Ολυμπιάδα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Esslet (συζήτηση | συνεισφορές)
Αναίρεση έκδοσης 7008559 από τον 37.6.233.67 (Συζήτηση)
Ετικέτα: Αναίρεση
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ετικέτες: αφαιρέθηκαν παραπομπές Οπτική επεξεργασία
Γραμμή 28:
 
== Προσωπικότητα-Χαρακτήρας ==
Υπήρξε η νόμιμη γυναίκα του [[Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας|Φιλίππου Β´]] και μοναδική βασίλισσα των [[Μακεδονία|Μακεδόνων]]. Έζησε μαζί του είκοσι χρόνια ([[375 π.Χ.|357 π.Χ.]]-[[337 π.Χ.]]). Ο Φίλιππος, βέβαια, σύμφωνα με τα κρατούντα της εποχής, πήρε πολλές γυναίκες<ref>[http://remacle.org/bloodwolf/erudits/athenee/XIII.htm Αθήναιος, ''Δειπνοσοφισταί'', Βιβλίο 13ο, κεφ. 5]</ref> ([[Αυδάτη Ευρυδίκη της Μακεδονίας|Αυδάτη]], [[Φίλινα]], [[Νικησίπολη]], [[Μήδα]], κ.α.) που δεν ήταν Μακεδόνισσες, εκτός της τελευταίας, της [[Κλεοπάτρα Ευρυδίκη της Μακεδονίας|Κλεοπάτρας]]. Όταν μπήκε στη Μακεδονική αυλή, βρήκε από αυτές τη Φίλινα με το γιο της, Αρριδαίο, και τη θυγατέρα της Αυδάτης, [[Κυνάνη]] και τη θυγατέρα της Νικησίπολης Θεσσαλονίκη. Η Ολυμπιάδα ήταν η πιο μορφωμένη από όλες όσες παντρεύτηκε ο Φίλιππος και από όλες γενικά τις Μακεδόνισσες αρχόντισσες. Εξασκούσε μια απαράμιλλη γοητεία με την ομορφιά της, τη μόρφωση και τη σοβαρότητά της. Θυσίαζε πολλά για την ακόρεστη φιλαρχία της, εκτός από τη ζωή ή τη φήμη του γιου της, [[Μέγας Αλέξανδρος|Αλέξανδρου]], που αγαπούσε παθολογικά. Ο [[Πλούταρχος]], ο οποίος έζησε πολλούς αιώνες αργότερα, τη χαρακτήριζε κακότροπη και ζηλιάρα. Επίσης, αναφέρει ότι εμφανιζόταν με εξημερωμένα [[φίδι]]α.<ref>ἡ δ΄ Ὀλυμπιὰς […] ὄφεις μεγάλους χειροήθεις ἐφείλκετο τοῖς θιάσοις͵ οἳ πολλάκις ἐκ τοῦ κιττοῦ καὶ τῶν μυστικῶν λίκνων παραναδυόμενοι καὶ περιελιττόμενοι τοῖς θύρσοις τῶν γυναικῶν καὶ τοῖς στεφάνοις͵ ἐξέπληττον τοὺς ἄνδρας. {{ws|[[s:Αλέξανδρος|Πλούταρχος, ''Βίοι Παράλληλοι'', Αλέξανδρος, 2.9]]}}</ref> Αργότερα, λέγεται ότι η ίδια ομολόγησε στο σύζυγό της ότι ο Αλέξανδρος δεν ήταν γιος του, αλλά ότι τον είχε συλλάβει από ένα φίδι που εμφανίστηκε στον ύπνο της, το οποίο, σύμφωνα με το μύθο, ήταν ενσάρκωση του ίδιου του [[Δίας (μυθολογία)|Δία]], και ότι ο ίδιος ο Φίλιππος Β´ τη χώρισε και την έστειλε στην Ήπειρο, κατηγορώντας την για [[μοιχεία]]<ref>Ιουστίνος, ''Epitome of the Philippic History of Pompeius Trogus'', Βιβλίο ΧΙ, κεφ. 11, Βιβλίο XII, κεφ. 16</ref>.
 
Ωστόσο, είχε πολλές αρετές, αρκετές από τις οποίες μετέδωσε στο γιο της, τον Αλέξανδρο Γ´. Στην πολυκύμαντη και ταραχώδη ζωή της συναντώνται μεγάλα προτερήματα και μεγάλα ελαττώματα. Ως αφοσιωμένη μητέρα, είχε τάξει τη ζωή της σε ένα μόνο σκοπό και τον υπηρετούσε με πάθος: πώς θα εξασφάλιζε για το γιο της τη διαδοχή του θρόνου της Μακεδονίας μέσα στη δίνη των μηχανορραφιών και δολοπλοκιών στην αυλή της [[Πέλλα]]ς. Και αυτό το ανυποχώρητο πάθος της υπονοούσε ο Φίλιππος, όταν, απαντώντας στο γιο του Αλέξανδρο, που χαρακτήριζε τη μητέρα του ως τη γενναιότερη απ' όλες τις [[Νηρηίδες]], του είπε γελώντας: «όχι μόνο γενναιότερη, αλλά και πολεμικότερη, γιατί δε σταματάει να με καυγαδίζει».Οι σχέσεις των δύο συζύγων έως τo 337 π.Χ., οπότε και η Μακεδόνισσα [[Κλεοπάτρα Ευρυδίκη της Μακεδονίας|Κλεοπάτρα]], ανεψιά του στρατηγού [[Άτταλος ο Μακεδών|Άτταλου]], ανυψώνεται ως ισότιμη και νόμιμη βασίλισσα, υπήρξαν κατά βάση αρμονικές, χωρίς να λείπουν κάποιες εκρήξεις. Ο Φίλιππος της εμπιστευόταν τη διακυβέρνηση του κράτους, όταν απουσίαζε στις συχνές και μακρόχρονες εκστρατείες του. Η Ολυμπιάδα είχε δημιουργήσει στην αυλή δικό της κύκλο ευνοουμένων, που τους προστάτευε ακόμα και από τη στράτευσή τους και την αποστολή στα διάφορα μέτωπα.
 
Ο Μέγας Αλέξανδρος διακρινόταν για την αφοσίωση στη μητέρα του, παρά τον δύστροπο και αυταρχικό χαρακτήρα της. Όταν ο [[Αντίπατρος]], που είχε μείνει τοποτηρητής στη [[Μακεδονία (αρχαίο βασίλειο)|Μακεδονία]], έγραψε στον Αλέξανδρο, που βρισκόταν στην [[Ασία]], ένα εκτενές γράμμα, γεμάτο παράπονα για την Ολυμπιάδα, ο Μέγας Αλέξανδρος είπε, αφού το διάβασε: "''Δεν ξέρει ο Αντίπατρος ότι ένα μόνο δάκρυ της μητέρας μου αρκεί, για να σβήσει χίλιες τέτοιες επιστολές!''"<ref>''Η ευγενέστερη αγάπη'', Κλασσικά Εικονογραφημένα Νο 1052, Εκδόσεις Μ. Πεχλιβανίδη & Σία</ref>.