Ο '''Κωνσταντίνος Καλλίας''' ([[Χαλκίδα]], [[9 Ιουλίου]] [[1901]] - [[Αθήνα]], [[7 Απριλίου]] [[2004]]) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] πολιτικός, νομικός και δικηγόρος. Ήταν γιος του δικηγόρου Μιχαήλ Καλλία και της Ελένης Πλάτση και αδερφός του [[Γεώργιος Καλλίας|Γεώργιου Καλλία]]. Παντρεύτηκε την Χρυσούλα Καλλία (1909-1983), η οποία ήταν πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων.<ref>Καθημερινή, 11-3-1983, σελ. 2.</ref> Διετέλεσε υπουργός, βουλευτής και ευρωβουλευτής.
== Νομικά ==
Γραμμή 11:
== Κάθοδος στην πολιτική ==
Στις [[15 Δεκεμβρίου]][[1935]], υπήρξε συνιδρυτής του [[Εθνικό Ενωτικό Κόμμα|Εθνικού Ενωτικού Κόμματος]] μαζί με τον [[Παναγιώτης Κανελλόπουλος|Παναγιώτη Κανελλόπουλο]]. Το [[1946]] εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής [[Εύβοια|Εύβοιας]]. Την περίοδο 1946-1951, διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και αναπληρωτής του αρχηγού του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Το 1949, έγινε μέλος της Συμβουλευτικής Συνέλευσης του [[Συμβούλιο της Ευρώπης|Συμβουλίου της Ευρώπης]]. Αργότερα συμμετείχε στη Διεθνή Κοινοβουλευτική Διάσκεψη του Λονδίνου. Ήταν Υπουργός Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας (1952) στην [[Κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου 1952|κυβέρνηση Παπάγου]] και Υπουργός Δικαιοσύνης (1958). Το διάστημα 1975-1976 διετέλεσε αντιπρόεδρος, αναπληρωτής του [[Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής|Κωνσταντίνου Καραμανλή]], στη [[Νέα Δημοκρατία|ΝΔ]]. Τον Οκτώβριο του 1981, εξελέγη ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ. Το 1982 εξελέγη πρώτος αντιπρόεδρος του [[Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα|Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος]].
