Χανς Άισλερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 98:
καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Humboldt. Αυτές οι προοπτικές, έπεισαν τον Άισλερ για να αποφασίσει την οριστική μετεγκατάστασή του στο [[Βερολίνο]]. Ωστόσο, ο Χανς και η Λου κράτησαν μέχρι το θάνατό τους την αυστριακή υπηκοότητα.
===Στην Ανατολική Γερμανία===
Ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησε ο Άισλερ, κατά την άφιξή του στις 22 Ιουνίου, 1949
Στα τέλη Οκτωβρίου, ο Μπέχερ, προσκάλεσε τον Άισλερ στην [[Βαρσοβία]], σε μια γιορτή για τον Γκαίτε. Του έδωσε ένα ποίημα γραμμένο από αυτόν, με το αίτημα να συνθέσει μια μελωδία. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας οδήγησαν μαζί στην Żelazowa Wola, γενέτειρα του [[Φρεντερίκ Σοπέν|Σοπέν]], όπου ο Άισλερ συνέθεσε τη μελωδία. Αυτή ήταν η γέννηση του ''[[Auferstanden aus Ruinen]]'', του εθνικού
Το νεοσύστατο κράτος δεν ζητούσε, πλέον, μαχητικά εμβατήρια, αλλά τραγούδια που πρέπει να συνοδεύουν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη νέα κατάσταση. Χαρούμενα ήχοι, μακριά από το τέλμα των παλιών τραγουδιών-εμβατηρίων. Ο Άισλερ είχε επεξεργασθεί συμφωνικές εκδόσεις των δύο πιο διάσημων τραγουδιών του, το ''Τραγούδι της Αλληλεγγύης'' (''Solidaritätslied'') και το τραγούδι ''Ενωμένοι Μπροστά'' (''Einheitsfrontlied''), σε ποίηση Μπρεχτ. Μαζί με το ''Τραγούδι της Γαλάζιας Σημαίας'' (''Lied von der blauen Fahne'') και, στη συνέχεια, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα δεκατέσσερα ακόμη τραγούδια, δημιουργήθηκε ο κύκλος ''Νέα Γερμανικά Λαϊκά Τραγούδια'' (''Neue deutsche Volkslieder''), καθώς και τέσσερις άλλοι, το φθινόπωρο του 1950. Είναι πλέον, σαφής η αλλαγή στο μουσικό ύφος του Άισλερ, ο οποίος έπρεπε να προσαρμοστεί στις νέες κοινωνικές συνθήκες.
Γραμμή 334:
{{Authority control}}
{{DEFAULTSORT:Αισλερ Χανς}}
| |||