Κριτική στον Χριστιανισμό: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
βανδαλισμοί από softkil |
Ετικέτα: Αναίρεση |
||
Γραμμή 1:
Η '''κριτική στον Χριστιανισμό''' ξεκινάει από την εποχή της εμφάνισης του ως θρησκεία στη [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαϊκή Aυτοκρατορία]]. Οι κριτικοί έχουν σχολιάσει το δόγμα, τις διδαχές και τις πράξεις των Χριστιανών.
Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος [[Πορφύριος]] αναδείχτηκε ως ο κύριος κριτικός, με το βιβλίο «Κατά Χριστιανών» στο οποίο ισχυριζόταν πως ο Χριστιανισμός βασιζόταν πάνω σε ψεύτικες προφητείες που δεν είχαν ακόμη πραγματοποιηθεί. Μετά την υιοθέτηση του Χριστιανισμού από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι φωνές εναντίον του Χριστιανισμού καταπιέστηκαν και εξαφανίστηκαν από κυβερνητικές και εκκλησιαστικές αρχές.{{sfn|Martin|1993|p=3-4}} Μια χιλιετία αργότερα, η [[Προτεσταντική Μεταρρύθμιση|προτεσταντική μεταρρύθμιση]] οδήγησε σε ένα θεμελιώδη διχασμό τη χριστιανοσύνη και οι κριτικές φωνές εναντίον του χριστιανισμού ξανάρχισαν. Με την επιστημονική Επανάσταση και τον [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμό]], ο Χριστιανισμός βίωσε επιπλέον επιθέσεις από τους [[Βολταίρος|Βολταίρο]], [[Ντέιβιντ Χιουμ]], [[Τόμας Πέιν]] και τον [[βαρόνος του Χόλμπαχ|βαρόνο του Χόλμπαχ]].{{sfn|Martin|1993|p=4}} Τα κεντρικά ζητήματα σε αυτές τις κριτικές ήταν η ιστορική ακρίβεια της Βίβλου και η διαφθορά των Χριστιανικών αρχών.{{sfn|Martin|1993|p=42}}Άλλοι φιλόσοφοι, όπως ο [[Ιμμάνουελ Καντ|Iμμανουέλ Καντ]], ξεκίνησαν τις πρώτες συστηματικές επιθέσεις κατά της Χριστιανικής Θεολογίας, προσπαθώντας να ανατρέψουν τα επιχειρήματα υπέρ του Θεϊσμού.<ref>Kant, Immanuel. ''Critique of Pure Reason'', pp. 553–69</ref> Τους σύγχρονους καιρούς ο χριστιανισμός έχει δεχτεί κριτική από ένα ευρύ φάσμα πολιτικών κινημάτων και ιδεολογιών. Με τη [[Γαλλική Επανάσταση]], εμφανίστηκε ένας αριθμός πολιτικών και φιλοσόφων που κριτίκαραν τα παραδοσιακά χριστιανικά δόγματα.<ref>Robert R. Palmer and Joel Colton, ''A History of the Modern World'' (New York: McGraw Hill, 1995), pp. 388–92.</ref> Μετά τη γαλλική Επανάσταση, [[Φιλελευθερισμός|φιλελεύθεροι]] και [[κομμουνιστές]] φιλόσοφοι, όπως ο [[Τζον Στιούαρτ Μιλ|Τζον Στιουάρτ Μιλ]] και ο [[Καρλ Μαρξ]], κριτίκαραν το Χριστιανικό δόγμα ότι ήταν αντιδημοκρατικό. Ο [[Φρίντριχ Νίτσε|Φρειδερίκος Νίτσε]] υποστήριξε πως το Χριστιανικό δόγμα προωθεί μια νοοτροπία σκλάβου η οποία καταπιέζει τις επιθυμίες που εμπεριέχονται στην ανθρώπινη θέληση. <ref>Robert R. Palmer and Joel Colton, ''A History of the Modern World'' (New York: McGraw Hill, 1995), p.630.</ref> Η [[Ρωσική Επανάσταση|ρώσικη Επανάσταση]], η [[κινέζικη επανάσταση]] και άλλα σύγχρονα επαναστατικά κινήματα κριτίκαραν με την σειρά τους τις Χριστιανικές ιδέες.
Η επίσημη απάντηση των Χριστιανών σε τέτοιου είδους κριτική, περιγράφεται ως Χριστιανή απολογητική. Ο [[Θωμάς Ακινάτης|Θωμάς ο Ακινάτης]] και ο [[Αυγουστίνος Ιππώνος|Αυγουστίνος Ιππωνος]] είναι οι πιο γνωστοί χριστιανοί απολογητές. Σύγχρονη απολογητική είναι πως ο Χριστιανισμός είναι η βάση του σύγχρονου κοσμικού πολιτισμού.<ref>[https://books.google.gr/books?id=y2C5S-QZOsUC&pg=PA19&lpg=PA19&dq=christianic+basis+of+modern+western+culture&source=bl&ots=-GoomiJ2tg&sig=PITmpoeBuBDU72ci9Wrhr9KvR7E&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjl4sfVo5HaAhUJD5oKHe7-CaEQ6AEIWTAG#v=onepage&q=christianic%20basis%20of%20modern%20western%20culture&f=false Willis B. Glover, "Biblical Origins of Modern Secular Culture" Mercer University Press, 1984, σ. 19]</ref> Σύμφωνα με τον Peter Harrison, ο Χριστιανισμός έπαιξε έναν σημαντικό θετικό ρόλο στην ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης στη [[Δυτικός Κόσμος|Δύση]].<ref>[http://www.abc.net.au/religion/articles/2012/05/08/3498202.htm Peter Harrison, "Christianity and the rise of western science", ABC, Religion and Ethics, 8 May 2012]</ref>
== Κριτική στη Βίβλο ==
=== Κριτική για τις παραλλαγές του κειμένου της Βίβλου ===
Στην πλειάδα των εκδόσεων της Βίβλου, υπάρχουν αρκετές παραλλαγές. Αυτές οι παραλλαγές αφορούν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, αλλαγή σειράς λέξεων και χρήση παλιότερων μορφών ορισμένων λέξεων. Σε μια προσπάθεια να βρεθεί το αρχικό κείμενο των βιβλίων της Καινής Διαθήκης, ορισμένοι κριτικοί έχουν εντοπίσει ορισμένα κομμάτια τα οποία μάλλον είναι κατοπινές προσθήκες. Σε αυτές τις προσθήκες συμπεριλαμβάνονται το τέλος του κατά Μάρκον ευαγγελίου, η ιστορία στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο όπου μια γυναίκα θα σκοτωνόταν δια λιθοβολισμού και ο Ιησούς την έσωσε λέγοντας <nowiki>''Ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω''</nowiki>, όπως και το Ιωάννειο κόμμα ώστε να αλλάξει μορφή το συγκεκριμένο χωρίο.{{πηγή}}
Οι Κερτ και Βαρβάρα Άλαντ σύγκριναν τις τον αριθμό των παραλλαγών που υπήρχε ανάμεσα σε διάφορες εκδόσεις της Καινής Διαθήκης (αφαιρώντας τα ορθογραφικά λάθη) και βρήκαν 62,9% συμφωνία (4999/7947) agreement. Συμπέραναν πως τα 2/3 της Καινής διαθήκης δεν έχουν σημαντικές διαφορές πέρα, αριθμός μεγαλύτερος από ότι εκτιμάτο πιο πριν. Στις Πράξεις αποστόλων, στα Ευαγγέλια και την Αποκάλυψη, η συμφωνία είναι μικρότερη, ενώ στις Επιστολές μεγαλύτερη.{{πηγή}}
Με την ανακάλυψη της Εβραϊκής Βίβλου ανάμεσα στα [[Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας]] το 1947<ref>{{Cite web|url=http://www.tovima.gr/world/article/?aid=421939|title=Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας στο Διαδίκτυο!|last=|first=tovima.gr — Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη|date=|website=TO BHMA|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2017-12-19}}</ref> ενισχύθηκαν οι αμφιβολίες για την γνησιότητα του Μεσορετικού κειμένου που είναι η βάση για τις περισσότερες αγγλικές μεταφράσεις.<sup>[''[[wikipedia:Citation needed|citation needed]]'']</sup>
=== Εσωτερικές αντιφάσεις της Βίβλου ===
Το ερώτημα των εσωτερικών αντιφάσεων <ref group="Σημ">Δείτε για παράδειγμα την λίστα αναφερόμενων εσωτερικών αντιφάσεων στην σελίδα [http://www.skepticsannotatedbible.com/contra/by_name.html σκεπτικιστών της Βίβλου]</ref> αφορούν τη συνοχή του κειμένου της Βίβλου σχετικά με ημέρες, αριθμούς και αλληλουχία γεγονότων που αφορούν το ίδιο γεγονός. Η αναζήτηση απάντησης για τις αντιφάσεις οδήγησαν σε διάφορες υποθέσεις όπως την υπόθεση ντοκιμαντέρ (σύμφωνα με την οποία τα τέσσερα ευαγγέλια είναι γραμμένα από τέσσερις ανεξάρτητες μεταξύ τους πηγές, οι οποίες ενώθηκαν σε ένα βιβλίο σε κατοπινά στάδια από διάφορους εκδότες), την υπόθεση δυο πηγών (Τα ευαγγέλια του Ματθαίου και του Λουκά βασίζονται στο ευαγγέλιο του Μάρκου μαζί με την προφορική παράδοση της εποχής που αφορούσε τις πράξεις του Ιησού) και την εκτίμηση πως οι ποιμαντικές επιστολές δεν είναι γραμμένες από τον Παύλο. Σε αντίθεση με την πιο πάνω κριτική, υπάρχει η θέση πως τα κείμενα είναι συνεπή, προερχόμενα από μία πηγή, αλλά τα ευαγγέλια είναι γραμμένα από τέσσερις διαφορετικούς μάρτυρες και οι ποιμενικές επιστολές γραμμένες από τον Απόστολο Παύλο.<ref name="Phelan">M.W.J. Phelan. ''The Inspiration of the Pentateuch'', Two-edged Sword Publications (March 9, 2005) {{ISBN|978-0-9547205-6-8}}</ref><ref>Ronald D. Witherup, ''Biblical Fundamentalism: What Every Catholic Should Know'', Liturgical Press (2001), page 26.</ref> <ref name="France2">France, R.T., [[Tyndale New Testament Commentaries]]: Matthew, Inter-Varsity Press, Leicester, England (1985), pg. 17.</ref>
Οι υποστηρικτές του αλάθητου της Βίβλου ισχυρίζονται ότι η Βίβλος δεν γράφτηκε κατ ευθείαν από τον Θεό, αλλά από ξεχωριστούς ανθρώπους με διαφορετική προσωπικότητα και λογοτεχνικό ύφος και τα κείμενα είναι γραμμένα με Θεία έμπνευση η οποία οδήγησε τους συγγραφείς να γράψουν το μήνυμα του δια μέσω της γλώσσας τους και της προσωπικότητας τους.<ref name="Chicago">{{cite web|url=http://www.bible-researcher.com/chicago1.html|title=Chicago Statement on Biblical Inerrancy|publisher=}}</ref>{{rp|Art. VIII}}
=== Ο Ιησούς δεν εκπλήρωσε τις προφητείες ===
[[Αρχείο:Abrahamthreeangels.jpg|δεξιά|μικρογραφία|God reveals himself to [[Abraham]] in scripture and he is seen here with three angels. By [[Giovanni Battista Tiepolo]].]]
