Βαλκανικός Συνασπισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 10:
Εκτός από τη ρωσική πίεση στη Βουλγαρία και τη Σερβία, ένα άλλο γεγονός που προκάλεσε τη δημιουργία του Συνασπισμού ήταν η Αλβανική Εξέγερση του 1911. Το χρονικό των διαπραγματεύσεων μεταξύ Σερβίας και Βουλγαρίας δείχνει ότι η πρόοδος ήταν παράλληλη με την επιτυχία της Αλβανικής εξέγερσης. Το Μάιο του 1912 οι Αλβανοί κατάφεραν να καταλάβουν τα [[Σκόπια]] και συνέχισαν προς το [[Μπίτολα|Μοναστήρι]], αναγκάζοντας τους Οθωμανούς να αναγνωρίσουν την αυτονομία της [[Αλβανία]]ς τον Ιούνιο του 1912. Για τη Σερβία αυτό θεωρήθηκε καταστροφή. Μετά τη ματαίωση των ελπίδων της επέκτασης προς τα βόρεια λόγω της προσάρτησης της [[Βοσνία και Ερζεγοβίνη|Βοσνίας και Ερζεγοβίνης]] στην Αυστροουγγαρία τον Οκτώβριο του 1908, η Σερβία είδε τώρα την τελευταία κατεύθυνση πιθανής επέκτασης, προς τα νότια, να χάνεται επίσης λόγω της δημιουργίας ενός Αλβανικού [[Βιλαέτι|Βιλαετίου]]. Οι Σέρβοι έπρεπε τώρα να αγωνιστούν ενάντια στο χρόνο για να εμποδίσουν την ίδρυση του Αλβανικού κράτους. Από την άλλη πλευρά η Βουλγαρία χρησιμοποίησε αυτή τη Σερβική ανυπομονησία για να αναγκάσει τη Σερβία να συμφωνήσει σε σημαντικές παραχωρήσεις όσον αφορά τη [[Μακεδονία του Βαρδάρη]]. Έτσι η τελική συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών προέβλεπε ότι, σε περίπτωση νικηφόρου πολέμου εναντίον των Οθωμανών, η Βουλγαρία θα έπαιρνε όλη τη Μακεδονία νότια της γραμμής Kρίβα Παλάνκα-[[Οχρίδα (πόλη)|Οχρίδα]]. Η επέκταση της Σερβίας θα γινόταν βορείως της γραμμής αυτής, συμπεριλαμβανομένου του [[Κοσσυφοπέδιο|Κοσσυφοπεδίου]], και δυτικά προς την ακτή της [[Αδριατική θάλασσα|Αδριατικής]], περιοχή που περιλάμβανε το βόρειο μισό της σημερινής Αλβανίας, προσφέροντας στη Σερβία πρόσβαση στη θάλασσα. Στην ουσία η Σερβία αναγκάστηκε να ανταλλάξει τη Μακεδονία με την Αλβανία, θέμα που θα διαδραμάτιζε βασικό ρόλο στην τελική διάλυση του Συνασπισμού την άνοιξη του 1913, όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις επέμειναν στη δημιουργία του Αλβανικού κράτους και αρνήθηκαν στη Σερβία να επεκταθεί εδαφικά προς αυτή την κατεύθυνση.
[[Image:Balkans at 1905.jpg|thumb|250px|left|Τα Βαλκάνια την εποχή της δημιουργίας του Βαλκανικού Συνασπισμού, πριν τους Βαλκανικούς Πολέμους.]]
Η Βουλγαρία, από την πλευρά της, είχε διατηρήσει μια μακροπρόθεσμη πολιτική όσον αφορά τους Οθωμανούς από τότε που απέκτησε την ανεξαρτησία της κατά το [[Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1877-1878)|Ρωσοτουρκικό Πόλεμο]]. Μετά το επιτυχημένο [[πραξικόπημα]] για την ενσωμάτωση της [[Ανατολική Ρωμυλία|Ανατολικής Ρωμυλίας]] είχε ενορχηστρώσει ένα μεθοδικό σχέδιο έμμεσης επέκτασης μέσω της δημιουργίας, στην πολυεθνική οθωμανοκρατούμενη Μακεδονία (για πολλούς αιώνες διοικητική μάλλον παρά εθνική ονομασία), μιας ενιαίας, απελευθερωτικής και επαναστατικής οργάνωσης, της [[Εσωτερική Μακεδονική Αδριανουπολιτική Επαναστατική Οργάνωση|ΕΜΕΟ]], υποτίθεται χωρίς εθνικό χρώμα. Η ρητορική της ΕΜΕΟ ισχυριζόταν ότι μιλούσε γενικά για απελευθέρωση για λογαριασμό του "Μακεδονικού Λαού", διακηρύσσοντας τον αντι[[Σωβινισμός|σωβινισμό]] της. Στην πραγματικότητα ήταν μια οργάνωση υποστηριζόμενη από τη Βουλγαρία, που δημιουργήθηκε με τη μυστική ατζέντα να διευκολύνει την ενσωμάτωση της [[Θράκη]]ς (Ανατολικής και Δυτικής) και της Μακεδονίας (του Αιγαίου και του Βαρδάρη) σε ένα νέο αυτόνομο