Τέλενδος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
προσθήκες κειμένου + παραπομπές |
|||
Γραμμή 62:
==Ιστορία==
Οι [[Αρχαίοι Έλληνες]] την ονόμαζαν Κέλερις<ref name=":0" /> και περιλαμβανόταν στις «νήσους τε Καλύδνας» που μνημονεύονται στον «[[Νεών κατάλογος|Νεών Κατάλογο]]» του [[Όμηρος|Ομήρου]] μαζί με τις υπόλοιπες στην περιφέρεια [[Κάλυμνος|Καλύμνου]]. Κατά την αρχαιότητα ανήκε πιθανώς στον καλυμνιακό δήμο Πανόρμου. Άφθονα λείψανα υστερορωμαϊκής περιόδου, όπως λουτρικές εγκαταστάσεις ([[Θέρμες|θερμές]]), ελαιοτριβείο, εντοπίζονται κυρίως στην ανατολική ακτή του νησιού, ανάμεσα στις μεγάλες παλαιοχριστιανικές βασιλικές, πλησίον του σημερινού οικισμού. Δυτικά από τη θέση "Θολάρια" ή "Πεύκι" με τους υπέργειους τάφους, τοποθετείται η θέση αρχαίου θεάτρου. Στο επιβλητικό και απότομο ύψωμα του Αγίου Κωνσταντίνου με τον [[Κάστρο Αγίου Κωνσταντίνου Τελένδου|οχυρωμένο βυζαντινό οικισμό]], που βρίσκεται στη βόρεια πλαγιά και περί το μέσον της "Ράχης", σε υψόμετρο 120 μ. περίπου, υπάρχουν λείψανα φυλακίου. Στην παραλιακή θέση "Βλυχάδα" διατηρήθηκαν λείψανα υστερορωμαϊκού εργαστηρίου [[Κεραμική|κεραμικής]].<ref>Αναστασία Δρελιώση-Ηρακλείδου, ΄΄Τέλενδος΄΄, στο: Ανδρέας Βλαχόπουλος (επίμ.), Αρχαιολογία-νησιά του Αιγαίου, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα, 2005 σελ.339 </ref><ref name="sailing"/> Το κάστρο πιστεύεται ότι κτίστηκε κατά το δεύτερο μισό του [[7ος αιώνας|7ου αιώνα]] για προστασία του οικισμού από τις αραβικές επιδρομές της εποχής<ref>{{Cite journal|url=|title=Δωδεκάνησα - Κάλυμνος, Σύμη, Καστελλόριζο, Κάσος|last=Κόλλιας|first=Ηλίας|date=1996 - Αθήνα|journal=Καθημερινή - 7 ημέρες, σελ. 28|accessdate=|doi=}}</ref> και πιθανώς, μετά το σεισμό του [[535]], να εγκαταλήφθηκε<ref>{{Cite web|url=http://www.kastra.eu/castlegr.php?kastro=telendos|title=Κάστρο Τελένδου - Ελληνικά Κάστρα - Greek castles|last=Παπαθανασίου|first=Μανώλης|website=www.kastra.eu|language=el|accessdate=2018-05-12}}</ref>. Τον [[15ος αιώνας|15ο αιώνα]] επισκέφθηκε το νησί ο Φλωρεντινός μοναχός - γεωγράφος [[Κριστόφορο Μπουοντελμόντι|Κριστόφορο Μπουοντελμόντ]]<nowiki/>ι ο οποίος φιλοξενήθηκε από τους [[Ιωαννίτες Ιππότες]] της [[Ρόδος|Ρόδου]] και κατέγραψε τα χριστιανικά της μνημεία.<ref name=":1" />
Στα παλιά τα χρόνια τα Βυζαντινά (γύρω στο 1100 – 1200), η Τέλεντος ήτανε ολάκερη ξεχωριστή πολιτεία με δικό της βασιλιά. Έχουν βρεθεί πολλά ερείπια από σπίτια, εκκλησιές, τάφους, που μας το επιβεβαιώνουν. Άλλο ένα βασίλειο ήτανε κι απέναντι στο Καστέλι, ένα μικρό φυσικό κάστρο μέσα στη θάλασσα, πιο πέρα από τις «Μυρτιές» όπου ζούσε το βασιλόπουλο Ανδρόνικος.
Μια μέρα πήγε να κυνηγήσει με την ακολουθία του στην Τέλεντο, όπου συνάντησε τη βασιλοπούλα Πόθα. Του άρεσε πολύ και της υποσχέθηκε πως θα ξαναγυρίσει γρήγορα να την πάρει μαζί του για να παντρευτούν. Η βασιλοπούλα, που αγάπησε κι εκείνη το βασιλόπουλο, περίμενε με αγωνία το γυρισμό του. Πέρασαν όμως πολλές μέρες και μήνες και το βασιλόπουλο δεν φαινόταν. Πολλές φορές έκλαιγε κρυφά και πικραινόταν, γιατί νόμιζε πως την ξέχασε αλλά δεν μπορούσε τίποτε να κάμει.
Μια νύχτα της Ανάστασης, όταν τέλειωσε η λειτουργία, κατέβηκε μοναχή της στην παραλία, πού ήταν κάτω από την εκκλησία κρατώντας τη λαμπάδα της αναμμένη στο χέρι. Όπως σκεφτόταν πάλι το βασιλόπουλο, είπε μέσα της: «Θα βάλω τη λαμπάδα μου πάνω σ’ ένα σανίδι στη θάλασσα. Άμα δε σβήσει και πάει πέρα, ίσαμε το Καστέλι, θα πει πως το βασιλόπουλο μ’ αγαπά ακόμα και θα έρθει να με πάρει για γυναίκα του. Άμα όμως σβήσει, θα πει πως με ξέχασε».
Η λαμπάδα έμεινε για λίγο αναμμένη και προχωρούσε πάνω στα μικρά κύματα. Μόλις όμως φύσηξε ένα αεράκι, σβήστηκε και βούλιαξε.
Η βασιλοπούλα από τον καημό της ζαλίστηκε, έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Την άλλη μέρα όταν μαθεύτηκε το νέο όλοι λυπήθηκαν πολύ. Και γυρνώντας κατά το βουνό είδαν αποτυπωμένο το όμορφο πρόσωπό της στην Τέλεντο, όπως το βλέπουμε ίσαμε σήμερα κι εμείς.
| |||