Βικιπαίδεια

Σύνταγμα της Ισπανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Tasosplestis (συζήτηση | συνεισφορές)
468 επεξεργασίες
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Tasosplestis (συζήτηση | συνεισφορές)
468 επεξεργασίες
Γραμμή 1:
[[Αρχείο:Constitucion_espanola_1978.JPG|δεξιά|250x250px]]
Το '''Ισπανικό Σύνταγμα του 1978''' ([[ισπανικά]]: ''Constitución Española'') είναι ο τρέχων υπέρτατος νόμος του [[Ισπανία|Βασιλείου της Ισπανίας]]. Επικυρώθηκε μέσω δημοψηφίσματος στις 6 Δεκεμβρίου 1978 και υπογράφηκε από τον Βασιλιά Χουάν Κάρλος Α΄ στις 27 Δεκεμβρίου και δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της 29ης Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. <ref>https://boe.es/legislacion/documentos/ConstitucionINGLES.pdf</ref> Η δημοσίευση του Συντάγματος σήμανε τη μετάβαση στη δημοκρατία, η οποία έλαβε χώρα ως ένα αποτέλεσμα του θανάτου στις 20 Νοεμβρίου 1975, του πρώην επικεφαλής του κράτους, στρατηγού Φράνκο, μια σειρά από πολιτικά γεγονότα και την ιστορική μετατροπή του πρώην δικτατορικού καθεστώτος σε ένα «κράτος κοινωνικό και δημοκρατίας που υποστηρίζει την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και τον πολιτικό πλουραλισμό ως ανώτερες αξίες του νομικού συστήματος, όπως διακηρύσσεται στο άρθρο 1 του Συντάγματος. Ενισχύει επίσης την αρχή της εθνικής κυριαρχίας, η οποία εδρεύει στον λαό, και καθιερώνει την κοινοβουλευτική μοναρχία ως μορφή κυβέρνησης. Καταργούνται οι Νόμοι του Βασιλείου, που εγκρίθηκε το 1938 και τροποποιήθηκε πολλές φορές μέχρι το 1977 ακριβώς για να ανοίξει δρόμο για τη δημοκρατία.<ref>http://www.history.com/this-day-in-history/spanish-king-ratifies-democratic-constitution</ref><ref>https://prezi.com/ehgu9ixcsu4-/the-constitution/</ref>
 
Το Σύνταγμα ορίζει ότι ο [[Βασιλιάς της Ισπανίας]] είναι ο αρχηγός του κράτους. Ωστόσο, τα καθήκοντα του βασιλιά είναι απλώς συμβολικά και εκείνος δεν φέρει καμία εκτελεστική εξουσία.<ref>http://www.dailymail.co.uk/news/article-2662329/A-kiss-new-Queen-Spain-King-Felipe-takes-crown-tearful-Juan-Carlos-Letizia-worlds-glamorous-monarchs-wife.html</ref> Η κυβέρνηση, της οποίας ο πρόεδρος είναι χρισμένος από το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων, κατευθύνει την εκτελεστική εξουσία, ενώ η δικαστική εξουσία ασκείται από τους δικαστές.<ref>http://www.congreso.es/portal/page/portal/Congreso/Congreso/Hist_Normas/Norm/const_espa_texto_ingles_0.pdf</ref>
Γραμμή 8:
Ο βασιλιάς είναι ο αρχηγός του κράτους, σύμβολο της ενότητας και σταθερότητας και μετριάζει την τακτική λειτουργία των θεσμών, αναλαμβάνει την υψηλότερη εκπροσώπηση του ισπανικού κράτους στις διεθνείς σχέσεις, ιδιαίτερα με τις χώρες της ιστορικής κοινότητας της, και ασκεί λειτουργίες που αποδίδονται ρητά στο Σύνταγμα και τους νόμους. Οι πράξεις τους έχουν τυπικό χαρακτήρα, η απόφαση των οποίων εξαρτάται από την αρμόδια αρχή, κατά περίπτωση, είναι ο Πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος του Κογκρέσου των Αντιπροσώπων, ή ένας υπουργός.
 
Στο συνταγματικό κείμενο καθιερώνεται έμμεσα η κατανομή των εξουσιών, η θεμελιώδης ιδέα της φιλελεύθερης σκέψης. Βάσει της εθνικής κυριαρχίας επιτρέπει την εκλογή, με καθολική ψηφοφορία (άνδρες και γυναίκες άνω των 18 ετών), τους εκπροσώπους του κυρίαρχου λαού στο Κοινοβούλιο, σχεδιασμένο σαν ένα με δύο σώματα, που αποτελεί τη Συνέλευση των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία . Και τα δύο μοιράζονται την νομοθετική εξουσία, αν και υπάρχει μια υπεροχή του Κογκρέσου των Αντιπροσώπων, η οποία είναι επίσης αποκλειστικά υπεύθυνη για την ανάληψη του Προέδρου της κυβέρνησης και της ενδεχόμενης παύσης του με πρόταση μομφής ή ζήτημα εμπιστοσύνης . Ωστόσο, τόσο το Κογκρέσο όσο και η Γερουσία ασκούν καθήκον πολιτικού ελέγχου της κυβέρνησης μέσω κοινοβουλευτικών ερωτήσεων.
 
Η κυβέρνηση, της οποίας ο πρόεδρος ψηφίζεται από το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων, διευθύνει την εκτελεστική εξουσία, συμπεριλαμβανομένης της δημόσιας διοίκησης . Τα μέλη της κυβέρνησης διορίζονται από τον πρόεδρο και, μαζί με αυτόν, απαρτίζουν το Συμβούλιο των Υπουργών, ένα όργανο που κατέχει την κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας.
Γραμμή 28:
 
Η κυβέρνηση Σουάρεθ έστειλε στο Κοινοβούλιο το νομοσχέδιο για την Πολιτική Μεταρρύθμιση, τον Οκτώβριο του 1976, το οποίο εγκρίθηκε και στη συνέχεια διεξήχθη δημοψήφισμα σύμφωνα με τις απαιτήσεις των Νόμων.
[[Αρχείο:TransicionCartelesCongreso1.jpg|αριστερά|242.986x242.986εσ]]
 
[[Αρχείο:Elecciones_generales_españolas_de_1977_-_distribución_del_voto.svg|δεξιά|301.962x301.962εσ]]
Στη συνέχεια, το βασιλικό νομοθετικό διάταγμα 20/1977, της 18η Μάρτη, επιλέγει ως εκλογικό σύστημα, το σύστημα D'Hondt και κρατική χρηματοδότηση των διαφόρων πολιτικών κομμάτων. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους νομιμοποιήθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ισπανίας . Όλα αυτά επέτρεψαν να διεξαχθούν οι πρώτες γενικές βουλευτικές εκλογές το 1977 μετά το Φεβρουάριο του 1936 και μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
 
Ένας από τους πρώτους στόχους ήταν η σύνταξη ενός συντάγματος. Η Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων και Δημόσιων Ελευθεριών της Συνέλευσης των Αντιπροσώπων διόρισε ένα έγγραφο από επτά βουλευτές που συνέταξαν ένα σχέδιο συντάγματος. Αυτά τα επτά άτομα, που έγιναν γνωστά ως " Πατέρες του Συντάγματος " ήταν οι : Γαβριήλ Cisneros ( UCD ), José Pedro Pérez-Llorca (UCD), Miguel Herrero και Rodriguez de Minon (UCD), Miquel Roca i Junyent (Pacte Democrtic per Catalunya ), ο Manuel Fraga Iribarne ( AP ), ο Gregorio Peces-Barba ( PSOE ) και ο Jordi Solé Tura ( PSUC ).▼
[[Αρχείο:Elecciones generales españolas de 1977 - distribución del voto.svg|miniatura|La distribución de votos y escaños de la [[Legislatura Constituyente de España|legislatura constituyente]], perfiló un mapa político sin mayoría absoluta de gobierno y donde las opciones más radicales no tuvieron el éxito pretendido, y esta circunstancia colaboró en beneficio del acuerdo constitucional.]]
 
