Στη [[ρωμαϊκή μυθολογία]] ο '''ΚουϊρίνοςΚουιρίνος''' ([[Λατινική γλώσσα|Λατινικά]]: ''Quirinus'', [[Αρχαία ελληνική γλώσσα|Αρχαία]]: ''Κυρῖνος'') ήταν πρώιμος θεός του Ρωμαϊκού κράτους. Το όνομα ΚουϊρίνοςΚουιρίνος ήταν επίσης ένα από τα επίθετα του [[Ιανός|Ιανού]], ως ''Janus Quirinus''.<ref>Στην προσευχή των ιερέων [[fetiales]] όπως αναφέρεται από τον [[Λίβιος|Λίβιο]] (I.32.10) και τον [[Μακρόβιος|Μακρόβιο]] (''Sat.'' I.9.15); </ref>
== Ιστορία ==
Ο ΚουϊρίνοςΚουιρίνος ήταν πιθανότατα αρχικά θεός των [[Σαβίνοι|Σαβινών]]. Οι Σαβίνοι είχαν οικισμό κοντά στην τελική τοποθεσία της [[Ρώμη|Ρώμης]], και ανέγειραν βωμό του ΚουϊρίνουΚουιρίνου στον [[Λόφος ΚουϊρινάλιςΚουιρινάλις|Λόφο ΚουϊρινάλιςΚουιρινάλις]] (''Collis Quirinalis''), έναν από τους [[Επτά Λόφοι της Ρώμης|Επτά Λόφους της Ρώμης]]. Όταν οι Ρωμαίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, απορρόφησαν την λατρεία του ΚουϊρίνουΚουιρίνου στο δικό τους πρώιμο δογματικό σύστημα -πριν από την άμεση επίδραση από τους Έλληνες- και θεωρήθηκε ως ο θεοποιημένος [[Ρωμύλος]]. Σύντομα έγινε σημαντικός θεός της Ρωμαϊκής πολιτείας, και συμπεριελήφθη στους πρωϊμότερους προδρόμους της [[Καπιτωλιανή Τριάδα|Καπιτωλιανής Τριάδας]], μαζί με τον [[Μαρς]] (θεό της γεωργίας την εποχή εκείνη) και τον [[Γιούπιτερ]].<ref>Inez Scott Ryberg, "Was the Capitoline Triad Etruscan or Italic?" ''The American Journal of Philology'' '''52'''.2 (1931), pp. 145-156.</ref>
Στη μεταγενέστερη εποχή ωστόσο, ο ΚουϊρίνοςΚουιρίνος έγινε λιγότερο σημαντικός, παραχωρώντας τη θέση του στην μετέπειτα, περισσότερο γνωστή Καπιτωλιανή Τριάδα (η [[Γιούνο]] και η [[Μινέρβα]] πήραν τη θέση αυτού και του Μαρς). Στο τέλος λατρευόταν σχεδόν αποκλειστικά από τον ιερέα του, τον Φλάμεν Κουιρινάλις, που παρέμενε ωστόσο ένας από τους πατρίκιους φλάμινες μαϊόρες, "οι μεγάλοι ιερείς", οι οποίοι προηγούνταν του [[Pontifex Maximus]].<ref>[[Festus]], 198, L: "''Quirinalis, socio imperii Romani Curibus ascito Quirino"''.</ref>
