Αλέξανδρος Στιούαρτ, κόμης του Μπάκαν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{Πληροφορίες προσώπου}}

Ο '''Αλέξανδρος Στιούαρτ, κόμης του Μπάκαν''' ή '''Λύκος του Μπάντενοχ''' ([[1343]] - [[20 Ιουνίου]] [[1405]]) και πρώτος κόμης του Μπάκαν (1382 - 1405) ήταν τέταρτος και μικρότερος γιος του [[Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας|Ροβέρτου Β΄ της Σκωτίας]] και της [[Ελισάβετ Μουρ]]. Ο Αλέξανδρος Στιούαρτ παντρεύτηκε την πλούσια χήρα [[Ευφημία Α΄, κόμισσα του Ρος]] με την οποία δεν είχε αποκτήσει παιδιά αλλά είχε μεγάλη οικογένεια με την ερωμένη του [[Μαρέιντ ίνγκιν Ίχαν]]. Ο Αλέξανδρος ήταν δικαστής στην Σκωτία και είχε τεράστιες εκτάσεις στα βόρεια αλλά έχασε το μεγαλύτερο μέρος τους. Το όνομα του μνημονεύεται στην καταστροφή του βασιλικού προαστίου του Έλγιν και του Καθεδρικού του ναού, το όνομα του συνδέθηκε με μεγάλες βιαιότητες αλλά δεν υπάρχουν πηγές για αυτό όσο ήταν ακόμα ζωντανός.

==Συγκρούσεις με την εκκλησία==

 

Δεν υπήρχε κυριαρχία στο Μόρεϊ τον 12ο και τον 13ο αιώνα, οι επίσκοποι είχαν ανεξαρτησία αλλά έληξε όταν ο [[Ροβέρτος Α΄ της Σκωτίας]] ανέβασε τον ανιψιό του Τόμας Ράντολφ στην κομητεία του Μόρεϊ μεταξύ 12 Απριλίου και 29 Οκτωβρίου 1312.<ref>Grant, Moray: Province and People, p.145</ref><ref>Duncan,Thomas Randolph, ODNB</ref> Η οικογένεια των Ράντολφ δεν κράτησε την κομητεία πολύ, επέστρεψε στο στέμμα με τον θάνατο του γιου του Τόμας Τζων (1346) και η θέση έμεινε κενή τα επόμενα 26 χρόνια. Ο επίσκοπος Μπουρ έπεισε τον Δαυίδ Β΄ ότι τα εδάφη στο Μπάντενοχ και στο Στράθσπει έπρεπε να κυβερνηθούν σαν βασίλεια (1365).<ref>Grant, Moray: Province and People, p. 146</ref> Ο Μπουρ προχώρησε σε συμφωνία με τον Αλέξανδρο με την οποία επιβεβαίωσε ότι τα εδάφη στο Μπάντενοχ δεν θα τα κρατήσει ούτε για τον εαυτό του ούτε για τον λαό του (1370).<ref>Grant, Moray: Province and People, p. 146</ref> Σε λίγους μήνες τον Μάρτιο του 1371 με την άνοδο του πατέρα του στον θρόνο ο Αλέξανδρος έγινε ''λόρδος του Μπάντενοχ''<ref>Boardman, Early Stewart Kings, p. 73</ref> Τα διατάγματα του Ροβέρτου Β΄ έδωσαν εξουσία στον Αλέξανδρο στα εδάφη του Μπάντενοχ ακόμα και στα εκκλησιαστικά, ο επίσκοπος Μπουρ διαμαρτυρήθηκε επειδή οι λεπτομέρειες της παραχώρησης δεν είχαν καμιά σχέση με την βασιλική σφραγίδα.<ref>Grant, Moray: Province and People, p. 146</ref>

 

==Αύξηση της πίεσης==

 