▲Ένας από τους πρώτους στόχους ήταν η σύνταξη ενός συντάγματος. Η Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων και Δημόσιων Ελευθεριών της Συνέλευσης των Αντιπροσώπων διόρισε ένα έγγραφο από επτά βουλευτές που συνέταξαν ένα σχέδιο συντάγματος. Αυτά τα επτά άτομα, που έγιναν γνωστά ως " Πατέρες του Συντάγματος " ήταν οι : Γαβριήλ Cisneros ( UCD ), José Pedro Pérez-Llorca (UCD), Miguel Herrero και Rodriguez de Minon (UCD), Miquel Roca i Junyent (Pacte Democrtic per Catalunya ), ο Manuel Fraga Iribarne ( AP ), ο Gregorio Peces-Barba ( PSOE ) και ο Jordi Solé Tura ( PSUC ).
 
Το προσχέδιο συζητήθηκε στην Επιτροπή και στη συνέχεια συζητήθηκε και εγκρίθηκε από τη Συνέλευση των Αντιπροσώπων στις 21 Ιουλίου 1978. Στη συνέχεια, το κείμενο του Συνεδρίου εξετάστηκε από τη Συνταγματική Επιτροπή της Γερουσίας και την Ολομέλεια του ίδιου οργάνου. Η ασυμφωνία μεταξύ του κειμένου που εγκρίθηκε από το Κογκρέσο και εκείνου που ενέκρινε η Γερουσία κατέστησε αναγκαία την παρέμβαση μιας κοινής επιτροπής Κογκρέσου και Γερουσίας, η οποία κατέληξε σε οριστικό κείμενο. Αυτό ψηφίστηκε και εγκρίθηκε την 31η Οκτωβρίου του 1978, στο συνέδριο με 325 ψήφους υπέρ (156 UCD, 110 Σοσιαλιστικής Ομάδας (103 PSOE - ΕΠΑ, πρώην 4 PSPκαι 3 ex PDPC ), 20 του PCE, 9 AP, Ομάδα 8 μειοψηφίαςκόμματος ΚαταλανικάΚαταλονίας (7 PDPC και 1 UDC ), 1 CAIC και 7 της ομάδας εργασίας (4 ex-UCD, 4, 2 ex-PSP και 1 καταλανικήκαταλανικό Κέντρο ), 14 αποχές (7 PNV, 2 AP 1 μειοψηφίας του Ομίλουκόμματος της Καταλονίας (1 ERC ), 2 UCD και 2 κοινή Ομάδα (1 ex-UCD και 1 ERC )) και 6 ψήφοι κατά (5 των ΑΠ και 1 της ΕΕ ). Υπήρχαν επίσης 5 απουσίες (1 από UCD, 1 από PSOE, 1 από PNV και 1 από την Μικτή Ομάδα (1 πρώην UCD)). Στη Γερουσία υπήρξαν 226 ναι, 8 αποχές, 5 υπογραφέςόχι και 14 απουσίες.▼
[[Αρχείο:TransicionCartelesCongreso1.jpg|miniatura|Carteles de los partídos políticos realizados con motivo del [[Referéndum para la ratificación de la Constitución española]].]]
 
Καταφατικό ήταν και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σε ψηφοφορία στις 6 Δεκέμβρη ως το 1978.
▲Το προσχέδιο συζητήθηκε στην Επιτροπή και στη συνέχεια συζητήθηκε και εγκρίθηκε από τη Συνέλευση των Αντιπροσώπων στις 21 Ιουλίου 1978. Στη συνέχεια, το κείμενο του Συνεδρίου εξετάστηκε από τη Συνταγματική Επιτροπή της Γερουσίας και την Ολομέλεια του ίδιου οργάνου. Η ασυμφωνία μεταξύ του κειμένου που εγκρίθηκε από το Κογκρέσο και εκείνου που ενέκρινε η Γερουσία κατέστησε αναγκαία την παρέμβαση μιας κοινής επιτροπής Κογκρέσου και Γερουσίας, η οποία κατέληξε σε οριστικό κείμενο. Αυτό ψηφίστηκε και εγκρίθηκε την 31η Οκτωβρίου του 1978, στο συνέδριο με 325 ψήφους υπέρ (156 UCD, 110 Σοσιαλιστικής Ομάδας (103 PSOE - ΕΠΑ, πρώην 4 PSPκαι 3 ex PDPC ), 20 του PCE, 9 AP, Ομάδα 8 μειοψηφίας Καταλανικά (7 PDPC και 1 UDC ), 1 CAIC και 7 της ομάδας εργασίας (4 ex-UCD, 4, 2 ex-PSP και 1 καταλανική Κέντρο ), 14 αποχές (7 PNV, 2 AP 1 μειοψηφίας του Ομίλου της Καταλονίας (1 ERC ), 2 UCD και 2 κοινή Ομάδα (1 ex-UCD και 1 ERC )) και 6 ψήφοι κατά (5 των ΑΠ και 1 της ΕΕ ). Υπήρχαν επίσης 5 απουσίες (1 από UCD, 1 από PSOE, 1 από PNV και 1 από την Μικτή Ομάδα (1 πρώην UCD)). Στη Γερουσία υπήρξαν 226 ναι, 8 αποχές, 5 υπογραφές και 14 απουσίες.
 
Το Σύνταγμα, το οποίο υποβλήθηκε σε δημοψήφισμα, επικυρώθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1978 από 87,78% των ψηφοφόρων που αντιπροσωπεύουν το 58,97% της εκλογικής απογραφής, 19 είναι το μοναδικό σύνταγμα στην ιστορία Η Ισπανία έχει εγκριθεί και εγκριθεί από τον ισπανικό λαό μέσω δημοψηφίσματος. 20 Το Σύνταγμα κυρώθηκε στις 27 Δεκεμβρίου από τον βασιλιά και δημοσιεύθηκε στο BOEισπανικό ΦΕΚ στις 29 Δεκεμβρίου (οδεν 28οςέγινε αποφυλακίστηκεστις επειδή συνέπεσε με την Ημέρα των Αγίων Αθώων28, παραδοσιακάεπειδή αφιερωμένηήταν στα αστείααργία). Από το 1986, 21Κάθεκάθε 6 Δεκεμβρίου είναι μια "εθνική ημέρα" (χωρίς να αντικατασταθεί η παραδοσιακή ημέρα του Κολόμβου, 12 Οκτωβρίου ) στο Βασίλειο της Ισπανίας, που γιορτάζει την Ημέρα του Συντάγματος .▼
Καταφατική δημοψήφισμα ψηφοφορία στις 6 Δεκέμβρη ως το 1978 .
▲Το Σύνταγμα, το οποίο υποβλήθηκε σε δημοψήφισμα, επικυρώθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1978 από 87,78% των ψηφοφόρων που αντιπροσωπεύουν το 58,97% της εκλογικής απογραφής, 19 είναι το μοναδικό σύνταγμα στην ιστορία Η Ισπανία έχει εγκριθεί και εγκριθεί από τον ισπανικό λαό μέσω δημοψηφίσματος. 20 Το Σύνταγμα κυρώθηκε στις 27 Δεκεμβρίου από τον βασιλιά και δημοσιεύθηκε στο BOE στις 29 Δεκεμβρίου (ο 28ος αποφυλακίστηκε επειδή συνέπεσε με την Ημέρα των Αγίων Αθώων, παραδοσιακά αφιερωμένη στα αστεία). Από το 1986, 21Κάθε 6 Δεκεμβρίου είναι μια "εθνική ημέρα" (χωρίς να αντικατασταθεί η παραδοσιακή ημέρα του Κολόμβου, 12 Οκτωβρίου ) στο Βασίλειο της Ισπανίας, που γιορτάζει την Ημέρα του Συντάγματος .
 
