Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
CHE (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{
|όνομα = Ροβέρτος Β'
|χρώμα =
Γραμμή 32:
|υπογραφή =
}}
Ο '''Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας''' (''Robert II'', [[2 Μαρτίου]] [[1316]] - [[19 Απριλίου]] [[1390]]) βασιλιάς της Σκωτίας ([[1371]] - [[1390]]) ήταν γιος του [[Γουόλτερ Στιούαρτ, 6ος Υψηλός Στιούαρτ της Αγγλίας|Γουόλτερ Στιούαρτ, 6ου Υψηλού Στιούαρτ της Αγγλίας]] και της [[Μάρτζορι Μπρους]] ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Σκωτίας από τον [[Οίκος των Στιούαρτ|Οίκο των Στιούαρτ]]. Ο θείος του [[Εδουάρδος Μπρους]] νεώτερος αδελφός του [[Ροβέρτος Α΄ της Σκωτίας|Ροβέρτου Μπρους]] ορίστηκε διάδοχος στον θρόνο της Σκωτίας σε περίπτωση που ο αδελφός του πέθαινε χωρίς κληρονόμους αλλά έπεσε σε μάχη στην [[Ιρλανδία]] κοντά στο Ντανκάλκ στις 3 Δεκεμβρίου 1318. Η μητέρα του Μάρτζορι πέθανε όταν ήταν βρέφος σε δυστύχημα με το άλογο της. Το Κοινοβούλιο ανακήρυξε το βρέφος Ροβέρτο Στιούαρτ διάδοχο του θρόνου αλλά η διαδοχή ναυάγησε όταν στις 5 Μαρτίου 1324 ο Ροβέρτος Μπρους γέννησε γιο με την δεύτερη σύζυγο του [[Ελισάβετ του Μπουργκ]], τον μελλοντικό [[Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας]]. Ο Ροβέρτος Στιούαρτ κληρονόμησε τον τίτλο του ''Υψηλού Στιούαρτ της Σκωτίας'' με τον θάνατο του πατέρα του στις 9 Απριλίου 1326, το Κοινοβούλιο της Σκωτίας συνεκλήθη τον Ιούλιο της ίδια χρονιάς και κήρυξε τον Ροβέρτο Στιούαρτ διάδοχο του Δαυίδ αν πέθαινε χωρίς απογόνους. Ο Ροβέρτος Μπρους πέθανε (1329) και τον διαδέχθηκε ο εξάχρονος Δαυίδ Β΄ με Κηδεμόνα τον Σερ Τόμας Ράντολφ, κόμη του Μόρεϊ.
Ο [[Έντουαρντ Μπάλλιολ]] γιος του [[Τζων Μπάλλιολ]] που υποστηρίχτηκε από δυσαρεστημένους ευγενείς με τον Ροβέρτο Μπρους επιτέθηκε στην Σκωτία μετά τον θάνατο του και προκάλεσε σημαντικά πλήγματα στην οικογένεια Μπρους στην ''μάχη του Ντάππλιν Μούρ'' (11 Αυγούστου 1332) και στην ''μάχη του Χάλιντον Χιλλ'' (19 Ιουλίου 1333). Ο Ροβέρτος πολέμησε στην ''μάχη του Χάλιντον Χιλλ'' στην οποία σκοτώθηκε ο θείος του Σερ Τζέιμς Στιούαρτ. Τα εδάφη του Ροβέρτου δόθηκαν από τον Μπάλλιολ στον οπαδό του Δαυίδ Στράθμπογκι, τον κόμη του Άθολ, ο Ροβέρτος κατέφυγε στο ''κάστρο του Ντάνμπαρτον'' στο Κλάιντ για να βρει τον θείο του Δαυίδ. Ο Δαυίδ Β΄ δραπέτευσε στην Γαλλία τον Μάιο του 1334 αφήνοντας τον Ρόμπερτ και τον Τζων Ράντολφ 3ο κόμη του Μόρεϊ κηδεμόνες του βασιλείου. Τα εδάφη επέστρεψαν στον Ροβέρτο Στιούαρτ μετά την σύλληψη του Ράντολφ από τους Άγγλους τον Ιούλιο του 1335 και οι κτήσεις του έγιναν στόχος για άλλη μια φορά από τον Μπάλλιολ και τον [[Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας|Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας]]. Ο Ροβέρτος Στιούαρτ υποτάχθηκε στον Εδουάρδο Γ΄, του αφαιρέθηκε η Κηδεμονία που δόθηκε στον Σερ Άντριου Μάρεϊ αλλά μετά τον θάνατο του τελευταίου (1338) η κηδεμονία δόθηκε ξανά στον Ροβέρτο μέχρι την επιστροφή του Δαυίδ Β΄ από την Γαλλία τον Ιούνιο του 1341. Ο Ροβέρτος συνόδευσε τον Δαυίδ Β΄ στις 17 Οκτωβρίου 1346 στην ''μάχη του Νέβιλς Κρος'' αλλά ο ίδιος και ο Πάτρικ Ντανμπάρ, κόμης του Μαρς δραπέτευσαν και ο Δαυίδ συνελήφθη αιχμάλωτος. Ο Δαυίδ Β΄ ελευθερώθηκε τον Οκτώβριο 1357 αφού συμφώνησε να πληρώσει εγγύηση ύψους 100.000 με δόσεις διάρκειας πάνω από 10 έτη.
