Ανδρέας Μιαούλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Giotaath (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
→‎Έλευση Καποδίστρια: προσθήκη στοιχείων
Γραμμή 84:
Κατά τη διάρκεια της επανάστασης διαδραματίζονταν σε παρασκηνιακό επίπεδο διπλωματικά παιχνίδια εις βάρος της Ελλάδας αλλά και εις βάρος διαφόρων αγωνιστών. Ένα από αυτά είχε σχέση και με τον διορισμό του Κόχραν στη θέση του αντιναυάρχου του ελληνικού στόλου. Η [[Αγγλία]] εκβιάζοντας την ελληνική κυβέρνηση για το θέμα του δανείου, την ανάγκασε να διορίσει τον Κόχραν αντιναύαρχο του ελληνικού στόλου, διορισμός που επικυρώθηκε στις [[16 Μαρτίου]] του [[1827]] από την Γ΄ Εθνοσυνέλευση της [[Τροιζήνα]]ς. Ο Κόχραν ήδη από τις αρχές Μαρτίου είχε φθάσει στην Ελλάδα ως αρχηγός του στόλου με αποτέλεσμα ο Μιαούλης, προβλέποντας την απομάκρυνση του, να υποβάλλει την παραίτησή του χωρίς όμως να αφήσει τον παραμικρό υπαινιγμό για την πράξη της κυβέρνησης. Μετά την παραίτηση του περιορίστηκε στη διοίκηση του πολεμικού πλοίου ''Ελλάς''.<ref>Σπύρος Μελάς,''Ο ναύαρχος Μιαούλης,'' σ. 444-445.</ref>
 
== Έλευση Καποδίστρια το 1828 και πάταξη πειρατείας ==
[[Αρχείο:Miaoulis.jpg|thumb|right|250px|Ελαιογραφία στο Εθνικό ιστορικό μουσείο.]]
ΜεΚαθοριστική τονγια ερχομότην μετέπειτα πορεία του Μιαούλη υπήρξε η έλευση στην Ελλάδα, στις 18 Ιανουαρίου του 1828, του [[Ιωάννης Καποδίστριας|Ιωάννη Καποδίστρια]], ο Μιαούληςοποίος είχε οριστεί, ήδη από τον Μάρτιο του 1827, βάσει των αποφάσεων της [[Γ΄ Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας | Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας ]], Κυβερνήτης της Ελλάδος με θητεία επτά ετών. Ο Καποδίστριας αντικατέστησε τον Κόχραν, ο οποίος είχε φύγει κρυφά για το [[Λονδίνο]], με τον Ανδρέα Μιαούλη. Η κύρια αποστολή που του ανατέθηκε ήταν η πάταξη της πειρατείας, η οποία βασάνιζεταλαιπωρούσε την ελληνική κυβέρνηση αφού η Ελλάδα γι' αυτό το θέμα γινόταν συχνά στόχος των εφημερίδων στο εξωτερικό. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες, ο Μιαούλης κατάφερε να καταστήσει ασφαλή τα ελληνικά χωρικά ύδατα πατάσσονταςαπό τηντους πειρατείαπειρατές.
 
Αρχικά, ο Μιαούλης κατάφερε να πείσει τους οπλαρχηγούς του [[Ολύμπου]] να σταματήσουν την πειρατεία και να υπακούσουν στην ανώτατη αρχή. Στη συνέχεια, αφού συνέλαβε μερικά πειρατικά πλοία, αναχώρησε για τη [[Χίος|Χίο]], <nowiki/>με σκοπό να βοηθήσει στην υπεράσπισή της. Τον Ιανουάριο του 1828 [φτάνει στη Χίο όπου η κατάσταση είναι τραγική. Οι στρατιώτες λιποτακτούν ενώ ο οθωμανικός στρατός ενισχύεται ακόμη περισσότερο. Λόγω του περιορισμένου αριθμού πολεμικών που είχε υπό τη διοίκηση του δεν είχε τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει τον τουρκικό στόλο. Τελικά στις 5 Μαρτίου ο [[Φαβιέρος]] και οι στρατιώτες του επιβιβάστηκαν στο πλοίο του Μιαούλη και μεταφέρθηκαν στα [[Ψαρά]] και στη [[Σύρος|Σύρο]].
 
Στα τέλη Μαΐου ο ελληνικός στόλος υπό τον Μιαούλη συγκρούστηκε στη [[Μυτιλήνη]] με τον οθωμανικό, ο οποίος νικήθηκε και τράπηκε σε φυγή αφήνοντας αφύλαχτα μερικά οθωμανικά εμπορικά πλοία, τα οποία και μεταφέρθηκαν στην [[Αίγινα]]. Η νίκη όμως αυτή ήταν σημαντική γιατί έτσι αποτράπηκε η απόβαση 8.000 οθωμανών στρατιωτών στη [[Σάμος|Σάμο]]. Ύστερα και από αυτή τη νίκη ο Καποδίστριας για να τον τιμήσει όρισε να του δοθούν 2.000 γρόσια για να καλύψει τις τυχόν ανάγκες του. Τον Ιανουάριο του [[1829]] συνάντησε τον Γάλλο στρατηγό [[Νικόλαος - Ιωσήφ Μαιζών|Μαιζόν]] για να του επιδώσει ευχαριστήρια επιστολή. Τον Μάρτιο απέπλευσε για τη [[Ναύπακτος|Ναύπακτο]] και το [[Μεσολόγγι]] αποκλείοντάς τα. Μετά από λίγες μέρες και τα δύο φρούρια παραδόθηκαν με συνθήκη. Ο Μιαούλης φρόντισε να τηρηθεί η συνθήκη και όλοι οι οθωμανοί να φτάσουν ασφαλείς στις ακτές της Μικράς Ασίας.<ref>Δημήτριος Σταμέλος, ''Ανδρέας Μιαούλης'', εκδ. Εστία, Αθήνα 2003, σελ.262, ISBN 960-05-1089-X</ref>
 
Στις [[14 Αυγούστου]] 1829 του εκλέχθηκε γερουσιαστής πρώτου τμήματος, θέση όμως από την οποία παραιτήθηκε στις [[18 Οκτωβρίου]] του ίδιου χρόνου. Από τότε ουσιαστικά ξεκινάει η κόντρα μεταξύ των δύο ανδρών αφού ο Μιαούλης περνάει στην αντιπολίτευση διαμαρτυρόμενος για την πολιτική του κυβερνήτη απέναντι στους Υδραίους πλοιοκτήτες. Στις [[18 Μαρτίου]] του [[1830]] παραχωρήθηκε στον Δημήτριο Μιαούλη, ύστερα από απαίτηση του Ανδρέα και παρέμβαση του Καποδίστρια, εθνική γη στη Γλυκεία του [[Ναύπλιο|Ναυπλίου]].<ref>Ιωάννης Λαζαρόπουλος, ''Το πολεμικόν ναυτικόν της Ελλάδος από ανεξαρτησίας μέχρι βασιλείας Όθωνος'', Αθήνα 1936, σελ.265</ref>
 
== Η ανταρσία της Ύδρας ==