Ελληνικός εθνικισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ελλ (συζήτηση | συνεισφορές)
Νέα σελίδα: Ο ελληνικός εθνικισμός αναφέρεται στον εθνικισμό των Ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού. Έγ...
 
Δεν υπήρχε τέτοιος όρος στην Ελλάδα και το βυζάντιο.
Γραμμή 1:
Ο '''ελληνικός εθνικισμός''' αναφέρεται στον εθνικισμό των Ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού. Έγινε ένα σημαντικό πολιτικό κίνημα που ξεκίνησε τον 18ο αιώνα, που κορυφώθηκε με την Επανάσταση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Συσπειρώθηκε ένα ισχυρό κίνημα στην Ελλάδα λίγο πριν και κατά τη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου Πολέμου υπό την ηγεσία του Ελευθέριου Βενιζέλου με την Μεγάλη Ιδέα και κατόρθωσε να ελευθερώσει την Ελλάδα στους Βαλκανικούς Πολέμους και μετά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα ο ελληνικός εθνικισμός παραμένει σημαντικός στην ελληνοτουρκική διαμάχη για την Κύπρο.
 
Κατά τους Ελληνο-Περσικούς Πολέμους του 5ου αιώνα π.Χ., ο ελληνικός εθνικισμός καθιερώθηκε τυπικά παρά ως πολιτική ιδεολογία, αφού μερικά ελληνικά κράτη εξακολουθούσαν να συμμαχούν με την περσική αυτοκρατορία. Ο Αριστοτέλης και ο Ιπποκράτης προσέφεραν μια θεωρητική προσέγγιση στην ανωτερότητα των ελληνικών φυλών.
 
Όταν η βυζαντινή αυτοκρατορία κυβερνήθηκε από τη δυναστεία των Παλαιολόγων (1261-1453), εμφανίστηκε μια νέα εποχή στον Ελληνικό πατριωτισμό, συνοδευόμενη από συντηρητισμό και παραδειγματισμό από την Αρχαία Ελλάδα. Κάποιες εξέχουσες προσωπικότητες την εποχή εκείνη πρότειναν επίσης την αλλαγή του αυτοκρατορικού τίτλου από τον «Βασιλεία Ῥωμαίων» σε «Βασιλεία Ελλήνων». Αυτός ο ενθουσιασμός για το ένδοξο παρελθόν αποτελούσε ένα στοιχείο που υπήρχε στο κίνημα που οδήγησε στη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους, το 1830, μετά από τέσσερις αιώνες οθωμανικής αυτοκρατορικής κυριαρχίας.
 
Τα λαϊκά κινήματα που ζητούσαν την ένωση (η ενσωμάτωση των διαφορετικών ελληνοτουρκικών εδαφών σε ένα μεγαλύτερο ελληνικό κράτος) οδήγησαν στην προσχώρηση της Κρήτης (1912), των Ιονίων Νήσων (1864) και των Δωδεκανήσων (1947), Ανατολικής Θράκης (1920-1922), Σμύρνης και κοντινά παράλια (1920-1922), Βορείου Ηπείρου (1914-1916) και ανεξαρτησία του Πόντου (1916-1922). Οι προσκλήσεις για ένωση ήταν επίσης ένα χαρακτηριστικό της κυπριακής πολιτικής κατά τη διάρκεια της βρετανικής κυριαρχίας. Κατά τη διάρκεια των προβληματικών μεσοπολεμικών χρόνων, ορισμένοι Έλληνες εθνικιστές θεωρούσαν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς Αλβανούς, τους Αρωμάνους και τους Βούλγαρους ως κοινότητες που μπορούσαν να αφομοιωθούν στο ελληνικό έθνος. Ο ελληνικός αλυτρωτισμός, η «Μεγάλη Ιδέα», ήταν καταστροφικός κατά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο (1919-1922) και χαρακτηρίζεται κυρίως από την ποντιακή γενοκτονία. Από τότε, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις χαρακτηρίστηκαν από ένταση μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού εθνικισμού, με αποκορύφωμα την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (1974).