Ο Ροβέρτος Στιούαρτ παντρεύτηκε [[Ελισάβετ Μουρ]] (1348) νομιμοποιώντας τους τέσσερις γιους και τις πέντε κόρες του, με τον γάμο που ακολούθησε με την [[Ευφημία του Ρος]] έκανε άλλους δυο γιους και δυο κόρες με προμηνύματα για σκληρές διαμάχες για την διαδοχή. Ο Ροβέρτος Στιούαρτ επαναστάτησε εναντίον του Δαυίδ (1363) αλλά υποτάχθηκε μετά από συμφωνία που έκανε μαζί του που τον όριζε διάδοχο του θρόνου. Ο Δαυίδ Β΄ δήλωσε στο Κοινοβούλιο ότι θα του χαριστούν τα υπόλοιπα λύτρα αν όριζε έναν Πλανταγενέτη διάδοχο στον θρόνο της Σκωτίας αλλά ο Ροβέρτος το απέρριψε, όταν πέθανε αιφνίδια ο Δαυίδ Β΄ ο Ροβέρτος τον διαδέχθηκε σε ηλικία 55 ετών (1371). Οι Άγγλοι είχαν υπό τον έλεγχο τους μεγάλα τμήματα στην Λόθιαν και ο Ροβέρτος υποχρέωσε τους κόμητες στα νότια να διακόψουν τις σχέσεις τους με την Αγγλία και να ξεκινήσουν εμπορικές σχέσεις με τους Γάλλους. Οι Σκωτσέζοι από το 1384 άρχισαν σταδιακά να ανακτούν τις χαμένες περιοχές αλλά η προσωρινή ανακωχή που κλείστηκε ανάμεσα στους Άγγλους και του Γάλλους ανάγκασε τον Ροβέρτο να κάνει και αυτός στροφή και να μην βάλει σε κίνδυνο το βασίλειο του με νέους πολέμους με τους Άγγλους. Η δύναμη του έπεσε σημαντικά τα τελευταία χρόνια ύστερα από τις επαναστάσεις των γιων του που του στέρησαν πολλά εδάφη, αρχικά του μελλοντικού [[Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας|Ροβέρτου Γ΄ της Σκωτίας]] και από το 1388 του [[Ροβέρτος Στιούαρτ, δούκας του Άλμπανι|Ροβέρτου Στιούαρτ]] μετέπειτα δούκα του Άλμπανι. Ο Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας πέθανε στο ''κάστρο του Ντούντοναλντ'' (1390) και τάφηκε στο ''αβαείο της Σκον''.
