Θρασύβουλος Τσακαλώτος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

}}

 

 

==Τα πρώτα χρόνια==

Το καλοκαίρι του 1913, μετά την απελευθέρωση της ιδιαίτερης πατρίδας του κατά τη διάρκεια των [[Βαλκανικοί Πόλεμοι|Βαλκανικών Πολέμων]], επέστρεψε στην Πρέβεζα και μετέβη κατόπιν στην [[Αθήνα]] όπου έδωσε μαζί με τον ξάδελφό του Στέφανο Τσακαλώτο εισαγωγικές εξετάσεις για την [[Σχολή Ευελπίδων]], στην οποία εισήλθε την [[1 Φεβρουαρίου|1η Φεβρουαρίου]] του 1914, και από όπου αποφοίτησε το [[1916]], ονομασθείς [[ανθυπολοχαγός]] του Πεζικού. Μαζί του αποφοίτησαν, ως μέλη της τάξης του 1916, μεταξύ άλλων και οι [[Παυσανίας Κατσώτας]], [[Χριστόδουλος Τσιγάντες]], [[Κωνσταντίνος Μανιαδάκης]] κ.ά.<ref>Θρασυβούλου Ι. Τσακαλώτου,1960, σ. 33-37</ref>. Επίσης, συμφοιτητής τους ήταν ο [[Ναπολέων Ζέρβας|Ναπολέοντας Ζέρβας]], ο οποίος, όμως, δεν αποφοίτησε.

 

Συμμετείχε στις μάχες του [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] και στην [[Μικρασιατική Καταστροφή|Μικρασιατική Εκστρατεία]]. Κατά την ίδια περίοδο χαρακτηρίστηκε ως αντιβενιζελικός με αποτέλεσμα το 1918 να συλληφθεί και να κρατηθεί για λίγο στα Ιωάννινα και τον Μάρτιο του 1919 να αποταχθεί προσωρινά από το στράτευμα, στο οποίο όμως επανήλθε μετά από τρεις μήνες.<ref>Θρασυβούλου Ι. Τσακαλώτου,1960, σ. 51-56.</ref> Το 1923, σύμφωνα με τον βενιζελικό δημοσιογράφο και συγγραφέα [[Γρηγόριος Δαφνής|Γρηγόριο Δαφνή]], ο Τσακαλώτος είχε μυηθεί στο φιλοβασιλικό και αντιβενιζελικό [[κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη]], κατηγορία την οποία αργότερα ο ίδιος απέρριψε οργισμένα στα απομνημονεύματά του.<ref>Θρασυβούλου Ι. Τσακαλώτου, 1960, σελ. 66.</ref>

 

Ο [[Ελληνοϊταλικός Πόλεμος]] του [[1940]], τον βρήκε συνταγματάρχη Πεζικού, επικεφαλής του 3/40 Συντάγματος Ευζώνων, το οποίο διακρίθηκε ιδιαίτερα στην αναχαίτιση των Ιταλών στην [[Ήπειρος|Ήπειρο]] κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου. Στη [[κυβέρνηση Γεωργίου Τσολάκογλου 1941]], ανέλαβε γενικός διευθυντής στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε στην αντιστασιακή οργάνωση «Θέρος», που διοικούσε ο συνταγματάρχης Παναγιώτης Σπηλιωτόπουλος. Το [[1943]] διέφυγε στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]] και ανέλαβε την διοίκηση του Κέντρου Εκπαίδευσης Ελλήνων στρατιωτών στην Ισμαηλία. Ως έμπιστος της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης, τον Ιούλιο του [[1944]] ανέλαβε την διοίκηση της Γ΄ Ορεινής Ταξιαρχίας, η οποία διακρίθηκε κατά την εισβολή των [[Συμμαχικές δυνάμεις κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο|Συμμαχικών Δυνάμεων]] στην [[Ιταλία]] και κυρίως κατά την κατάληψη του [[Ρίμινι]] (9–[[21 Σεπτεμβρίου]] [[1944]]).

 

 

Με το τέλος του [[Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949|Εμφυλίου]], ο Τσακαλώτος ανέλαβε Γενικός Επιθεωρητής Στρατού και στις [[31 Μαΐου]] [[1951]] ανέλαβε αρχηγός του [[Γενικό Επιτελείο Στρατού|Γενικού Επιτελείου Στρατού]] (ΓΕΣ). Λίγες ημέρες πριν αναλάβει αρχηγός ΓΕΣ, ο [[Αλέξανδρος Παπάγος]] ανακοίνωσε την πρόθεσή του να πολιτευθεί ερχόμενος σε σύγκρουση με τον [[Παύλος Α΄ της Ελλάδας|βασιλιά Παύλο]]. Ο βασιλιάς διέταξε τον Τσακαλώτο να συλλάβει τον Παπάγο, αλλά ο Τσακαλώτος αρνήθηκε να εκτελέσει τη διαταγή. (Σ. Π. Ζερβός, εφημ. ''Το Βήμα'', 11 Ιουνίου 2008). Ωστόσο, ο Τσακαλώτος ήταν αυτός που απεκάλυψε την δράση της παραστρατιωτικής οργάνωσης [[Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών|ΙΔΕΑ]] στον τότε υπουργό Στρατιωτικών [[Σοφοκλής Βενιζέλος|Σοφοκλή Βενιζέλο]]. Το αποτέλεσμα ήταν να έρθει σε ρήξη με τους αξιωματικούς του ΙΔΕΑ και τον Παπάγο. Αποστρατεύθηκε στις [[20 Νοεμβρίου]] του [[1952]] με τον βαθμό του αντιστρατήγου, δύο ημέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης Παπάγου.