Ριχάρδος της Υόρκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 74:
Η εκστρατεία προχώρησε σε μεγαλύτερες προστριβές αφού ο δούκας του Σόμερσετ πήρε εντολή να κηρύξει τον πόλεμο στους δούκες της Βρετάνης και του Αλανσόν με τους οποίους ο Ριχάρδος προσπαθούσε να κλείσει ειρήνη.<ref>Watts 2004.</ref> Ο Σόμερσετ δεν πέτυχε τίποτα το σημαντικό, επέστρεψε στην Νορμανδία όπου και πέθανε (1444), η στάση αυτή θα είναι η αρχή του μίσους του Ριχάρδου με την οικογένεια Μπωφόρ που θα καταλήξει σε εμφύλιο πόλεμο. Η Αγγλική πολιτική στράφηκε στην συνέχεια σε σύναψη ειρήνης με τους Γάλλους, ο δούκας της Υόρκης πέρασε το υπόλοιπο διάστημα στην Γαλλία απασχολημένος σε διοικητικές υποθέσεις. Η καταστροφική εκστρατεία του Σόμερσετ ανάγκασε το Αγγλικό στέμμα να πληρώσει στον Ριχάρδο μερικές από τις οφειλές του, είχε μια συνάντηση μαζί του στην Νορμανδία τον Φεβρουάριο του 144 αλλά με την ''Συνθήκη της Τουρ'' που ακολούθησε έκλεισαν ειρήνη με τους Γάλλους και δεν υπήρχε κανένας λόγος για μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες.<ref>Watts 2004.</ref> Η Συνθήκη όριζε επιπλέον τον γάμο του Ερρίκου ΣΤ΄ με την ανιψιά του Καρόλου Ζ΄ Μαργαρίτα του Ανζού την οποία συνάντησε ο Ριχάρδος στην Ποντουάζ στις 18 Μαρτίου 1445.<ref>Gairdner 1896, p. 177</ref> Ο δούκας της Υόρκης συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με τον Κάρολο Ζ΄ για τον γάμο του γιου του Εδουάρδου με μια από τις κόρες του.<ref>Gairdner 1896, p. 177–78.</ref> Είχε την υποστήριξη της Μαργαρίτας του Ανζού και των Άγγλων που ήθελαν ειρήνη με την Γαλλία αλλά δεν κατάφερε τίποτα.
==Αγγλία και Ιρλανδία==
Ο δούκας της Υόρκης επέστρεψε στην Αγγλία στις 20 Οκτωβρίου 1445 όταν τελείωσε ο πενταετής διορισμός του στην Γαλλία. Είχε πολλούς λόγους να περιμένει έναν νέο διορισμό αλλά είχε συνδεθεί με τους αντιπάλους του Ερρίκου ΣΤ΄ στην Γαλλική πολιτική πολλοί από αυτούς τον ακολούθησαν στην Αγγλία. Η Υπολοχαγεία μεταφέρθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1446 στον Εδμόνδο Μπωφόρ 2ο κόμη του Σόμερσετ που διαδέχθηκε τον αδελφό του Ιωάννη, ο Ριχάρδος είχε παραστεί την διετία 1446 - 1447 στα βασιλικά συμβούλια του Ερρίκου ΣΤ΄ αλλά πέρασε τον περισσότερο χρόνο στα κτήματα του στα Ουαλικά σύνορα. Ο δούκας της Υόρκης ήταν παρόν στο ''Κοινοβούλιο του Μπέρι'' (1447) στο οποίο ο Χάμφρεϊ του Γκλόστερ θείος του βασιλιά κατηγορήθηκε για προδοσία και πέθανε μυστηριωδώς στις 23 Φεβρουαρίου.<ref>Watts 2004.