Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Glucken123 (συζήτηση | συνεισφορές)
Αναίρεση έκδοσης 7063283 από τον Βέλεμάϊστορ (Συζήτηση)
Ετικέτα: Αναίρεση
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον Glucken123 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό Βέλεμάϊστορ
Ετικέτα: Επαναφορά
Γραμμή 26:
}}
 
Ο '''Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας''' ([[18 Μαΐου]] [[1868]] – [[17 Ιουλίου]] [[1918]], στα [[ρωσική γλώσσα|ρωσικά]]: Никола́й II,Νικολάι ΙΙ) υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας της [[Ρωσία|Ρωσίας]], Βασιλιάς της Πολωνίας και Μεγάλος Δούκας της Φινλανδίας. Κυβέρνησε από το [[1894]] μέχρι τη αναγκαστική παραίτησή του από τον θρόνο το [[1917]]. Ο Νικόλαος Β΄αποδείχθηκε ανίκανος να διαχειριστεί μια χώρα που βρισκόταν σε πολιτική αναταραχή καθώς και να διοικήσει τον στρατό της στη διάρκεια του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|A΄ Παγκοσμίου Πολέμου]]. Η περίοδος της διακυβέρνησης του τελείωσε με την έναρξη της [[Ρωσική Επανάσταση|Ρωσικής Επανάστασης]] το 1917, οπότε και εκτελέσθηκεδολοφονήθηκε<ref>http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=17784</ref> τόσο αυτός όσο και τα υπόλοιπα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας από τους [[Μπολσεβίκοι|Μπολσεβίκους]], παρόλο ότι είχε προηγουμένως παραιτηθεί. Το πλήρες όνομα του Νικολάου ήταν Νικολάι Αλεξάντροβιτς Ρομάνοφ (Никола́й Алекса́ндрович Рома́нов). Ο επίσημος τίτλος του ήταν Νικόλαος Β΄, Αυτοκράτορας και Μονοκράτορας πασών των Ρωσιών. Κάποιες φορές αναφέρεται ως ο Νικόλαος ο Μάρτυρας εξαιτίας της εκτέλεσήςδολοφονίας του ή και ως ο Αιματοβαμμένος Νικόλαος εξαιτίας των τραγικών γεγονότων που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ενθρόνισής του και της ακόλουθης εναντίωσης της κυβέρνησής του. Αγιοκατατάχθηκε από τη [[Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία]] με το όνομα "Άγιος Νικόλαος ο το Πάθος Φέρων"<ref>http://gr.euronews.com/2015/09/24/russia-reopens-tsar-nicolas-murder-case</ref>.
 
== Οικογένεια και τα πρώτα χρόνια της ζωής του ==
Γραμμή 105:
Ο Μέγας Δούκας [[Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς της Ρωσίας|Μιχαήλ]] αρνήθηκε τον θρόνο, μέχρις ότου θα επιτρεπόταν στον λαό να ψηφίσει μέσω ενός θεσμικού οργάνου μεταξύ της συνέχισης της μοναρχίας ή τη δημιουργία δημοκρατίας. Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, ο Μιχαήλ ποτέ δεν εκδιώχθηκε από την εξουσία, απλά καθυστερούσε να την αναλάβει. Η εκδίωξη του Νικόλαου Β΄ και η ακόλουθη επανάσταση των Μπολσεβίκων έδωσε τέρμα στην κυριαρχία της δυναστείας των Γκόττορπ-Ρομάνοφ που κυβερνούσε από το 1762. Έστρωσε επίσης τον δρόμο για την δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης, η γέννηση της οποίας σημαδεύτηκε από έναν παγκόσμιο σκεπτικισμό από κάποιους και ενθουσιασμό από άλλους για την πρώτη εφαρμογή της κομμουνιστικής θεωρίας σε μια μεγάλη χώρα όπως η [[Ρωσία]].
 