Εκατοντάδες χρόνια πριν την έλευση του Ιησού, οι εβραϊκές προφητείες έγραφαν για τον Μεσσία ο οποίος θα ερχόταν και απελευθέρωνε τους Ιουδαίους. Ο Ιουδαϊσμός ισχυρίζεται οτι ο Ιησούς δεν εκπλήρωσε αυτές τις προφητείες. Άλλοι σκεπτικοι συνήθως ισχυρίζονται πως οι προφητείες είναι ασαφής γενικολογίες ή προφητείες που δεν εκπληρώθηκαν- ορισμένες μάλιστα κατέληξαν ακριβώς στο αντίθετο αποτέλεσμα.<ref>{{Cite web|url=http://www.infidels.org/library/modern/farrell_till/prophecy.html|title=Prophecies: Imaginary and Unfulfilled|last=Till|first=Farrell|authorlink=Farrell Till|year=1991|publisher=[[Internet Infidels]]|accessdate=2007-01-16}}</ref> Άλλοι επίσης ισχυρίζονται πως τα γραπτά της Παλαιάς Διαθήκης επηρέασαν την αφήγηση της Καινής Διαθήκης.<ref>{{cite book|title=Jesus and the Suffering Servant: Isaiah 53 and Christian Origins|publisher=Trinity Press|isbn=9781563382307|year=1998|editor=W. H. Bellinger|location=|url=https://books.google.com/books?id=EdfYAAAAMAAJ&q=%22influence%22|accessdate=2 August 2013|editor2=William Reuben Farmer|quote=Did Jesus of Nazareth live and die without the teaching about the righteous Servant of the Lord in Isaiah 53 having exerted any significant influence on his ministry? Is it probable that this text exerted no significant influence upon Jesus' understanding of the plan of God to save the nations that the prophet Isaiah sets forth?" —Two questions addressed in a conference on "Isaiah 53 and Christian Origins" at Baylor University in the fall of 1995, the principal papers of which are available in "Jesus and the Suffering Servant.}}</ref> Χριστιανοί απολογητές ισχυρίζονται ότι οι Ιησούς εκπλήρωσε αυτές τις προφητείες, οι οποίες είναι σχεδόν αδύνατο να εκπληρωθούν από καθαρή τύχη.<ref>Peter W. Stoner, ''Science Speaks'', Moody Pr, 1958, {{ISBN|0-8024-7630-9}}</ref>Πολλοί Χριστιανοί περιμένουν την Δεύτερα Παρουσία για να εκπληρώσει όλες τις μεσσιανικές προφητείες, όπως την Τελική Κρίση, Ανάσταση Νεκρών και την εγκατάσταση της Βασιλείας των Ουρανών επί της γης.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Στέφεν Λ. Χάρρις (Stephen L. Harris):<ref>{{cite book|title=Understanding the Bible|first=Stephen L.|last=Harris|authorlink=Stephen L. Harris|publisher=McGraw-Hill College|isbn=9780767429160|year=2002|edition=6|location=|pages=376–377|url=https://books.google.com/books?id=13MbAQAAMAAJ|accessdate=2 August 2013}} (Further snippets of quote: [https://books.google.com/books?id=13MbAQAAMAAJ&q=%22deliver+the+covenant+people%22 B] [https://books.google.com/books?id=13MbAQAAMAAJ&q=%22very+political+powers%22 C] [https://books.google.com/books?id=13MbAQAAMAAJ&q=%22did+not+foresee%22 D])</ref>
: Ο Ιησούς δεν κατάφερε να εκπληρώσει αυτά που οι προφήτες υποσχέθηκαν θα κάνει ο Μεσσίας. Ο Ιησούς δεν κατάφερε να απελευθερώσει τους λαούς της Διαθήκης από τους παγανιστές εχθρούς τους, να μαζέψει την Διασπορά των εβραίων και να επανεγκαταστήσει το βασίλειο του Δαβίδ, ούτε να φέρει παγκόσμια ειρήνη. Αντι να ελευθερώσει τους Ιουδαίους απο τους καταπιεστές τους, όπως τους είχε υποσχεθεί ο Θεός, ο Ιησούς πέθανε από ένα ατιμωτικό θάνατο, ηττημένος από τις δυνάμεις που υποτίθεται θα υπερνικούσε. Οι προφήτες δεν είχανε προβλέψει πως ο Μεσσίας θα πεθάνει σταυρωμένος σαν κοινός εγκληματίας.
:
Οι χριστιανοί απολογητές αντιμετωπίζουν αυτό το επιχείρημα λέγοντας ότι οι προφητείες αυτές θα εκπληρωθούν κατά την Δευτέρα Παρουσία, όπως λένε προφητείες στο βιβλίο της Αποκαλύψεως της Καινής Διαθήκης.
Ο ραβίνος θεολόγος του 16ου αιώνα Ισαάκ Μπεν Αβραάμ, συνέγραψε το βιβλίο ''Chizzuk Emunah''<ref group="Σημ">Στα αγγλικά ''Faith Strengthened,'' το οποίο στα ελληνικά μεταφράζεται σε ''Πίστη Ενδυναμωμένη.'' </ref> στο οποίο προσπαθούσε να καταρρίψει την ιδέα ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Με συστηματική μελέτη ανίχνευσε αρκετές ασυνέπειες και αντιφάσεις της Καινής με την παλαιά Διαθήκη. Επιπλέον κατάκρινε Χριστιανικά έθια, όπως την κυριακάτικη αργία. <ref name="trokibio">{{cite web|url=http://faithstrengthened.org/FS_Biography.html|title=Biography of Isaac ben Abraham of Troki|publisher=|archiveurl=https://web.archive.org/web/20070929141601/http://www.faithstrengthened.org/FS_Biography.html|archivedate=2007-09-29|deadurl=yes|df=}}</ref> Αν και το έργο γράφτηκε για Εβραίους, να τους προστατέψει από το να αλλαξοπιστήσουν προς τον Χριστιανισμό, το βιβλίο διαδώθηκε και στους χριστιανούς,<ref>{{cite web|url=http://www.torahlab.org/store/index.php?act=viewProd&productId=475|title=TorahLab - Store|publisher=}}</ref> Το ''Chizzuk Emunah'' χαρακτηρίστηκε ως αριστούργημα από τον [[Βολταίρος|Βολταίρο]].<ref name="trokibio" />
Από την άλλη, ο [[Μπλεζ Πασκάλ]], πίστευε πως οι προφητείες ήταν η ισχυρότερη απόδειξη πως ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας.<ref>{{Cite book|title=Pensees|first=Blaise|last=Pascal|authorlink=|isbn=|date=1958|others=Translator W. F. Trotter|location=|page=chapter x, xii, xiii|url=http://www.ccel.org/ccel/pascal/pensees.html|id=|doi=|nopp=true}}</ref> Ο Απολογιτής Τζοζ ΜακΝταγουελ (Josh McDowell) εξηγεί πως οι προφητείες που εκπλήρωσε ο Ιησούς αφορούν την καταγωγή του, τον τόπο γέννησης του, την παρθενογένεση, τα θαύματα, τον τρόπο θανάτου και την ανάσταση του. Ισχυρίζεται πως ακόμα και η χρονική στιγμή εμφάνισης του Μεσσία είχε προφητευθεί.<ref>{{Cite book|title=The New Evidence that Demands a Verdict|first=Josh|last=McDowell|authorlink=Josh McDowell|publisher=Thomas Nelson|isbn=9781850785521|year=1999|chapter=chapter 8|location=|url=https://books.google.com/books/about/The_New_Evidence_that_Demands_a_Verdict.html?id=65qYPwAACAAJ}}</ref>
=== Μετάφραση της λέξης <span style="font-size:140%">'''''הָעַלְמָה'''''</span> ως "παρθένος" ===
Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 1:22 -23 γράφει: «Και όλον αυτό το θαυμαστόν και μοναδικόν γεγονός έγινε, δια να πραγματοποιηθή και επαληθεύση αυτό, που είχε λεχθή από τον Κυριον δια του προφήτου Ησαΐου· “Ιδού η αγνή και άμωμος παρθένος θα συλλάβη και θα γεννήση υιόν, χωρίς να γνωρίση άνδρα, και θα ονομάσουν αυτόν Εμμανουήλ, όνομα που σημαίνει· Ο Θεός είναι μαζί μας"<ref group="Σημ">Ματθ. 1,22 Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος·
Ματθ. 1,23 Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός.</ref> Από τις αρχές του 2ου αιώνα μΧ,οι Εβραίοι κριτικοί της Βίβλου έχουν υποστηρίξει οτι οι Χριστιανοί μεταφράζουν λάθος την λέξη ("עלמה") στο Ισαϊα 7:14 .<ref>[http://www.piney.com/FathJustinDiaTrypho.html Dialogue of Trypho] Dialogue of [[Justin Martyr]], with Trypho, a Jew, LXIII</ref> Σύμφωνα με τους Εβραίους μεταφραστές, το κείμενο γράφει "Δείτε, η νεαρή γυναίκα είναι με παιδί και θα φέρει ένα γιο και θα τον ονομάσει Εμμανουήλ": "Behold, the ''young woman'' is with child and will bear a son and ''she'' will call his name Immanuel." Επιπλέον, ισχυρίζονται ότι οι Χριστιανοί δεν κατανοούν το συγκείμενο<ref name="jfj">{{Cite web|url=http://jewsforjudaism.org/wp-content/uploads/2007/06/handbook_english.1.pdf|title=English Handbook Page 34 999KB|format=PDF}}</ref>
To ελληνικό κείμενο χρησιμοποιεί τη λέξη «παρθένος»
: «ιδού η ''παρθένος'' εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και ''καλέσουσιν'' το όνομα αυτού Εμμανουήλ ο έστιν μεθερμηνευόμενος μεθ' ημών ο Θεός»<ref>{{cite web|url=http://studybible.info/compare/Matthew%201:23|title=Matthew 1:23 Behold, the virgin has one in the womb, and she shall birth a son, and they shall call his name Emmanuel; which is being translated, God with us.|publisher=}}</ref>
Στο εβραϊκό κείμενο, χρησιμοποιείται η λέξη <span style="font-size:140%">'''הָעַלְמָה'''</span> η οποία μεταφράζεται σε Νεαρή Γυναίκα.<ref>{{cite web|url=http://studybible.info/IHOT/Isaiah%207:14|title=Isaiah 7:14 לכן Therefore יתן shall give אדני the Lord הוא himself לכם אות you a sign; הנה Behold, העלמה a virgin הרה וילדת and bear בן a son, וקראת and shall call שׁמו his name עמנו אל׃ Immanuel.|publisher=}}</ref>
