Αρχαία Ιστορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 80:
Η [[εποχή του σιδήρου]] είναι η τελευταία κύρια περίοδος στο σύστημα των τριών εποχών, μετά την εποχή του Χαλκού. Η ημερομηνία και το [[εννοιολογικό πλαίσιο|πλαίσιό]] της, ποικίλλουν ανάλογα με τη χώρα ή τη γεωγραφική περιοχή.
 
Κατά τη διάρκεια του 13ου έως τον 12ο αιώνα ΠΚΕπ.Χ. διαμορφώθηκε η [[20ή δυναστεία της Αιγύπτου|περίοδος των Ραμεσιδών]] στην αρχαία Αίγυπτο. Γύρω στο 1200 ΠΚΕπ.Χ. πιστεύεται ότι έλαβε χώρα ο [[Τρωικός πόλεμος]]<ref>Strauss, Barry S. (2006) The Trojan War: A New History. Simon & Schuster ISBN 0-7432-6441-X</ref>, ενώ το 1180 ΠΚΕπ.Χ. ήταν σε εξέλιξη η διάλυση της αυτοκρατορίας των Χετταίων.
 
Κατά το 1046 π.Χ η στρατιωτική δύναμη των Τσου, με επικεφαλής τον βασιλέα Γου, ανέτρεψε τον τελευταίο βασιλιά της δυναστείας Σανγκ. Λίγο αργότερα ιδρύθηκε στην Κίνα η [[δυναστεία Τσου]].
Γραμμή 91:
{{Κύριο|Κλασική αρχαιότητα}}
[[File:Etruscan civilization map.png|right|250px|thumb||Τα αρχαία βασίλεια των Ετρούσκων στον ιταλικό βορρά. 8ος αι. π.Χ.]]
[[File:Griechischen und phönizischen Kolonien.jpg|right|250px|thumb|Η Μεσόγειος περίπου στον 4ο αι. ΠΚΕπ.Χ.. Οι φοινικικές πόλεις με κίτρινο, οι ελληνικές πόλεις με κόκκινο και οι υπόλοιπες με γκρι.]]
Η ''κλασική αρχαιότητα'' είναι ένας ευρύς όρος για μια εξίσου μακρά περίοδο πολιτιστικής ιστορίας και επικεντρώνεται γύρω από τη [[Μεσόγειος|Μεσόγειο]]. Αρχίζει με την πρωιμότερη καταγραμμένη ελληνική [[επική ποίηση]] του [[Όμηρος|Ομήρου]] (9ος αιώνας ΠΚΕπ.Χ.), και συνεχίζει με την άνοδο του [[χριστιανισμός|χριστιανισμού]] και την πτώση της [[δυτική ρωμαϊκή αυτοκρατορία|δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας]] (5ος αιώνας), που καταλήγει στη διάλυση της κλασικής κουλτούρας με το κλείσιμο της [[ύστερη αρχαιότητα|ύστερης αρχαιότητας]].
 
Μια τέτοια ευρεία κατανομή της ιστορίας και η γεωγραφική διασπορά καλύπτει μάλλον ανόμοιους πολιτισμούς και περιόδους. Με την στενή έννοια ο όρος «κλασική αρχαιότητα» αναφέρεται συνήθως στην εξιδανικευμένη άποψη μεταγενέστερων ερευνητών, σύμφωνα με τα λόγια του [[Έντγκαρ Άλαν Πόε]], για «τη δόξα που ήταν η Ελλάδα, και τη μεγαλοπρέπεια που ήταν Ρώμη!». Τον 18ο και 19ο αιώνα ο σεβασμός για την κλασική αρχαιότητα ήταν πολύ μεγαλύτερος στην [[Ευρώπη]] και τις [[Ηνωμένες Πολιτείες]] από ό,τι σήμερα. Ο σεβασμός για τους αρχαίους στην Ελλάδα και τη Ρώμη επηρέασε [[πολιτική]], τη [[φιλοσοφία]], τη [[γλυπτική]], τη [[λογοτεχνία]], το [[θέατρο]], την [[εκπαίδευση]], ακόμη και την [[αρχιτεκτονική]] και τη [[σεξουαλικότητα]].