Η λέξη '''υετός''' παράγεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα '''''{{Πολυτονικό|<span lang="grc" dir="ltr">'''ὕω'''}}</span>''''' ("στέλνω βροχή, βρέχω"). Παράγωγα: ''ὑετός'', ''ὑέτιος,–ία,–ον'', καθώς και ''ὑετώτατος''. Σημειώνεται ότι τόσο το ρήμα {{Πολυτονικό|<span lang="grc" dir="ltr">''ὕω''}}</span> όσο το παράγωγό του {{Πολυτονικό|<span lang="grc" dir="ltr">''ὑετός''}}</span> συναντώνται στα ομηρικά έπη και δηλώνουν ιδίως την καταρρακτώδη, διαρκή, συνεχόμενη βροχή, τη νεροποντή, σε αντίθεση με τους όρους {{Πολυτονικό|<span lang="grc" dir="ltr">''ὄμβρος''}}</span> ("βροχή") και ''ψεκάς'' ή ''ψακάς'' ("ψιλόβροχο"). Συνήθως χρησιμοποιείτο το γ' ενικό πρόσωπο {{Πολυτονικό|<span lang="grc" dir="ltr">''ὕει''}}</span>, το οποίο κατά την ελληνιστική εποχή οδηγήθηκε σε ιωτακισμό, με συνέπεια την εξαφάνισή του από τον προφορικό λόγο (είχε μεταβληθεί σε δυσπρόφερτο τύπο [íi]).{{βικιλεξικό}}
