Πρώτος Πόλεμος του Σλέσβιχ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τα δουκάτα του [[Δουκάτο του Χόλσταϊν|Χόλσταϊν]], του [[Δουκάτο του Σαξ-Λάουενμπουργκ|Σαξ-Λάουενμπουργκ]] και του [[Δουκάτο του Σλέσβιχ|Σλέσβιχ]] ήσαν και τα τρία κυρίως αγροτικής φύσεως δουκάτα, τα οποία ευρίσκονταν υπό την εξουσία του βασιλέα της [[Δανία]]ς. Η [[Συνθήκη του Ρίμπε]], η οποία χρονολογείτο από τον 15ο αιώνα, δεν επέτρεπε την μεταξύ τους ένωση, με αποτέλεσμα, με την πάροδο του χρόνου, το γεγονός αυτό να οδηγήσει σε ορισμένες ανομοιογένειες μεταξύ των διαφορετικών δουκάτων. Ως συνέπεια, τα δύο πρώτα αποτελούσαν μέρος της [[Γερμανική Συνομοσπονδία|Γερμανικής Συνομοσπονδίας]], ενώ, αντιθέτως, το Σλέσβιχ αποτελούσε μέρος της [[Δανία]]ς. Οι κανόνες διαδοχής ήσαν, γενικώς, οι ίδιοι εντός των τριών δουκάτων και της Δανίας, ωστόσο, εντός των δουκάτων, εφαρμοζόταν ο [[σαλικός νόμος]], αποτρέποντας, ως εκ τούτου, γυναίκες από την διαδοχή. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1840, ο διάδοχος πρίγκιπας της Δανίας, ο μετέπειτα [[Φρειδερίκος Ζ΄ της Δανίας|Φρειδερίκος Ζ΄]], δεν είχε ακόμη αποκτήσει απογόνους, με αποτέλεσμα η περίπτωση μιας ενδεχόμενης απόσπασης των δουκάτων από τα εδάφη του Στέμματος της Δανίας να φαίνεται ως πιθανή. Προς αποφυγή του συγκεκριμένου ενδεχομένου, ο Βασιλέας της Δανίας, [[Χριστιανός Η΄ της Δανίας|Χριστιανός Η΄]], συνέταξε, το 1846, την ''«ανοιχτή επιστολή»'' (''{{lang|de|Offenen Brief}}''), μέσω της οποίας παραβλεπόταν το ζήτημα του σαλικού νόμου, προκειμένου να γίνει εκ νέου αναφορά στα δικαιώματα της Δανίας επί των δουκάτων. Το γεγονός αυτό είχε ως άμεση συνέπεια την απομάκρυνση του γερμανικού οίκου του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ, διάδοχο οίκο των δουκάτων και δημιούργησε ένα κίνημα πατριωτισμού εντός των τάξεων των Γερμανών εθνικιστών<ref name="clark562">{{harvspharvnb|Clark|2008|p=562}}</ref>.

Στις [[20 Ιανουαρίου]] [[1848]], λίγο καιρό μετά την άνοδό του στον θρόνο, ο [[Φρειδερίκος Ζ΄ της Δανίας|Φρειδερίκος Ζ΄]] εξέδωσε νέο σύνταγμα για την Δανία, το οποίο προέβλεπε την προσάρτηση των τριών δουκάτων. Το γεγονός αυτό δεν άφησε αδιάφορο τον Υπουργό Εξωτερικών Υποθέσεων της Πρωσίας, [[Άρμιν-Ζούκοβ]], ο οποίος άσκησε πίεση στον βασιλέα του, προκειμένου να παρέμβει. Στις [[21 Μαρτίου]] [[1848]], η νέα δανική κυβέρνηση προχώρησε στην προσάρτηση του Σλέσβιχ. Επηρεασμένοι [[Άνοιξη των λαών|εθνικά κινήματα του 1848]], οι Γερμανοί κάτοικοι των δουκάτων εξεγέρθηκαν και σχημάτισαν προσωρινή κυβέρνηση. Ο Βασιλέας της Δανίας, επισήμως, δεν εκθρονίστηκε, ωστόσο η κυβέρνηση του αφαίρεσε τις αρμοδιότητές του. Το ''{{lang|de|[[Bundestag (Γερμανική Συνομοσπονδία)|Bundestag]]}}'' αναγνώρισε τη νέα κυβέρνηση, με αποτέλεσμα οι εκλογές του [[Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης|Κοινοβουλίου της Φρανκφούρτης]] να λάβουν, επίσης, χώρα εντός του Δουκάτου του Σλέσβιχ. Κληθείσες από την κυβέρνηση, οι πρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις, συμμαχώντας με ορισμένα άλλα γερμανικά κρατίδια, και ευρισκόμενες υπό εντολή της [[Γερμανική Συνομοσπονδία|Γερμανικής Συνομοσπονδίας]], κατέλαβαν, στις 23 Απριλίου, το Σλέσβιχ<ref name="clark562"/>{{,}}<ref name="n624">{{harvspharvnb|Nipperdey|1994|p=624}}</ref>.