Μόλις εγκριθείεγκρίθηκε το Σύνταγμα, το Σύνταγμαπροηγούμενο "Cortes" διαλύθηκε και διεξήχθησαν οι γενικές εκλογές του 1979, με αποτέλεσμα παρόμοιο με εκείνο που επιτεύχθηκε πριν από δύο χρόνια. Ωστόσο, η αστάθεια του κράτους και του κυβερνώντος κόμματος ( UCD ) έληξε με την παραίτηση του Adolfo Suárez τον Ιανουάριο του 1981, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Leopoldo Calvo Sotelo . ΣταΣτην εγκαίνιαορκωμοσία του νέου Πρωθυπουργού, μια ομάδα Πολιτικών φρουρών, υπό τις διαταγές του οποίου ητου ήταν αντισυνταγματάρχηςαντισυνταγματάρχη Antonio Tejero, που έδωσεπραγματοποίησαν μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, γνωστόγνωστή ως 23-F . Η προεδρία του Calvo Sotelo έληξε μετά τογενικέςτις γενικές εκλογές του 1982, οι οποίες έδωσαν μια ευρεία νίκη στο PSOE .
 
Δομή
Το 1978 ισπανικό Σύνταγμα αποτελείται από ένα προοίμιο, 169 άρθρα, διαιρούμενο σε έντεκα τίτλους (ένα Προκαταρκτική Τίτλος και δέκα αριθμημένες), τέσσερις πρόσθετες διατάξεις, εννέα μεταβατική, ένα υποτιμητικό και ένα τελικό.
 
Μετά τη γαλλική παράδοση, το περιεχόμενό της μπορεί να διαρθρωθεί σε ένα δογματικό μέρος, με τις συνταγματικές αρχές και τα θεμελιώδη δικαιώματα, και ένα οργανικό μέρος, με την κατανομή των εξουσιών και την πολιτική και εδαφική οργάνωση.
Γραμμή 66 ⟶ 64 :
ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Δογματικό μέρος
Στο ισπανικό Σύνταγμα, το δογματικό μέρος αποτελείται από τις συνταγματικές αρχές που καθορίζουν την πολιτική και εδαφική διαμόρφωση του ισπανικού κράτους και την ταυτότητά του (προκαταρκτικό τίτλο). καθώς και την απαρίθμηση και τη ρύθμιση των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και των εγγυήσεών τους. Από την άλλη πλευρά, συμπεριλαμβάνονται οι κατευθυντήριες αρχές της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής (Τίτλος Ι). Με αυτό τον τρόπο, το δογματικό μέρος αποτελείται από:
 
Προκαταρκτικός τίτλος (άρθρα 1 έως 9)
Τίτλος Ι, " Θεμελιώδη δικαιώματα και υποχρεώσεις " (άρθρα 10 έως 55)
Κεφάλαιο Ι, " Στους Ισπανούς και τους αλλοδαπούς " (άρθρα 11 έως 13)
Κεφάλαιο ΙΙ, " Δικαιώματα και ελευθερίες " (άρθρα 14 έως 38)
Τμήμα Ι " Θεμελιώδη δικαιώματα και δημόσιες ελευθερίες " (άρθρα 15 έως 29)
Τμήμα II " Σχετικά με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών " (άρθρα 30 έως 38)
Κεφάλαιο ΙΙΙ " Κατευθυντήριες αρχές της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής " (άρθρα 39 έως 52)
Κεφάλαιο IV, " Εγγυήσεις Θεμελιωδών Ελευθεριών και Δικαιωμάτων " (άρθρα 53 και 54)
Κεφάλαιο V, " σχετικά με την αναστολή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών " (άρθρο 55)
Οργανικό μέρος
Η δομή του κράτους σχεδιάζεται να ρυθμίζει τα βασικά όργανα που ασκούνται από τις κρατικές εξουσίες. Το ισπανικό σχέδιο του συστήματος να διατηρεί την τριμερή κατανομή των αρμοδιοτήτων των Μοντεσκιέ, μεταξύ της εκτελεστικής εξουσίας, νομοθετική και δικαστική εξουσία . Τα αντίστοιχα τμήματα του ισπανικού Συντάγματος είναι τα εξής:
 
Τίτλος II, « De la Corona » (άρθρα 56 έως 65)
Τίτλος ΙΙΙ, " των γενικών δικαστηρίων " (άρθρα 66 έως 96)
Τίτλος IV, " για την κυβέρνηση και τη διοίκηση " (άρθρα 97 έως 107)
Τίτλος V, " Σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ κυβέρνησης και Cortes Generales " (άρθρα 108 έως 116)
Τίτλος VI, " Σχετικά με το δικαστικό σώμα " (άρθρα 117 έως 127)
Τίτλος VII, " Οικονομία και οικονομικά " (άρθρα 128 έως 136)
Τίτλος VIII, " Σχετικά με την εδαφική οργάνωση του κράτους " (άρθρα 137 έως 158)
Τίτλος IX, " Από το Συνταγματικό Δικαστήριο " (άρθρα 159 έως 165)
Τίτλος X, " Σχετικά με τη συνταγματική μεταρρύθμιση " (άρθρα 166 έως 169).
Το Σύνταγμα τελειώνει με:
 
Γραμμή 184 ⟶ 182 :
Το Σύνταγμα του 1978 αναγνωρίζει και εγγυάται στο άρθρο 2 το δικαίωμα της αυτονομίας των διαφόρων εθνικοτήτων και περιφερειών, το οποίο συνδέει την αρχή με την ενότητα του ισπανικού έθνους και την αλληλεγγύη μεταξύ των αυτόνομων κοινοτήτων που την συνθέτουν.
 
Από την άλλη πλευρά, η αρχή της αυτονομίας προεδρεύει της εδαφικής διαμόρφωσης του κράτους, το οποίο σύμφωνα με το άρθρο 137 είναι οργανωμένο σε δήμους, επαρχίες και αυτόνομες κοινότητες. Ωστόσο, πρέπει να διακρίνουμε την τοπική αυτονομία (δήμους και επαρχίες) με αξιοσημείωτη διοικητική φύση και την αυτονομία των εθνικοτήτων και των περιφερειών (αυτόνομων κοινοτήτων) μεγαλύτερης πολιτικής και διοικητικής σημασίας.
 
