Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 87:
Η νίκη των Σκωτσέζων επί των Άγγλων στην ''μάχη του Όττερμπουρν'' στην [[Νορθουμβρία]] τον Αύγουστο του 1388 έφερε την πτώση του Κάρικ από την δύναμη του, ένα από τα θύματα με τους Σκωτσέζους ήταν ο στενός σύμμαχος του Κάρικ, Ιάκωβος κόμης του Ντάγκλας. Ο Ντάγκλας πέθανε χωρίς διάδοχο δημιουργώντας πολλούς διεκδικητές, ο Κάρικ υποστήριξε τον Ντράμοντ τον σύζυγο της αδελφής του Ντάγκλας ενώ ο κόμης του Φάιφ υποστήριξε τον Σερ Άρστιμπαλντ Ντάγκλας, λόρδο του Γκαλογουέι που είχε αποκλειστεί από τα κτήματα του Ντάγκλας.<ref>Goodman & Tuck, War and Border Societies, p. 51</ref> Ο κόμης του Φάιφ με τον ισχυρό σύμμαχο που απέκτησε από την οικογένεια Ντάγκλας κατάφερε στο βασιλικό συμβούλιο που συνεκλήθη τον Δεκέμβριο να αναλάβει την κηδεμονία της Σκωτίας από τον κόμη του Κάρικ.<ref>Goodman & Tuck, War and Border Societies, p. 51</ref><ref>Grant in Jones, et al., New Cambridge History p. 361</ref> To Συμβούλιο είχε αναγνωρίσει τις προθέσεις του κόμη του Φάιφ να συγκρουστεί με την ανομία που επικρατούσε στον βορά από τον μικρότερο αδελφό του κόμη του Μπακάν.<ref>Grant in Jones, et al., New Cambridge History p. 361</ref> Ο Φάιφ απήλλαξε τον Μπακάν από τα καθήκοντα του δικαστή και του στρατηγού στον βορά, τα καθήκοντα δόθηκαν στον γιο του Μέρντοχ Στιούαρτ. Ο Ροβέρτος Β΄ ταξίδευσε ο ίδιος στον βορά για να ενισχύσει τις νέες αλλαγές που ακολούθησαν μετά την αφαίρεση των αρμοδιοτήτων από τον κόμη του Μπακάν.<ref>Boardman, Early Stewart Kings, p. 171</ref> Τον Μάρτιο ο Ροβέρτος Β΄ επέστρεψε στο κάστρο του Ντάντοναλντ στο Άυρσαιρ, πέθανε στις 19 Απριλίου και τάφηκε στην Σκον στις 25 Απριλίου.<ref>The date of Robert II's death and the disputed date of Robert II's burial and the reasons for the delay in Robert III's coronation are explained by Dauvit Broun in Brown & Tanner, History of Scottish Parliament pp. 112–6</ref>
==Ιστοριογραφία==
Η βασιλεία του Ροβέρτου Β΄ αναλύθηκε στα έργα των ιστορικών Γκόρντον Ντόναλντσον (1913 - 1993) το 1967 και Ράναλντ Νίτσολσον το 1974. Ο Ντόναλντσον αναγνωρίζει την έλλειψη της προσωπικής του γνώσης αναγνωρίζοντας ότι οι χρονικογράφοι της εποχής του παρουσιάζουν μεγαλύτερη αξιοπιστία.<ref>Donaldson, Scottish Kings, p. 33</ref> Ο Ντόναλντσον γράφει ότι ''"η βασιλεία του Ροβέρτου Β΄ δεν είχε τίποτα το σημαντικό να προσθέσει"''. Ο Ντόναλντσον προχωράει περισσότερο βλέποντας με σκεπτικισμό τον γάμο του Ροβέρτου με την Ελισάβετ Μουρ που έγινε με παπική έγκριση και αναγνωρίζει ότι οι αποφάσεις διαδοχής του Κοινοβουλίου (1371, 1372) δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε στην συνέχεια ανάμεσα στους γιους του από τους δυο γάμους.