: <span style="font-size:140%">יד לָכֵן יִתֵּן אֲדֹנָי הוּא, לָכֶם--אוֹת: הִנֵּה '''הָעַלְמָה''', הָרָה וְיֹלֶדֶת בֵּן, וְקָרָאת שְׁמוֹ, עִמָּנוּ אֵל. 14</span>
Η μεράφραση της Βίβλου στα Ελληνικά τον πρώτο αιώνα, χρησιμοποιεί τη λέξη «παρθένος» παρά τη συνηθισμένη νεανίς που σημαίνει νεαρή γυναίκα. Η επιλογή της λέξης παρθένος, σύμφωνα με πολλούς, είναι ανακριβής.<ref>[http://www.foreignword.com/Tools/dictsrch_aff.asp?menu=N&query=parthenos&src=CQ&go=Translate&trg=BP The NAS New Testament Greek Lexicon]</ref><ref name="ODCC">Oxford Dictionary of the Christian Church (Oxford University Press 2005 {{ISBN|978-0-19-280290-3}}), article ''Virgin Birth of Christ''</ref> Μελετητές της Βίβλοι διαφωνούν ακόμη για την ακριβή μετάφραση της συγκεκριμένης λέξης, επειδή δεν υπάρχει εβραϊκή λέξη που να ταυτίζεται με την έννοια της Παρθενίας.<ref>{{cite web|url=http://members.bib-arch.org/publication.asp?PubID=BSBA&Volume=3&Issue=2&ArticleID=4|title=Does the Gospel of Matthew Proclaim Mary's Virginity?|date=2 February 2010|publisher=}}</ref> Σύμφωνα πάντως με τον Μαρτίνο Λούθηρο, η συζήτηση είναι χωρίς νόημα.<ref>Martin Luther, "That Jesus Christ Was Born a Jew," in Luther's Works, vol. 45: The Christian in Society II, ed. H. T. Lehmann (Philadelphia: Muhlenberg Press, 1962).</ref>
Σύμφωνα με τη [[Φραντζέσκα Σταυρακοπούλου]] οι εκδόσεις των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης ήταν συνήθως μεταφρασμένες στα Ελληνικά εκείνη την εποχή. Αρκετοί διάβαζαν ελληνικά κείμενα για να ανιχνεύσουν τις προφητείες αρχαιότερων συγγραφέων. Και έτσι οι οπαδοί του Ιησού, ψάχνανε σημάδια στην Παλαιά Διαθήκη που να επιβεβαίωναν τη θεϊκή καταγωγή του Ιησού. Έτσι βρήκαν την ελληνική λέξη «παρθένος» για την μητέρα του, και από εκεί πέρασε στην Καινή Διαθήκη. Ωστόσο το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο αναφέρεται η λέξη «הָעַלְמָה'» (almah) που σημαίνει ''νεαρή γυναίκα'' <ref>{{cite interview |last= Stavrakopoulou|first= Francesca|subject-link= |interviewer= Nicky Campbell|title= Hebrew expert: "Virgin birth a mistranslation"|url= http://www.bbc.co.uk/programmes/p012w5fr|publisher= BBC|location= |date= |work= |access-date=20/3/2018}}</ref>
== Κριτική του Χριστιανισμού για τον ιστορικό του ρόλο ==
Ορισμένες ερμηνείες ηθικών προτύπων που υπάρχουν στη Βίβλο (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) θεωρούνται στη σύγχρονη εποχή αμφισβητούμενες από πολλές ομάδες ή άτομα. Μερικά από τα θέματα που συνήθως κριτικάρονται είναι απόψεις που υποστηρίζουν τη δουλεία, την αποικιοκρατία, την υποταγή της γυναίκας στον άνδρα, τη μη ανοχή σε άλλες θρησκείες, την καταδίκη της ομοφυλοφιλίας κ.ά.
=== Αποικιοκρατία ===
Ο χριστιανισμός συνδέθηκε στενά με την [[αποικιοκρατία]] επειδή ο [[καθολικισμός]] και ο [[προτεσταντισμός]]
Ο χριστιανισμός δέχεται κριτική, επειδή τα δόγματα του έχουν χρησιμοποιηθει για να δικαιολογήσουν τις δράσεις των αποικιοκρατών.<ref>{{cite web|url=http://notesfromasmallplace.wordpress.com/2010/09/17/cosmetic-christianity-and-the-problem-of-colonialism-responding-to-brian-mclaren/|title=Cosmetic Christianity and the Problem of Colonialism – Responding to Brian McLaren|last=Meador|first=Jake|accessdate=17 November 2010|quote=According to Jake Meador, "some Christians have tried to make sense of post-colonial Christianity by renouncing practically everything about the Christianity of the colonizers. They reason that if the colonialists’ understanding of Christianity could be used to justify rape, murder, theft, and empire then their understanding of Christianity is completely wrong.}}</ref> Για παραδειγμα ο Μαικλ Γουντ (Michael Wood) ισχυρίζεται πως ιθαγενεις ανθρώποι δεν υπολογίζονταν πως ήταν πραγματικά ανθρώπινα οντα και πως μετά απο αιώνες εθνοκεντρισμού και χριστιανικού μονοθεϊσμού, κατέληξε σε μόνο μια θεώρηση περι αλήθειας και πραγματικότητας."<ref>Conquistadors, Michael Wood, p. 20, BBC Publications, 2000</ref>
Κατα τον Woodberry, D. Robert, η δράση των Προτεσταντών ιεραποστόλων στις αποικίες είναι οι ρίζες της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας. Είναι ο καταλύτης που κινητοποίησε τη διάδοση της θρησκευτικής ελευθερίας, τη μαζική εκπαίδευση, τη μαζική εκτύπωση, τις εφημερίδες, τους εθελοντικούς οργανισμούς, τις αποικιακές μεταρρυθμίσεις, και έθεσε τις προϋποθέσεις για τη σταθεροποίηση της δημοκρατίας. Η στατιστική ιστορική έρευνα έδειξε ο Προτεσταντισμός διευκόλυνε την ανάπτυξη της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Για παράδειγμα, η πρώτη ''σταθερή'' δημοκρατία εμφανίστηκε στην Προτεσταντική Ευρώπη και τις Βρετανικές αποικίες. Υπήρξαν εξαιρέσεις όπως η Νότια Αφρική και η Ναζιστική Γερμανία. Η στατιστική ανάλυση δείχνει ότι ο θρησκευτικός και όχι άλλοι παράγοντες εξηγούν την επικράτηση της δημοκρατίας σε προτεσταντικές αποικίες έναντι των καθολικών αποικιών. Επίσης, μετά την πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη, παρατηρείται ότι η δημοκρατία σταθεροποιήθηκε περισσότερο στις καθολικές και προτεσταντικές χώρες και λιγότερο στις ορθόδοξες και μουσουλμανικές.<ref>[http://www.hillcountryinstitute.org/wp-content/uploads/missionaryrootsofliberaldemocracy.pdf Woodberry, D. Robert, "The Missionary Roots of Liberal Democracy", ''American Political Science Review'', 106 (2), 2012, σ. 244, 246]</ref>
=== Δουλεία ===
Οι απόψεις του Χριστιανισμού για τη δουλεία ήταν ποικίλες σε διάφορες περιοχές και διάφορες εποχές. Κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες η δουλεία υπό διάφορες μορφές ήταν μέρος της κοινωνικής ζωής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτό συνεχίστηκε και σε άλλες εποχές, μέχρι τουλάχιστον 18 αιώνες.<ref name="Robinson">{{Cite web|url=http://www.religioustolerance.org/chr_slav.htm|title=Christianity and slavery|last=Robinson|first=B. A.|year=2006|accessdate=2007-01-03}}</ref>
Ο Απόστολος Παύλος αναφερόμενος στη δουλεία στην Προς Εφεσίους επιστολή (6: 8), ούτε την απορρίπτει ούτε την αποδέχεται. Τίποτα στην εκεί παράγραφο δεν επιβεβαιώνει ότι η δουλεία θεωρείται φυσικώς αποδεκτή ή κατ' εντολήν του Θεού. Η άποψη του Παύλου μεταμορφώνει τον θεσμό της δουλείας σε σχέση με τις αντιλήψεις της αρχαιότητας. Κηρύσσει ότι ο δούλος είναι επίσης πλασμένος κατ' εικόνα του Θεού και πρέπει να τυγχάνει μεταχείρισης με σεβασμό. Κατά την παράδοση, οι πάπες Πίος Ι (θητεία π. 158-167) και Κάλλιστος Ι (π. 217-222) ήταν πρώην δούλοι.<ref>[http://www.newadvent.org/cathen/14036a.htm Catholic Encyclopedia] Slavery and Christianity</ref> Ο [[Ιωάννης ο Χρυσόστομος]] (4ος αι.) εξηγεί τη στάση του Παύλου με το ότι στην εποχή του ολόκληρη η κοινωνία και η οικονομία στηριζόταν στη δουλεία, και τυχόν εναντίωση σ' αυτό θα εξέτρεπε τον Χριστιανισμό σε ένα κίνημα δούλων, όπως άλλα που είχαν προηγηθεί. Ο Χρυσόστομος προέτρεπε τους Χριστιανούς να μην έχουν περισσότερους από δύο δούλους, και ο [[Γρηγόριος Νύσσης]] (4ος αι.) καταφέρεται με δριμύτητα εναντίον της δουλείας και όσων συντηρούσαν δούλους.<ref>[http://ikee.lib.auth.gr/record/132359/files/GRI-2013-10881.pdf Γεώργιος Κουννούσιης, "Άνθρωπος και Κοινωνία στο έργο του Γρηγορίου Νύσσης", Διδακτορική Διατριβή, Αριστοτέλειο Παν/μιο Θεσσαλονίκης, Θεολογική Σχολή, Θεσσαλονίκη 2013, σ. 153-158]</ref> Ο [[Αυγουστίνος Ιππώνος|Άγιος Αυγουστίνος]] έγραφε ότι η δουλεία είναι ενάντια στο θέλημα του Θεού και προκύπτει από την αμαρτία.<ref name="AugustineOnSlavery1">{{cite web|url=http://www.newadvent.org/fathers/120119.htm|title="Κεφάλαιο 15 - Of the Liberty Proper to Man's Nature, and the Servitude Introduced by Sin—A Servitude in Which the Man Whose Will is Wicked is the Slave of His Own Lust, Though He is Free So Far as Regards Other Men." in City of God (Book 19 )|accessdate=11 February 2016|quote=Ο Θεός ... δεν θέλησε το λογικό κατασκεύασμά Του, το οποίο ήταν όμοιο με Αυτόν, να έχει εξουσία πάνω σε οτιδήποτε άλλο εκτός από την άλογη κτίση - όχι άνθρωπος πάνω από άνθρωπο, αλλά άνθρωπος πάνω από τα ζώα