[[Αρχείο:Robert_and_Euphemia.jpg|thumb|left|200px|Ο Ροβέρτος Β΄ με τη δεύτερη σύζυγό του Ευφημία του Ρος]]▼
==Κηδεμόνας της Σκωτίας==
===Πρόωρος διάδοχος του θρόνου===
▲[[Αρχείο:Robert_and_Euphemia.jpg|thumb|
Ο Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας ήταν το μοναδικό παιδί των γονέων του, η μητέρα του πέθανε λίγο μετά την γέννηση του (1317) από δυστύχημα με το άλογο της, μεγάλωσε στην Γαλατική αριστοκρατία της Μπιουτ, της Γλασκώβη και του Ρένφριου.<ref>Oram, et al., Kings & Queens, p. 123</ref> Το Κοινοβούλιο της Σκωτίας αφαίρεσε τα κληρονομικά δικαιώματα της μητέρας του για χάρη του θείου του Εδουάρδου.<ref>Boardman, Early Stewart Kings, p. 3</ref> Ο Εδουάρδος Μπρους σκοτώθηκε στις 14 Οκτωβρίου 1318 στην ''μάχη του Φώγκαρτ'' κοντά στο Ντάνκαλντ, τον Δεκέμβριο συνεκλήθη ξανά το Κοινοβούλιο και όρισε διάδοχο τον γιο της Μάρτζορι Ροβέρτο σε περίπτωση που πέθαινε ο Ροβέρτος Μπρους χωρίς απογόνους.<ref>Bradbury, Companion to Medieval Warfare, p. 222</ref><ref>Brown & Tanner, History of Scottish Parliament, pp. 70–1</ref> Η γέννηση του διαδόχου Δαυίδ Β΄ στις 5 Μαρτίου 1324 ακύρωσε τις φιλοδοξίες του Ροβέρτου, το Κοινοβούλιο συνεκλήθη ξανά τον Ιούλιο του 1326 και όρισε διάδοχο τον Ροβέρτο αλλά αυτή την φορά μετά τον Δαυίδ.<ref>Boardman, Early Stewart Kings, p. 3</ref> Η νέα διακήρυξη συνοδεύτηκε με δώρα στο Αργκύλ, το Ρόξμπουργκσαιρ και το Λόθιαν.<ref>Oram, et al., Kings and Queens of Scotland, p. 124</ref>
===Άνοδος του Δαυίδ Β΄ στον θρόνο===
Ο πρώτος πόλεμος ανεξαρτησίας ξεκίνησε την περίοδο της βασιλείας του Τζων Μπάλλιολ.<ref>Watson, Power of the Past, p. 29</ref> Την σύντομη περίοδο που ήταν βασιλιάς ο [[Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας]] έκανε έντονες προσπάθειες να υποτάξει την Σκωτία, οι Σκωτσέζοι ευγενείς αντέδρασαν έντονα στις παράλογες φιλοδοξίες του Άγγλου βασιλιά και τον Οκτώβριο του 1294 υπέγραψαν συμμαχία με την Γαλλία.<ref>Watson, Independence, Wars of</ref> Οι Σκωτσέζοι επέστρεψαν στην Αγγλία τον Μάρτιο του 1296, η συνθήκη προκάλεσε την οργή του Άγγλου βασιλιά που επιτέθηκε στο Μπέργουικ στις 30 Μαρτίου και νίκησε τον στρατό της Σκωτίας στο Ντανμπάρ στις 27 Απριλίου.<ref>Oram, et al., Kings & Queens, p. 99</ref> Η αντίσταση απέναντι στους Άγγλους στον όνομα του Τζων Μπάλλιολ συνεχίστηκε με τον [[Γουίλιαμ Γουάλας]] και τον Άντριου Μόρεϊ.<ref>Oram, et al., Kings & Queens, p. 99</ref> Μετά τον θάνατο τους ο Ροβέρτος Μπρους νίκησε τις Αγγλικές δυνάμεις του [[Εδουάρδος Β΄ της Αγγλίας|Εδουάρδου Β΄ της Αγγλίας]] και ανέβηκε στον θρόνο της Σκωτίας.<ref>Watson, Independence, Wars of</ref>