κράτος, ως ένα ενδιάμεσο βήμα πριν μπορέσει να γίνει η ενοποίηση με τη Βουλγαρία με τον ίδιο τρόπο όπως με την Ανατολική Ρωμυλία. Μετά την αρχική επιτυχία η Σερβία και ιδιαίτερα η Ελλάδα συνειδητοποίησαν τον πραγματικό σκοπό της ΕΜΕΟ και έτσι ξέσπασε ένας βίαιος ανταρτοπόλεμος, ο λεγόμενος [[Μακεδονικός Αγώνας]] ανάμεσα σε ένοπλες ομάδες υποστηριζόμενες από τη Βουλγαρία και την Ελλάδα μέσα στην οθωμανική Μακεδονία. Η σύγκρουση έληξε μόνο όταν ήρθε στην εξουσία το κίνημα των [[Νεότουρκοι|Νετούρκων]], υποσχόμενο μεταρρυθμίσεις και ισότητα όλων των Οθωμανών υπηκόων, ανεξαρτήτως θρησκείας ή εθνικότητας. Στη συνέχεια η Βουλγαρία στράφηκε στην πιο άμεση μέθοδο επέκτασης, του πολέμου, οικοδομώντας ένα μεγάλο στρατό για το σκοπό αυτό και άρχισε να βλέπει εαυτήν ως την «[[Πρωσία]] των Βαλκανίων»<ref>[http://www.mirrorservice.org/sites/ftp.ibiblio.org/pub/docs/books/gutenberg/1/4/4/7/14477/14477-h/14477-h.htm Emile Joseph Dillon, "''The Inside Story of the Peace Conference''", Ch. XV]</ref> . Αλλά ακόμα και έτσι ήταν σαφές ότι η Βουλγαρία δεν μπορούσε να κερδίσει έναν πόλεμο μόνη της εναντίον των Οθωμανών και ότι μια συμμαχία ήταν απαραίτητη. Υπογράφοντας το στρατιωτικό παράρτημα στην αρχική συμφωνία, η Βουλγαρία σκόπευε να χρησιμοποιήσει το Σερβικό στρατό για να καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας, συγκεντρώνοντας το δικό της στρατό για τις επιχειρήσεις εναντίον της Θράκης με τις μεγάλες πόλεις της [[Αδριανούπολη]] και [[Κωνσταντινούπολη]].
Στην Ελλάδα αξιωματικοί του στρατού είχαν [[Κίνημα στο Γουδί|εξεγερθεί]] τον Αύγουστο του 1909 και εξασφάλισαν τον διορισμό μιας προοδευτικής κυβέρνησης υπό τον [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ελευθέριο Βενιζέλο]], που έλπιζαν ότι θα έλυνε το [[Κρητικό Ζήτημα]] υπέρ της Ελλάδας και θα αναιρούσε την [[Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897|ήττα τους το 1897]] από τους Οθωμανούς. Στις συζητήσεις που οδήγησαν την Ελλάδα να ενταχθεί στο Συνασπισμό, η Βουλγαρία αρνήθηκε να δεσμευτεί σε οποιαδήποτε συμφωνία για την κατανομή των εδαφικών κερδών, σε αντίθεση με τη συμφωνία με τη Σερβία για τη Μακεδονία του Βαρδάρη. Ο λόγος ήταν η διπλωματική πολιτική της Βουλγαρίας για τον εξαναγκασμό της Σερβίας σε συμφωνία που περιόριζε την πρόσβασή της στη Μακεδονία, ενώ παράλληλα αρνιόταν οποιαδήποτε τέτοια συμφωνία με την Ελλάδα. Υποτιμώντας τη στρατιωτική αποτελεσματικότητα του Ελληνικού Στρατού η Βουλγαρική ηγεσία εκτιμούσε ότι, σύμφωνα με τα στρατιωτικά σχέδια, οι περιορισμένες δυνάμεις της που είχαν αναπτυχθεί στο Μακεδονικό μέτωπο θα μπορούσαν να καταλάβουν το μεγαλύτερο τμήμα της περιοχής και τη σημαντική πόλη-λιμάνι της [[Θεσσαλονίκη]]ς πριν από τους Έλληνες. Ωστόσο η είσοδος της Ελλάδας στο Συνασπισμό ήταν απαραίτητη για τους συμμάχους, αφού μόνο η Ελλάδα, από τα Βαλκανικά κράτη, διαθέτοντας μεγάλο στόλο, μπορούσε να αποκλείσει τη μαζική μεταφορά Οθωμανικών ενισχύσεων από την Ασία απευθείας στην Ευρώπη μέσω της θάλασσας. Όπως δήλωσε ο Έλληνας πρεσβευτής στη [[Σόφια]] κατά τις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην είσοδο της Ελλάδας στο Συνασπισμό: "Η Ελλάδα μπορεί να προσφέρει 600.000 άνδρες για την πολεμική προσπάθεια : 200.000 άνδρες στο πεδίο της μάχης και ο στόλος θα μπορέσει να αποτρέψει την απόβαση 400.000 ανδρών από την Τουρκία μεταξύ Θεσσαλονίκης και [[Χερσόνησος της Καλλίπολης|Καλλίπολης. "
| |||