</ref> Ο Χάμφρεϊ ήταν τότε διάδοχος του Αγγλικού θρόνου και το θέμα της διαδοχής έμεινε ανοιχτό αφού ο Ερρίκος ΣΤ΄ δεν είχε ακόμα γιο, ο δούκας της Υόρκης σαν αρρένας απόγονος του Εδουάρδου Γ΄ θα ήταν μια καλή λύση να τον διαδεχτεί. Η οικογένεια Μπωφόρ που ήταν συνδεδεμένη με δεσμούς αίματος με τον βασιλιά φάνηκαν τότε σαν οι πιθανότεροι διάδοχοι. Ο αρραβώνας του Τζων ντα λα Πολ γιου του δούκα του Σάφοκ με την Μαργαρίτα διάδοχο των Μπωφόρ και η θέση του δουκάτου του Σόμερσετ τοποθετούσε τον ντε λα Πολ και τους Μπωφόρ σαν πιθανότερους διαδόχους.<ref>Griffiths 2005, p. 679.</ref>
Η στάση του δούκα της Υόρκης στο βασιλικό συμβούλιο που πρότεινε την παράδοση της Γαλλικής επαρχίας του Μαιν με αντάλλαγμα την παράταση της ειρήνης με την Γαλλία και μια Γαλλίδα νύφη για τον Ερρίκο συνέβαλαν στον διορισμό του στην θέση του Υπολοχαγού της Ιρλανδίας στις 30 Ιουλίου 1447. Με πρώτη ματιά φαινόταν ευνοϊκός διορισμός αλλά ο Ριχάρδος σαν κόμης του Ούλστερ είχε πολλές εκτάσεις στην Ιρλανδία, ο διορισμός αυτός έδωσε επιπλέον την μεγάλη ευκαιρία στον Άγγλο βασιλιά να τον απομακρύνει τόσο από την Αγγλία όσο και από την Γαλλία. Οι όροι του διορισμού του ήταν με δεκαετή σύμβαση, το διάστημα αυτό αποκλείστηκε από οποιοδήποτε άλλο υψηλό αξίωμα στην Γαλλία. Οι εσωτερικές υποθέσεις τον ανάγκασαν να παραμείνει στην Αγγλία μέχρι τον Ιούνιο του 1449, στην συνέχεια αναχώρησε για την [[Ιρλανδία]] με την έγκυο σύζυγο του Σεσίλη και 600 άντρες κάτι που δείχνει ότι είχε στόχο να παραμείνει για περιορισμένο χρόνο. Η αδυναμία του να υπερασπιστεί τις Αγγλικές επαρχίες λόγω έλλειψης χρημάτων τον ανάγκασαν να επιστρέψει στην Αγγλία, τα οικονομικά του ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση το Αγγλικό στέμμα του χρωστούσε 38.666 λίρες και δεν είχε καθόλου έσοδα από τα εδάφη.<ref>Keen 1973, p. 438.</ref><ref>UK Retail Price Index inflation figures are based on data from Clark, Gregory (2017). "The Annual RPI and Average Earnings for Britain, 1209 to Present (New Series)". MeasuringWorth. Retrieved 6 November 2017.</ref> Παρέμεινε στην Ιρλανδία περίπου έναν χρόνο (1449 - 1450), με την άφιξη του πολλοί Ιρλανδοί ευγενείς τον υποδέχτηκαν με τον ίδιο τρόπο που είχαν κάνει στον [[Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας|Ριχάρδο Β΄]] τον 14ο αιώνα.<ref>Hariss 2005, p. 515.</ref> Ο Ριχάρδος προσπάθησε να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες ομάδες στην Ιρλανδία όταν η πολιτική κατάσταση ήταν τεταμένη, η θητεία του στην θέση του Υπολοχαγού της Ιρλανδίας είχε σημαντική συμβολή στην δημοφιλία που απέκτησε αργότερα ο Οίκος της Υόρκης.