Ο Δαυίδ Μπρους διαδέχθηκε τον πατέρα του Ροβέρτο σε ηλικία 5 ετών στις 7 Ιουνίου 1329. Ο Γουόλτερ Στιούαρτ είχε πεθάνει στις 9 Απριλίου 1327 και ο 11χρονος Ροβέρτος μπήκε υπό την κηδεμονία του θείου του Σερ Τζέιμς Στιούαρτ του Ντούρισντιε που ορίστηκε κηδεμόνας της Σκωτίας μαζί με τον Τόμας Ράντολφ, κόμη του Μόρεϊ και τον Γουίλλιαμ Λίντσεϊ αρχιδιάκονο του Αγίου Ανδρέα.<ref>Weir, Britain's Royal Family, p. 214</ref><ref>Boardman, Robert II, ODNB</ref> Η άνοδος του Δαυίδ στον θρόνο απείλησε για δεύτερη φορά την θέση του Ροβέρτου σαν διαδόχου.<ref>Boardman, Early Stewart Kings, p. 4</ref> Ο Έντουαρντ Μπάλλιολ γιος του εκθρονισθέντος Τζων Μπάλλιολ επιτέθηκε στα εδάφη του Μπρους με την υποστήριξη του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας.<ref>'The disinherited' – those nobles or their descendants who had fought for the English but had not entered into Robert I's peace and had their property confiscated and distributed to the Bruce supporters.</ref> Οι δυνάμεις του Έντουαρντ Μπάλλιολ συνέτριψαν τους οπαδούς του Μπρους στις 11 Αυγούστου 1332 στην ''μάχη του Ντάπλιν Μουρ'' και στις 19 Ιουλίου 1333 στην ''μάχη του Χάλιντον Χιλλ'' στην οποία συμμετείχε και ο 17χρονος Ροβέρτος.<ref>Boardman, Robert II, ODNB</ref> Τα εδάφη του Ροβέρτου κυριεύθηκαν από τον Μπάλλιολ και παραχωρήθηκαν στον Δαυίδ Στράθμποργκι τιτλούχο κόμη του Άθολ, ο Ροβέρτος αναζήτησε προστασία στο ''κάστρο του Ντάνμπαρτον'' στο οποίο κατέφυγε και ο ίδιος ο Δαυίδ.<ref>Boardman, Early Stewart Kings, p. 4</ref> Τα οχυρά που παρέμειναν σε Σκωτσέζικα χέρια το 1333 ήταν πολύ λίγα ανάμεσα στα οποία ήταν τα κάστρα του Κίλντρουμι, του Λοχ Λέβεν, του Λοχ Ντούν και του Ούρκχαρτ.<ref>Grant & Stringer, Medieval Scotland, p. 227</ref>
===Ανακατάληψη της Σκωτίας από τον Δαυίδ Β΄===
Τον Μάιο του 1334 η κατάσταση έγινε πολύ δύσκολη για τους Μπρους, ο Δαυίδ Β΄ κατέφυγε στην Γαλλία και ο Ροβέρτος προσπάθησε να κερδίσει τα εδάφη του στα δυτικά της Σκωτίας.<ref>Boardman, Robert II, ODNB</ref><ref>Boardman, Early Stewart Kings, p. 4</ref> Το Στράθμπογκι έγινε επίκεντρο του ενδιαφέροντος για τον Μπρους αλλά ήρθε σε σφοδρή αντίδραση από το Κοινοβούλιο, ο Ράντολφ κράτησε το κάστρο του Ντταίρσι (1335) ενώ το Στράθμπογκι υποστήριξε τον Ροβέρτο.<ref>Grant & Stringer, Medieval Scotland pp. 225–6</ref> Το Στράθμπογκι άλλαξε τον Αύγουστο ξανά στάση, υποτάχθηκε στον Άγγλο βασιλιά ο οποίος έγινε ''Φύλακας της Σκωτίας'' και πίεσε τον Ροβέρτο να υποταχθεί στον Εδουάρδο και τον Μπάλλιολ.<ref>Grant & Stringer, Medieval Scotland, footnote 2, p. 226</ref>
Η αντίσταση του Μπρους στον Μπάλλιολ άρχισε να καταρέει (1335) αλλά οι τύχες του άλλαξαν με την εμφάνιση του Άντριου Μάρεϊ του Μπόθγουελ που αποδείχτηκε ικανός στρατιωτικός αρχηγός στην ''μάχη του Κουλμπλίν''.<ref>Grant & Stringer, Medieval Scotland p. 231</ref> Ο Μάρεϊ αιχμαλωτίστηκε (1332), ελευθερώθηκε (1334) και αμέσως βάδισε βόρεια για να πολιορκήσει το κάστρο του Ντούνταργκ στο Μπάκαν που το υπεράσπιζε ο Σερ Ερρίκος του Μπόμοντ, το κάστρο έπεσε στις 23 Δεκεμβρίου 1334.