<ref>Donaldson, Scottish Kings, p. 37</ref> Η συμμετοχή του Ροβέρτου Β΄ στις μάχες του Χάλιντον Χιλ και του Νέβιλς Κρος έκαναν δύστροπο τον Ροβέρτο σύμφωνα με τον Ντόναλντσον για την ανάληψη εκστρατειών εναντίων των Άγγλων.<ref>Donaldson, Scottish Kings, pp. 39–40</ref> Ο Νίτσολσον με τον ίδιο τρόπο βλέπει τον Ροβέρτο Β΄ σαν ανελλιπή και ανίκανο μονάρχη ενώ εξαγοράστηκε ο κόμης του Ντάγκλας λίγο πριν την στέψη του, αναφέρει επίσης ότι έχει πολλές αμφιβολίες σχετικά με την νομιμότητα των γιων του Ροβέρτου Β΄ με την Ελισάβετ Μουρ.<ref>Pearson, Robert II</ref>
Σε αντίθεση με τους δυο παραπάνω ιστορικούς πιο σύγχρονοι ιστορικοί όπως ο Στιβ Μπόαρντμαν (2007), ο Αλεξάντερ Γκραντ (1984, 1992) και ο Μίχαελ Λιντς (1992) είχαν διαφορετική γνώμη για τον Ροβέρτο Β΄. Οι σύγχρονοι ιστορικοί αναφέρουν ότι έκανε περισσότερο πλούσιο το βασίλειο του με μεγάλη σταθερότητα ειδικά την πρώτη δεκαετία.<ref>Boardman, Robert II, ODNB</ref> Σύμφωνα με τον Μπόαρντμαν δέχτηκε έντονη αρνητική προπαγάνδα την περίοδο που ήταν ''Υψηλός Στιούαρτ'' του Δαυίδ Β΄ και οι εχθροί του τον χαρακτήριζαν ''"τύραννο"'', όταν έγινε βασιλιάς επικρίθηκε από τους οπαδούς του γιου του Τζων, κόμη του Κάρικ ότι δεν μπορούσε να κυβερνήσει λόγω της μεγάλης του ηλικίας.<ref>Grant in Jones, et al.,New Cambridge History, p. 359</ref><ref>Boardman, Early Stewart Kings, pp. 123–5 & 171–2</ref>
Οι στενές σχέσεις του με την Γαλατική Σκωτία στάθηκαν επίσης αιτία να δεχτεί αρνητική κριτική, μεγάλωσε σε περιοχές που κυριαρχούσε σε έντονο βαθμό η Γαλατική γλώσσα και ο Γαλατικός πολιτισμός και είχε αποκτήσει στενές σχέσεις με τους Γαλάτες λόρδους στις [[Εβρίδες]]. Την εποχή που ήταν βασιλιάς πέρασε τον περισσότερο χρόνο του στις Γαλατικές περιοχές και είχε εμπλακεί σε μεγάλο βαθμό στις υποθέσεις τους. Ο Μπόαρντμαν επιπλέον σημειώνει ότι πολλές από τις αρνητικές κρίσεις για τον Ροβέρτο Β΄ προέρχονται από τον Γάλλο χρονικογράφο Τζων Φρουιζάρτ ο οποίος τον περιγράφει με ''"μεγάλα κοκκινωπά μάτια σε σχήμα σανδαλόξυλου"'' χαρακτηριστικό το οποίο παρουσιάζει δειλία και ότι απέφευγε να βρεθεί στο πεδίο της μάχης. Οι σύγχρονοι Σκωτσέζοι ιστορικοί Άντριου του Γουίντον και Γουώλτερ Μπόοουερ τον 15ο και 16ο αιώνα σημειώνουν αντίθετα ότι ο Ροβέρτος Β΄ ήταν ένας ''"εθνικός ήρωας, υπερασπιστής του Σκωτσέζικου βασιλείου και άξιος διάδοχος του Ροβέρτου Μπρους"''.<ref>Boardman, Early Stewart Kings, pp. 108, 125 (footnote 2)</ref>