Δείτε επίσης: Ισπανικό Σύνταγμα του 1978 # Εδαφική οργάνωση
Γραμμή 193 ⟶ 191 :
Ο δυϊστικός χαρακτήρας των θεμελιωδών δικαιωμάτων έχει αναγνωριστεί από τη νομολογία του Συνταγματικού Δικαστηρίου . 31 Με την πρώτη του πτυχή, αποτελούν υποκειμενικά δικαιώματα υπέρ των ανθρώπων που υπόκεινται σε δημόσιες εξουσίες. Από την άλλη πλευρά, είναι και αξίες που διαμορφώνουν το πολιτικό σύστημα, νομιμοποιώντας το μπροστά στον πολίτη.
 
Το Σύνταγμα, στον τίτλο Ι ( «Από τα θεμελιώδη δικαιώματα και υποχρεώσεις»), περιλαμβάνει πέντε κεφάλαια για να καθορίσει την κυριότητα των εν λόγω δικαιωμάτων (Κεφάλαιο Ι), απαριθμώντας τους (Κεφάλαιο ΙΙ), και η εξασφάλισή τους (κεφάλαια IV και V). Περιέχει επίσης έναν πίνακα των κατευθυντήριων αρχών της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής (κεφάλαιο ΙΙΙ), της καθαρά προγραμματικής αποτελεσματικότητας.
 
Αρχική σελίδα
Το Κεφάλαιο Ι φέρει τον τίτλο "Σχετικά με τους Ισπανούς και τους αλλοδαπούς" (άρθρα 11 έως 13) και ασχολείται με θέματα σχετικά με την εθνικότητα, την εφαρμογή του Συντάγματος στους αλλοδαπούς και την ηλικία της πλειοψηφίας .
 
Όσον αφορά την απόκτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων από αλλοδαπούς, η συνταγματική νομολογία 32 έχει ερμηνεύσει το άρθρο 13.1 που αναγνωρίζει τρεις παραδοχές:
Γραμμή 210 ⟶ 208 :
Στο κεφάλαιο ΙΙ, υπό τον τίτλο «Δικαιώματα και τις Ελευθερίες» ξεκινά με την αρχή της τυπικής ισότητας που προβλέπεται στο άρθρο 14, ότι η συνταγματική νομολογία έχει ανατεθεί να αποσαφηνίσει τη διάκριση μεταξύ «ισότητας ενώπιον του νόμου» και «ίσων στο νόμο. " Στην πρώτη περίπτωση, προϋποθέτει την απαγόρευση ότι οι δημόσιες αρχές αντιμετωπίζουν διαφορετικές καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο. Στη δεύτερη περίπτωση, θα επιτρέπει στις δημόσιες αρχές κάνουν διαφορετική μεταχείριση όταν υπάρχει αντικειμενική δικαιολογία για μια τέτοια διάκριση, μπορεί να αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο καταστάσεις που είναι ουσιωδώς διαφορετικά.
 
Στη συνέχεια, το Σύνταγμα εξακολουθεί να τμήματος Ι, «τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις δημόσιες ελευθερίες» (αρθ. 15 έως 29) και το Τμήμα ΙΙ «των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των πολιτών» (αρθ. 30 έως 38).
 
Τμήμα I
Γραμμή 247 ⟶ 245 :
Κανονιστικές εγγυήσεις, αποτελούμενες από το απόθεμα του νόμου για την ανάπτυξη των θεμελιωδών δικαιωμάτων και την επιφύλαξη του οργανικού νόμου για το περιεχόμενο του τμήματος Ι.
Θεσμικές εγγυήσεις, οι οποίες διαμένουν στον Διαμεσολαβητή και στο Υπουργείο Οικονομικών .
Δικαστικές εγγυήσεις, που αποτελείται από συνταγματικής δικαιοδοσίας ( Amparo, συνταγματική καταγγελία ) ως γενική αρμοδιότητα ( αποτελεσματική δικαστική προστασία, τη διαδικασία του habeas corpus ).
Το νόμιμο αποθεματικό προϋποθέτει ότι η ρυθμιστική ανάπτυξη ορισμένων θεμάτων δεν μπορεί να γίνει με κανονισμό . Στην περίπτωση των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, το Σύνταγμα θεσπίζει την επιφύλαξη του Νόμου για ολόκληρο το Κεφάλαιο ΙΙ, 40 περιλαμβάνοντας επίσης τις κατευθυντήριες αρχές που περιέχονται στο Κεφάλαιο ΙΙΙ. 41 Από την άλλη πλευρά, το Σύνταγμα θεσπίζει επίσης ένα αποθεματικό του Οργανικού Νόμου για τα θεμελιώδη δικαιώματα που περιέχονται στο τμήμα Ι του κεφαλαίου ΙΙ, 42, επίσης, δεν μπορεί να ρυθμιστεί με το νομοθετικό διάταγμα 43 ή νομοθετικής εξουσιοδότησης. 44
 
Γραμμή 254 ⟶ 252 :
Μαζί με τον Διαμεσολαβητή, οι θεσμικές εγγυήσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων περιλαμβάνει επίσης την παρέμβαση του εισαγγελέα στις διαδικασίες που αφορούν τα δικαιώματα αυτά, που ενεργεί για την υπεράσπιση της νομιμότητας, των δικαιωμάτων των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος που προστατεύεται από το του νόμου . 45
 
Τα Θεμελιώδη Δικαιώματα που περιλαμβάνονται στο Τμήμα Ι (συμπεριλαμβανομένων των άρθρων 14 και 30.2) θα προστατεύονται από τα τακτικά Δικαστήρια ακολουθώντας μια διαδικασία βασισμένη στις αρχές της προτίμησης και της αθροιστικής εκτίμησης . Εξαντληθεί ο συνήθης δικαστικός τρόπος, οι πολίτες νομιμοποιούνται να έχουν πρόσβαση στο ένδικο μέσο του amparo ενώπιον του Συνταγματικού Δικαστηρίου. 39
 
Ομοίως, το συνταγματικό δικαστήριο μπορεί να προστατεύσει τις παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων (όχι μόνο Τμήμα I) από την δράση της αντισυνταγματικότητας, 46 η οποία, ωστόσο, έχει σοβαρούς περιορισμούς στις νόμιμες όργανα νομιμοποίηση, είναι αποκλειστικά διάθεση του Προέδρου της Κυβέρνησης, του Διαμεσολαβητή, 50 βουλευτές, 50 γερουσιαστές ή το νομοθετικό ή εκτελεστικό όργανο μιας αυτόνομης κοινότητας. 47
 
Ορισμένες εγγυήσεις των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων έχουν επίσης το βαθμό θεμελιωδών δικαιωμάτων. Έτσι, με τη διαδικασία του habeas corpus για την άμεση προσωρινή κράτηση ενός κρατουμένου 48 ή το δικαίωμα αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας 49 και μια διαδικασία με τη δέουσα εγγυήσεις ( τεκμήριο της αθωότητας, το δικαίωμα υπεράσπισης προεπιλογή, δικαστής νόμος, κλπ) 50
 
Το Crown
Γραμμή 267 ⟶ 265 :
 
Λειτουργίες
Οι αρμοδιότητές τους καθορίζονται στο άρθρο 62, η απαρίθμηση των οποίων συνοδεύεται από ρήτρες που υποδηλώνουν ότι τέτοιες πράξεις θα γίνονται «σύμφωνα με το νόμο», «σύμφωνα με το Σύνταγμα» ή «κατόπιν προτάσεως του Προέδρου της Κυβέρνησης» (και μερικές φορές, του Προέδρου του Κογκρέσου). Μεταξύ των αναφερόμενων λειτουργιών περιλαμβάνονται τα εξής:
 
Κυρώσεις και νόμοι.
Γραμμή 321 ⟶ 319 :
Ο Τίτλος ΙΙΙ του Συντάγματος ρυθμίζει το Cortes Generales, το συνταγματικό όργανο που ασκεί την εκπροσώπηση του ισπανικού λαού και αποτελείται από τη Συνέλευση των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία . 60 Η υπεροχή του Κογκρέσου πάνω Γερουσίας δώσουν το εξασθενημένο δύο σωμάτων κοινοβουλευτισμού.
 