==Αρχηγός της Αντίστασης==
Οι ήττες και οι αποτυχίες της Αγγλικής βασιλικής κυβέρνησης την τελευταία δεκαετία έφεραν μια σειρά αναταραχές (1450), τον Ιανουάριο με την επανάσταση του Ζακ Κέιντ ο Αδάμ Μολείν επίσκοπος του Τσίτσεστερ εκτελέστηκε και ο βασιλικός σύμβουλος Γουίλιαμ ντε λα Πολ 1ος κόμης του Σάφοκ δολοφονήθηκε τον Μάιο στην εξορία. Η Βουλή των Κοινοτήτων μπροστά σε αυτό το κλίμα έντασης ζήτησε από τον βασιλιά να πάρει πίσω τα εδάφη και το χρήμα που είχε δώσει στους οπαδούς του. Τον Ιούνιο το [[Κεντ]] και το [[Σάσσεξ]] επαναστάτησαν, ο Ζακ Κέιντ που πήρε το προσωνύμιο ''"Μόρτιμερ"'' κατέλαβε το Λονδίνο και εκτέλεσε τον Ιάκωβο Φάινς, 1ο βαρόνο του Σέϊ και υψηλό θησαυροφύλακα της Αγγλίας. Οι τελευταίες πόλεις της Νορμανδίας έπεσαν τον Αύγουστο στους Γάλλους και η Αγγλία πλημμύρισε με πρόσφυγες.
Ο δούκας της Υόρκης στρατοπέδευσε στο Μπωμαρί και το [[Άνγκλεσι]] στις 7 Σεπτεμβρίου εμποδίζοντας τις προσπάθειες του Ερρίκου να συγκεντρώσει τους οπαδούς του έφτασε στην Υόρκη στις 27 Σεπτεμβρίου, μετά από μια συνάντηση με τον βασιλιά συνέχισε να επεκτείνεται σε ολόκληρη την Αγγλία. Η βιαιότητα στο Λονδίνο ήταν τόσο μεγάλη που όταν επέστρεψε ο δούκας του Σόμερσετ μετά την κατάρρευση της Αγγλικής Νορμανδίας τοποθετήθηκε στον [[Πύργος του Λονδίνου|Πύργο του Λονδίνου]] για την ασφάλεια του, τον Δεκέμβριο το Κοινοβούλιο όρισε τον Γουίλιαμ Όλντχολλ σαν ομιλητή.
Ο δούκας της Υόρκης σαν μεταρρυθμιστής ζήτησε την τιμωρία όλων όσων ήταν υπεύθυνοι για την απώλεια της Αγγλικής Νορμανδίας αλλά είχε ελάχιστη στήριξη πέρα από τους οπαδούς του στο Κοινοβούλιο. Ο δούκας του Σόμερσετ ελευθερώθηκε τον Απρίλιο του 1451 από τον Πύργο του Λονδίνου και διορίστηκε καπετάνιος του Καλαί, ένας σύμβουλος του δούκα της Υόρκης ο Τόμας Γιάνγκ που πρότεινε να οριστεί ο Ριχάρδος διάδοχος μεταφέρθηκε στον Πύργο και το Κοινοβούλιο διαλύθηκε. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ έκανε καθυστερημένες μεταρρυθμίσεις για να βελτιώσει τα οικονομικά του κράτους και την δημόσια εικόνα του, ο δούκας της Υόρκης απογοητευμένος όταν είδε ότι δεν είχε στήριξη αποσύρθηκε στο Λάντλοου. Ο δούκας της Υόρκης έκανε νέες προσπάθειες για να εδραιώσει την εξουσία του (1452), δήλωσε πίστη στον Ερρίκο ΣΤ΄ αλλά υπό την προϋπόθεση να είναι ο ίδιος διάδοχος του θρόνου αντί για τον Σόμερσετ ο οποίος καταγόταν από τους Μπωφόρ που είχαν αποκλειστεί από τον θρόνο. Βάδισε με τον στρατό του από το Λάντλοου για το Λονδίνο αλλά βρήκε τις πύλες της πόλης κλειστές από τον Ερρίκο, χωρίς στρατό και με μονάχα δυο ευγενείς να τον υποστηρίζουν αποφάσισε να προχωρήσει σε συμφωνία με τον Άγγλο βασιλιά. Ο Ερρίκος του επέτρεψε να παρουσιάσει τα παράπονα του για τον Σόμερσετ αλλά συνελήφθη αιχμάλωτος για δυο βδομάδες και ελευθερώθηκε μόνο όταν έδωσε όρκο υποταγής στον Άγγλο βασιλιά στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου.