... η κατάσταση της δουλείας είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας ... από τη φύση, όπως μας έφιαξε αρχικά ο Θεός, κανείς δεν είναι σκλάβος ούτε ανθρώπου ούτε αμαρτίας.|author1=Αυγουστίνος Ιππώνος}}</ref> Στις 13 Ιανουαρίου [[1435]] εκδόθηκε η πρώτη παπική βούλα που καταδίκαζε την υποδούλωση των εκχριστιανισμένων ιθαγενών Αφρικανών στα [[Κανάρια Νησιά]].<ref>[https://books.google.gr/books?id=ATq5_6h2AT0C&pg=PA260&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false Junius P. Rodriguez (εκδότης), The Historical Encyclopedia of World Slavery, Τόμ. 1, λήμμα "''Eugene IV, Papal Bulls of''"]</ref> Ακολούθησαν κατά καιρούς και άλλα παρόμοια διατάγματα. Η παπική βούλα ''Sublimis Deus'' του [[1537]] απευθυνόταν σε όλους γενικά τους πιστούς και όχι σε κάποια συγκεκριμένη περιοχή. Είχε ως βασικό στόχο την καταδίκη της δουλείας στη [[Λατινική Αμερική]]. Ακολούθησαν άλλες δύο βούλες που επέβαλαν ποινές στους παραβάτες.<ref>[http://www.churchinhistory.org/pages/booklets/slavery.htm Joel S Panzer, "The Popes and Slavery", The ChurchinHistory Information Centre.]</ref>
Το θέμα της δουλείας είναι παρόν στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Ένα απόσπασμα του βιβλίου της Γενέσεως, στην Παλαιά Διαθήκη<ref>[http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Genesis/Genesis_kef.6-11.htm#Kef.9 Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, Βιβλίο 9, στίχοι 25,26,27] Γεν. 9,25 και είπε· “κατηραμένος θα είναι ο Χαμ και οι απόγονοί του. Υπηρέτης και δούλος θα είναι στους αδελφούς του”. Γεν. 9,26 Είπε δε ακόμη ο Νώε· “ευλογημένος ο Θεός του Σημ και ο Χαναάν θα είναι δούλος αυτού κατά την δικαίαν απόφασιν του Θεού. Γεν. 9,27 Ας αυξήση και ας πλατύνη ο Θεός την γενεάν και τας χώρας του Ιάφεθ και ας βάλη αυτόν να κατοική εις τας περιοχάς του Σημ, ο δε Χαναάν ας γίνη υπηρέτης του”.</ref>, όπου ο Νώε καταδικάζει τους απόγονους του Χαναάν να είναι δούλοι των υπολοίπων, χρησιμοποιήθηκε από την Εκκλησία για να δικαιολογήσει την ύπαρξη δουλείας στον κόσμο.<ref name="Robinson" /> Σχετικά με την δουλεία, ο Θωμάς ο Ακινάτης δίδασκε πως παρόλο που η υπαγωγή ενός ανθρώπου σε άλλο δεν είναι μέρος της αρχικής πρόθεσης του φυσικού νόμου, είναι αποδεκτή και κοινωνικά χρήσιμη σε ένα κόσμο ο οποίος έχει επηρεαστεί από το πρωπατορικό αμάρτημα.<ref>{{cite web|url=http://www.firstthings.com/article/2007/01/development-or-reversal-37|title=Development or Reversal?|last=Cardinal Dulles|first=Avery|archiveurl=https://web.archive.org/web/20100731064009/http://www.firstthings.com/article/2007/01/development-or-reversal-37|archivedate=2010-07-31|deadurl=yes|df=}}</ref> Σύμφωνα με τον John Francis Maxwell, ο Θωμάς ο Ακινάτης αποδέκτηκε την Αριστοτέλια οπτική για την δουλεία, όπως και τους τίτλους ιδιοκτησίας για σκλάβους που είχαν προκύψει από το Ρωμαϊκό Δίκαιο. Προσπάθησε να τους συμφιλιώσει με την χριστιανική παράδοση..Αποδέχεται πως η συμβιωτική σχέση αφεντικού-σκλάβου είναι ωφελεί και τους δυο. Επειδή ισχυρίζεται πως η δουλία υπάρχει ως αποτέλεσμα του πρωπατορικού αμαρτήματος, μπορεί να εξηγησει την Αριστοτέλια διδαχή πως ορισμένοι άνθρωποι ειναι σκλάβοι εκ φύσεως, όπως τα άψυχα εργαλεία..<ref>John Francis Maxwell (1975) [http://www.anthonyflood.com/maxwellslaverycatholicchurch.pdf Slavery and the Catholic Church]. Barry Rose Publishers. p. 47</ref> Η άποψη του Θωμά του Ακινάτη, ήταν συνέχισε να υφίσταται εως τα τέλη του 18ου αιώνα.<ref>John Francis Maxwell (1975) [http://www.anthonyflood.com/maxwellslaverycatholicchurch.pdf Slavery and the Catholic Church]. Barry Rose Publishers. p. 84</ref>Ο καθολικός ιερέας Fr. Bede Jarrett, ισχυρίζεται πως ο Ακινάτης εκτιμούσε πως η δουλεία ήταν αποτέλεσμα του πρωπατορικού αμαρτήματος, και για αυτό, ήταν δικαιολογημένη. .<ref name="Jarrett1968">{{cite book|title=Social Theories in the Middle Ages 1200-1500|first=Bede|last=Jarrett|publisher=Psychology Press|isbn=978-0-7146-1327-7|date=1 January 1968|page=97|url=https://books.google.com/books?id=Z0Z8hKPPcsYC&pg=PA97|accessdate=31 December 2011}}</ref><ref name="Herbert2003">{{cite book|title=A Philosophical History of Rights|first=Gary B.|last=Herbert|publisher=Transaction Publishers|isbn=978-0-7658-0542-3|date=1 August 2003|page=62|url=https://books.google.com/books?id=sfytrGYF-1cC&pg=PA62|accessdate=31 December 2011}}</ref>
Τον 17-18ο αιώνα, η Καθολική Εκκλησία αποκήρυξε τη δουλεία. Σήμερα, μόνο ορισμένες περιθωριακές Χριστιανικές ομάδες, όπως η [[Κου-Κλουξ-Κλαν]]<ref>Al-Khattar, Aref M. (2003). ''Religion and terrorism: an interfaith perspective''. Westport, CT: Praeger. pp. 21, 30, 55, 91.</ref>, άλλες οργανώσεις Μίσους και περιθωριακές Χριστιανικές ομάδες, υποστηρίζουν την ύπαρξη της, βασιζόμενοι κυρίως επάνω στους στίχους της Παλαιάς Διαθήκης.<ref name="Martin1996a">Martin, William. 1996. ''With God on Our Side: The Rise of the Religious Right in America''. New York: Broadway Books.</ref><ref name="Diamond1998p213">Diamond, Sara, 1998. ''Not by Politics Alone: The Enduring Influence of the Christian Right'', New York: Guilford Press, p.213.</ref><ref name="OrtizKennedy">Ortiz, Chris 2007. [http://www.chalcedon.edu/blog/2007_09_01_archive.php#3737641030821242405 "Gary North on D. James Kennedy"], [[Chalcedon Foundation|Chalcedon Blog]], 6 September 2007.</ref>
[[Αρχείο:Arab_captives_are_brought_before_Emperor_Romanos_III.png|κέντρο|μικρογραφία|780x780εσ|Αιχμάλωτοι άραβες μπροστά στον αυτοκράτορα Ρωμανό Γ]]
Στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, σύμφωνα με τον Γκαρυ Ροππερ (Garry Ropper ), πριν τον 19ο αιώνα, καμιά ορθόδοξη εκκλησία δεν είχε αποκηρύξει την σκλαβιά (Καθολικής, Ελληνικής ή Ρώσικης συμπεριλαμβανομένων). Κατά τον ίδιο, η δουλεία δεν ήταν ηθικό ζήτημα στις παλαιές θρησκείες, και μάλιστα σε ισλαμικές χώρες η απελευθέρωση των δούλων δεν ολοκληρώθηκε πριν τον Β' ΠΠ και αυτό λόγω πιέσεων από Δυτικά κράτη..<ref>[https://books.google.com.cy/books?id=pKiM74AgJlwC&pg=PA58&dq=Greek+Orthodox+Church+slavery&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwjM1PaF2cDYAhWEECwKHRTgAWwQ6AEIMTAC#v=onepage&q=Greek%20Orthodox%20Church%20slavery&f=false Gary Lee Roper</ref> <ref>{{Cite book|title=Antebellum Slavery: The Orthodox Christian View|first=Gary Lee Roper|last=|isbn=|year=2009|location=ΗΠΑ|page=38, 39, 58|url=https://books.google.com.cy/books?id=pKiM74AgJlwC&printsec=frontcover&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false}}.</ref> Στο Ισλάμ επιτρεπόταν η δουλεία, και ο ίδιος ο Προφήτης Μωάμεθ ήταν ιδιοκτήτης δούλων.<ref>[http://www.bbc.co.uk/religion/religions/islam/history/slavery_1.shtml Slavery in Islam, Introduction, BBC, 2009]</ref> Η μετατροπή ελεύθερου ανθρώπου σε σκλάβο λόγω χρεών, με την συγκατάθεση του χρεώστη, απαγορευόταν από το Ισλάμ ή την Καθολική εκκλησία, αλλά δεν υπήρχε ανάλογη απαγόρευση από την Ορθόδοξη εκκλησία. {{sfn|Stanziani|2014|p=64|ps=: "''In turn, debt and 'obligated' slaves cover a much wider and debated category, extending from debt bondage to voluntary or involuntary submission, and finally pawnship. Enslavement by consent occured frequently in Africa, India, China and Southeast Asia. Such slavery was usually indigenous, and while it was prohibited by Islam and Western Christianity, it was acceptable to the Greek Orthodox Church, Hinduism, Confucianism or Buddhism.''" Ο Stanziani παραπέμπει Martin Klein, ed., ''Braking the Chains:Slavery, Bondage, and Emancipation in Modern Africa and Asia'' (Madison: University of Wisconsin Press, 1993)}}<ref>{{Cite book|title=Eurasian Slavery, Ransom and Abolition in World History, 1200-1860|first=Christoph Witzenrath|last=|isbn=|year=|location=|page=82|url=https://books.google.com.cy/books?id=7LG1CwAAQBAJ&printsec=frontcover&dq=Eurasian+Slavery,+Ransom+and+Abolition+in+World+History,+1200-1860&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwiD0piS3sDYAhXDBywKHSdZAmYQ6AEIJTAA#v=onepage&q=Eurasian%20Slavery%2C%20Ransom%20and%20Abolition%20in%20World%20History%2C%201200-1860&f=false}}</ref> Στο Βυζάντιο η σκλαβιά ήταν διαδεδομένη και αποδεκτή