Το Σύνταγμα ορίζει ότι κάθε κοινοβούλιο έχει κανονισμό, 61 πρόεδρο και πίνακα. 62 καθιερώνει επίσης μια μόνιμη επιτροπή για την κάμερα, η οποία εκτελούν συγκεκριμένες λειτουργίες (Ρεσίτ, δήλωση των κρατών του συναγερμού, εκτός και ιστοσελίδα ) στις περιόδους όπου η κάμερα είναι όποιος δεν πρέπει να συγκληθεί. 63 Για τις κοινές συνεδριάσεις, συναντώνται σε Cortes Generales, υπό την προεδρία του προέδρου του Κογκρέσου, και διέπονται από έναν κοινό κανονισμό που εγκρίνεται με απόλυτη πλειοψηφία σε κάθε τμήμα. 64
 
Μαζί με τα όργανα της Camerales με συνταγματική προέλευση, είναι απαραίτητο να τονισθεί η εμφάνιση δύο βασικών στοιχείων στους κανονισμούς των επιμελητηρίων. Πρώτον, η Κοινοβουλευτική Ομάδα, ένα μέσο μέσω του οποίου τα πολιτικά κόμματα συμμορφώνονται με την πειθαρχία του Επιμελητηρίου. Για τη συγκρότηση μιας ομάδας απαιτούνται τουλάχιστον 10 γερουσιαστές για τη Γερουσία και 15 βουλευτές για το Κογκρέσο. Στην περίπτωση του Κογκρέσου μπορεί να συγκροτηθεί και με 5 βουλευτές αν το κόμμα έχει λάβει το 5% των ψήφων σε εθνικό επίπεδο ή το 15% σε μια εκλογική περιφέρεια στην οποία παρουσιάζεται. Δεύτερον, η συνάντηση των εκπροσώπων των κοινοβουλευτικών ομάδων, μαζί με τον Πρόεδρο της Βουλής, αποτελεί το Διοικητικό Εκπρόσωποι η οποία θα καθορίζει την ημερήσια διάταξη με σταθμισμένη ψήφο.
Γραμμή 349 ⟶ 347 :
 
Palacio de la Moncloa, επίσημη έδρα της προεδρίας της κυβέρνησης, και τακτικός τόπος συνάντησης του Συμβουλίου Υπουργών .
Ο τίτλος IV του Συντάγματος ρυθμίζει τον αριθμό της κυβέρνησης, ορίζοντας βασικές πτυχές των λειτουργιών του (άρθρο 97), τη σύνθεσή του (άρθρο 98), τη δημιουργία και την παύση του (άρθρα 99, 100 και 101) και την πιθανή ποινική ευθύνη των μελών που το συνθέτουν (άρθρο 102). Τίτλος V καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ των Cortes Generales και της κυβέρνησης.
 
Ο κοινοβουλευτισμός είναι η μορφή διακυβέρνησης συστάθηκε με το Σύνταγμα: η κυβέρνηση που προέρχονται από το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων και από κοινού υπόλογη στη Βουλή για την πολιτική δράση του. 16
 
Λειτουργίες
Το άρθρο 97 του Συντάγματος ορίζει ότι η κυβέρνηση κατευθύνει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική, την πολιτική και στρατιωτική διοίκηση και την υπεράσπιση του κράτους. (Επίσης) ασκεί την εκτελεστική λειτουργία και την ρυθμιστική εξουσία.
 
Με αυτό τον τρόπο, το Σύνταγμα αποδίδει στην κυβέρνηση μια πολιτική λειτουργία, μια εκτελεστική λειτουργία και μια κανονιστική λειτουργία. Καθένα από αυτά αντιπροσωπεύει μια πτυχή της κυβέρνησης, αν και η στενή διασύνδεση που υπάρχει μεταξύ τους εμποδίζει την απομονωμένη εμφάνισή τους.
 
Η πολιτική λειτουργία περιλαμβάνει ένα ευρύ και ποικίλο σύνολο των δράσεων που κυμαίνονται από τη δημιουργία ενός πολιτικού προγράμματος και διοικητικές κατευθυντήριες γραμμές για την κοινωνική και οικονομική σφαίρα, μέχρι την κήρυξη του πολέμου και της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων. Επίσης θα πρέπει να σημειωθεί πράξεις που αφορούν την εξωτερική πολιτική (διαπραγμάτευση των διεθνών συνθηκών), η κατάθεση μιας προσφυγής της αντισυνταγματικότητας, 75 η διάλυση του Cortes, 76 σύγκληση ενός συμβουλευτικού δημοψηφίσματος, 77 ή παρέμβαση στην αυτόνομη κοινότητα αυτό δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του. 78
 
Η κανονιστική λειτουργία χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Πρώτον, μια κοινή νομοθετική λειτουργία με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και με την επιφύλαξη αυτών, δηλαδή η απόδοση της νομοθετικής πρωτοβουλίας ( Bill ), 79 παράγουν νομοθετικά διατάγματα προηγούμενη κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία 80 και την έκδοση των κανονισμών έκτακτης ανάγκης ιδρύθηκε Νόμος, γνωστός ως διάταγμα-νόμος, ο οποίος στη συνέχεια επικυρώνεται ή καταργείται από το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων . 81
 
Από την άλλη πλευρά, η δεύτερη κατηγορία της κανονιστικής λειτουργίας αναφέρεται στην κανονιστική εξουσία που αναφέρεται ρητά στο άρθρο 97, η οποία επιτρέπει την έκδοση κανονισμών με κανονιστικό καθεστώς στην εξέλιξη των νόμων ή με τη μορφή βασιλικού διατάγματος (που έχει εγκριθεί από το Υπουργικό Συμβούλιο ) ή με υπουργικό διάταγμα (εγκρίνεται από έναν μόνο Υπουργό ).
 
