Εθνικό Φασιστικό Κόμμα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο ιταλικός φασισμός αντιτίθεται στον [[Φιλελευθερισμός | Φιλελευθερισμό]], αλλά δεν επιδιώκει μια αντιδραστική αποκατάσταση του προ-[[Γαλλική επανάσταση | γαλλικού επαναστατικού κόσμου]], τον οποίο έκρινε ότι ήταν λανθασμένος, και δεν ευθυγραμμίζεται με μια μελλοντοστραφή κατεύθυνση στην πολιτική του. Είναι αντίθετος στον [[Μαρξισμός | μαρξιστικό]] [[Σοσιαλισμός | σοσιαλισμό]] λόγω της τυπικής αντίθεσής του στον εθνικισμό, αλλά αντιτάχθηκε επίσης στον [[Συντηρητισμός | συντηρητισμό]] που ανέπτυξε ο [[Ζοζέφ ντε Μεστρ]]. Θεωρεί ότι η επιτυχία του ιταλικού εθνικισμού απαιτούσε σεβασμό στην [[Παράδοση]] και σαφή αίσθηση του κοινού παρελθόντος μεταξύ του ιταλικού λαού παράλληλα με τη δέσμευση για μια εκσυγχρονισμένη Ιταλία.

Tο Εθνικό Φασιστικό Κόμμα μαζί με τον διάδοχό του, το Ρεπουμπλικανικό φασιστικό κόμμα, είναι τα μόνα κόμματα των οποίων η αναδημοσίευση του καταστατικού απαγορεύεται από το Σύνταγμα της Ιταλίας.<ref name="Eugen Weber 1972. Pp. 791">Eugen Weber. The Western Tradition: From the Renaissance to the present. Heath, 1972. Pp. 791.</ref><ref name="Stanislao G. Pugliese 2004. pp. 43">Stanislao G. Pugliese. Fascism, anti-fascism, and the resistance in Italy: 1919 to the present. Oxford, England, UK: Rowman & Littlefield Publishers, Inc., 2004. pp. 43–44.</ref><ref name="Stanley G 1995. Pp. 214">Stanley G.Payne. ''A History of Fascism, 1914–45''. Madison, Wisconsin, USA: University of Wisconsin Press, 1995. Pp. 214.</ref>

==Πορεία στην Ρώμη==

Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), οι Ιταλοί εθνικιστές ισχυρίστηκαν ότι η Ιταλία εξαπατήθηκε στην [[Συνθήκη Αγίου Γερμανού]] (1919), και ότι οι Σύμμαχοι είχαν εμποδίσει την πρόοδο της Ιταλίας για να γίνει μια "Μεγάλη Δύναμη". Στη συνέχεια, το PNF εκμεταλλεύτηκε με επιτυχία το γεγονός ότι αντιλήφθηκε τον φασισμό ως το καταλληλότερο σύστημα για τη διοίκηση της χώρας, υποστηρίζοντας με επιτυχία ότι η [[Δημοκρατία]], ο σοσιαλισμός και ο φιλελευθερισμός ήταν αποτυχημένα πολιτικά συστήματα. Το 1919, στη [[Σύνοδος Ειρήνης του Παρισιού (1919) | Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού]],<ref name="fsmith">{{cite news|url=http://www.fsmitha.com/h2/ch12.htm|publisher=FSmitha.com|title=Mussolini and Fascism in Italy|date=8 January 2008}}</ref>οι Σύμμαχοι υποχρέωσαν το [[Βασίλειο της Ιταλίας]] να παραδώσει στη [[Γιουγκοσλαβία]] το κροατικό λιμάνι [[Ριέκα | Φιούμε]], μέχρι τις αρχές του 1919. Επιπλέον, η Ιταλία συμφώνησε με την Τριπλή Συμφωνία, να εγκαταλείψει την Τριπλή Συμμαχία και να ενταχθεί στον εχθρό, κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και της Αυστρουγγαρίας σε αντάλλαγμα για εδάφη στο τέλος του πολέμου, κατά της οποίας το Βασίλειο της Ιταλίας είχε αξιώσεις.<ref>The Fascist Experience by Edward R. Tannenbaum, p. 22</ref>

Μετά από μια δραστική τροποποίηση της εκλογικής νομοθεσίας (ο νόμος Acerbo), το φασιστικό κόμμα κέρδισε ξεκάθαρα τις εκλογές του Απριλίου 1924. Στις αρχές του 1925, ο Μουσολίνι με πρόσχημα την κατάρρευση της δημοκρατίας εγκαθίδρυσε δικτατορία. Από εκείνο το σημείο και μετά, το PNF ήταν στην πραγματικότητα το μόνο νόμιμο εκλεγμένο κόμμα στη χώρα. Το καθεστώς αυτό, επισημοποιήθηκε με νόμο που ψηφίστηκε το 1928 και η Ιταλία παρέμεινε ένα μονοκομματικό κράτος μέχρι το τέλος του Φασιστικού καθεστώτος το 1943. Οι νέοι νόμοι επικρίθηκαν έντονα από τον ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος [[Τζιάκομο Ματεότι]] κατά την ομιλία του στο Κοινοβούλιο και λίγες μέρες αργότερα ο Ματεότι απήχθη και σκοτώθηκε από τους Μελανοχίτωνες.<ref>Stanley G. Payne, ''A History of Fascism, 1914–1945'' (1996) p 212</ref><ref>Gentile, Emilio. ''The Struggle For Modernity Nationalism Futurism and Fascism'' (Westport, CT: Praeger, 2003), p. 87.</ref>