== Εξορία και εκτέλεσηΘάνατος ==
Στις αρχές Μαρτίου η Προσωρινή Κυβέρνηση έβαλε τον Νικόλαο Β΄ και την οικογένειά του σε κατ’ οίκον περιορισμό στο Ανάκτορο του Αλεξάνδρου στο [[Τσάρσκοε Σελό|Τσάρσκογε Σελό]], 15 μίλια νότια από την [[Αγία Πετρούπολη]]. Τον Αύγουστο του 1917 η Κυβέρνηση Κερένσκι μετέφερε τους Ρομάνοφ στο Τόμπολσκ στα Ουράλια, στο σπίτι του πρώην Κυβερνήτη, ισχυριζόμενη ότι έτσι θα προστατευόταν από το εντεινόμενο επαναστατικό κλίμα. Όταν οι Μπολσεβίκοι ανέβηκαν στην εξουσία τον Οκτώβριο, τα μέτρα κράτησής τους έγιναν αυστηρότερα και η σκέψη να δικαστεί ο Νικόλαος ακουγόταν όλο και πιο συχνά. Όσο η αντιεπαναστατική Λευκή κίνηση συγκέντρωνε δυνάμεις, οδηγώντας σε εμφύλιο πόλεμο μέχρι το καλοκαίρι, ο Νικόλαος Β΄, η Αλεξάνδρα και η κόρη τους Μαρία μεταφέρθηκαν τον Απρίλιο στο [[Αικατερίνενμπουργκ]]. [[Αρχείο:Tobolskhouse2.jpg|thumb|right|200px|Το κυβερνητικό κτίριο στο Τομπόλσκ]] Ο Αλέξιος ήταν πολύ άρρωστος για να συνοδεύσει τους γονείς του και παρέμεινε με τις αδελφές του Όλγα, Τατιάνα και Αναστασία στο Τομπόλσκ (Тобольск) μέχρι τον Μάιο του 1918. Η οικογένεια με λίγους ακόλουθους έμεινε φυλακισμένη στην οικία Ιπάτιεφ στο [[Αικατερίνενμπουργκ]], ένα στρατιωτικό Μπολσεβικικό οχυρό{{πηγή}}. Εκεί, το βράδυ της 17ης Ιουλίου 1918, οι Μπολσεβίκοι ξύπνησαν τον Νικόλαο, την Αλεξάνδρα, τα παιδιά τους, τον γιατρό τους και τρεις υπηρέτες, τους πήγαν στο υπόγειο και τους εκτέλεσανσκότωσαν στις 2:33 π.μ. Παραμένει ακόμα ανεξιχνίαστο αν η εντολή εκτέλεσηςδολοφονίας δόθηκε απευθείας από τον [[Λένιν]] στη [[Μόσχα]] (την εκδοχή αυτή την ισχυρίζονται πολλοί, όμως σχολαστική έρευνα δεν έφερε στο φως κάποιο αδιάσειστο επιχείρημα), ή αν έγινε έτσι ελλείψει άλλης εναλλακτικής, καθώς η Λευκή κίνηση πλησίαζε το Αικατερίνενμπουργκ ή αν δόθηκε με πρωτοβουλία των τοπικών Μπολσεβίκων. Επίσης ανεξιχνίαστο παραμένει το αν η εντολή (αν τελικά υπήρξε εντολή) αφορούσε μόνο την εκτέλεσηδολοφονία του Νικόλαου ή και ολόκληρης της οικογένειας.
 
