Κωστής Μπαστιάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

To 1923, όταν είναι μόλις είκοσι δύο ετών, ο θίασος της [[Κυβέλη (ηθοποιός)|Κυβέλη]]ς ανεβάζει το νέο ιψενικό θεατρικό έργο του, ''Πέτρα Σκανδάλου'', με θέμα τον [[Αλέξανδρος Δελμούζος|Αλέξανδρο Δελμούζο]] και το Παρθεναγωγείο Βόλου. Η θεατρική κριτικός [[Άλκης Θρύλος]] έγραψε τότε: "Μέσα στην κουφότητα της ελαχίστης σύγχρονης παραγωγής ξεχωρίζει σημαντικά. Ενδιαφέρθηκε σ’ έναν αγώνα Ιδεών ελληνικό".<ref>Άλκης Θρύλος [Ελένη Ουράνη], "Πέτρα Σκανδάλου", εφημ. ''[[Δημοκρατία (εφημερίδα)|Δημοκρατία]]'', 1 Δεκεμβρίου 1923.</ref> Το 1924, η [[Μαρίκα Κοτοπούλη]] ανεβάζει το έργο του, ''Το Πουλί της Νύχτας'', για την εκμετάλλευση των Μικρασιατών προσφύγων στον [[Πειραιάς|Πειραιά]], που προκαλεί σχόλια για τη "ρεαλιστική τολμηρότητά" του και τη "[[νατουραλισμός|νατουραλιστική σχολή]] του [[Εμίλ Ζολά|Ζολά]]", όπως γράφουν οι εφημερίδες, έως ότου επεμβαίνει η αστυνομία επειδή στο έργο εμφανίζεται ένας διεφθαρμένος ενωμοτάρχης της χωροφυλακής που συνεργάζεται με σωματέμπορους.

 

{{απόσπασμα|''Αλλά δεν πρόκειται πλέον να κρίνωμεν την αδιαφιλονίκητον αξίαν και το πλούσιον ταλέντο μιας Κοτοπούλη, μιας Κυβέλης, ενός [[Αιμίλιος Βεάκης|Βεάκη]], ενός [[Μήτσος Μυράτ|Μήτσου Μυράτ]], μιας [[Σαπφώ Αλκαίου|Σαπφούς Αλκαίου]] και άλλων, πρόκειται να ίδωμεν εις μίαν κρίσιμον στιγμήν διεθνών θεατρικών ζυμώσεων, όπως είνε η παρούσα ώρα, τι έπραξαν αυτά τα θέατρα, πόσον το βήμα που εσημείωσαν, κατά πόσον συνετέλεσεν εις το να διαφωτισθή η κοινή γνώμη και ο διανοούμενος κόσμος περί των νέων κατευθύνσεων και τι νέον έπραξαν το οποίον να υπήρξε αφορμή καλλιτεχνικών συζητήσεων από τας οποίας ήθελον πολλά προκύψει. Απολύτως τίποτε. Ηκολούθησαν και μέχρι της στιγμής ακολουθούν την πεπατημένη, προσφέροντα [[Σάρλ Μερέ|Μερέ]], [[Ενρί Μπατάιγ|Μπατάιγ]], [[Άλφρεντ Σαβουάρ|Σαβουάρ]]<ref>Ο Charles Μéré (1883-1970), ο Henry Bataille (1872-1922) και ο Alfred Savoir (1883-1934) ήταν οι κυριότεροι εκπρόσωποι του γαλλικού κοινωνικο-ερωτικού [[βουλεβάρτου]] (boulevard).</ref> καί όλα τα γλυκανάλατα προϊόντα του χρεοκοπημένου ρουτινιέρικου συγχρόνου γαλλικού ρεπερτορίου. [...] Αντιθέτως, το [[Θέατρον Τέχνης]] του [[Σπύρος Μελάς|Σπύρου Μελά]] ανεβίβασεν εντός εικοσαημέρου [...] μίαν τραγωδία του [[Αισχύλος|Αισχύλου]], μίαν κωμωδίαν του [[Μολιέρος|Μολιέρου]], ένα δυνατό ψυχικό δράμα του [[Ανρί Ρενέ Λενορμάν]], και την Δευτέρα αναβιβάζει νέον έργον του [[Λουίτζι Πιραντέλλο]].''<ref>Κωστής Μπαστιάς, "Νεοελληνικόν Θέατρον. Κριτική συντόμου απολογισμού", εφημ. ''[[Δημοκρατία (εφημερίδα)|Δημοκρατία]]'', 21 Ιουνίου 1925.</ref>}}