Μετά τη λήψη της εξουσίας, το φασιστικό καθεστώς άρχισε να επιβάλλει τη φασιστική ιδεολογία και τον συμβολισμό της σε όλη τη χώρα. Η συμμετοχή του κόμματος στο PNF έγινε απαραίτητη για την αναζήτηση απασχόλησης ή για την απόκτηση κρατικής βοήθειας. Οι "Δέσμες" κοσμούσαν δημόσια κτίρια, φασιστικά μοτίβα και σύμβολα παρουσιάστηκαν στις [[Τέχνες]] και δημιουργήθηκε μια λατρεία προσωπικής προσωπικότητας γύρω από τον Μουσολίνι ως τον σωτήρα του έθνους που ονομάζεται "Il Duce", "ο ηγέτης". Το PNF προώθησε τον ιταλικό [[Ιμπεριαλισμός | ιμπεριαλισμό]] στην [[Αφρική]] και προώθησε σθεναρά τον φυλετικό διαχωρισμό και την λευκή υπεροχή των ιταλών εποίκων στις αποικίες.<ref>Stanley G. Payne, ''A History of Fascism, 1914–1945'' (1996) p 212</ref><ref>Gentile, Emilio. ''The Struggle For Modernity Nationalism Futurism and Fascism'' (Westport, CT: Praeger, 2003), p. 87.</ref>

Στις 27 Μαΐου 1933, η συμμετοχή στo κόμμα ανακηρύχθηκε ως η βασική απαίτηση για το δημόσιο αξίωμα. Στις 9 Μαρτίου 1937, έγινε υποχρεωτική εάν κάποιος ήθελε πρόσβαση σε οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα και από τις 3 Ιουνίου 1938 εκείνοι που δεν συμμετείχαν στο κόμμα δεν μπορούσαν να εργαστούν. Το 1939, ο Ettore Muti αντικατέστησε τον Starace στο τιμόνι του κόμματος, γεγονός που μαρτυρεί την αυξανόμενη επιρροή του [[Γκαλεάτσο Τσιάνο]], του Υπουργού Εξωτερικών και γαμπρού του Μουσολίνι.

Στις 10 Ιουνίου 1940, από το μπαλκόνι του Palazzo Venezia, ο Μουσολίνι ανακοίνωσε την είσοδο της Ιταλίας στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο με την πλευρά της Γερμανίας.<ref>Stanley G. Payne, ''A History of Fascism, 1914–1945'' (1996) p 212</ref><ref>Gentile, Emilio. ''The Struggle For Modernity Nationalism Futurism and Fascism'' (Westport, CT: Praeger, 2003), p. 87.</ref>

==Η κατάρρευση του καθεστώτος==

Στις 25 Ιουλίου 1943, μετά από αίτημα του Ντίνο Γκράντι λόγω της αποτυχίας του Β παγκοσμίου πολέμου, το Μεγάλο Συμβούλιο του Φασισμού ανέτρεψε τον Μουσολίνι ζητώντας από τον βασιλιά να επαναλάβει την πλήρη εξουσία του, αφαιρώντας επίσημα τον τίτλο από τον Μουσολίνι. Ο Μουσολίνι φυλακίστηκε, οι φασίστες κατέρρευσαν αμέσως και το κόμμα απαγορεύτηκε επισήμως από την κυβέρνηση του [[Πιέτρο Μπαντόλιο]] στις 27 Ιουλίου.

Μετά την επιδρομή του [[Γκραν Σάσο]] από τον [[Ότο Σκορτσένυ]] που απελευθέρωσε τον Μουσολίνι τον Σεπτέμβριο του 1943, το PNF αναβίωσε ως "Ρεπουμπλικανικό φασιστικό κόμμα" (Partito Fascista Repubblicano - PFR, 13 Σεπτεμβρίου), ως το μοναδικό κόμμα της [[Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία | Ιταλικής κοινωνικής δημοκρατίας Δημοκρατίας]]). Ο γραμματέας του ήταν ο Αλεσάντρο Παβολίνι. Το PRF δεν έζησε περισσότερο από την εκτέλεση του Μουσολίνι και την εξαφάνιση του κράτους του [[Σαλό]] τον Απρίλιο του 1945.<ref name=bi609>Bianchi (1963), p. 609</ref><ref name=bi704>Bianchi (1963), p. 704</ref><ref name=dg21>De Felice in Grandi (1983), p. 21</ref><ref name=def1391>De Felice (1996), p. 1391</ref>

==Πηγές==

<references />