Ο καθηγητής ιστορίας (Yale) Youval Rotman επισημαίνει ότι στο Βυζάντιο σταδιακά και μέχρι τον 10ο αιώνα αλλάζει η κατάσταση των δούλων από αντικείμενο σε ανθρώπινο υποκείμενο. Στα αγιογραφικά κείμενα και στους νόμους ο Χριστιανός αιχμάλωτος γίνεται αντιληπτός όχι ως ιδιοκτησία αλλά σαν άτομο με προσωπικότητα. Είναι εμφανές ότι η Χριστιανική αντίληψη για τη δουλεία εξασθένησε την υποταγή του σκλάβου στον γήινο αφέντη του ισχυροποιώντας τους δεσμούς του ως ανθρώπου με το Θεό. Αν και η Χριστιανική Εκκλησία δεν είχε κάποια άποψη κατά της δουλείας, επέμενε στις ευθύνες των αφεντών, και η σχέση μεταξύ δούλου και Θεού βαθμιαία έγινε σημαντικότερη από τη σχέση δούλου και αφέντη. Το αντίστοιχο έγινε και στη νομοθεσία, όπου το κράτος έθεσε υπό τον έλεγχό του την κατάσταση ελλειπούς ελευθερίας και η σχέση του δούλου με το κράτος έγινε σημαντικότερη από αυτή μεταξύ δούλου και αφέντη. Ο Αλέξιος Α' Κομνηνός, παρά τις αντιρρήσεις των αφεντών, έδωσε στους δούλους το δικαίωμα να τελούν χριστιανικό γάμο. Τέθηκαν περιορισμοί στην δουλεία ως ποινή, την εθελούσια δουλεία έναντι αμοιβής, και το εμπόριο παιδιών. Στο Βυζάντιο η δουλεία λόγω αιχμαλωσίας από πόλεμο και το εμπόριο σκλάβων διαμορφώθηκαν από τις σχέσεις με τον Μουσουλμανικό κόσμο. Το κράτος σταδιακά αύξησε το ενδιαφέρον του για την απελευθέρωση των Χριστιανών δούλων, έθεσε όρια στο εμπόριό τους, και διευκόλυνε την εξαγορά της ελευθερίας τους. Αν οι αιχμάλωτοι (Χριστιανοί) δεν μπορούσαν να πληρώσουν το ποσό της εξαγοράς τους, δεν παρέμεναν σκλάβοι αλλά έπρεπε να τους καταβληθεί μισθός μέχρι να μπορέσουν να πληρώσουν.<ref>Youval Rotman, "Byzantine Slavery and the Mediterranean World", μετάφρ. Jane Marie Todd, Cambridge, Massachusetts – London, Harvard University Press 2009. Παρουσίαση του βιβλίου στα α) [http://www.mediterraneanchronicle.org/datafiles/file/MC1_294.pdf Nikolaos Linardos (Παν/μιο Αθηνών), , στο ''Mediterranean Chronicle'' 1 (2011) σ. 281, 282], β) [https://academic.oup.com/ahr/article/115/5/1513/42872 Alice Rio, στο ''American Historical Review'', Vol. 115, Issue 5, 2010, σελ. 1513–1514]</ref>
Στη Ρωσία, οι συνθήκες δουλείας μειώθηκαν σταδιακά από τον 17ο αιώνα και καταργήθηκαν επίσημα το 1861 με μανιφέστο που γράφτηκε από τον μητροπολίτη Μόσχας Φιλάρετο.<ref>[http://news.lib.uchicago.edu/blog/2013/09/20/serf-and-slave-liberation-and-emancipation-russia-1861-united-states-1863/ "The Emancipation of Serf and Slave in Russia and America", The University of Chicago Library News, 2013]</ref>
===== Απάντηση στην κριτική =====
Γραμμή 56 ⟶ 104 :
H θέση της των διάφορων εκκλησιών στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελεί ζήτημα κριτικής. Στις 9 Ιουλίου 1933, το Βατικανό υπέγραψε συμφωνία με την Ναζιστική Γερμανία, κατά την οποία, προστάτεψε τα συμφέροντα της, τα οποία έθεσε υπεράνω ηθικών ανησυχιών. <ref>{{Cite journal|url=http://www.jstor.org/stable/23913466|title=Review of The Catholic Church and Nazi Germany|last=Gustafson|first=Merlin D.|date=1965|journal=Journal of Church and State|issue=2|volume=7|pages=255–257}}</ref>Σύμφωνα με τον Ισραηλινό Ιστορικό Γιτζακ Αραντ, οι εκκλησίες της πρώην ΕΣΣΔ, έκλεισαν τα μάτια μπροστά στις μαζικές διώξεις των Εβραίων.<ref>[http://www.yadvashem.org/odot_pdf/Microsoft%20Word%20-%203235.pdf The Christian Churches and the Persecution of Jewsin the Occupied Territories of the U.S.S.R] </ref> Κατά το 1943 ο Στάλιν επαναπροσέγγισε τη Ρωσική Εκκλησία, με σκοπό να τη χρησιμοποιήσει στις διεθνείς σχέσεις της ΕΣΣΔ. Η πλειοψηφία των σοβιετικών πολιτών δέχθηκε με ικανοποίηση τη νέα πολιτική της κυβέρνησης. Επανεμφανίστηκαν μαζικοί εκκλησιασμοί κατά τις γιορτές, καμπανοκρουσίες, λειτουργίες σε σπίτια κ.ά.<ref>[https://books.google.gr/books?id=vXCmBgAAQBAJ&pg=PT241&lpg=PT241&dq=orthodox+church+russia+ww2&source=bl&ots=LlwueeS9Id&sig=9FpNPSaPv5jSEIfr55z6MRgE7m0&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjr8MD4wsHYAhUCKlAKHcRQDWg4ChDoAQgtMAE#v=onepage&q=orthodox%20church%20russia%20ww2&f=false Tatiana A. Chumachenko, Edward E. Roslof, Church and State in Soviet Russia: Russian Orthodoxy from World War II to the Khrushchev Years. Routledge, 2015, κεφ. "Conclusion"]</ref>
O καθηγητής Ανθρωπολογίας Jack David Eller {{refn|group="Σημ"| Ο Jack David Eller είναι Associate Professor (Emeritus) of Anthropology at the Community College of Denver, USA}} ταξινομεί τα αίτια της ανθρώπινης βίας σε 6 κατηγορίες που αυξάνουν την πιθανότητα να ασκήσει ο άνθρωπος βία- ξεκινά από το ένστικτο και καταλήγει στην κορυφαία κατηγορία, την ιδεολογία. Ισχυρίζεται πως η θρησκεία είναι η ανώτερη μορφή ιδεολογίας καθώς βασίζεται εξολοκλήρου στην μεταφυσική και υπερφυσική, και έτσι μπορεί να γίνει η ''λογική'' και η ''δικαιολογία'' για την διάπραξη εγκλημάτων. Σε περιπτώσεις μάλιστα όπου η ανώτατη αρχή εκδίδει ιερές εντολές, η εμπάθεια του ανθρώπου αναστέλλεται {{sfn|Loftus|2014|loc=Chapter 1 Religious violence and the harms of Christianity|ps=: ''In fact, he argues, “religion may be the ultimate ideology, since its framework is so totally external (i.e., supernaturally ordained or given), its rules and standards so obligatory, its bonds unbreakable, and its legitimization so absolute…no other social force observed in human history can meet those conditions as well as religion.” Religion, then, “can actually be the reason and the justification for actions that, without the religion, people would either condemn or would never contemplate in the first place” [Eller's emphasis]. Continuing, Eller says, “In situations of authority, especially ‘ultimate’ authority like divine command, the normal human empathetic responses that prevent us from perpetrating injury are overridden. Individuals may not even ‘want’ to commit crimes and abuses, but they are commanded, and religious orders tend to trump individual objections.”'' Ο Loftus παραπέμπει στα συγγράμματα του Eller Jack David Eller, ''Cruel Creeds, Virtuous Violence: Religious Violence across Culture and History'' (Amherst, NY: Prometheus Books, 2010). και στο ''Atheism Advanced: Further Thoughts of a Freethinker'' (Cranford, NJ: American Atheist Press, 2007), με το όνομα David Eller.}}
==Κριτική στο Χριστιανικό δογμα==
Γραμμή 85 ⟶ 135 :
Ορισμένοι μοντέρνοι κριτικοί του δόγματος της Κόλασης, όπως η Marilyn McCord Adams {{refn|group="Σημ"| Η McCord Adams είναι ιερέας της Αγγλικάνικής εκκλησίας και καθηγήτρια φιλοσοφίας στο Rutgers University}} ισχυρίζονται ότι η ακόμη και αν η Κόλαση είναι επιλογή παρά τιμωρία, θα ήταν παράλογο για τον Θεό να δώση σε τόσο ελλατωματικά όντα την τεράστια ευθύνη του αιώνιου τους πεπρωμένου.<ref>Richard Beck. "[http://experimentaltheology.blogspot.com/2007/03/christ-and-horrors-part-3-horror-defeat.html Christ and Horrors, Part 3: Horror Defeat, Universalism, and God's Reputation]". ''Experimental Theology.'' March 19, 2007.</ref> Ο Jonathan Kvanvig, {{refn|group="Σημ"| Ο Kvanvig είναι καθηγητής Φιλοσοφίας Washington University.<ref>{{webarchive |url=https://philosophy.artsci.wustl.edu/people/jonathan-kvanvig-0 |date=February, 2016 |title=Washington University in St. Louis Faculty Page}}</ref>}} στο βιβλίο του «το προβλημα της κόλασης» συμφωνεί ότι ο Θεός δεν θα επέτρεπε σε κάποιον να είναι αιωνίως καταδικασμένος από αποφάσεις που πήρε κάτω από λάθος περιστάσεις. Για παράδειγμα, κάποιος δεν πρέπει να σέβετε και τιμά τις πράξεις άλλων ανθρώπων αναγκαστικά, ακόμα και αν πρόκειται για ενήλικές. Συμφωνα με τον Kvanvig ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει κανένα άτομο το οποίο μέχρι αυτό να κάνει μια ξεκάθαρη επιλογή, υπό ιδανικές συνθήκες, να εγκαταλε΄είψει τον Θεο. Τότε ο Θεός, θα σεβαστεί την επιλογή του και θα του επιτρέψει να εξοντωθει.<ref>[[Jonathan Kvanvig]], ''The Problem of Hell'', New York: Oxford University Press, {{ISBN|978-0-19-508487-0}}, 1993</ref>