Ο Γκράντ (1992) αναγνωρίζει ότι η βασιλείας του Ροβέρτου Β΄ ''"δεν ήταν και τόσο ανεπιτυχής"''.<ref>Grant, Independence and Nationhood, P. 178</ref> Η περίπτωση του Γουλιέλμου, κόμη του Ντάγκλας που προχώρησε σε ένοπλη εξέγερση όταν ανέβαινε στον θρόνο οφείλεται περισσότερο στον κίνδυνο να χάσει τα προνόμια που είχε επί Δαυίδ Β΄ παρά στην νομιμότητα του ίδιου του Ροβέρτου Β΄. Ο Γκράντ σημειώνει ότι η εξέγερση είχε στόχο τον ίδιο τον βασιλιά, τον γιο του Ροβέρτο και τον Τόμας Έρσκιν που κατείχαν αντίστοιχα τα κάστρα του Εδιμβούργου, του Στέρλινγκ και του Ντάνμπαρτον.<ref>Grant, Independence and Nationhood, P. 178</ref> Ο Γκράντ αμφισβήτησε επίσης τα γραπτά του Τζων Φρουιζάρτ τονίζοντας ότι δεν είναι αξιόπιστη πηγή για τον Ροβέρτο Β΄.<ref>Tuck & Goodman, War and Border Societies, pp. 30–65</ref> Οι φιλόδοξοι ευγενείς με πρώτο τον κόμη του Κάρικ προσπάθησαν στο Συμβούλιο που ακολούθησε τον Νοέμβριο του 1384 να αφαιρέσουν από τον Ροβέρτο Β΄ κάθε πραγματική εξουσία.<ref>Oram et al., Kings and Queens, pp. 126–7</ref> Ο Γκράντ επιπλέον τονίζει ότι οι πρωτοβουλίες να αφαιρεθούν οι εξουσίες από τον κόμη του Κάρικ και η συμμετοχή της Σκωτίας στην Άγγλο - Γαλλική συνθήκη του 1389 ανήκαν στον ίδιο τον Ροβέρτο.<ref>Grant, Independence and Nationhood, pp. 180–1</ref> Ο Ροβέρτος ωστόσο τις εξουσίες που αφαίρεσε από τον κόμη του Κάρικ δεν τις πήρε ο ίδιος αλλά τις μεταβίβασε στον μικρότερο γιο του Ροβέρτο κόμη του Φάιφ κάτι που δείχνει ότι στην ουσία ο βασιλιάς είχε παραιτηθεί για χάρη των γιων του.<ref>Oram et al., Kings and Queens, p. 128</ref> Ο Γουίντον και ο Μπόοουερ τονίζουν στο σημείο αυτό ότι υπήρχαν σημαντικές διαφορές στην διακυβέρνηση του ίδιου του βασιλιά με αυτήν των γιων του.<ref>Brown & Tanner, History of Scottish Parliament, pp.110–2</ref>
O Μίχαελ Λιντς τονίζει ότι η περίοδος ανάμεσα στο 1371 και το 1384 ήταν εποχή εξαιρετικής σταθερότητας και ευημερίας.<ref>Lynch, Scotland: A new History, p. 138</ref> Ο Λιντς σημειώνει ότι οι ταραχές την δεκαετία του 1450 έχουν την ρίζα του στην βασιλεία του Δαυίδ Β΄ ενώ ο Ροβέρτος άφησε τον Ντάγκλας και τον Στιούαρτ να κυβερνήσουν μόνοι τις κομητείες τους.<ref>Lynch, Scotland: A new History, pp. 138–9</ref> Η εξασθένιση της βασιλικής εξουσίας που προήλθε από το πραξικόπημα του 1384 είχε περισσότερο σαν αιτία την εύνοια που έδειξε ο Ροβέρτος Β΄ απέναντι στον τρίτο γιο του Αλέξανδρο Στιούαρτ, κόμη του Μπακάν.<ref>Lynch, Scotland: A new History, p. 139</ref>
==Κληρονόμοι==
| |||