Τέλος, εκτελεστικής λειτουργίας θα μπορούσε να οριστεί ως η λειτουργία για να συνειδητοποιήσει και να εκτελέσει τις αναγκαίες νομοθετικές, και περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, η λειτουργική και οργανωτική διαχείριση της Δημόσιας Διοίκησης, την επίλυση των διοικητικών προσφυγών ή ραντεβού της πολιτικής εμπιστοσύνης. Δογματικά, η εξουσία της κυβέρνησης να εκδίδει εκτελεστικούς κανονισμούς περιλαμβάνεται συνήθως στην εκτελεστική λειτουργία, αν και αυτή η εξουσία μπορεί επίσης να συμπεριληφθεί στις κανονιστικές σχολές. Αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα των διάχυτων ορίων που υπάρχουν μεταξύ των τριών λειτουργιών που αποδίδονται συνταγματικά στην κυβέρνηση.
Γραμμή 376 ⟶ 374 :
Η Προεδρία της Κυβέρνησης είναι ένα μη εξειδικευμένο όργανο του οποίου ο επικεφαλής κατευθύνει τη δράση της Κυβέρνησης και συντονίζει τα καθήκοντα των άλλων μελών του . 84 Το Σύνταγμα αναθέτει μια θεμελιώδη που αποδίδουν το διορισμό και την παύση των Υπουργών, Αντιπρόεδροι και άλλα μέλη της κυβέρνησης χαρτί. 85
 
Ο σχηματισμός της ίδιας της κυβέρνησης παράγεται μέσα από τις προεδρικές εγκαίνια, 86 πράξης από το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων τοποθετούν την πολιτική τους την εμπιστοσύνη στον Πρόεδρο, ώστε να σχηματίσει μια κυβέρνηση. Σχέση εμπιστοσύνης που υπάρχει μεταξύ Κογκρέσου και του Προέδρου, όχι μεταξύ Κογκρέσου και της κυβέρνησης, έτσι ώστε η τελική πολιτική ευθύνη θα βρίσκονται ακριβώς από πάνω ( προτάσεις μομφής και ζητήματα εμπιστοσύνης ) και έμμεσα για το υπόλοιπο της κυβέρνησης.
 
Αυτή είναι η σημασία του Προέδρου στην κυβέρνηση ότι η παραίτησή του, ο θάνατός του ή η αποχώρηση της κοινοβουλευτικής εμπιστοσύνης προϋποθέτει την αυτόματη παύση της κυβέρνησης στο σύνολό της. 87 Σε μια τυπική έννοια, η σημασία της εκδηλώνεται στο πλαίσιο του Συμβουλίου των Υπουργών, των οποίων η προεδρία πιστώνεται, έτσι που αντιπροσωπεύουν για τη σύγκληση των συνεδριάσεων της, θέτοντας την ημερήσια διάταξη και την κατεύθυνση των συζητήσεων που συμβαίνουν σε σας sine Στην πράξη, η βούληση του Προέδρου επιβάλλεται στα υπόλοιπα μέλη που απαρτίζουν το Συμβούλιο Υπουργών.
 
Το Σύνταγμα δίνει ο Πρόεδρος, άμεσα, ένα πλούσιο καστ των λειτουργιών, οι οποίες περιλαμβάνουν την υποχρέωση να ενημερώσει τον βασιλιά, την υποστήριξη των ενεργειών του, 13 την εξουσία να ζητήσει από την προεδρία του Συμβουλίου των Υπουργών, 88 το ανταγωνισμού να συγκαλέσει συμβουλευτικό δημοψήφισμα, 89 να υποβληθεί το ζήτημα της εμπιστοσύνης ενώπιον του Κογκρέσου, 66 ή ακόμη και να είναι σε θέση να διαλύσει το Κοινοβούλιο (είτε Σπίτι ή και τα δύο). 90 Τέλος, το Σύνταγμα καθιστά επίσης αρμόδιο να ασκήσει προσφυγή για αντισυνταγματικότητα ενώπιον του Συνταγματικού Δικαστηρίου. 91
 
Αντιπρόεδροι
Γραμμή 421 ⟶ 419 :
 
Κοινοβουλευτισμός
Το Σύνταγμα αφιερώνει τον τίτλο V (άρθρα 108 έως 116) για να προσδιορίσει και να προσδιορίσει τις σχέσεις μεταξύ της κυβέρνησης και των Cortes Generales. Το κοινοβουλευτικό σύστημα, που αναγγέλλεται ως συνταγματική αρχή 6, υποδηλώνει ότι η κυβέρνηση πρέπει να ελέγχεται από τους Cortes Generales . Αυτός ο κοινοβουλευτικός έλεγχος εξηγείται από τον δεσμό εμπιστοσύνης που προεδρεύει της σχέσης μεταξύ των δύο δυνάμεων και μπορεί να λάβει δύο μορφές.
 
Πρώτα κοινοβουλευτικού ελέγχου με την αυστηρή έννοια του όρου, που αντιστοιχούν στους δύο θαλάμους (Κογκρέσου και της Γερουσίας), και ότι παρέχει μια σειρά από εργαλεία και διαδικασίες για να συναντηθούν και να αξιολογήσουν τις επιδόσεις της κυβέρνησης, χωρίς τις αξιολογήσεις αυτές έχουν νομικά δεσμευτική ισχύ για το τελευταίο.
 
Δεύτερον, η πολιτική και η κοινή ευθύνη της κυβέρνησης πριν από το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων, που 16 που μπορεί να αναγκάσει την απομάκρυνσή του από την κοινοβουλευτική ψηφοφορία, είτε με την πρωτοβουλία της ίδιας της (θέμα εμπιστοσύνης) ή με κοινοβουλευτική πρωτοβουλία της κυβέρνησης (κίνησης λογοκρισία). Με την ευκαιρία αυτή, η κοινοβουλευτική απόφαση είναι νομικά δεσμευτική και προϋποθέτει τη συνταγματικά δεσμευτική αφαίρεση της κυβέρνησης. 98
 
Κοινοβουλευτικός έλεγχος
Το Σύνταγμα επιτρέπει στο Κοινοβούλιο (Κογκρέσο και Γερουσία) να λάβει πληροφορίες από την Κυβέρνηση, να ζητήσει την εμφάνιση ενός από τα μέλη του, να συστήσει Επιτροπές Έρευνας και να διατυπώσει ερωτήσεις και ερωτήσεις. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι κανένας από αυτούς τους μηχανισμούς δεν μπορεί να συνδέσει νομικά τις αποφάσεις της κυβέρνησης, κάτι που δεν εμποδίζει την ενδεχόμενη κλιμάκωση με απλά κριτήρια πολιτικής ευκαιρίας.
 
Η λήψη κυβερνητικών ή διοικητικών πληροφοριών από την Ολομέλεια ή από μία από τις επιτροπές της διεξάγεται μέσω του προέδρου του εν λόγω τμήματος. Καθιερώνει επίσης την κοινοβουλευτική εξουσία για τη συλλογή πληροφοριών από τα όργανα των αυτόνομων κοινοτήτων . 68
Γραμμή 438 ⟶ 436 :
Οι Κανονισμοί των Επιμελητηρίων ρύθμισαν βαθιά τις ερωτήσεις και τις ερωτήσεις, διαχωρίζοντας και τα δύο στοιχεία ανάλογα με τη φύση τους. Με αυτόν τον τρόπο, τα ερωτήματα αφορούν συγκεκριμένα γεγονότα ή θέματα και επιτρέπουν μια πολύ ευκίνητη συζήτηση μεταξύ του βουλευτή που υποβάλλει την ερώτηση και του μέλους της κυβέρνησης που την απαντά. Από την άλλη πλευρά, οι ερωτήσεις πρέπει να ασχολούνται με ζητήματα γενικής πολιτικής και να επιτρέπουν μια πιο ήρεμη συζήτηση στην οποία μπορούν να παρέμβουν εκπρόσωποι των διαφόρων κοινοβουλευτικών ομάδων. 101
 
