Αλέξανδρος Α΄ της Ελλάδας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Alexander & George.jpg|thumb|Ο Γεώργιος Β΄ και ο Αλέξανδρος Α΄ σε νεαρή ηλικία.]]

Πέθανε στις 12 Οκτωβρίου / (25 Οκτωβρίου με το [[Γρηγοριανό ημερολόγιο|νέο ημερολόγιο]]) 1920 από [[σηψαιμία]]. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε μόλυνση η οποία προκλήθηκε όταν ένας από τους δύο [[Μακάκος|μακάκους]] Μπάρμπαρι - κατοικίδια, στο βασιλικό κτήμα [[Τατόι|Τατοΐου]] τον δάγκωσε. Αναλυτικότερα, στις 30 Σεπτεμβρίου (με το νέο ημερολόγιο), καθώς ο Αλέξανδρος έκανε περίπατο στο βασιλικό κτήμα, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ο σκύλος του ο Φριτζ, έναένας [[Γερμανικός Ποιμενικός|Γερμανικό Ποιμενικόποιμενικός]] (λυκόσκυλο), ενεπλάκη σε καυγά με έναν απ´ τους δύο μακάκους-κατοικίδια του Γερμανού γεωπόνου Στούρμ του βασιλικού κτήματος.<ref>Μελέτης Μελετόπουλος, «Αλέξανδρος»,Η βασιλεία στη Νεώτερη Ελληνική Ιστορία. Από τον Όθωνα στον Κωνσταντίνο Β΄, εκδ.Νέα Σύνορα-Α.Α.Λιβάνη, Αθήνα, 1994, σελ.97</ref> Ενώ ο Αλέξανδρος προσπαθούσε να διαχωρίσει τα δύο ζώα, ο δεύτερος μακάκος του επιτέθηκε και τον δάγκωσε στο πόδι και τον κορμό. Λίγο αργότερα, υπηρέτες κατέφτασαν και έδιωξαν τους μακάκους.

Αμέσως μετά ο Αλέξανδρος τηλεφώνησε στον έμπιστο του υπολοχαγό [[Στέφανος Μεταξάς|Στέφανο Μεταξά]], από τον οποίο ζήτησε να φέρει γιατρό με επιδεσμικό υλικό. Ο [[Κωνσταντίνος Μέρμηγκας]], διακεκριμένος καθηγητής της χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών με σπουδές στη Γερμανία, έφτασε στο Τατόι και εξέτασε τα τραύματα του Βασιλιά παρουσία και της Ασπασίας Μάνου, η οποία έχει ειδοποιηθεί από το σπίτι του Χρήστου Ζαλοκώστα <ref group="Σημ."> Ο Χρήστος Ζαλοκώστας ήταν στενός φίλος του Βασιλιά και παντρεμένος με τη Ρωξάνη Μάνου, αδερφή της Ασπασίας. Κατά συνέπεια υπήρχε μια οικειότητα μεταξύ αυτού και της Ασπασίας. </ref> και είχε καταφθάσει ανήσυχη. Ο Μέρμηγκας έπλυνε τα τραύματα με οινόπνευμα και βενζίνη που εθεωρείτο άριστο αντισηπτικό και συμμάζεψε τις πολτοποιημένες μυικές μάζες με γάζες εμποτισμένες σε ιώδιο, αλλά δεν θεώρησε τον καυτηριασμό αναγκαίο, πιστεύοντας ότι πρόκειται για ένα συνηθισμένο τραύμα. Ο ίδιος ο Βασιλιάς ζήτησε το παράξενο αυτό περιστατικό να μη δημοσιευτεί. Οι πληγές ωστόσο είχαν μολυνθεί και το ίδιο βράδυ ο Βασιλιάς ανέβασε πυρετό. Λίγες ημέρες αργότερα εμφανίστηκαν φλεγμονές και οι πληγές αντί να κλείσουν είχαν επεκταθεί. Καλούνται επτά από τους σπουδαιότερους Έλληνες καθηγητές ιατρικής της εποχής, ο [[Κωνσταντίνος Σάββας|Σάββας]], [[Γεράσιμος Φωκάς|Φωκάς]], [[Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος|Αναγνωστόπουλος]], [[Σπυρίδων Λιβιεράτος|Λιβιεράτος]], [[Μενέλαος Σακόρραφος|Σακόρραφος]], [[Βλαδίμηρος Μπένσης|Μπένσης]] και [[Μαρίνος Γερουλάνος|Γερουλάνος]] για να δώσουν λύση. Ο Σάββας εντοπίζει με μικροσκόπιο στο πύον που αναβλύζει από τις πληγές το βακτήριο του [[Στρεπτόκοκκος|Στρεπτόκκοκου]]. Ο Φωκάς προτείνει ο Βασιλιάς να ακρωτηριαστεί, αλλά πρότασηπρότασή του απορρίπτεται από την Ασπασία Μάνου.

Μετά από λίγες μέρες και με εντολή του Βενιζέλου, ο οποίος έχει ενημερωθεί και αγωνιά για την υγεία του Βασιλιά, καλούνται στην Ελλάδα δύο διαπρεπέστατοι Γάλλοι ιατροί, οι οποίοι όμως εξηγούν ότι ο ακρωτηριασμός πλέον είναι άσκοπος, αφού η μόλυνση έχει επεκταθεί και οτι ο Βασιλιάς είναι καταδικασμένος σε θάνατο.

Στις 25 Οκτωβρίου (με το νέο ημερολόγιο) και αφού είχαν μεσολαβήσει εφτά εγχειρήσεις, ο 27χρονος Βασιλιάς υπέκυψε στην ασθένειά του.

Ο φίλος του [[Χρήστος Ζαλοκώστας]] τον περιγράφει ως ένα μαθητή μέτριο στην στρατιωτική σχολή<ref>Ζαλοκώστα, χ.χ., σ.12.</ref> και ως άτομο που κατά τα νεανικά του χρόνια διακρινόταν για τον ατίθασο χαρακτήρα του, τις επιτυχίες του στο γυναικείο φύλο και την αγάπη του για τα αυτοκίνητα.<ref>Ζαλοκώστα, χ.χ., σ. 12-13.</ref>. Ήπιος γενικά χαρακτήρας, ένιωθε συχνά να τον καταπιέζει η αυλική εθιμοτυπία και είχε ροπή στα ξενύχτια και το τάβλι, χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα για τις κρατικές υποθέσεις, μα πιο πολύ για τα γρήγορα αυτοκίνητα.<ref>Μελέτης Μελετόπουλος, «Αλέξανδρος»,Η βασιλεία στη Νεώτερη Ελληνική Ιστορία. Από τον Όθωνα στον Κωνσταντίνο Β΄, εκδ.Νέα Σύνορα-Α.Α.Λιβάνη, Αθήνα, 1994, σελ.83-84</ref>

Στις [[8 Ιουλίου]] [[1920]] επισκέφθηκε το [[Δεδέαγατς]] ο βασιλιάς Αλέξανδρος και ο δήμαρχος [[Εμμανουήλ Αλτιναλμάζης]], προσφωνώντας τον βασιλιά, είπε ότι η πόλη προς τιμήν του μετονομάζεται σε [[Αλεξανδρούπολη]].<ref>Σαράντος Καργάκος, Η Ελλάς κατά τους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913), Αθήνα, 2012, σελ.318</ref>