==Προστάτης του βασιλείου==
Το καλοκαίρι του 1453 ο δούκας της Υόρκης φαίνεται να είχε χάσει την δύναμη του, ο Ερρίκος ΣΤ΄ ξεκίνησε την τιμωρία των οπαδών του ειδικά όσων βρέθηκαν μαζί του στο Ντάρτφορντ. Η βασίλισσα Μαργαρίτα του Ανζού ήταν έγκυος αλλά ακόμα και στην περίπτωση που δεν έκανε γιο ο γάμος του [[Εδμόνδος του Ρίτσμοντ|Εδμόνδου του Ρίτσμοντ]] με την [[Μαργαρίτα Μπωφόρ]] θα μπορούσε να είναι μια εναλλακτική λύση για τον θρόνο. Τον Ιούλιο ο δούκας της Υόρκης είχε χάσει όλα τα αξιώματα του όπως του ''Υπολοχαγού της Ιρλανδίας'' και του ''Δικαστή των δασών νότια του Τρεντ''.
Τον Αύγουστο του 1453 όταν ο Ερρίκος ΣΤ΄ έμαθε τα νέα για την συντριβή του στρατού του στην ''μάχη του Καστιλλόν'' στην Γασκώνη έπαθε διανοητικές διαταραχές, δεν μπορούσε να μιλήσει και περιφερόταν από δωμάτιο σε δωμάτιο. Το βασιλικό συμβούλιο αν και επίσημα δήλωνε ότι η αρρώστια του βασιλιά είναι προσωρινή ήταν υποχρεωμένο να βρει λύση στην κατάσταση. Τον Οκτώβριο συγκλήθηκε το βασιλικό συμβούλιο, ο Σόμερσετ αν και προσπάθησε να αποκλείσει τον δούκα της Υόρκης εκείνος παραβρέθηκε.
Ο καρδινάλιος Τζον Κεμπ (1380 - 1454) πέθανε στις 22 Μαρτίου 1454 και η κυβέρνηση στο όνομα του βασιλιά έγινε συνταγματικά αδύνατη, ο Ερρίκος δεν μπορούσε να απαντήσει σε τίποτα σχετικά με την αντικατάσταση του.<ref>Goodwin 2012, pp. 63–64.</ref> Ο Ριχάρδος της Υόρκης διορίστηκε στις 27 Μαρτίου 1454 παρά την αντίθεση της Μαργαρίτας του Ανζού κηδεμόνας του βασιλείου, ο διορισμός του κουνιάδου του Ριχάρδου Νέβιλ, 5ου κόμη του Σόλσμπερι στην θέση του καγκελάριου ήταν σημαντική. Η πρώτη δραστηριότητα του Ερρίκου ΣΤ΄ όταν επανήλθε ήταν να λύσει τις διαφορές ανάμεσα στις οικογένειες όπως τους Νέβιλ και Πέρσι, ο Σόμερσετ υποστήριξε τους Πέρσι με αποτέλεσμα οι Νέβιλ να οδηγηθούν στον Ριχάρδο της Υόρκης που είχε για πρώτη φορά την υποστήριξη της αριστοκρατίας.
==Σύγκρουση με τον βασιλιά και νίκη==
Σύμφωνα με τον ιστορικό Ρόμπιν Στόρι ''"αν η ασθένεια του Ερρίκου ΣΤ΄ ήταν τραγωδία η ανάκαμψη του ήταν καταστροφή"''.<ref>Storey 1986, p. 159.</ref> Μετά την ανάκαμψη του ο Ερρίκος ακύρωσε όλες τις δραστηριότητες του Οίκου της Υόρκης, ο Σόμερσετ ελευθερώθηκε και αποκαταστάθηκε και ο Ριχάρδος στερήθηκε όλους τους τίτλους του όπως την ηγεσία του Καλαί που παραχωρήθηκε στον Σόμερσετ. Ο Σόλσμπερι παραιτήθηκε από καγκελάριος, οι δούκες της Υόρκης και του Σόλσμπερι και ο μεγαλύτερος γιος του Σόλσμππερι Ριχάρδος Νέβιλ, 16ος κόμης του Γουόρικ απειλήθηκαν από το μεγάλο συμβούλιο που συνεκλήθη στις 21 Μαΐου στο [[Λέστερ]]. Ο δούκας της Υόρκης και ο Νέβιλ ανασυγκροτήθηκαν στα βόρεια και ο Σόμερσετ δεν είχε τον χρόνο να συγκροτήσει τον μεγάλο βασιλικό στρατό που χρειαζόταν.
