Δήμος Λυκόβρυσης-Πεύκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|Έμβλημα= Έμβλημα Πεύκης.jpg

|Χάρτης= 2011 Dimos Lykovrysis-Pefkis.png

|Λεζάντα χάρτη=

|Πληθυσμός= 31.002

|Απογραφή= 2011

|Δήμαρχος= Αναστάσιος Μαυρίδης

|Περιφέρεια= [[Περιφέρεια Αττικής|Αττικής]]

|Ενότητα= [[Περιφερειακή Ενότητα Βορείου Τομέα Αθηνών|Βόρειος τομέας Αθηνών]]

}}

 

 

==Ιστορικά==

Οι πρώτοι Μικρασιάτες πρόσφυγες ξεριζωμένοι από τις εστίες τους έφθασαν στο Μαρούσι το 1922 κι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του παλαιού Δημαρχείου. Ορισμένοι ανέβηκαν στην Πεύκη και χτίστηκαν τα πρώτα πλινθόκτιστα σπιτάκια μέσα στο δάσος εκεί που και σήμερα υπάρχει ο συνοικισμός στην Άνω Πεύκη. Το 1950 προσδιορίζεται η Κοινότητα Μαγκουφάνας από όμορες κοινότητες.

 

 

Το πρώτο όμως μεγάλο πληθυσμιακό κύμα καταφθάνει το 1922 από πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που λαμβάνουν από το ελληνικό κράτος κλήρους γης στα περίχωρα των Αθηνών και της Κηφισιάς. Άλλες οικογένειες εγκαθίστανται στις γειτονιές περιοχές των Ποδαράδων, του Ποδονίφτη και στις Κουκουβάουνες. Οι κάτοικοι αξιοποιούν το εύφορο έδαφος της περιοχής και ασχολούνται με τη γεωργία. Το φιλήσυχο αττικό χωριό καλύπτεται από όμορφα περβόλια, πλούσια σε κερασιές, αμπέλια, συκιές, φιστικιές και άλλα καλλιεργήσιμα είδη. Καθίσταται δε προσβάσιμο από το παραρεμάτιο μονοπάτι της σημερινής οδού Σοφοκλή Βενιζέλου που καταλήγει στην πλατεία με τα επιβλητικά πλατάνια.

 

Τις γειτονιές στολίζουν μικρές στέρνες που χρησιμοποιούνται για το πότισμα των περιβολιών και το πλύσιμο των λαχανικών, ενώ οι μικροί κάτοικοι τις μετατρέπουν σε πισίνες. Στην περιοχή παραθερίζει και ο Νικόλαος Πλαστήρας στο εξοχικό που οικοδομεί, στρατιωτικός με έντονη δράση την περίοδο της μικρασιατικής καταστροφής και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδος.

Ιδιαίτερα γνωστός μεγαλοκτηματίας της περιοχής είναι ο Γ. Αργύρης, σε κτήμα του οποίου γίνεται οργανωμένα αγροτική παραγωγή, πέραν από την κάλυψη των τοπικών αναγκών. Η περιοχή βιώνει χρόνια στασιμότητας κατά την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ παρέχει καταφύγιο και φαγητό στους Αθηναίους με την πλούσια αγροτική παραγωγή από το κτήμα του Αργύρη, ενώ λίγο αργότερα επιτάσσεται από τους Γερμανούς. Μετά τη λήξη του πολέμου και την άνθιση της βιομηχανικής εποχής στη Γερμανία και την Ευρώπη λειτουργούν στην περιοχή αυτή βιομηχανικές εγκαταστάσεις.

Το 1949 ο μικρός οικισμός της Γλυκοβρύσεως αποσπάται από τις Κουκουβάουνες Αττικής και αναγνωρίζεται ως αυτόνομη "Κοινότητα Λυκόβρυσης" της Ανατολικής Αττικής, συγκεντρώνοντας μόλις 300 κατοίκους. Πρώτος πρόεδρος της κοινότητος ορίζεται ο Αθανάσιος Βιτζηλέος. Το 1950 περίπου οικοδομείται ο πρώτος οργανωμένος Ναός Ζωοδόχου Πηγής κοντά στο πευκόφυτο Ρέμα της Πύρνας όπου είναι εγκατεστημένος και ο μικρός ναΐσκος του Αγίου Σπυρίδωνος.

