποίες έδιναν για επιβράβευση στα στρατεύματα οι αυτοκράτορες, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να τους παρέχουν άλλα ανταλλάγματα, μετατρέποντας το στρατό από εθνικό σε μισθοφορικό.