Λουδοβίκος ΙΗ΄ της Γαλλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|ημερομηνία_στέψης =

|μητέρα = [[Μαρία Ιωσηφίνα της ΣαξωνίαςΣαξονίας]]

Γιος του δελφίνου [[Λουδοβίκος Φερδινάνδος της Γαλλίας|Λουδοβίκου Φερδινάνδου]] και της [[Μαρία Ιωσηφίνα της Σαξονίας|Μαρίας Ιωσηφίνας]] της Σαξονίας,· ήταν εγγονός του [[Λουδοβίκος ΙΕ΄|Λουδοβίκου ΙΕ΄]], αδελφός και διάδοχος στον βασιλικό θρόνο του [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄|Λουδοβίκου ΙΣΤ΄]]. Το 1771 παντρεύτηκε την [[Μαρία Ιωσηφίνα της Σαβοΐας]], αλλά δεν απέκτησε τέκνα. Μέχρι την ανάρρησή του έφερε τον τίτλο του κόμη της Προβηγκίας (comte de Provence).

Όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του ανέβηκε στον θρόνο, ο κόμης της Προβηγκίας άρχισε να δίνει την εικόνα φωτισμένου πρίγκιπα, επηρεασμένου από τις ιδέες του [[Βολταίρος|Βολταίρου]]. Μετά την έκρηξη της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]] είχε μια προστριβή με την βασίλισσα [[Μαρία Αντουανέτα]] για θέματα εξουσίας, και το όνομά του ενεπλάκη στην αντεπαναστατική συνωμοσία του μαρκησίου ντε Φαβρά, αλλά κατόρθωσε να αποσείσει την κατηγορία.

Οι εξελίξεις στην επαναστατημένη Γαλλία τον ώθησαν σε φυγή τον Ιούνιο του 1791 στην Κομπλέντς. Αγωνίστηκε για την παλινόρθωση της μοναρχίας, συνεργαζόμενος με βασιλόφρονες της Γαλλίας, αυτοεξόριστους ευγενείς (émigrés) και ξένους ηγεμόνες. Όταν ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ εκτελέστηκε στις 21 Ιανουαρίου 1793, αυτοανακηρύχθηκε αντιβασιλεύς, και -μετά τον θάνατο του ανιψιού του [[Λουδοβίκος ΙΖ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΖ΄]] (8 Ιουνίου 1795)- βασιλιάς της Γαλλίας. Μέχρι το 1814 έζησε στην εξορία.

Βασιλιάς της Γαλλίας έγινε τον Απρίλιο του 1814, μετά την πτώση του [[Ναπολέων|Ναπολέοντα]]. Παραχώρησε σύνταγμαΣύνταγμα, αλλά η βασιλεία του διεκόπη κατά την διάρκεια των Εκατό Ημερών (19 Μαρτίου – 15 Ιουνίου 1815), όταν ο Ναπολέων επανήλθε στην Γαλλία και ο Λουδοβίκος αναγκάστηκε να καταφύγει στη Γάνδη. Μετά το Βατερλώ αποκαταστάθηκε στον θρόνο.

Ο Λουδοβίκος προσπάθησε να κρατηθεί στην μέση οδό, μεταξύ των δημοκρατικώνΔημοκρατικών και των βοναπαρτιστώνΒοναπαρτιστών αφ’ ενός και των υπερσυντηρητικώνΥπερσυντηρητικών (Ultras) αφ΄ετέρου, για τους οποίους λεγόταν ότι ήταν «βασιλικότεροι του βασιλέως» και είχαν ηγέτη τον αδελφό του, τον κόμη του Αρτουά, τον μελλοντικό [[Κάρολος Ι΄ της Γαλλίας|Κάρολο Ι΄]]. Περιέσωσε κάποια από τα επιτεύγματα της Επανάστασης και της Αυτοκρατορίας, προσπάθησε να περιορίσει τις αντεκδικήσεις των μοναρχικών και εν γένει να επιβάλει μια μετριοπαθή γραμμή. Σημαντικότερος συνεργάτης του στην επιβολή αυτής της γραμμής ήταν ο κόμης Ντεκάζ, τον οποίον ο βασιλιάς υποστήριζε επί τέσσερα χρόνια, ακόμα κικαι όταν ο αδελφός του ερχόταν σε σύγκρουση με τον υπουργό.

Αλλά τον Φεβρουάριο του 1820 ο δούκας ντε Μπερρύ, γιος του κόμη του Αρτουά και επίδοξος διάδοχος του θρόνου, δολοφονήθηκε από έναέναν βοναπαρτιστήΒοναπαρτιστή. Το υπουργείο Ντεκάζ έπεσε και επικράτησαν οι Ultras. Οι νέοι υπουργοί, ο δούκας ντε Ρισελιέ και ιδίως ο κόμης ντε Βιλλέλ, εξέφραζαν τη νέα υπερσυντηρητική πολιτική, εισάγοντες μεταξύ άλλων και τους νόμους Περί Γενικής Ασφαλείας και Περί Τύπου.