<ref>Duncan, Andrew Murray, ODNB</ref> Ο Μάρεϊ διορίστηκε Κηδεμόνας στο Ντανφέρμλιν τον χειμώνα του 1335 - 1336 ενώ πολιορκούσε το κάστρο του Κούπαρ στο [[Φάιφ]], πέθανε στο κάστρο του στην Αβόλ (1338) και ο Ροβέρτος ανέλαβε την Κηδεμονία.<ref>Grant & Stringer, Medieval Scotland p. 233</ref> Η παρουσία του Μάρεϊ άλλαξε το καθεστώς της εξουσίας του Εδουάρδου Γ΄ στην νότια Σκωτία και αυτό φάνηκε στην αποτυχία του Άγγλου βασιλιά να ανακαταλάβει το ''κάστρο του Ντάνμπαρ'' ύστερα από εξάμηνη πολιορκία.<ref>Brown, The Wars of Scotland, 1214–1371, pp. 241–2</ref> Ο Μπάλλιολ άρχισε να χάνει τους οπαδούς του που στράφηκαν στο Μπρους, οι Αγγλικές φρουρές την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1339 άρχισαν να χάνουν το ένα κάστρο μετά το άλλο : το Περθ αλώθηκε από τον Ροβέρτο (1339) και το Εδιμβούργο από τον Γουίλλιαμ, κόμη του Ντάνγκλας τον Απρίλιο του 1341.<ref>Grant & Stringer, Medieval Scotland p. 234</ref>
Ο Τζων Ράντολφ ελευθερώθηκε από την Αγγλική αιχμαλωσία σε μια ανταλλαγή αιχμαλώτων (1341) και επισκέφτηκε τον Δαβίδ Β΄ στην Νορμανδία πριν επιστρέψει στην Σκωτία. Ο Ράντολφ σαν ευνοούμενος του Δαβίδ Β΄ έβλαψε σοβαρά τον Ροβέρτο Στιούαρτ αφού ήταν τόσο ισχυρός σαν Κηδεμόνας που εμφανίστηκε ακόμα και σαν διεκδικητής του θρόνου.<ref>Brown, The Wars of Scotland, 1214–1371, p. 244</ref> Τον Ιούνιο του 1341 το βασίλειο της Σκωτίας είχε αποκτήσει μεγάλη σταθερότητα και οι ευγενείς που είχαν υποστηρίξει τον Δαυίδ Β΄ είχαν αυξήσει σημαντικά τις δυνάμεις τους.<ref>Brown, The Wars of Scotland, 1214–1371, pp. 241–3</ref> Ο Ροβέρτος συνόδευσε τον Δαυίδ στην [[Μάχη του Νέβιλ]] στις 17 Οκτωβρίου 1346 στην οποία πολλοί Σκωτσέζοι ευγενείς ανάμεσα στους οποίους και ο ίδιος ο Ράντολφ σκοτώθηκαν, ο Δαυίδ Β΄ τραυματίστηκε και συνελήφθη αιχμάλωτος ενώ άλλοι όπως ο Ροβέρτος Στιούαρτ και ο Πάτρικ, κόμης του Μαρς δραπέτευσαν.<ref>Boardman, Robert II, ODNB</ref>
===Διάδοχος του αιχμάλωτου Δαυίδ Β΄===
Με τον βασιλιά αιχμάλωτο των Άγγλων και τον Ράντολφ νεκρό η Κηδεμονία επέστρεψε για άλλη μια φορά στον Ροβέρτο.<ref>Sadler, Border Fury, p. 228</ref> Το 1347 προχώρησε στο τεράστιο βήμα να νομιμοποιήσει τους τέσσερις γιους του και τις έξι κόρες του, έκανε αίτημα στον πάπα [[Πάπας Κλήμης ΣΤ΄|Κλήμη ΣΤ΄]] να του επιτρέψει να προχωρήσει σε γάμο με την Ελισάβετ Μουρ που έγινε αποδεκτό.<ref>Brown & Tanner, History of Scottish Parliament, footnote 34, p. 85</ref> Ο Δαυίδ Β΄ αν και αιχμάλωτος εξακολουθούσε να έχει σημαντική επίδραση στην Σκωτία, πέτυχε την καθαίρεση του Ροβέρτου από Κηδεμόνα που αντικαταστάθηκε από τους κόμητες του Μαρ και του Ρος, ο Ροβέρτος Στιούαρτ επανήλθε στην Κηδεμονία με απόφαση του Κοινοβουλίου τον Φεβρουάριο του 1352.<ref>Brown & Tanner, History of Scottish Parliament, pp. 85–6</ref> Ο αιχμάλωτος Δαυίδ Β΄ παρουσίασε στο Κοινοβούλιο της Σκωτίας πρόταση των Άγγλων για την απελευθέρωση του, θα έπρεπε να ορίσει διάδοχο του θρόνου τον τρίτο γιο του Άγγλου βασιλιά Εδουάρδου Γ΄ [[Ιωάννης της Γάνδης|Ιωάννη της Γάνδης]]. Το Κοινοβούλιο απέρριψε σφοδρά την πρόταση με πρώτο τον ίδιο τον Ροβέρτο Στιούαρτ που είδε να εξαφανίζονται με αυτόν τον τρόπο οι πιθανότητες να γίνει επόμενος βασιλιάς της Σκωτίας, ο ιστορικός Χένρυ Κνάιτον γράφει για το γεγονός :<ref>Brown & Tanner, History of Scottish Parliament, pp. 86–7</ref>