Πίσω από την ιδέα της Κόλασης, κρύβεται η κρύβεται η ιδέα της συνέχισης της ζωής μετά τον φυσικό μας θάνατο, όπως και της μετέπειτα δικαιωσης για όσους έζησαν φρικτά γεγονότα κατά την διάρκεια της ζωής τους. Χωρίς αυτή την δικαίωση, ένας πανάγαθος και παντοδύναμος θεός θα ήταν αδύνατο να υπάρξει{{sfn|Talbot|2017|ps=: "Behind the various Christian ideas about heaven and hell lies the more basic belief that our lives extend beyond the grave (see the entry on afterlife). For suppose that our lives do not extend beyond the grave. In addition to excluding a variety of ideas about reincarnation and karma, this would also preclude the very possibility of future compensation of any kind for those who experience horrendous evil during their earthly lives. Indeed, despite their profound differences, many Christians (though perhaps not all) and many atheists can presumably agree on one thing at least. If a young girl should be brutally raped and murdered and this should be the end of the story for the child, then a supremely powerful, benevolent, and just God would not exist."}} Η βασική ιδέα πάντως είναι πως η κόλαση είναι ένας τόπος στον οποίο στέλνονται οι άπιστοι και υποφέρουν, ενώ οι πιστοί στέλνονται στον Παράδεισο, ενα χώρο αιώνιας ευτυχίας. Αυτό όμως έχει μια σειρά από λογικές συνέπειες: ο θεός είναι κακός, μοχθηρός, άδικος και διαβολικός, ενώ αντιφάσκει μερικά βασικά χριστιανικά διδάγματα.<ref>
{{cite web
|author = Larry Hohm
|title = Heaven and Hell
|url = https://infidels.org/kiosk/article/heaven-and-hell-836.html
|publisher = infidels
|date = 2011-07-15
|accessdate = 21/3/2018
}}</ref>
Σύμφωνα με τον βρετανό φιλόσοφο Α.C. Grayling τα διάφορα δόγματα του χριστιανισμού, αναγκασμένα από την συνεχή κριτική που δέχονται να επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους και να τροποποιούν τις θέσεις του. Η κόλαση είναι το κύριο παράδειγμα αυτής της συμπεριφοράς. Διάφορα χριστιανικά δόγματα έχουν εγκαταλείψει πρόσφατα την παραδοσιακή θεώρηση αιώνιας τιμωρίας. Ωστόσο Ρωμαιοκαθολική θέση είναι πως ολοι οι ανθρώποι είναι καταδικασμένοι στην κόλαση, αν και όλοι μπορούνε να σωθούνε- μόνο μέσα από τον Ιησού. Ο Crayling σχολιάζει πόσο φρικιαστικό φαντάζει να καταδικάζει κανείς τόσα δισεκατομύρια κόσμο (ινδουϊστές, βουδιστές, μουσουλμάνους, εβραίους κτλ) σε καταδίκη. Παρομοιάζει την κόλαση ως μια ασθένεια η οποία δημιουργήθηκε από τον γιατρό, στο οποίο πρέπει να υποταχθούμε αιωνίως για να μας σώσει. {{sfn|Crayling|2014|p=44|ps=:"It is an ungly truth; it tell us that we are created diseased by a certain doctor-"All people are initialy damned to hell" it says- only that doctor has the cure, and that we must completely submit to this doctor, in continual worship, praise and obedience, in order to get the cure}}
Κατά την Ορθόδοξη θεολογία, "''Παράδεισος και Κόλαση δεν είναι δυο διαφορετικοί τόποι. Σύμφωνα με την ορθοδοξία, αυτή η εκδοχή είναι ειδωλολατρική καθώς είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις (τρόποι), που προκύπτουν από την ίδια άκτιστη πηγή και βιώνονται ως δυο διαφορετικές εμπειρίες. Ή μάλλον είναι η ίδια εμπειρία, βιούμενη διαφορετικά από τον άνθρωπο, ανάλογα με τις εσωτερικές προϋποθέσεις του.''". Για παράδειγμα, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς παρατηρεί ότι το ίδιο πυρ είναι στο οποίο ο Θεός βαπτίζει τους ανθρώπους, και άλλοτε φωτίζει και άλλοτε τιμωρεί (κολαστικό), ανάλογα με τη διάθεση του καθενός. Και αλλού αναφέρει ότι το φως του Χριστού είναι ένα, αλλά «ου ενιαίως, αλλά διαφόρως μετέχεται…». Στην Καθολική θεολογία υπάρχει η διαφορετική αντίληψη του «πουργατορίου» (καθαρτηρίου). Ωστόσο, σχολαστικές αντιλήψεις-ερμηνείες, που διαδόθηκαν μέσω του έργου του Δάντη (Κόλαση), έχουν καθιερώσει την εκδοχή του χωρισμού παραδείσου-κολάσεως, ως δυο διαφορετικών τόπων, κάτι που πλησιάζει την ειδωλολατρική αντίληψη.<ref>[https://www.pentapostagma.gr/2014/07/%CE%B7-%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7.html π. Γεώργιος Μεταλληνός - Παράδεισος και Κόλαση στην Ορθόδοξη Παράδοση. Ιστοχώρος "Πενταπόσταγμα", 17 Ιουλίου 2014]</ref>
===Ειδωλολατρία===
Γραμμή 119 ⟶ 185 :
Ο Νίτσε έχει γράψει την διάσημη πλέον φράση «’’’’ο Θεός είναι νεκρός’’’’» καθώς πίστευε πως «’’η πίστη στον χριστιανικό θεό είχε γίνει απίστευτη’’» και άρα οτιδήποτε ήταν κτισμένο πάνω της θα κατέρρε.{{sfn|Anderson|2017|loc = [https://plato.stanford.edu/entries/nietzsche/#CritReliMora chapter 2 Religion and Morality]|ps =: he launches the famous, aggressive and paradoxical pronouncement that “God is dead” (GS 108, 125, 343). The idea is not so much that atheism is true—in GS 125, he depicts this pronouncement arriving as fresh news to a group of atheists—but instead that because “the belief in the Christian God has become unbelievable”, everything that was “built upon this faith, propped up by it, grown into it”, including “the whole of our European morality”, is destined for “collapse” }} Ο Νίτσε ασχολείται με την χριστιανική ηθική στο έργο του «η γενεαλογία της ηθικής» το οποίο αποτελείται από 3 εκθέσεις. Στην πρώτη έκθεση, εξετάζει την συνειδητοποίηση της ηθικής η οποία συνίσταται στην αλτρουϊστική προσέγγιση σε άλλους. Ταυτοποιεί ο Νίτσε 2 μοτίβα ηθικής, τα οποία αποτελούνται από ένα δίπολο: το «καλό/κακό» μοντέλο και το «καλό/αισχρό» μοντέλο. Το πρώτο μοντέλο, άνθισε κατά τον Νίτσε στην Ομηρική και αρχαία Ελλάδα, και στην Αρχαία Ρώμη. Η ιδέα της καλοσύνης συνδεόταν με αποκλειστικές αρετές που ειχε κάποιος και τις οποίες χρησιμοποιούσε για το καλό των πολλών. Το πρότυπο καλό/αισχρό είναι αρκετά διαφορετικό. Επικεντρώνεται στην επίδραση που έχει το αισχρό στους άλλους και εξηγεί γιατί πρέπει να έχει οικουμενική προοπτική. Τι έγινε και αλλάξε το μοντέλο της ηθικής στον κόσμο; Ο Νίτσε εξηγεί ότι η «επανάσταση της ηθικής τους σκλάβου» με την εξάπλωση του Χριστιανισμού στον Ρωμαϊκό κόσμο, επέβαλε το δεύτερο μοντέλο ηθικής. {{refn|group="Σημ"| Ενώ ο Νίτσε αποδίδει την ηθική του Χριστιανισμού στους εβραίους, πρέπει να τονίστεί πως ο ίδιος δεν ήταν αντισημίτης. Μάλιστα, έγραφε σε έργα του πως «’’η ιδέα να διώξουμε από την χώρα τους αντισημίτες, μου φαίνεται αρκετά καλή’’» <ref>{{cite news |last= Fraser |first= Giles |date= Mon 3 Nov 2008|title= On the Genealogy of Morals part 2: The slave morality |url= https://www.theguardian.com/commentisfree/belief/2008/nov/03/nietzsche-slave-morality-religion |work= |location= |access-date= 13/3/2018| quote = It may be worth nailing the jibe that Nietzsche was antisemitic. Certainly, his talk of "the Jews" in the above reference will make many of us squirm. And his famous friendship with Wagner and the fact that he became Hitler's favourite thinker do nothing to ease this discomfort. Yet, the truth is, Nietzsche loathed antisemites. He thought them vulgar and often said as much. In Beyond Good and Evil he muses: "It would perhaps be a good idea to eject the antisemitic ranters from the country."
</ref>}} Ο Νίτσε απεχθανόταν πάντως και τα δυο μοντέλα, αν και το πρώτο πολύ λιγότερο από το δεύτερο. {{sfn|Anderson|2017|loc = https://plato.stanford.edu/entries/nietzsche/#CritReliMora chapter 2 Religion and Morality]}}. Στην δεύτερη έκθεση, ο Νίτσε ασχολείται με την ιδέα της Ενοχής και πως μοιάζει το Χρέος. Σε αυτή εκφράζει την θέση πως η χριστιανική ενοχή, δεν είναι μια συνηθισμένη ενοχή αλλά καταλήγει να γίνεται εργαλείο αυτοκαταστροφής.{{sfn|Anderson|2017|loc = https://plato.stanford.edu/entries/nietzsche/#CritReliMora chapter 2 Religion and Morality]}}{{sfn|Saar|Wiesmann|2012| ps =: ‘’the Christian representation of guilt is not an account of the ordinary feeling of guilt . . . but a perversion of it, which results from its exploitation as an instrument of self-directed cruelty’’}}Στην Τρίτη έκθεση, ο Νίτσε εξετάζει την εντεινόμενη αυτοτιμωρία που προκείπτει μέσα από τον ιδεαλισμό του ασκητισμού.
