Βόρειες γερμανικές γλώσσες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 14:
Ιστορική αναδρομή
Όλες οι Γερμανικές γλώσσες θεωρούνται συνεχιστές της Πρωτο-γερμανικής ή Τευτονικής γλώσσας, μιας γλώσσας που ομιλούνταν γύρω στο 500 π.Χ. Οι γεωγραφικές της καταβολές θα πρέπει να αναζητηθούν στη Νότια Σουηδία, την Δανία και την περιοχή του Σλέσβιχ-Χολστάιν. Οι ιστορικές της όμως καταβολές θα πρέπει να αναζητηθούν στα μέσα της 2ης χιλιετίας π.Χ., όταν οι Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες άρχισαν να καταφθάνουν και στη Βόρεια Ευρώπη, οπότε και στην περιοχή της Σκανδιναβίας, κοιτίδα των Σκανδιναβικών γλωσσών. Ρουνικές επιγραφές του 2ου μ.Χ. αιώνα μαρτυρούν ότι εκείνη την εποχή, η Πρωτο-γερμανική γλώσσα άρχισε να υποδιαιρείται σε Δυτική, Ανατολική και Βόρεια. Η τελευταία σήμερα αναφέρεται συχνά ως πρωτο-Νορβηγική, η οποία θεωρείται πρόγονος όλων των Βόρειων γερμανικών γλωσσών, μιας που είχε υιοθετήσει το Γερμανικό Φούθαρκ ως σύστημα γραφής της, την αρχαιότερη μορφή του ρουνικού αλφαβήτου. Η ομιλία της πρωτο-Νορβηγικής γλώσσας στη Βόρεια Ευρώπη είχε διάρκεια έξι αιώνων(2ος-8ος αιώνας μ.Χ.), διάρκεια η οποία αντιστοιχεί στην ύστερη ρωμαϊκή εποχή του σιδήρου και στην γερμανική εποχή του σιδήρου. Με την έλευση των Βίκινγκς τον 8ο μ.Χ. αιώνα, η πρωτο-Νορβηγική γλώσσα μετεξελίχθηκε στα ''αρχαία Νορβηγικά''. Παράλληλα με την πρωτο-Νορβηγική γλώσσα, το Γερμανικό Φούθαρκ μετεξελίχθηκε σε Γιάνγκερ Φούθαρκ, αλφάβητο το οποίο είναι γνωστό και ως Σκανδιναβικοί Ρούνοι, περιλαμβάνοντας μόνο 16 χαρακτήρες. Τον 10ο αιώνα επεκτάθηκε περαιτέρω από τους Ρούνους Χέλσινγκ. Η επιμέρους διαίρεσή του έχει να κάνει με τους Δανικούς Ρούνους και τους αντίστοιχους Σουηδικούς και Νορβηγικούς. Η διαφορά μεταξύ των δύο εκδόσεων έχει γίνει θέμα διαμάχης. Μία γενική άποψη είναι ότι η διαφορά είναι λειτουργική. Οι Σουηδικοί και Νορβηγικοί Ρούνοι ήταν σε καθημερινή χρήση για ιδιωτικά ή επίσημα μηνύματα στο ξύλο, σε αντιδιαστολή με τους Δανικούς Ρούνους, των οποίων η χρήση ήταν πιο σπάνια. Η χρήση τους περιορίστηκε μετά τον εκχριστιανισμό της Σκανδιναβίας. Από τον 12ο αιώνα, τα πιο πολλά γραπτά στη Σκανδιναβία ήταν στο Λατινικό αλφάβητο, αλλά τα ρουνικά χειρόγραφα επιβίωσαν σε οριακή χρήση υπό την μορφή του μεσαιωνικών ρούνων(1100-1500) και των εκλατινισμένων ρούνων(1500-1910).
{{commonscat}}
|