''"Οι Σκωτσέζοι αρνήθηκαν να τον δεχτούν ξανά βασιλιά αν δεν διακόψει πρώτα οποιαδήποτε σχέση με τους Άγγλους και αν δεν αρνηθεί κατηγορηματικά οποιοδήποτε αίτημα τους. Τον απείλησαν στην συνέχεια ότι αν εξακολουθήσει να έχει εμπιστοσύνη στους Άγγλους θα τον αφήσουν ισόβια αιχμάλωτο, δεν θα πληρώσουν τίποτα για την απελευθέρωση του και θα εκλέξουν νέο βασιλιά"''
Το 1354 ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση του βασιλιά. Η τελική συμφωνία ήταν να πληρωθεί το ποσό των 90.000 μάρκων σε βάθος χρόνου 9 ετών και με την παραχώρηση 20 επιφανών ανδρών σαν εγγύηση ότι θα τηρηθεί η συμφωνία αλλά η πρόταση καταστράφηκε από τον ίδιο τον Ροβέρτο που συμμάχησε με τους Γάλλους εναντίον των Άγγλων (1355).<ref>Boardman, Early Stewart Kings, p. 10</ref> Η κατάληψη του Μπέργουικ και η παρουσία Γάλλων σε Αγγλικό έδαφος εξόργισε τον Εδουάρδο Γ΄ που ανέλαβε εκστρατεία εναντίον της Σκωτίας, σε μια εκστρατεία που έμεινε γνωστή σαν ''"Καμμένα Κεριά"'' έκαψε το Εδιμβούργο, το Χάντινγκτον και το μεγαλύτερο τμήμα από το Λόθιαν.<ref>Brown, The Wars of Scotland, p. 253</ref> Μετά την νέα ήττα τους οι Σκωτσέζοι συνέχισαν τις διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση του Δαυίδ Β΄ που κατέληξαν στην ''Συνθήκη του Μπέργουικ''. Οι όροι της συνθήκης ήταν η απελευθέρωση του Δαυίδ Β΄ με ένα ποσό 100.000 μάρκων σε διάστημα πάνω από 10 χρόνια, πληρώθηκαν μόνο οι δυο πρώτες δόσεις και δεν πληρώθηκε τίποτα μετά το 1366.<ref>Rogers, The Wars of Edward III, pp. 218–9</ref> Ο Εδουάρδος Γ΄ επανήλθε στο αίτημα του να τοποθετηθεί διάδοχος στον θρόνο της Σκωτίας ο τρίτος γιος του Ιωάννης της Γάνδης αλλά το Κοινοβούλιο της Σκωτίας και ο ίδιος ο Ροβέρτος προσωπικά απέρριψαν ξανά το αίτημα.<ref>Rogers, The Wars of Edward III, p. 219</ref> Μετά από σύντομη εξέγερση του Ροβέρτου, των κομήτων του Ντάνγκλας και του Μαρς (1363) η χώρα παρέμεινε σε ειρηνικές σχέσεις με την Αγγλία μέχρι τον αιφνίδιο θάνατο του Δαυίδ Β΄ στις 21 Φεβρουαρίου 1371.<ref>Barrell, Medieval Scotland, p. 130</ref><ref>Rogers, The Wars of Edward III, p. 220</ref>
▲== Κληρονόμοι ==
* Με την πρώτη σύζυγό του [[Ελισάβετ Μουρ]], παιδιά του ήταν:
** [[Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας]]
Γραμμή 55 ⟶ 79 :
** Δαυίδ Στιούαρτ, 1ος κόμης του Κέιθνες (πέθανε πριν το 1389)
** [[Γουόλτερ Στιούαρτ, 1ος κόμης του Άθολ]] (πέθανε το 1437)
==Παραπομπές==
<references />
==Πηγές==
*Barrell, Andrew D. M. (2000), Medieval Scotland, Cambridge University Press.