Ωστόσο, η εκεχειρία διεκόπη από την Δανία, στις 10 Ιουλίου 1849. Συνθήκη ειρήνης υπεγράφη στο Βερολίνο, στις 2 Ιουλίου 1850. Έναν μήνα αργότερα, υπεγράφη το πρωτόκολλο του Λονδίνου, το οποίο αποκαθιστούσε τις διαφοροποιήσεις μεταξύ των δουκάτων και της [[Δανία]]ς<ref name="l212">{{harvspharvnb|Langewiesche|1983|p=212}}</ref>. Ένα [[Συνθήκη του Λονδίνου (1852)|δεύτερο πρωτόκολλο]] υπεγράφη στο [[Λονδίνο]], το 1852, το οποίο παραχωρούσε την διαδοχή των δουκάτων στο Βασίλειο της Δανίας, ενώ, ταυτόχρονα, εγγυόταν την αυτονομία των τελευταίων. Ωστόσο, ο γερμανικός εθνικισμός ασκούσε πιέσεις με απώτερο σκοπό την είσοδο των δουκάτων εντός της Συνομοσπονδίας<ref name="zank"/>.

Είναι συχνά αποδεκτό πως η [[εκεχειρία του Μάλμε]] αποτέλεσε συνέπεια της παρέμβασης εξωτερικών παραγόντων, δηλαδή των διπλωματικών πιέσεων οι οποίες προέρχονταν από την Μεγάλη Βρετανία και την Ρωσία<ref name="g16">{{harvspharvnb|Gall|1998|p=16}}</ref>. Ναυτικοί ελιγμοί έλαβαν χώρα από βρετανικής πλευράς στην [[Βόρεια Θάλασσα]], ενώ οι Ρώσοι έπραξαν αναλόγως σε χερσαία εδάφη τα οποία συνόρευαν με τα εδάφη της Πρωσίας<ref name="zank"/>. Ο Φρειδερίκος-Γουλιέλμος Δ΄, τότε, υποχρεώθηκε να υποχωρήσει, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο πολέμου. Ο [[Α. Τ. Π. Τέιλορ]] έθεσε υπό αμφισβήτηση την συγκεκριμένη περιγραφή του τρόπου με τον οποίον έλαβαν χώρα τα γεγονότα. Συγκεκριμένα, ανέφερε πως ο [[Χένρι Τζον Τεμπλ|Λόρδος Πάλμερστον]] απηύθυνε, μεν, έκκληση για ειρήνη, ωστόσο ήταν ιδιαίτερα γενικός στα λόγια του. Επαναλαμβανόμενα απηύθυνε επιστολές προς την πρωσική διπλωματία αναφέροντας εντός των οποίων πως η Ρωσία θα κατέληγε να αποτελέσει απειλή προς αυτήν, ωστόσο ουδεμία αντίδραση υπήρξε. Η Γαλλία, από την πλευρά της, επίσης δεν προχώρησε σε κάποια απειλή προς την Πρωσία. Επιπλέον, ο Φρειδερίκος-Γουλιέλμος δεν επιθυμούσε να βρεθεί αντιμέτωπος με την αποκήρυξη του Τσάρου. Ο Τέιλορ ανέφερε τον φόβο του πολέμου ως έναν παιδικό φόβο, ο οποίος ήταν πλήρως αδικαιολόγητος<ref name="l200">{{harvspharvnb|Langewiesche|1983|p=200-204}}</ref>.