=== Κριτική της Ηθικής της Βίβλου ===
H ηθική της Βίβλου έχει δεκτεί κριτική από τηις εντολές στην Παλαιά Διαθήκη του Θεού, για να εκτελεστούν γενοκτονίες ή να εξοντώνει όλη την ανθρωπότητα.<ref>{{cite journal|last1=Morriston|first1=Wes|title=Ethical Criticism of the Bible: The Case of Divinely Mandated Genocide|journal=Sophia|date=2 August 2011|volume=51|issue=1|pages=117–135|doi=10.1007/s11841-011-0261-5}}</ref> Η ύπαρξη του κακού έχει επιχειρηματολογηθεί πως αποτελεί απόδειξη πως δεν υπάρχει ένα παντοδύναμο και πανάγαθο ον, ωστόσο σκεπτικιστές θεϊστές υποστηρίζουν πως οι ανθρώποι δεν μπορουμε να έχουμε κατανόηση της «’’μεγάλης εικόνας’’» για να προχωρήσουμε σε τέτοιο συμπέρασμα. Ωστόσο το αντεπιχείρημα του Stephen Maitzen υποστηρίζω πως η ηθικη ασυνέπεια της Βιβλου δεν ακολουθείται από τους περισσότερους Χριστιανούς σήμερα (όπως να εκτελούν τους ομοφυλόφιλους, τους βλάσφημους, τα ατίθασα παιδιά) ουσιαστικά υποσκάπτει το επιχείρημα των σκεπτικιστών θεϊστών.<ref>{{cite journal|last1=Maitzen|first1=Stephen|title=Skeptical Theism and God’s Commands|journal=Sophia|date=1 November 2007|volume=46|issue=3|pages=237–243|doi=10.1007/s11841-007-0032-5}}</ref> Χριστιανική ηθική έχει επιπλέον κατηγορηθεί ότι καλλιερχεί την μισαλλοδοξία (πχ αντισημιτικές ιδέες) και πως έχει καταπιεστική φύση. Η κριτική έχει κατευθυνθεί ως το κέντρο της Χριστιανικής ηθικής, την απειλή για την κόλαση.<ref>{{cite book|last1=Singer|first1=Peter|title=A Companion to Ethics|date=1991|location=Blackwell Oxford|pages=91-105}}</ref>
===Χριστιανισμός και Πολιτική===
Γραμμή 140 ⟶ 209 :
<ref>[ http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/AG%20KeimenoMetafrasi/KD/15.%20TimA.htm Προς Τιμόθεο Α Επιστολή Παύλου]</ref>}}</blockquote>
==Κριτική προς τους Χριστιανούς και τη Χριστιανική Εκκλησία ==
===Υποκρισία===
Η καθολοική εκκλησία Gaudium et spes ισχυρίζεται πως το παράδειγμα των χριστιανών μπορεί να είναι παράγωντας που συνεισφέρει στον αθεϊσμό. Γράφουν "…Οι πιστοί μπορούν να σχετίζονται με την γένεση του αθεϊσμού. Στον βαθμό που ξεχνάνε να εξασκούν την πίστη τους, ή διδάσκουν ένα εσφαλμένο δόγμα, ή είναι ελλειπείς στην θρησκευτική ηθική ή κοινωνική ζωή, συγκαλύπτουν, αντι να παρουσιάζουν, το πραγματικό πρόσωπο της θρησκείας και του Θεού."<ref>''[[Gaudium et spes]]'', 19</ref>
Κοσμικοί και θρησκευτικοί κριτικοί έχουν κατηγορήσει τους χριστιανούς για υποκρισία.<ref>{{cite web|url=http://www.christianitytoday.com/ct/2005/april/32.70.html|title=The Evangelical Scandal|publisher=}}</ref> Ο Tom Whiteman, βρήκε ότι ο κυριότερος λόγος για διαζύγιο ανάμεσα σε χρηστιανούς είναι η
===Υλισμός===
Γραμμή 156 ⟶ 225 :
Μερικοί έχουν επιχειρηματολογήσει πως ο Χριστιανισμός χάνει έδαφος από την ανικανότητα των Χριστιανών να συμφωνήσουν σε θέματα πίστης και διοίκησης της Εκκλησίας. Ο [[Άρθουρ Σοπενχάουερ]] σαρκαστικά δήλωσε: «''Στο εκκλησίασμα της Νότιας Γερμανίας, η αλήθεια του καθολικού δόγματος είμαι εμφανής. Στην Βόρια Γερμανία, του προτεσταντικού. Εαν τότε, αυτές οι πεποιθήσις βασίζονται σε λογική, ο λόγος πρέπει να είναι κλιματικός και όπως τα φυτά, μόνο μερικά εδώ, μερικά άλλα εκεί.''»<ref name="multiple29">{{Cite book| last=Schopenhauer | first=Arthur | authorlink=Schopenhauer | title=The Essays of Arthur Schopenhauer |author2=trans. T. Bailey Saunders | chapterurl=http://www.gutenberg.org/files/10833/10833-h/10833-h.htm#RULE4_2 | chapter=Religion: A Dialogue}}</ref>
===Χριστιανικό σύμπλεγμα δίωξης===
To '''Χριστιανικό σύμπλεγμα δίωξης''' είναι η ιδέα σύμφωνα με την οποία οι χριστιανικές αξίες είναι στο στόχαστρο της κυβέρνησης και άλλων κοινωνικών ομάδων.<ref>{{harvnb|Hoover|2015|p=23}}: Σύμφωνα με την Hoover Linda "''...Castelli (2007) believed the reluctance to
self-disclose could be the “Christian persecution complex” (p. 156), an ideology that Christian values are unfavorably targeted by social and governmental opposition...''"</ref> Ωστόσο, οι διώξεις κατά Χριστιανών είναι συστηματικές σε ορισμένες περιοχές του κόσμου, όπως στη Μέση Ανατολή.<ref>[https://www.huffingtonpost.com/alon-benmeir/the-persecution-of-christ_b_13652002.html Alon Ben-Meir, "The Persecution Of Christians In The Middle East", HuffPost News]</ref>
Σύμφωνα με την Ελίζαμπεθ Καστέλλι {{refn|group="Σημ"|Η Ελίζαμπεθ Καστέλλι (Elizabeth A. Castelli) είναι καθηγήτρια Θεολογίας στο κολλέγιο Barnarld στο [[Πανεπιστήμιο Κολούμπια]]<ref>{{Cite web|url=https://barnard.edu/profiles/elizabeth-castelli|title=Elizabeth Castelli Barnard College|website=barnard.edu|language=en|accessdate=2018-02-21}}</ref>}} είναι δύσκολο να εντοπιστεί η έναρξη του Χριστιανικού συμπλέγματος δίωξης <ref>{{harvnb|Castelli|2008}}: "There is no precise origin point for the contemporary discursive project of the Christian persecution complex"</ref>. Ορισμένοι ξεκινούν να το ιχνηλατούν στα μέσα του 20ου αιώνα, μετά από μια σειρά αποφάσεων δικαστηρίων που ανακήρυξαν δημόσιους χώρους πως είναι εκτός των ορίων για θρησκευτική δραστηριότητα (πχ πρωινή προσευχή στα σχολεία)<ref>{{harvnb|Castelli|2007|p=157}}:For those who have upped the ante by recently deciding to characterize the circumstances of Christians in the United States as the “war on Christians, the historical turning point tends to reside in the mid-twentieth century, when a series of federal and Supreme court decisions declared certain public institutions off-limits for sectarian religious activity (e.g., prayer and Bible reading in public schools). For the Christian activists who view these court decisions as opening skirmishes in the war on Christians, the decisions and the “activist judges” who promulgated them effectively—and dangerously— banned God from the public square.</ref> Πάντως ξεκάθαρα εμφανίστηκε στις ΗΠΑ την δεκαετία του 1990 με την υιοθέτηση της Χάρτας για την Προώθηση της θρησκευτικής ελευθερίας (Religious Freedom Act of 1998)ως επίσημη εξωτερική πολιτική της Αμερικής. Λίγα χρόνια αργότερα, οι [[Επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001|τρομοκρατικές επιθέσεις 9/11 το 2001]], επιταχύνανε την ανάπτυξη του. Αυτό το σύμπλεγμα "''κινητοποιεί την γλώσσα των θρησκευτικών διώξεων για να σταματήσει τον πολιτικό διάλογο και να ασκήσει κριτική χαρακτηρίζοντας κάθε θέση η οποία δεν είναι ταυτισμένη με την πολιτικοποιημένη αυτή μορφή του Χριστιανισμού ως παράδειγμα αντιχριστιανικού μίσους και δίωξης. Επιπλέον, συνηθίζει να παρουσιάζει την εικόνα του αρχετυπικού μάρτυρα σαν μια πηγή αναντίρρητης θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας''"<ref>{{harvnb|Årsheim|2016|p=7}}:According to Elizabeth Castelli, this engagement can be ascribed to a ‘Christian persecution complex’ that gathered pace throughout the 1990s, with the adoption of the US International Religious Freedom Act in 1998 as a significant milestone, and with the 9/11 terrorist attacks in 2001 as an accelerating factor (Castelli 2007: 173). This complex “…mobilizes the language of religious persecution to shut down political debate and critique by characterizing any position not in alignment with this politicized version of Christianity as an example of antireligious bigotry and persecution. Moreover, it routinely deploys the archetypal figure of the martyr as a source of unquestioned religious and political authority.” (Castelli 2007: 154).</ref>
Η αντίληψη ότι ο χριστιανισμός είναι υπό δίωξη, είναι δημοφιλής σε [[Συντηρητισμός|συντηρητικούς πολιτικούς]] στην σύγχρονη πολιτική σκηνή των ΗΠΑ , οι οποίοι χρησιμοποιούν την ιδέα της δίωξης για να περιγράψουν ορισμένα θέματα όπως τον [[Δικαιώματα ΛΟΑΤ στις Ηνωμένες Πολιτείες|γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων ζευγαριών]] ή τον νόμο για την υποχρεωτική κάλυψη κόστων αντισύλληψης από τις ασφαλιστικές εταιρείες.<ref>{{Harvnb|Ben-Asher|2017|p=22}}: «...The notion that Christianity is under attack is prevalent in contemporary arguments for religious exemptions. Conservative legislatures, politicians and the media frequently characterize issues such as same-sex marriage and the ACA’s Contraceptives Mandate as attacks on Christians or Christianity....</ref>.