*Boardman, Stephen (2007), The Early Stewart Kings: Robert II and Robert III, 1371–1406, The Stewart Dynasty in Scotland Series, Edinburgh: John Donald, an imprint of Birlinn Ltd.
*Boardman, S. I. (May 2006), Robert II, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 19 Oct 2008
*Broun, Dauvit; MacGregor, Martin, eds. (2007), "The Gaelic World and the Early Stewart Court, Stephen Boardman", Mìorun Mòr nan Gall, ‘The Great Ill-Will of the Lowlander’? Lowland Perceptions of the Highlands, Medieval and Modern (1st ed.), Glasgow: the Centre for Scottish and Celtic Studies, University of Glasgow.
*Brown, Keith M.; Tanner, Roland (2008), The History of the Scottish Parliament: Parliament and Politics In Scotland 1235–1560, Vol. 1, Edinburgh University Press, ISBN 0-7486-1485-0
*Brown, Michael (2004), The Wars of Scotland, 1214–1371, Edinburgh University Press.
*Burns, Charles, ed. (1976), Calendar of Papal Letters to Scotland of Clement VII of Avignon, 1378–1394, Scottish History Society.
*Cowan, Edward J.; Finlay, Richard J., eds. (2002), "The Demonisation of King John Fiona Watson", The Power of the Past, Scottish History, Edinburgh: Edinburgh University Press.
*Donaldson, Gordon (1967), Scottish Kings, London: Batsford, 153229
*Duncan, A. A. M. (2004), Murray , Sir Andrew, of Bothwell (1298–1338), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 23 Oct 2008
*Grant, Alexander (1984), Independence and Nationhood, The New History of Scotland, London: Edward Arnold (Publishers, Ltd).
*Goodman, Anthony; Tuck, Anthony, eds. (1992), "The Otterburn War from the Scottish Point of View: Alexander Grant", War and Border Societies in the Middle Ages, Routledge.
*Grant, Alexander; Stringer, Keith, eds. (1998), "Scotland without a King, 1329–1341, Bruce Webster", Medieval Scotland: Crown,Lordship and Community, Edinburgh: Edinburgh University Press.
*Hogg, James (1822), The Three Perils of Man; or, War, women, and witchcraft, Google Books
*Jones, Michael; McKitterick, Rosamond; Abulafia, David; Reuter, Timothy; Luscombe, David Edward; Allmand, Cristopher Thomas (2000), "Fourteenth-century Scotland, Alexander Grant", The New Cambridge Medieval History: C. 1300-C1415, Cambridge University Press.
*Lynch, Michael (1992), Scotland: A new History, London: Pimlico.
*Nicholson, Ranald (1974), Scotland: The Later Middle Ages, The Edinburgh History of Scotland, Vol. 2, Edinburgh: Oliver and Boyd.
*Oram, Richard, ed. (2001), "The House of Stewart, 1371–1625, Michael Penman", The Kings & Queens of Scotland, Stroud, Gloustershire: Tempus Publishing Ltd.
*Paul, James Balfour, ed. (1904), The Scots Peerage, I, Edinburgh: David Douglas
*Pearson, M. J., Robert II: 1316–1390, Reader's Guide to British History (online ed.), Routledge, retrieved 12 Jan 2010
*Rogers, Clifford J. (1999), The Wars of Edward III: Sources and Interpretations, Boydell & Brewer.
*Sadler, John (2006), Border Fury: England and Scotland at War 1296–1568, Longman.
*Tuck, Anthony; Goodman, Anthony, eds. (1992), "Otterburn from the Scottish point of View,Alexander Grant", War and Border Societies in the Middle Ages (1st ed.), Routledge.
*Watson, Fiona (2007), "Independence, Wars of", The Oxford Companion to Scottish History (Oxford Reference Online. Oxford University Press. ed.), Edinburgh: Edinburgh University Press, retrieved 18 May 2012
*Webster, Bruce, David II, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 22 Oct 2008
*Webster, Bruce, Balliol, Edward (b. in or after 1281, d. 1364), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 22 Oct 2008
*Weir, Alison (1989), Britain's Royal Family: A Complete Genealogy, London: The Bodley Head.
{{Διαδοχή|[[Σκωτία|Βασιλιάς της Σκωτίας]]<br />[[1371]]–[[1390]]|[[Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας|Δαυίδ Β΄]]|[[Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας|Ροβέρτος Γ΄]]}}
{{Authority control}}
| |||