Ο δούκας της Υόρκης και ο βασιλιάς ετοιμάστηκαν για δυναμική σύγκρουση, ο Ερρίκος και ο Σόμερσετ έφτασαν στο Σαιν Άλμπαν με έναν μικρό και άπειρο στρατό 2000 ανδρών. Οι δούκες της Υόρκης, του Γουόρικ και του Σόλσμπερι είχαν μεγαλύτερες δυνάμεις πιο εκπαιδευμένες και με μεγαλύτερη εμπειρία. Η πρώτη ''μάχη του Σαιν Άλμπαν'' δεν έδειξε κάτι σημαντικό, σκοτώθηκαν μόνο 50 άντρες αλλά ανάμεσα στους νεκρούς ήταν μέλη της ψηλής αριστοκρατίας του Οίκου του Λάνκαστερ όπως ο Ερρίκος Πέρσι, 2ος κόμης της Νορθουμβρίας και ο Τόμας Κλίφορντ, 8ος βαρόνος του Κλίφορντ. Ο δούκας της Υόρκης και οι σύμμαχοι του κατάφεραν να εξοντώσουν τους μεγαλύτερους εχθρούς τους ακολούθησε και η σύλληψη του ίδιου του βασιλιά, ο Ριχάρδος αποφάσισε να μην τον σκοτώσει για να μην γίνει αρχηγός του Οίκου ο 2χρονος γιος του [[Εδουάρδος του Ουεστμίνστερ]]. Ο Ριχάρδος αν και είχε ελάχιστη υποστήριξη στην αριστοκρατία κατάφερε να κυριαρχήσει στο βασιλικό συμβούλιο που συνεκλήθη υπό την προεδρία της Μαργαρίτας του Ανζού.
Ο βασιλιάς επέστρεψε στο Λονδίνο με την συνοδεία των δουκών της Υόρκης και του Σόλσμπερι ενώ ο Γουόρικ μπροστά κρατούσε το βασιλικό σπαθί. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ δέχτηκε το βασιλικό στέμμα στις 25 Μαΐου από τον ίδιο τον δούκα της Υόρκης σαν εκδήλωση της υποταγής του, ο Ριχάρδος έγινε Κοντόσταυλος της Αγγλίας και ο Γουόρικ καπετάνιος του Καλαί. Η θέση του δούκα της Υόρκης ενισχύθηκε και πολλά μέλη της αριστοκρατίας μπήκαν στην κυβέρνηση του όπως ο αδελφός του Σόλσμπερι Γουίλιαμ Νέβιλ, λόρδος του Φώκονμπεργκ που είχε υπηρετήσει τον Ριχάρδο στην Γαλλία. Ο δούκας της Υόρκης κρατούσε τον βασιλιά αιχμάλωτο στο ''κάστρο του Χέρτφορντ'' ή στο Λονδίνο, όταν το κοινοβούλιο συνεκλήθη τον Νοέμβριο η θέση του θρόνου ήταν πάλι κενή, η δήλωση ήταν ότι ο βασιλιάς ήταν πάλι άρρωστος. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ ανάρρωσε ξανά και αυτή την φορά αναγκάστηκε να δεχτεί την ψηλή θέση του δούκα της Υόρκης και των οπαδών του στο βασιλικό συμβούλιο. Ο Σόλσμπερι και ο Γουόρικ εξακολουθούσαν να κατέχουν την θέση του σύμβουλου και ο Γουόρικ διορίστηκε καπετάνιος του Καλαί, τον Ιούνιο ο ίδιος ο Εδουάρδος πήγε βόρεια για να υποστηρίξει τα σύνορα από τον [[Ιάκωβος Β΄ της Σκωτίας|Ιάκωβο Β΄ της Σκωτίας]]. Ο βασιλιάς την ίδια εποχή βρέθηκε κάτω από νέα ισχυρή επίδραση αντί για τους κόμητες του Σάφοκ και του Σόμερσετ, την βασίλισσα Μαργαρίτα του Ανζού.
== Διεκδίκηση της διαδοχής του θρόνου ==
| |||