Τέλος, η Ολομέλεια ενός Σώματος μπορεί να αποφασίσει τη δημιουργία Επιτροπής Έρευνας για τον έλεγχο οποιουδήποτε θέματος που επηρεάζει το δημόσιο συμφέρον, συμπεριλαμβανομένης της δράσης της κυβέρνησης. Η έρευνα θα αποτελείται από δυνάμεις παρόμοιες με αυτές που αναφέρθηκαν (συγκέντρωση πληροφοριών, τον έλεγχο και τις ερωτήσεις πρόσωπο) και το αποτέλεσμά της θα δεν δεσμεύει ή να επηρεάσει τις δικαστικές αποφάσεις, αν και μπορεί να υποβάλει τα πορίσματα για τον εισαγγελέα . 102
 
Πολιτική ευθύνη
Η ύπαρξη του δεσμού της κοινοβουλευτικής εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση μεταφράζεται σε ενδεχόμενη πολιτική ευθύνη των τελευταίων. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι μια ευθύνη μιας νομικής φύσεως (όπως η αστική ή ποινική ευθύνη), έχει νομικά δεσμευτικές συνέπειες, ειδικά την αναγκαστική παραίτηση του Προέδρου και την επακόλουθη διακοπή της κυβέρνησης να ολοκληρώσει το δεσμό της αλληλεγγύης που τους ενώνει. 16
 
Το άρθρο 108 η ίδια αναφέρει ότι η ευθύνη αυτή μπορεί να εφαρμοστεί μόνο από το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων, και όχι η Γερουσία, σύμφωνα με bicameralism εξασθενημένο στο κοινοβούλιο της Ισπανίας έχει οριστεί.
Γραμμή 449 ⟶ 447 :
Το ζήτημα της εμπιστοσύνης παρουσιάζεται στο Συνέδριο με πρωτοβουλία του Προέδρου της Κυβέρνησης, μετά από συνεννόηση στο Συμβούλιο Υπουργών. Η απονομή της εμπιστοσύνης γίνεται με απλή πλειοψηφία και προϋποθέτει τη συνέχεια της κυβέρνησης. 66 Αν το Κογκρέσο δεν να χορηγήσει την εμπιστοσύνη τους, την παύση της κυβέρνησης και του ανοίγματος πριν δει την ανάληψη διαδικασία διέπεται από το άρθρο 99 θα παράγει 103
 
Η πρόταση μομφής πρέπει να περιλαμβάνει έναν εναλλακτικό υποψήφιο (εποικοδομητική κίνηση), και παρουσιάζεται με πρωτοβουλία ενός δεκάτου του Κογκρέσου των Αντιπροσώπων. 104 Για δύο ημέρες, υπολογίζοντας από την παρουσίασή της, μπορούν να προταθούν εναλλακτικές προτάσεις. Μετά από πέντε ημέρες, θα τεθεί σε ψηφοφορία στην Ολομέλεια. 105 Εάν εγκριθεί με απόλυτη πλειοψηφία 106, ο Πρόεδρος (και άλλα μέλη της Κυβέρνησης) θα απομακρυνθεί και θα αντικατασταθεί από τον εναλλακτικό υποψήφιο. 95 Σε περίπτωση αποτυχίας της πρότασης μομφής, οι υπογράφοντες δεν επιτρέπεται να παρουσιάσουν άλλη κατά τη διάρκεια του υπολοίπου της συνεδρίασης. 107Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια της πρότασης μομφής ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης δεν θα μπορέσει να διαλύσει τα Επιμελητήρια. 108
 
Δημόσια διοίκηση
Κύριο άρθρο: Δημόσια διοίκηση της Ισπανίας
Τίτλος IV (άρθρα 97-107) είναι να μην περιορίζεται στην ρύθμιση της κυβέρνησης, αλλά περιλαμβάνει επίσης μια αναφορά στις βασικές αρχές της δημόσιας διοίκησης, καλύπτοντας έτσι ολόκληρη την εκτελεστική εξουσία .
 
Η Δημόσια Διοίκηση διαμορφώνεται ως όργανο εξυπηρέτησης και διαχείρισης γενικού ενδιαφέροντος . 109 Αν και το σύνταγμα αναφέρει μία μόνο χορήγηση κατανοητό ότι ως ένα αποτέλεσμα της αυτόνομης μέλους εκεί είναι ένα πλήθος των εδαφικών Διοίκησης (Γενικά, οι περιφερειακές και τοπικές), η οποία με τη σειρά τους εξαρτώνται σε πολλές instrumental διοικήσεων. 110
 
Το Σύνταγμα λεπτομέρειες μόνο την οργάνωση της δημόσιας διοίκησης, ενώ απαιτεί ότι τους φορείς που δημιουργούνται, σε σκηνοθεσία και συντονίζεται σύμφωνα με το Νόμο . 111 Αντιθέτως, η μνεία που κάνει το άρθρο 97 σχετικά με την κατεύθυνση που ασκεί η κυβέρνηση επί της πολιτικής διοίκησης πρέπει να νοηθεί ως περιορισμένη στη γενική διοίκηση του κράτους. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι σύμφωνα με το άρθρο 137, το κράτος είναι οργανωμένο εδαφικά σε δήμους, επαρχίες και αυτόνομες κοινότητες . και ομοίως, όλες αυτές οι οντότητες έχουν την αυτονομία να διαχειρίζονται τα αντίστοιχα συμφέροντά τους, δηλαδή καθένα από αυτά κατευθύνει τη δική του διοίκηση.
Γραμμή 487 ⟶ 485 :
 
Έδρα του Ανώτατου Δικαστηρίου στην Plaza de la Villa στο Παρίσι .
Ο Τίτλος VI του Συντάγματος (άρθρα 117 έως 127) είναι υπεύθυνος για τη βασική ρύθμιση της δικαστικής εξουσίας. Οι αρχές που καθιερώνουν αυτές οι εντολές επιδιώκουν να εδραιώσουν μια ανεξάρτητη Δικαστική Εξουσία, ικανή να αναπτύξει επαρκώς τη δικαιοδοτική εξουσία. Με τον ίδιο στόχο, το Σύνταγμα ρυθμίζει το καθεστώς των δικαστών και των δικαστών, διαμορφώνοντας επίσης ένα σώμα δικαστικής κυβέρνησης που ενσωματώνεται από το Γενικό Συμβούλιο των Δικαστηρίων . 119 Περιλαμβάνει επίσης την ύπαρξη Εισαγγελίας που θα προάγει τη δράση της δικαιοσύνης για την υπεράσπιση της νομιμότητας, τα δικαιώματα των πολιτών και το δημόσιο συμφέρον. 45
 
Η συνταγματική τίτλος αρχίζει με το άρθρο 117, δηλώνοντας ότι η δικαιοσύνη πηγάζει από το λαό και χορηγείται για λογαριασμό του βασιλιά από δικαστές της δικαστικής εξουσίας [...] υπόκεινται μόνο στο κράτος δικαίου . 120 Η διάταξη αυτή ορίζει τη θέση που θα καταλαμβάνουν το δικαστικό εντός του πολιτικού συνταγματικής δομής.
Γραμμή 563 ⟶ 561 :
Όσον αφορά την κυβέρνηση της δικαστικής εξουσίας, η συνταγματική τάξη επιλέγει το μοντέλο του συλλογικού και αυτόνομου σώματος, ενισχύοντας έτσι την αρχή της ανεξαρτησίας του δικαστηρίου. Με αυτό τον τρόπο, το άρθρο 122 δημιουργεί το Γενικό Συμβούλιο της Δικαστικής Δύναμης, ρυθμίζοντας εν συντομία έναν σκληρό πυρήνα σχετικά με τις λειτουργίες και τη σύνθεσή του και απαιτώντας το οργανικό νόμο για την ανάπτυξή του.
 