Το 1989, δημοσιεύθηκε η αναφορά του Γιάκοβ Γιουρόβσκι (Яков Юровский), η οποία φαίνεται να φτάνει σε ένα συμπέρασμα ως προς το τι πράγματι συνέβη εκείνο το βράδυ. Η εκτέλεσηδολοφονία έλαβε χώρα όταν μονάδες της Λεγεώνας της Τσεχοσλοβακίας, υποχωρώντας από τα Ρωσικά εδάφη, πλησίασαν το Αικατερίνενμπουργκ. Φοβούμενοι ότι η Λεγεώνα θα καταλάμβανε την πόλη και θα απελευθέρωνε τον Νικόλαο, οι φύλακες της Αυτοκρατορικής Οικογένειας στράφηκαν στη λύση της άμεσης εξόντωσής της, λέγοντας πως «δεν υπάρχει επιστροφή».[5] Το τηλεγράφημα που έδινε την εντολή εκ μέρους του Ανώτατου Σοβιέτ στη Μόσχα υπεγράφη από τον Γιάκοβ Σβερντλόφ (Яков Свердлов), του οποίου το όνομα πήρε η πόλη. O Νικόλαος Β΄ ήταν ο πρώτος που πέθανε. Εκτελέστηκε με πολλαπλές σφαίρες στο κεφάλι και στο στήθος. Τελευταίες πέθαναν οι κόρες καθώς τα διαμάντια που φορούσαν μέσα στα ρούχα τους, εμπόδιζε τις σφαίρες να διαπεράσουν στο σώμα. Έτσι τις λόγχισαν με ξιφολόγχη.
 
Τα σώματα του Νικολάου Β΄ και της οικογένειας, αφού πρώτα ποτίστηκαν σε οξύ και κάηκαν, για καιρό πιστευόταν ότι είχαν ταφεί κάτω από ένα ναρκοπέδιο σε μια τοποθεσία που λέγεται "τα Τέσσερα Αδέλφια". Αυτό πράγματι ίσχυε για τη νύχτα της εκτέλεσης. To επόμενο πρωί ο Γιουρόβσκι απομάκρυνε τα σώματα και αποφάσισε να τα κρύψει αλλού. Όταν το όχημα που κουβαλούσε τα πτώματα χάλασε, στον δρόμο για την επόμενη τοποθεσία, ο Γιουρόβσκι άλλαξε τα πλάνα και έθαψε τα περισσότερα από τα πτώματα σε ένα μυστικό και σφραγισμένο σημείο στην οδό Koptyaki, έναν εγκαταλελειμμένο σήμερα καρόδρομο 12 μίλια βόρεια της Αικατερίνενμπουργκ. Τα υπολείμματα της οικογένειας και των ακολούθων τους με εξαίρεση δύο παιδιών βρέθηκαν το 1991. H ρωσική Κυβέρνηση τους ξέθαψε και έκανε μια κρατική τελετή κηδείας. H διαδικασία αναγνώρισης των υπολειμμάτων ήταν εξαντλητική. Δείγματα στάλθηκαν στη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες για εξέταση DNA. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι πέντε από τους σκελετούς ήταν μέλη της οικογένειας και τέσσερις όχι. Τρεις από τους πέντε διαπιστώθηκε ότι ήταν παιδιά. Η μητέρα συνδεόταν με τη Βρετανική Βασιλική οικογένεια, άρα ήταν η Αλεξάνδρα. (Ο πρίγκιπας Φίλιππος, Δούκας του Εδιμβούργου, εγγονός της μεγαλύτερης αδερφής της Αλεξάνδρας Βικτωρίας, Μαρκησίας του Μίλφορντ-Χάβεν (Milford-Haven), έδωσε δείγμα DNA το οποίο ταίριαξε με αυτό του σκελετού). Ο πατέρας διαπιστώθηκε ότι σχετίζεται με τον Μέγα Δούκα [[Γεώργιος Αλεξάνδροβιτς της Ρωσίας|Γεώργιο Αλεξάνδροβιτς]], μικρότερο αδελφό του Νικολάου Β΄. Οι Βρετανοί επιστήμονες ισχυρίστηκαν πως ήταν πάνω από 98,5% σίγουροι ότι τα απομεινάρια ανήκαν στον Αυτοκράτορα, την οικογένεια του και των ακολούθων τους. Το εναπομείναν σημάδι από τη δολοφονική επίθεση που είχε δεχτεί ο Νικόλαος Β΄ στην [[Ιαπωνία]] δεν ήταν αρκετά αξιόπιστο στοιχείο εξαιτίας μόλυνσης που είχε υποστεί.