Το χριστιανικό σύμπλεγμα δίωξης δεν είναι καινοφανές. Σύμφωνα με την Κάντιτα Μος {{refn|group="Σημ"|Η Κάντιτα Μος (Candida Moss) είναι καθηγήτρια Θεολογίας στο [[Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ]]<ref>{{Cite web|url=https://www.birmingham.ac.uk/staff/profiles/tr/moss-candida.aspx|title=Professor Candida Moss|website=birmingham.ac.uk|language=en|accessdate=2018-02-21}}</ref>}} , αφού δημιουργήθηκε στην αρχαιότητα λόγω εσωτερικών διαμαχών των χριστιανών της αρχαιότητας <ref>{{harvnb|Janes|Houen|2014|p=24}}: Indeed, a recent study by Candida Moss, ''[[Ο μύθος των διώξεων (βιβλίο)|The Myth of Persecution]]'' has suggested that Cristian "persecution complex" was the result of internal christian identity politics''</ref> Η Μος υποστήριξε πως η αντίληψη της δίωξης είναι θεμελιώδες στην κοσμοθεωρία του Χριστιανισμου, σημειώνοντας πως δημιουργεί την εντύπωση πως οι χριστιανοί είναι μια μειονότητα που αντιμετωπίζει πόλεμο- ακόμη και όταν είναι αριθμητικά οι περισσότεροι.<ref>{{harvnb|Arsheim|2016|p=7}}: Candida Moss has argued that the notion of persecution is all but essential to Christianity as a worldview, tracing the discursive construction of martyrdom from Antiquity and up to the present, pointing to its constitutive role for the self-understanding of Christians as embattled minorities – even while numerically superior</ref>. H θεμελίωση αυτή βασίζεται επάνω στην μανιχαϊστική αντίληψη πως ο κόσμος είναι μοιρασμένος σε δυο κομμάτια, το ένα το κομμάτι του Θεού και το άλλο του Σατανά και δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός των δύο <ref>{{harvnb|Moss|2013|p=254}}: The myth of persecution is theologically grounded in the division of the world into two parties, one backed by God and the other by Satan...And everyone knows you cannot reason with devil. Even when devil is not explicity invoked, the rhetoric of persecution suggests that the persecutors are irrational and immoral and the persecuted are innocent and brave. In a world filled with persecution, efford to negotiate or even reason with one's persecutors are interpreted as collaboration and moral compromise. We should not attempt to understand the other party, because to do so would be to cede ground to injustice and hatred</ref> O Πολ Κάβιλ{{refn|group="Σημ"|Ο Πολ Κάβιλ (Paul Cavill) είναι ομιλητής (lecturer) σύγχρονη ιστορία της [[Βρετανία]]ς στο [[Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ]]<ref>{{Cite web|url=https://www.hist.cam.ac.uk/directory/pc504@cam.ac.uk|title=Dr Paul Cavill
|website=hist.cam.ac.uk|language=en|accessdate=2018-02-27}}</ref>}} ισχυρίζεται πως η Καινή Διαθήκη διδάσκει πως οι διώξεις είναι σύμφυτες με τον Χριστιανισμο.<ref>{{harvnb|Cavil|2013|p=81}}: The early christian persecution complex is often underemphasised, but is important. The New Testament teaches that persecution is the inevidable by-product of effective Christianity</ref>
Οι διώξεις κατά Χριστιανών είναι μια πραγματικότητα και αυξάνεται σε πολλά κράτη του κόσμου. Ως πλέον αντιχριστιανικές χώρες θεωρούνται οι Βόρεια Κορέα, Σομαλία, Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν, Σουδάν, Ιράν, Πακιστάν, Ερυθραία, Νιγηρία κ.ά.<ref>[https://www.theguardian.com/world/ng-interactive/2015/jul/27/where-in-the-world-is-it-worst-place-to-be-a-christian "Where in the world is the worst place to be a Christian? ", The Guardian, 27 Ιουλ. 2015.]</ref>
===Διώξεις από Χριστιανούς===
Ατομα και ομάδες δια μέσω της ιστορίας έχουν διωχθεί από Χριστιανούς και Χριστιανικές ομάδες, λόγο της θρησκείας τους, του φύλου τους, του σεξουαλικού τους προσδιορισμού, της φυλής τους. Πολλοί από τους διώκετες προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τα έργα τους ερμηνεύοντας τα βιβλικά κείμενα. Κατά την διάρκεια του Μεσσαίωνα, σημαντικοί Χριστιανοί θεολόγοι υποστήριξαν τις θρησκευτικές διώξεις σε διαφορους βαθμούς. Ωστόσο στην μοντέρνα ευρώπη, έχει παρατηρηθεί διαφοροποίηση στις διώξεις και την θρησκευτική ανοχή.<ref>see e.g.: John Coffey, ''Persecution and Toleration on Protestant England 1558-1689'', 2000, p. 206.</ref>
Η πρώιμη χριστιανοσύνη ήταν μειονοτική θρησκεία στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία και οι χριστιανοί τότε διώκονταν, σποραδικά. Ωστόσο, όταν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος βαφτίστηκε Χριστιανός, ο Χριστιανισμός έγινε η κυρίαρχη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι αιρετικοί ξεκίνησαν να διώκονται ενώ από τον 4ο αιώνα μΚΕ οι παγανιστικές θρησκείες ήταν υπό δίωξη. Η άποψη πολλών ιστορικών είναι πως ο Κωνσταντίνος μετέτρεψε τον Χριστιανισμό από θρησκεία υπό δίωξη, σε θρησκεία διώκτη.<ref>see e.g.: John Coffey, ''Persecution and Toleration on Protestant England 1558-1689'', 2000, p.22</ref>
===Χριστιανοφασισμός===
[[File:Dorothee Sölle (1981).jpg|thumb|300px|Η Dorothee Sölle (1981)]]
Ο ''Χριστιανοφασισμός'', είναι όρος ο οποίος επινόησε η Γερμανίδα [[Θεολογία της Απελευθέρωσης|Θεολόγος της Απελευθέρωσης]] Dorothee Sölle, το 1970 συνδιάζοντας τις λέξεις ''χριστιανός'' και ''φασισμός''<ref>{{cite book|author=[[Dorothee Sölle]] |year=1970|title= Beyond Mere Obedience: Reflections on a Christian Ethic for the Future. |publisher=Augsburg Publishing House|location= Minneapolis | url=https://books.google.com/?id=zbeCGwAACAAJ&dq}}</ref><ref>{{cite news |first= |last= |authorlink= | coauthors = |title=Confessing Christ in a Post-Christendom Context. |url=http://www.highbeam.com/doc/1G1-66279081.html | quote = ...shall we say this, represent this, live this, without seeming to endorse the kind of christomonism (Dorothee Sölle called it ‘Christofascism’!... | publisher= The Ecumenical Review | date= July 1, 2000 | accessdate = 2007-12-23}}</ref><ref>{{cite book |first=Sarah K. |last=Pinnock |authorlink= |coauthors= |title=The Theology of Dorothee Soelle |url= https://books.google.com/?id=56_VviorwEsC&dq |quote= ...of establishing a dubious moral superiority to justify organized violence on a massive scale, a perversion of Christianity she called Christofascism.... | isbn=1-56338-404-3 |publisher= Trinity Press International |year=2003 }}</ref> Η Sölle χρησιμοποίησε τον όρο για να περιγράψει τη Χριστιανική εκκλησία την οποία χαρακτήριζε ως ολοκληρωτική και ιμπεριαλιστική.
Ο Tom Faw Driver, καθηγητής θεολογίας στην Νέα Υόρκη, εξέφρασε την ανησυχία του πως «''η λατρεία του Θεού στον Ιησού, δεν χωρίζει τον χριστιανό από τον Εβραίο, τον άντρα από την γυναίκα, τον ιερωμένο από τον λαό, τον λευκό από τον μαύρο, τον πλούσιο από τον φτωχό''» Για τον ίδιο, ο Χριστιανισμός είναι σε συνεχή κίνδυνο να μετατραπεί σε Χριστιανοφασισμό, δηλώνοντας πως «''φοβόμαστε τον χριστιανοφασισμό, τον οποίο βλέπουμε σαν την πολιτική διάσταση των προσπαθειών να τοποθετηθεί ο Ιησούς στο κέντρο της κοινωνικής ζωής και της Ιστορίας''» και πως «πολλά από τα κηρύγματα στις εκκλησίες για τον Ιησού, μετατράπηκαν σε κάτι που είναι δικτατορικό στην καρδιά του και προετοιμάζουν την κοινωνία για ένα Αμερικάνικο Φασισμό».<ref>{{cite book | title = Christ in a Changing World: Toward an Ethical Christology|author=Tom Faw Driver|pages=19|year=1981|publisher= Crossroad | url=https://books.google.com/?id=K8oWAAAAIAAJ&q |quote=We fear Christofascism ... | isbn=0-8245-0105-5}}</ref><ref>{{cite journal|title=Theocentric Christology|author=Paul F. Knitter|pages=142|volume= 40|issue= 2|date= July 1983| quote = Dorothee Soelle can even describe much of Christology as "Christofascism" in the way it has disposed or allowed Christians to impose themselves upon not only other religions but other cultures and political parties which do not march under the banner of the final, normative, victorious Christ | journal = Theology Today | url = http://theologytoday.ptsem.edu./jul1983/v40-2-article2.htm| doi=10.1177/004057368304000204}}</ref> Ο Knitter, εξηγώντας την θέση της Solle, αναφέρει πως ο Χριστιανοφασισμός «''αφήνει ή επιτρέπει τους Χριστιανούς, να επιβληθούν, όχι μόνο πάνω σε άλλες θρησκείας αλλά και κουλτούρες, και πολιτικά κόμματα τα οποία δεν έχουν για σύνθημα τους την νίκη του Χριστιανισμού''»<ref name= Hoffman>{{cite book| title= Law, Freedom, and Story: The Role of Narrative in Therapy, Society, and Faith| author= John Charles Hoffman| pages= 127–28| year= 1986| publisher= Wilfrid Laurier University Press | isbn=0-88920-185-4}}</ref><ref>{{cite book |last=Wildman |first=Wesley J | authorlink = |coauthors= |title=Fidelity With Plausibility: Modest Christologies in the Twentieth Century |year= 1998| publisher = State University of New York Press|quote=Driver argues that traditional Christology fosters what he calls ‘Christofascism.’ He means by this, first, the absolutizing of the past in order to... | url=https://books.google.com/?id=kZrqBkS-m_QC&pg |isbn=0-7914-3595-4 |location=Albany, NY }}</ref>
==Δείτε επίσης==
*[[Αθεϊσμός]]
*[[Νέος Αθεϊσμός]]
*[[Τελεολογικό επιχείρημα]]
*[[Οντολογικό επιχείρημα]]
*[[Σχέση θρησκείας και επιστήμης]]
*[[Πορφύριος]]
*[[Ντάνιελ Ντένετ]]
*[[Ο μύθος των διώξεων (βιβλίο)]]
*[[Ο Θεός Δεν Είναι Μεγάλος (βιβλίο)]]
*[[Η ουσία του Χριστιανισμού (βιβλίο)]]
*[[Ο Αντίχριστος (βιβλίο)]]
== Σημειώσεις ==
Γραμμή 183 ⟶ 290 :
|ISBN = 0062104543
}}
*{{cite book | ref = harv | last = Stanziani| first = Alessandro| year = 2014 | title = BONDAGE Labor and Rights in Eurasia from the Sixteenth to the Early Twentieth Centuries |publisher = Berghahn |location = |ISBN = 978-1-78238-250-8}}
*{{cite book | ref = harv | last = Loftus| first = John W. | year = 2014| title = Christianity is not Great |publisher = Prometheus Books |location = USA |ISBN = ISBN 978-1-61614-957-4}}
==Εξωτερικοί σύνδεσμοι==
*[https://en.wikipedia.org/wiki/Role_of_Christianity_in_civilization Role of Christianity in civilization]. Άρθρο στην αγγλόφωνη Wikipedia.
{{θρησκεία}}
| |||