 

Στα χρόνια που ακολουθούν, οι φιλήσυχοι κάτοικοι εργάζονται όλες τις εποχές του χρόνου στα χωράφια τους, ενώ τα καλοκαίρια συγκεντρώνονται στην κεντρική Πλατεία Πλατάνων όπου γίνονται θερινές κινηματογραφικές προβολές. Οι μικροί κάτοικοι διανύουν μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια έως το δημοτικό σχολείο στις Κουκουβάουνες, ενώ αργότερα οι μαθητές στεγάζονται σε οίκημα της Οδού Βενιζέλου. Το 1960 οικοδομείται αισίως το υποτυπώδες πλινθόκτιστο τμήμα του Δημοτικού Σχολείου της περιοχής. Την ίδια περίοδο ανεγείρεται και ο νέος Ναός της Αγίας Βαρβάρας στην τοποθεσία του παλιού ναϊσκου προς εξυπηρέτηση των λατρευτικών αναγκών των κατοίκων, σε χώρο που παραχωρεί ο Γ. Αργύρης. Στα τέλη της δεκαετίας οικοδομείται ο Πύργος του Υδραγωγείου που χρησιμοποιείται για την ύδρευση της κοινότητος. Από τις γεωτρήσεις που γίνονται στο πλούσιο σε νερό έδαφος, το υδροδοτικό φορτίο διοχετευόταν με αντλίες προς τα κάτω, φθάνοντας στους κατοίκους.

 

Κατά τη δεκαετία του '70 καταφθάνουν στη Λυκόβρυση κάτοικοι προερχόμενοι από τη Θράκη και τον Έβρο που γίνονται ευπρόσδεκτοι από τους λιγοστούς κατοίκους. Την ίδια περίοδο ιδρύεται στην περιοχή το Ινστιτούτο Αμπέλου Αττικής, με πλούσιο φυτωριακό υλικό. Από το 1974 έως και το 1977 εξακολουθεί η περιοχή να προσελκύει κατοίκους και επισκέπτες στο θερινό της κινηματογράφο, αλλά ο ανταγωνισμός με την προσφιλή τηλεόραση που ανθεί εκείνη την περίοδο οδηγεί σταδιακά στην απαξίωση και το κλείσιμο του κινηματογράφου.

 

Στα χρόνια που ακολουθούν, μετά και τη χάραξη της Εθνικής Οδού Αθηνών-Λαμίας στην παραποτάμια ζώνη του Κηφισού, καταφθάνουν στην ευρύτερη περιοχή χειρωνάκτες εργάτες προκειμένου να εργαστούν στη βιομηχανική ζώνη αμφίπλευρα του αυτοκινητοδρόμου. Το 1984 συνεπώς, λαμβάνεται η απόφαση στέγασης οικογενειών από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) καθώς αυξάνεται και ο πληθυσμός. Το Ηλιακό Χωριό οικοδομείται στο ιστορικό κτήμα του Γ. Αργύρη, κοντά στις αγροτικές εκτάσεις της Μαγκουφάνας και υπάγεται στα διοικητικά όρια του νεοσύστατου Δήμου Πεύκης.

 

Το 1985 αποφασίζεται η παύση της υδροδότησης από το τοπικό σύστημα ύδρευσης και η σύνδεση της Λυκόβρυσης με την ύδρευση των Αθηνών. Οι κάτοικοι δραστηριοποιούνται στις μεγάλες εταιρίες που εγκαθίστανται, όπως η ELCO, Βενέτης, Agrino, ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ κ.α. που ρίχνουν τα ποσοστά ανεργίας κατά τη μετάβαση από την αγροτική στη βιομηχανική ανάπτυξη. Ιδρύεται το πρώτο Γυμνάσιο και Λύκειο της περιοχής με την διεύρυνση του Σμαράγδειου Εκπαιδευτήριου. Το 1982 η Πεύκη γίνεται δήμος με πρώτο δήμαρχο τον ιατρό Αντώνη Κυδωνάκη που παρέμεινε για 12 χρόνια. Τον διαδέχτηκε το 1995 ο πολιτικός μηχανικός Πάυλος Καμάρας που παρέμεινε και αυτός για 12 χρόνια. Από το 2007 ως το 2010, δήμαρχος Πεύκης ήταν ο δημοσιογράφος Γιάννης Θεοδωρακόπουλος, ενώ στις εκλογές του Νοέμβρη 2010, στον ενιαίο πλέον Δήμο Λυκόβρυσης - Πεύκης εκλέχτηκε ο γιατρός Δημήτρης Φωκιανός, πρώην Δήμαρχος Λυκόβρυσης.

 

== Παραπομπές ==