Ο βασιλιάς Ροβέρτος απέκτησε άσχημη φήμη λόγω της υποστήριξης που παρείχε στον Μπάκαν, τον Νοέμβριο του 1384 ο Τζων κόμης του Κάρικ με την υποστήριξη του βασιλικού συμβουλίου πήρε την εξουσία από τον πατέρα του στον βορά.<ref>Boardman, Early Stewart Kings, pp. 86, 124</ref> Η κομητεία του Στράθερν είχε διοικηθεί από τον Μπάκαν με την έγκριση του βασιλιά αλλά τώρα υπό τη διοίκηση του Κάρικ ο Σερ Ντέιβιντ Λίντσεϊ διεκδίκησε τα δικαιώματα του στο Στράθερν.<ref>Boardman, Early Stewart Kings, pp. 131, 132</ref> Στο βασιλικό συμβούλιο τον Απρίλιο του 1385 ο αδελφός του Μπάκαν Δαυίδ δήλωσε ότι κρατούσε παράνομα το Ουρκουάρτ, ο Σερ Τζέιμς Λίντσεϊ του Κρόφορντ διεκδίκησε το Μπάκαν και ο κόμης του Μόρεϊ ζήτησε να διωχθούν μερικοί από τους άντρες του Μπάκαν για τον φόνο των αντρών του.<ref>Alexander Grant, Alexander Stewart, ODNB</ref><ref>Boardman, Early Stewart Kings, pp. 89, 132, 133</ref> Ο Μπάκαν παρά τις επιθέσεις επέκτεινε τις περιοχές του στην Γκρίτ Γκλεν, κράτησε το Ουρκουάρτ μετά τον θάνατο του αδελφού του και το φθινόπωρο του 1386 κέρδισε τα εδάφη του Μπόνα στην κορυφή του Λοχ Νες από τον κόμη του Μόρεϊ και τα εδάφη στο Αμπριαχίν από τον Σερ Ρόμπερτ Τσίσολμ.<ref>Boardman, Early Stewart Kings, pp. 133, 134</ref> Η μεγάλη συμμετοχή του Μπάκαν στις υποθέσεις της Σκωτίας επεκτάθηκε ξανά λίγο πριν τον Φεβρουάριο του 1387 όταν διορίστηκε δικαστής βόρεια του Φορθ.<ref>Boardman, Early Stewart Kings, p. 134</ref> H κηδεμονία της Σκωτίας από τον Μπάκαν ήταν ανεπιτυχής αλλά κανείς δεν μπόρεσε να του αντισταθεί μέχρι το 1388 την χρονιά που ο δεύτερος γιος του βασιλιά Ροβέρτος, κόμης του Φάιφ έγινε ο ουσιαστικός κυβερνήτης του βασιλείου.<ref>Grant, Moray: Province and People, p. 150</ref>

 

==Επιδρομή στο Μόρεϊ==

 

Ο βασιλιάς Ροβέρτος Β΄ πέθανε στις 19 Απριλίου 1390 στο ''κάστρο του Ντάντοναλντ'' στο Άυρσαιρ, ο χρονικογράφος Γουίντουν μας πληροφορεί ότι ο Ροβέρτος τάφηκε στην Σκον στις 13 Αυγούστου 1390 μια μέρα πριν ο Τζων, κόμης του Κάρικ στεφθεί βασιλιάς της Σκωτίας ως Ροβέρτος Γ΄.<ref>S. I. Boardman, Robert II, ODNB</ref> Ο Φάιφ διατήρησε την κηδεμονία της Σκωτίας απομακρύνοντας τον Μπάκαν που είχε φτάσει στο μέγιστο της δύναμης του με την κατοχή του Κάρικ.<ref>Boardman, Early Stewart Kings, p. 175</ref> Ο επίσκοπος Μπουρ αναζητώντας την προστασία του στράφηκε στον Τόμας Ντανμπάρ, σερίφη του Ινβερνές και γιο του κόμητος του Μόρεϊ.<ref>Grant, Moray: Province and People, p. 151</ref> Τα γεγονότα του Μαΐου και του Ιουνίου 1390 στο Μόρεϊ ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς ενεργειών απέναντι στον κόμη του Μπάκαν. Ο Τζων Ντανμπάρ και ο πιστός του σύμμαχος γαιοκτήμονας Σερ Ντέιβιντ Λίντσεϊ του Γκλένεσκ έλλειπαν από το Μόρεϊ για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα στην αυλή του [[Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας|Ριχάρδου Β΄ της Αγγλίας]]. Ο ρόλος του επισκόπου Μπουρ στο διαζύγιο του κόμη του Μπάκαν με την σύζυγο του και η ευθυγράμμιση του Μπουρ με το Μόρεϊ το βρήκε ο Μπάκαν σαν πρόφαση να καταστρέψει το Φορ τον Μάιο και το Έλγιν με τον καθεδρικό του ναό τον Ιούνιο.<ref>Grant, Moray: Province and People pp. 151, 152</ref> Η καταστροφή των εκκλησιαστικών εδαφών στο Έλγιν ήταν ολοκληρωτική, το μοναστήρι των Γκρεϊφράιαρς, η ενοριακή εκκλησία του Σαιν Γκίλλες και το νοσοκομείο του Μαιζόν Ντιέ τυλίχτηκαν στις φλόγες.<ref>Cramond, William: The Records of Elgin, Aberdeen, 1903, p. 17</ref> Ο κόμης του Μπάκαν αφορίστηκε, κλήθηκε στην εκκλησία του Φρίαρς Πρήτσερ στο [[Περθ]] παρουσία του πατέρα του και των αδελφών του, το βασιλικό συμβούλιο ζήτησε από τον Γουόλτερ Τράιλ, επίσκοπο του Αγίου Ανδρέα να συγχωρέσει τον Μπάκαν για την πράξη του. Η βίαιη επίθεση του Αλέξανδρου στο Μόρεϊ είχε στόχο την ανεξαρτητοποίηση του από τον κόμη του Φάιφ αλλά αποδείχτηκε ανεπιτυχής, ο Αλέξανδρος έχασε το Ούρκουαρτ και τα δικαιώματα του στο Ρος μετά το διαζύγιο που πήρε με την σύζυγο του (1392).<ref>Alexander Grant, Alexander Stewart, ODNB</ref><ref>Boardman, Early Stewart Kings, pp. 177 – 180</ref>