Το Σύνταγμα περιγράφει τις πιθανές λειτουργίες του Γενικού Συμβουλίου της Δικαστικής Δύναμης, οι οποίες αναφέρουν εκείνες που σχετίζονται με διορισμούς, προαγωγές, επιθεωρήσεις και πειθαρχικό καθεστώς . 119 Εν πάση περιπτώσει, υπάρχει ένα διοικητικό όργανο καθοδηγείται από τα κριτήρια της πολιτικής ευκαιρίας (όπως η κυβέρνηση του Έθνους), αλλά οι πράξεις τους, περισσότερο ή λιγότερο διακριτικές, θα εγκατασταθούν για το Δίκαιο φέρει έξω τα καθήκοντά του, συγκεκριμένα στο Βιβλίο ΙΙ του Οργανικού Νόμου της Δικαστικής Υπηρεσίας.
 
Η σύνθεσή της λαμβάνει μια πιο λεπτομερή συνταγματική ρύθμιση, που ορίζει συνολικά είκοσι μέλη, τα οποία θα εκλέγονται από τα Επιμελητήρια κάθε πέντε χρόνια. Από αυτά τα είκοσι μέλη δώδεκα προέρχονται από τη δικαστική καριέρα έξι διορίζονται από το Κογκρέσο των Αντιπροσώπων και έξι διορίζονται από την Γερουσία . Τα υπόλοιπα οκτώ μέλη είναι νομικοί αναγνωρισμένου κύρους με περισσότερα από 15 χρόνια επαγγελματικής εμπειρίας, τέσσερις εκ των οποίων διορίζονται από το Κογκρέσο και τέσσερις από τη Γερουσία. 145
 
Το οργανικό νόμο του Σώματος Δικαστικών (άρθρα 111-116) μετά το συνταγματικό σύστημα της επιλογής, δηλώνοντας ότι τα 12 μέλη του δικαστικού σώματος που διορίζονται από τα δικαστήρια προέρχονται από 36 υποψηφίους που ορίσθηκαν από τις επαγγελματικές ενώσεις των δικαστών και των δικαστικών, ανάλογα με τους αντιπροσωπευτικότητα στο δικαστικό σώμα. Από τις 36 υποψηφιότητες, ένα ανάλογο ποσοστό θα αντιστοιχεί σε υποψηφίους που υποβάλλονται με την έγκριση τουλάχιστον του 2% των δικαστών και των δικαστών. 148
 
Το Σύνταγμα ορίζει επίσης ότι το Γενικό Συμβούλιο του Δικαστικού Συμβουλίου θα προεδρεύεται από τον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου . 145 Εν τω μεταξύ, ο οργανικός νόμος της δικαστικής εξουσίας ορίζει ότι το Διοικητικό Συμβούλιο που πραγματοποιείται με την πλειοψηφία των τριών - πέμπτων προτείνει στον Πρόεδρο του, ως εκ τούτου, η επιλογή του Ανωτάτου Δικαστηρίου. 149
Γραμμή 617 ⟶ 615 :
Έτσι, από το δήμο και την επαρχία, στοιχεία όπως τα δημοτικά συμβούλια και συμβούλια νησί περιλαμβάνουν? 161 καθώς και άλλες τοπικές οντότητες που συγκροτούν δήμους, εκτός από τις επαρχίες. 162
 
Επιπλέον, το Σύνταγμα προβλέπει τους βασικούς κανόνες για την Τοπική Οικονομικών και τη χρηματοδότηση των τοπικών αρχών, οι οποίοι θα έχουν τη δική τους φόρους (PEJ. Φόρος ακίνητης περιουσίας, Business Φόρος, Φόρος επί των αυτοκινήτων οχημάτων ) και ένα ποσοστό επί των κρατικών και αυτόνομων φόρων. 163
 
Δήμος
Γραμμή 652 ⟶ 650 :
Για το σκοπό αυτό, το συστατικό επέλεξε να εξασφαλίσει τη συμμόρφωση και την επιβολή σε δικαιοδοτικό επίπεδο, όχι μόνο από τη συνήθη δικαστική εξουσία, αλλά και από ένα ειδικό και ανεξάρτητο Συνταγματικό Δικαστήριο είχε δικαιοδοσία να παρακάμψει τους κανόνες με την ισχύ του νόμου, την επίλυση ζητήματα δικαιοδοσίας μεταξύ αποτελούσαν αρμοδιότητες και να χρησιμεύσει ως τελικός εγγυητής των Θεμελιωδών δικαιωμάτων τμήμα I κατά των δημοσίων αρχών.
 
Έτσι, Τίτλος ΙΧ (άρθρα 159 έως 165) του Συντάγματος είναι αφιερωμένο στη δημιουργία ενός Συνταγματικού Δικαστηρίου, που ρυθμίζει τις βασικές πτυχές της σύνθεσής της (άρθρο 159 και 160) και τις εξουσίες (άρθρα 161 έως 163).
 
Το Συνταγματικό Δικαστήριο επεκτείνει τη δικαιοδοσία του για το σύνολο της ισπανικής επικράτειας, 171 και δηλώσεις της αντισυνταγματικότητας των νόμων και των κανονισμών με την ισχύ του νόμου θα καταργήσει αποτελεσματικά erga omnes . 172 Ομοίως, το Σύνταγμα αναθέτει την οργανική νομοθέτη τη ρύθμιση της λειτουργίας του Συνταγματικού Δικαστηρίου, το καθεστώς των μελών του, τη διαδικασία ενώπιόν του και τις προϋποθέσεις για την άσκηση των δράσεων . 173
Γραμμή 659 ⟶ 657 :
 
Σύνθεση
Όσον αφορά τη σύνθεσή της, η συνταγματική ρύθμιση καλύπτει η πρόταση και το διορισμό των δικαστών του Δικαστηρίου (άρθρο 159,1 - 159,3), καθώς και τις βασικές πτυχές της επαγγελματικής τους κατάστασης (άρθρο 159.4 και 159.5) και μια σύντομη αναφορά στην εκλογή του Προέδρου της Συνταγματικό Δικαστήριο (άρθρο 160).
 
Magistrates
Γραμμή 712 ⟶ 710 :
Μεταρρύθμιση του ισπανικού Συντάγματος
Κύριο άρθρο: Μεταρρύθμιση του ισπανικού Συντάγματος
Ο άκαμπτος χαρακτήρας του ισπανικού Συντάγματος συνεπάγεται την ύπαρξη δύο ειδικών διαδικασιών για την τροποποίηση του συνταγματικού κειμένου που περιέχεται στον τίτλο Χ (άρθρα 166 έως 169).
 
Πρωτοβουλία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Σύνταγμα_της_Ισπανίας"