Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος-Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 66:
Εν τω μεταξύ, οι αντάρτες του ΕΔΕΣ είχαν αποσπάσει μία λωρίδα ακτής κοντά στην [[Πάργα]], έτσι ώστε να προετοιμάσουν το έδαφος για τη συμμαχική απόβαση. Ο Λερ είχε πλέον χάσει την υπομονή του με την αμφιταλαντευόμενη στάση του Ζέρβα και έδωσε άδεια στον Λαντς να επιτεθεί εκεί ισχυρά τμήματα της [[4η Μεραρχία Αστυνομίας SS|4η Αστυνομική Μεραρχία Πάντσερ SS]], μόλις τα αποδέσμευε ο Βάιχς. Αυτό που έσωσε τον Ζέρβα από την εξολόθρευση ήταν η αιματηρή επίθεση του ΕΛΑΣ στην [[Μάχη της Αμφιλοχίας]], (13 Ιουλίου).{{sfnp|Μάγερ|2009|σ=239}} Ακόμα και έτσι, μία εβδομάδα αργότερα ο Ζέρβας ισχυρίστηκε πως οι επιθέσεις του ΕΔΕΣ στους Γερμανούς γίνονταν χωρίς την άδειά του και υποσχέθηκε να θέσει την κατάσταση υπό έλεγχο.{{sfnp|Μάγερ|2009|σ=242}} Οι Γερμανοί ανέκτησαν έτσι προσωρινά την αισιοδοξία τους.{{sfnp|Μάγερ|2009|σ=242}} Τελικώς οι μάχες συνεχίστηκαν με κυριότερη τη [[Μάχη της Μενίνας]] υπό τον Αντισυνταγματάρχη Βασίλειο Καμάρα.
Η τελική επίθεση του ΕΛΑΣ κατά του ΕΔΕΣ συνέβη κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών στις 20/21 Δεκεμβρίου 1944 και είχε ως στόχο την πλήρη διάλυση των ΕΟΕΑ όπως και επετεύχθη. Στην περιοχή Ιωαννίνων τα τμήματα των Εδεσιτών υποχώρησαν μετά από σκληρές συγκρούσεις, ενώ σπουδαίο ρόλο έπαιξε η αυτοδιάλυση δυο μεγάλων σχηματισμών του ΕΔΕΣ, του ανεξάρτητου Συντάγματος των Κολιοδημητραίων<ref>[http://www.kathimerini.gr/784568/article/politismos/vivlio/oi-alloi-antartes-ths-dekaetias-1940-50 Οι αλλοι αντάρτες της δεκαετίας 1940 -1950]</ref> του Ζήκου Δημητρίου και του Συντάγματος Ντουσκάρας που τελούσε υπό τις διαταγές του αξιωματικού Ευάγγελου Ζώτου με την δικαιολογία ότι δεν πολεμούν εναντίον αδελφών Ελλήνων.<ref>Βαγγέλης Τζούκας,Οι οπλαρχηγοί του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο 1942-44, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σελ. 147-150</ref><ref>[http://arc.altsol.gr/archive/item/3967 Τζούκας, Βαγγέλης. Απαρχές του εμφυλίου στην Ήπειρο : η περίπτωση των Κολιοδημητραίων στη Λάκκα Σουλίου]</ref><ref>Μιχάλης Μυριδάκης, Αγώνες της φυλής, σελ. 217</ref> Η πιο αιματηρή μάχη δόθηκε στην Άρτα.([[Μάχη της Άρτας (1944)]]) Στις 21 και 22 Δεκεμβρίου διεξάγονταν σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ των ανταρτών ενώ η έκβαση της μάχης απέβη υπέρ του ΕΛΑΣ και οι αντάρτες του ΕΔΕΣ αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη μαζί με πλήθος αμάχων. Οι απώλειες και για τις δύο πλευρές των ανταρτών ήταν βαρυσήμαντες. Στις 30 και 31 Δεκεμβρίου 1944 τα τελευταία τμήματα του ΕΔΕΣ περίπου 8500 αντάρτες εγκατέλειπαν την Πρέβεζα, επιβιβάζονταν σε βρετανικά και ελληνικά πλοία με προορισμό την Κέρκυρα. Ο ΕΛΑΣ μέχρι το τέλος των Δεκεμβριανών είχε κυριαρχήσει σε όλη την Ήπειρο.<ref>[Πτυχές του εμφυλίου πολέμου 1946 - 1949, Συλλογικό έργο, Εκδόσεις Φιλίστωρ]</ref><ref>[http://www.foniagroti.gr/?p=29340 Βαγγέλη Τζούκα, ΟΙ ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΙ ΤΟΥ ΕΔΕΣ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ 1942-44, έκδοση ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ» Αθήνα 2013]</ref>
Ακόμη μία μαρτυρία για τις επαφές ''ΕΔΕΣ - Γερμανών'' αναφέρει ο Ρόναλντ Χάμπε, υπασπιστής του [[Χέλμουτ Φέλμυ]] στην Αθήνα. Τον Γερμανικό στρατό ενδιέφερε η διατήρηση μιας ισορροπίας ανάμεσα στις κομμουνιστικές και εθνικιστικές αντάρτικες δυνάμεις. Τον Ζέρβα τον ενδιέφερε επίσης να προστατευτεί από τις επιθέσεις του ΕΛΑΣ στην ήπειρο. Έτσι από το τέλος του Φθινόπωρου του 1943 εώς και το καλοκαίρι του 1944, διενεργήθηκε συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ του Γερμανικού Στρατού και του ΕΔΕΣ. Η συμφωνία σύμφωνα με τον Χάμπε, επικυρώθηκε από το Β Σώμα Στρατού Θεσσαλονίκης και έναν εκπρόσωπο του ΕΔΕΣ.<ref>Η διάσωση της Αθήνας (1944), Ρόναλντ Χάμπε, εκδόσεις Πορεία, σελ. 43-44</ref>
| |||